Kυριακή των Βαΐων: Ένας κόσμος με δύο όψεις

Πρέπει να σείστηκε η πόλη τότε, όταν σ' ένα παραλήρημα χαράς κι ενθουσιασμού, βγήκε να υποδεχτεί τον Ιησού. Πρέπει να τα χρειάστηκαν οι Ρωμαίοι κατακτητές, όταν αντίκρυσαν νέους, γέρους και παιδιά, σωστή ανθρωποθάλασσα, να σπρώχνουν και να σπρώχνονται, να επευφημούν μ' όση δύναμη έκλειναν στα στήθη τους «ευλογημένος ο ερχόμενος», να μαδούν τις φοινικιές για να τιμήσουν «μετά βαΐων και κλάδων» τον Υιόν Δαβίδ, να στρώνουν στους βρώμικους δρόμους τα καθαρά τους ρούχα, για να περάσει πάνω απ' αυτά το γαϊδουράκι και ο Αναβάτης του.

Πρέπει να τα χρειάστηκαν οι Ρωμαίοι. Για λίγο όμως. Τέσσερις ημέρες αργότερα, αντίκρυσαν την ίδια ανθρωποθάλασσα. Αφρισμένη όμως αυτή τη φορά. Τώρα δεν σπρώχνουν, δεν σπρώχνονται. Δεν θέλουν να Τον δουν. Δεν τους ενδιαφέρει η παρουσία Του, το θέαμα του εμπτυσμένου, του ραπισμένου, του φραγγελομένου, του καταματωμένου Ιησού, που στέκεται εκεί μπροστά τους φορώντας το ακάνθινο στεφάνι και τη χλευαστική πορφύρα. Δεν τους ενδιαφέρει. Φωνάζουν μόνο. Κι οι φωνές τους βγαίνουν από σφιγμένα δόντια. Κι ειν' οι κραυγές τους θανάτου κάλεσμα: «Άρον, άρον σταύρωσον Αυτόν!». Η Ρώμη ζητάει έλεος κι η μάζα αφρίζει!

Τα χέρια, που λίγες ημέρες πρίν έσειαν τα βάγια του ενθουσιασμού, έχουν τώρα υψωθεί σε γροθιές και τα πρόσωπα, που άστραφταν στη λάμψη του γενικού πανηγυρισμού, τώρα προβάλλουν απαίσιες γκριμάτσες, χαρακωμένα από ένα θανάσιμο μίσος.

Ένας κόσμος με δύο όψεις!

Απρόσωπε όχλε, ανώνυμη μάζα,

Τίμησες σαν βασιλιά και μίσησες σαν κακούργο Τον ίδιο Τον Θεό σου, μέσα στο καμίνι, που το ταΐζεις πότε με ενθουσιασμούς και πότε με πάθη. Σήμερα, 21 αιώνες μετά, καθώς σε βλέπω σε μια αναίσχυντη προσπάθεια ν' αναμετρηθείς με Τον Θεό, σε λυπάμαι μάζα και αηδιάζω γιατί είσαι χωρίς πρόσωπο και γι' αυτό χωρίς προσωπικές ευθύνες και χωρίς προσωπικές πεποιθήσεις. Οι επευφημίες σου, σαν νούφαρα, δεν καταφέρνουν να σκεπάσουν το τέλμα των παθών σου. Σε λυπάμαι.

Και σε φοβάμαι όμως. Σε φοβάμαι, γιατί εσύ, που άλλοτε σε λένε «όχλο», «μάζα» κι άλλοτε μόδα, είσαι το μεγάλο χωνευτήρι όπου εξαφανίζεται κάθε προσωπική θέληση. Είσαι ο οδοστρωτήρας, κάτω από τον οποίο γίνεται λιώμα κάθε αντίσταση. Είσαι το μεγάλο στρατόπεδο, όπου περνιούνται οι χειροπέδες σε κάθε προσωπική ελευθερία.

Και να σκεφτείς, ότι ο Θεός, σταυρώθηκε για εσένα, γι' αυτήν σου την Ελευθερία. Ο Θεός, καταδικάστηκε από τη μάζα, για να υψώσει εσένα, τον άνθρωπο, πάνω από την καταλυτική δύναμή της. Τούτες τις μέρες, που η μάζα δείχνει γυμνά και τα δυο της πρόσωπα, τώρα που ξεσκεπάστηκε όλη η ξεδιαντροπιά της, αφού ούτε όσιο, ούτε ιερό λογάριασε, τώρα που αποδείχτηκε όλη της η δουλοπρέπεια, αφού και δημόσια δήλωσε ότι την υποταγή στον Καίσαρα την βάζει πάνω από την αγάπη Στον Θεό, τώρα, σήμερα, εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο, έχεις να διαλέξεις:

Θα ζεις κάτω από την τυραννική δεσποτεία της ή κάτω από το θέλημα εκείνου του Δεσπότη που σου έπλυνε τα πόδια; Θα προχωρείς αγκαλιά με τα ιδανικά σου, εξαίρεση έστω στην γενική ξεπεσούρα της εποχής μας ή θα αφομοιωθείς από το πλήθος μέσα στην μεγάλη χοάνη του κανόνα; Θα είσαι άνθρωπος με προσωπικότητα ή άνθρωπος με πρόσωπο «ντουμπλ φας»;

Καλημέρα, καλή Κυριακή, καλή Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, καλή Ανάσταση!