Οσία Μαρία η Αιγυπτία: Υπόδειγμα μετανοίας - Πρότυπο άσκησης

H ιστορία της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, συγκινεί ιδιαίτερα κάθε Μεγάλη Τεσσαρακοστή, την τελευταία Κυριακή πρίν από την Μεγάλη Εβδομάδα, όπου την τιμούμε ως υπόδειγμα άριστο βαθύτατης και ειλικρινούς μετάνοιας, ως πρότυπο υψηλότατης άσκησης και υπέρμετρων αγώνων.

Μία πανέμορφη νέα κοπέλα, πραγματική καλλονή, γύρω στα 30, εκούσια όμως υπόδουλη σ' ένα πολύ μεγάλο πάθος, το οποίο την είχε μετατρέψει σε υποχείριό του. Επιθυμούσε διακαώς και γεύτηκε ξέφρενα την σαρκική απόλαυση, στην οποία έβρισκε και την χαρά και την ολοκλήρωση. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Μία ημέρα ταξιδεύει με πλοίο από την Αίγυπτο στην Ιερουσαλήμ, μαζί με άλλους προσκυνητές που πήγαιναν για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό, αναζητώντας την ηδονή ανάμεσά τους. Πληρώνει τα ναύλα του ταξιδιού, πρσφέροντας το κορμί της. Όπως η ίδια έλεγε αργότερα εξομολογούμενη, δεν χωρά η φαντασία του ανθρώπου όσα έγιναν πάνω σ' εκείνο το πλοίο με τη συμμετοχή της και απορούσε μάλιστα για το πώς η θάλασσα υπέφερε τις πράξεις της και δεν άνοιγε στα δύο να την καταπιεί. Συνέχισε τις ασωτείες της κι όταν έφτασαν στην Ιερουσαλήμ, περιφερόμενη στους δρόμους και προσφέροντας το σώμα της σε κατοίκους και επισκέπτες της πόλης.

Από περιέργεια, ακολουθώντας άλλους, φτάνει στον ναό της Αναστάσεως και επιχειρεί να εισέλθει σ' αυτόν, όμως μία δύναμη την εμποδίζει. Τέσσερις φορές προσπάθησε να περάσει την πύλη κι ενώ όλοι περνούσαν, εκείνη δεν το κατάφερνε. Τότε συγκλονίζεται, αντιλαμβάνεται τον λόγο που αυτό συμβαίνει, στρέφει τα δακρυσμένα μάτια της στο εικόνισμα της Παναγίας και της υπόσχεται, πως αν την αφήσει να περάσει μέσα και να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό, θ' αλλάξει ζωή. Και να που η Παναγία την άκουσε, την σπλαγχνίστηκε και καταφέρνει αυτή τη φορά να περάσει και να ασπαστεί το ξύλο του Σταυρού. Βαθιά συγκινημένη, ευχαριστεί την Θεοτόκο και τότε ακούει φωνή που την προτρέπει να φύγει στην έρημο, μακριά απ' τον κόσμο.

Αντέχει 40 ολόκληρα χρόνια στην έρημο πέρα απ' τον Ιορδάνη, σ' έναν τόπο σκληρό, δίχως τροφή, δίχως ρούχα και χωρίς να βλέπει άνθρωπο, αλλά ούτε και ζώο. Οι επιθυμίες που είχε, δεν έπαυσαν. Αντιθέτως, καθημερινά, την δέρναν αλύπητα. Όμως κάθε φορά που αυτές έρχονταν, έπεφτε στην καυτή άμμο και την έλουζε με τα δάκρυά της. Και δεν σηκωνόταν απ' τη γη, μέχρι ο λογισμός να την αφήσει. Κι έτσι, με το πέρασμα των χρόνων, η μετάνοια, μεταμόρφωσε την ύπαρξή της. Έφτασε σε μέτρα αρετής που της έδιναν τη δυνατότητα να γευτεί πνευματικές δωρεές ανεκτίμητης αξίας. Στέγνωσε το σώμα της για να βλαστήσει η ψυχή της..

Μπορείτε να διαβάσετε την συνέχεια του εκπληκτικού βίου αυτής της γυναίκας, πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο: http://www.saint.gr/156/saint.aspx . Πιστέψτε με, αξίζει τον χρόνο που θ' αφιερώσετε. Έζησε πρίν από 14 αιώνες. Κι όμως η μορφή της και το παράδειγμά της, στην παγκόσμια ιστορική μνήμη, δεν έχει ξεχαστεί και ούτε θα ξεχαστεί ποτέ, από πιστούς και απίστους.

Κάθε φορά που διαβάζω για εκείνη, κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, στο μυαλό μου γεννώνται έντονα τα εξής ερωτήματα:

«Εμένα τι θα με συγκλονίσει; Τι θα με φέρει σε συναίσθηση; Ποια επίγνωση θα φανερώσει την δραματική αλήθεια: Πως επιθυμώ να προσεγγίσω αληθινά τον Τίμιο Σταυρό κι όμως στην ουσία δεν μπορώ; Ποια συνείδηση θα μου αποκαλύψει το λάθος στα έργα μου, τα φανερά και τ' απόκρυφα; Τι θα αναδείξει στη μετριότητα της αδυναμίας μου, τα αληθινά μέτρα των δυνάμεών μου; Τι θα με κάνει άραγε να πιστέψω ότι μπορώ τα καλύτερα, τα δυσχερέστερα;»

Kαι καταλήγω να την παρακαλώ:

«Οσία του Θεού, συμπόνεσέ με! Οδήγησε εσύ την έρημη βιοτή μου, στην πάγκαλη δική σου έρημο, αμήν!».