Σ' αντικρίζω..

Σ' αντικρίζω, Κύριε, να κρατάς στον ώμο τον Σταυρό Σου. Η μορφή σου είναι πονεμένη, αλλά και γαλήνια. Κι ας είναι το φορτίο Σου τόσο βαρύ, αφού σηκώνεις τις αμαρτίες ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Κρατάς τον Σταυρό Σου για ν' ανέβεις το μαρτυρικό μονοπάτι που οδηγεί στον φρικτό Γολγοθά. Πλάι σου περπατούν μυριάδες κόσμος. Ανάμεσα σ' όλο αυτό το πλήθος, ίσως ξεχωρίζεις και τους αγαπημένους σου μαθητές. Μα κανείς, κανείς απ' όλους τους ευεργετημένους, δεν θα βρεθεί να σταθεί κοντά Σου, να μοιραστεί το αβάσταχτο φορτίο Σου. Μόνο φωνές και χλευασμοί και γέλια ειρωνικά φτάνουν στ' αυτιά Σου, για να κάνουν ακόμη πιο ανηφορικό τον δρόμο Σου.

Κι Εσύ που τα βλέπεις όλα, που τα γνωρίζεις όλα, προχωρείς σιωπηλά, υπομονετικά το ανηφορικό μονοπάτι για τη δική μας σωτηρία.

Σ' αντικρίζω Κύριε πάνω στον Σταυρό. Υβρισμένο, εμπτυσμένο, φραγγελωμένο, ονειδισμένο, ποτισμένο με ξύδι, από το πλάσμα Σου. Κι εκεί που πάω ν' αναλογιστώ την απέραντη αγάπη σου για μας, ο νούς μου σταματάει. Βλέπεις, είμαι τόσο μικρός, Κύριε, για ν' αντιληφθώ το μέγεθός της.

Σταυρωμένε Λυτρωτή μου! Αντικρίζω το αγκάθινο στεφάνι Σου. Και σκέφτομαι τ' αγκάθια που καθημερινά σου μπήγω. Μονάχα άνθη ευγνωμοσύνης αξίζουν σε Σένα, Χριστέ μου. Κι όμως, αντί να Σου φέρνω όμορφα και ευωδιαστά λουλούδια, σε τρυπώ με τ' άγρια αγκάθια της αποστασίας μου. Μόνο λουλούδια θα προσπαθήσω να Σου φέρνω από σήμερα..

Από κείνη την μαύρη Παρασκευή που υψώθηκες πάνω στον Σταυρό, έχουν περάσει είκοσι σχεδόν αιώνες. Κι όμως ο Σταυρός Σου, μένει για όλες τις ανθρώπινες γενιές, το σύμβολο της άπειρης θεϊκής αγάπης. Της υπέρτατης θυσίας.

Μαζί με την ευγνωμοσύνη μου, Κύριε, δέξου και τούτη τη θερμή δέηση:

Η Αγάπη Σου, να 'ναι το καταφύγιό μας στις δύσκολες ώρες που περνάμε. Το δυνατό όπλο, που θα μας δώσει και πάλι τη χαρά της Νίκης! Tην ανάπαυση της Λύτρωσης!