Το μεγάλο στοίχημα στον Δήμο Παιανίας δεν είναι η εκλογή ένος νέου ηλικιακά Δημάρχου αλλά η στροφή του ενδιαφέροντος των νέων στα κοινά

Διάβαζα σήμερα ένα άρθρο για την νεότερη ηλιακά Δήμαρχο στην Ελλάδα, την Μαρία Κακαλή, η οποία διάγει το 31ο έτος της ηλικίας της και είναι Δήμαρχος του Άη Στράτη, ενός νησιού στο Βορειοανατολικό Αιγαίο. Εξελέγη για πρώτη φορά δημοτική σύμβουλος το 2010, σε ηλικία δηλαδή 23 ετών(!), το 2013 διετέλεσε Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και το 2014, σε ηλικία 27 ετών, η τοπική κοινωνία την εξέλεξε Δήμαρχο. Αναμφίβολα εντυπωσιακό για τα δεδομένα της χώρας μας.

Ασυναίσθητα πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη, αν θα δούμε πότε μία νέα ή έναν νέο ηλικιακά Δήμαρχο στην Παιανία. Είναι όμως αυτό τελικά το μεγάλο διακύβευμα σήμερα; 

Kατά την ταπεινή μου άποψη, το πρόβλημα στον Δήμο Παιανίας, δεν εντοπίζεται στην αντιμετώπιση του συνόλου της τοπικής κοινωνίας προς τους νέους ανθρώπους που ασχολούνται με τα κοινά, αλλά στο πως αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι νέοι άνθρωποι, την αυτοδιοίκηση, την πολιτική και τα κοινά στον τόπο μας.

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι νέοι άνθρωποι στον Δήμο Παιανίας, ανέκαθεν είχαν «γυρισμένη την πλάτη» στα αυτοδιοικητικά δρώμενα. Κι αυτό, όχι με δική τους ευθύνη. Δυστυχώς οι δημοτικές παρατάξεις, οι δημοτικοί άρχοντες και οι παράγοντες που καθορίζουν τις εξελίξεις στον τόπο, έχουν δημιουργήσει την εικόνα αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν κάνει πράξη την απομόνωση των νέων ανθρώπων και την αντιμετώπισή τους ως κοινωνική κατηγορία, καθώς επίσης και τη δημιουργία «στεγανών» και διαχείρισης των πραγμάτων από «μεγάλους έμπειρους και ειδικούς».

Η νέα και ο νέος της Παιανίας και των Γλυκών Νερών, δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη σε όσους ασχολούνται με τα κοινά, γιατί παρουσιάζουν μια εικόνα αλαζονικής συμπεριφοράς, επιβολής απόψεων και θέσεων, «γαντζώματος» στην εξουσία, εξάρτησης από συμφέροντα, γιατί καπηλεύονται πολλές φορές τη νεανικότητα και την δημιουργικότητά τους.

Η νέα και ο νέος της Παιανίας και των Γλυκών Νερών, δεν έχουν εμπιστοσύνη στις δημοτικές παρατάξεις, όταν αυτές λειτουργούν με «στεγανά», επετηρίδες στελεχών και έλλειψη οραμάτων και λύσεων στα προβλήματα που τους απασχολούν.

Πως μπορεί αυτό να αλλάξει; 

Με την αγαστή συνεργασία της τριάδας Δήμος-Εκπαιδευτικοί-Οικογένεια.

Aρχικά οι δημοτικές αρχές δεν πρέπει να δίνουν την εντύπωση ότι αποξενώνουν τους νέους αλλά αντίθετα να δίνουν το ξεκάθαρο μήνυμα ότι έχουν ανάγκη να ακούν τις απόψεις και τις εισηγήσεις των νέων ανθρώπων και να ενθαρρύνουν τη συμμετοχή τους στα κέντρα αποφάσεων. Επιπρόσθετα, η σωστή πολιτική καθοδήγηση και η αποτελεσματική υποστήριξη των νέων από τον Δήμο, οι τακτικές συναντήσεις δημοτικών αρχόντων με τους νέους, αποτελούν παράγοντες εκ των ων ουκ άνευ για την ενδυνάμωση της συμμετοχής των νέων στα κοινά.

Η Παιδεία θα μπορούσε παράλληλα να διαδραματίσει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην επαύξηση της συμμετοχής των νέων στα κοινά του τόπου μας. Ίσως, το καλύτερο δυνατό μέτρο θα είναι η διεξαγωγή τακτικών ενημερωτικών σεμιναρίων-διαλέξεων, με ζητήματα που απασχολούν τη νεολαία και για την καλύτερη δυνατή αποτελεσματικότητά τους, είναι πρέπον οι ομιλητές να είναι νέα άτομα τα όποια εμπλέκονται ήδη στα κοινά, με σκοπό να εισακούονται οι εμπειρίες και τα πλεονεκτήματα της συμμέτοχης αυτής. Επίσης, τα σχολεία θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως κέντρα παροχής πληροφοριών για τις ευκαιρίες που δίδονται στους νέους να συμμετάσχουν στα κοινά. Η Παιδεία έχει τη δυνατότητα να συμβάλει στην εκμάθηση των ηθικών αξίων αλλά και στην πολιτική διαπαιδαγώγηση των νέων.

Όσον αφόρα το οικογενειακό περιβάλλον του κάθε νέου, πρέπει πρώτιστα να αναφερθεί ότι αποτελεί ύψιστη υποχρέωση των γονέων να συμμετάσχουν στις εκλογικές αναμετρήσεις και στην ενημέρωση για τα δημοτικά δρώμενα και να ενθαρρύνουν και το παιδί να συμμετάσχει και αυτό. Ακόμη και εάν το παιδί δεν είναι στην κατάλληλη ηλικία για να δώσει την ψήφο του, τότε θα εισπράττει το καλύτερο παράδειγμα από τους γονείς. Αξίζει να σημειωθεί και να κατανοηθεί ότι, η μη συμμέτοχη στα κοινά και ειδικότερα στην αυτοδιοίκηση, αντικατοπτρίζει την αδιαφορία για το μέλλον της πατρίδας μας, οδηγεί στον ατομικισμό, στην ηττοπάθεια, στη χαμηλή κοινωνικότητα και στην παθητική στάση έναντι τρίτων.

Mέσα από τα παραπάνω και κυρίως από την ενεργή και γόνιμη συμμετοχή των νέων ανθρώπων στα κοινά του Δήμου Παιανίας, μπορούμε να φτάσουμε στην πολυπόθητη κοινωνική πρόοδο, η οποία αποτελεί και το μεγάλο ζητούμενο σήμερα.