Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας: Ο άνθρωπος του καθήκοντος

H τραγική ημέρα της Παρασκευής, που είναι σ' εμάς γνωστή με το όνομα Μεγάλη Παρασκευή, βρίσκεται στη δύση της. Στον φρικτό Γολγοθά, όλα μοιάζουν να 'χουν πια τελειώσει. Ο όχλος διαλύεται. Ελάχιστοι, με βουρκωμένα μάτια, ρίχνουν το στερνό τους βλέμμα πάνω στον Σταυρό και παίρνουν κι εκείνοι το δρόμο για τα σπίτια τους. Ακόμη και οι πιο κοντινοί του Δασκάλου, σχεδόν όλοι, σκόρπισαν. Με την καρδιά πονεμένη, άφησαν το ταλαιπωρημένο σώμα κρεμασμένο κι έφυγαν.

Άραγε δεν σκέφτηκαν ότι μπορεί να έπεφτε στα χέρια του μανιασμένου πλήθους και να κακοποιούνταν ακόμη και νεκρό; Μπορεί να μην το συλλογίστηκαν; Μα ποιος είχε το θάρρος να πάει ως τον Σταυρό, να πάρει το Σώμα για να το ενταφιάσει; Σε τέτοιες ώρες τρόμου και απειλής, που όλοι τα χάνουν, που να βρεθεί μία καρδιά τόσο γενναία; Ν' αψηφήσει τον κίνδυνο και να προχωρήσει;

Eν τω μεταξύ, η ώρα περνούσε. Κοντοζύγωνε το σούρουπο. Και το Σώμα Του Θεανθρώπου, κρέμεται ακόμη στον Σταυρό. Τι θα γίνει;

Kάποιος ζητάει επίμονα να δει τον Πιλάτο. Είναι ανάγκη. Δεν είναι κανένας άσημος Ιουδαίος, ούτε άγνωστος. Είναι άρχοντας του Ιουδαϊκού Συνεδρίου, ένας ευγενής. Είναι ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας. Ένας άνθρωπος που πήρε μία μεγάλη, τολμηρή απόφαση. Ξέρει και τους κινδύνους που τον απειλούν και τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσει και την αντίδραση. Ίσως χάσει το αξίωμά του, ίσως ακόμη και την ίδια του τη ζωή. Όλα τα έχει σκεφτεί.

Όμως μέσα του είναι τόσο δυνατή τη φωνή του χρέους, που τον κάνει όλα τ' άλλα να τα παραμερίσει. Ένα χρέος προς το νεκρό Σώμα Του Ιησού. Δεν μπορεί να μείνει έτσι άταφο έκει πάνω. Ούτε να γίνει βορά στα όρνια, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή για τους καταδικασμένους σε σταυρικό θάνατο. Κι αυτό το καθήκον, γεμίζει την ψυχή του με τέτοια τόλμη, που του δίνει την δύναμη να υπερνικήσει τους φόβους, την δειλία, τους δισταγμούς. Γι' αυτό, όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής Μάρκος: «Τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το Σώμα Του Ιησού».

Και η τόλμη του αυτή, νίκησε μα και επιβραβεύτηκε. Αφού αξιώθηκε να κρατήσει στα χέρια του το Άχραντο Σώμα του Δεσπότη Χριστού, να του προσφέρει όλες τις νεκρικές τιμές και να τον ενταφιάσει σε δικό του τάφο.

Η τόλμη αυτή του Ιωσήφ, μπορεί να μην έκανε στο περιβάλλον του εντύπωση καταπληκτική. Ίσως να πέρασε κι απαρατήρητη απ' τους πολλούς. Μα αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Η ουσία είναι πως ο Ιωσήφ, βρίσκοντας την δύναμη να υπερνικήσει τους φόβους και τις ανησυχίες του, προχώρησε σταθερά κι εκπλήρωσε ένα καθήκον ιερό.

Έκτοτε, η πράξη του και το όνομά του, πέρασαν στην ιστορία, δείχνοντας έναν δρόμο αγωνιστικό στον πιστό κάθε εποχής. Γιατί πάντοτε, όπου κι αν βρίσκεται κανείς, σ' όποια εποχή και σ' όποιον τόπο, έρχονται ώρες που μπρος του ορθώνεται ένα καθήκον. Για να το εκτελέσει όμως, θα χρειαστεί πολλές φορές να κονταροχτυπηθεί, άλλοτε με τον ίδιο του τον εαυτό κι άλλοτε με το περιβάλλον του. Γι΄αυτή την μάχη, έμπνευση αποτελεί η τόλμη του Ιωσήφ. Αυτή που πάει πάνω από υπολογισμούς, συμφέροντα κι εύκολες λύσεις. Γιατί γνωρίζει, πως πάνω απ' όλα, είναι η αλήθεια, το καθήκον.

Αν λοιπόν και συ θέλεις να μένεις πιστός-πιστή στο καθήκον σου, αν λαχταράς να γίνεσαι κάθε ημέρα πιο δυνατός-δυνατή, κοίταξε! Μπροστά σου υψώνεται ένα φωτεινό παράδειγμα τόλμης και ηρωϊσμού: Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας. Φέρνοντάς τον συχνά στην σκέψη σου, θα γίνεσαι κι εσύ, ένας αληθινός αγωνιστής και νικητής. Γνήσιος μαθητής Του Εσταυρωμένου Χριστού!