Μεγάλη Τετάρτη: Tης αλειψάσης Τον Κύριον μύρω

Καλημέρα σε όλες και όλους! Μεγάλη Τετάρτη σήμερα, «της αλειψάσης Τον Κύριον μύρω».

Δύο γυναίκες αναφέρονται στα Ευαγγέλια ότι άλειψαν τον Κύριο με μύρο:

Η πρώτη αναφέρεται από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Ήταν η «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» όπως ακούσαμε χθες βράδυ στο υπέροχο τροπάριο της Κασσιανής, η οποία μπήκε στο σπίτι του Φαρισαίου Σίμωνα όπου φιλοξενείτο ο Χριστός και άλειψε τα πόδια Του, αναμιγνύοντας το μύρο με τα δάκρυά της. Το γεγονός αυτό συνέβη αρκετό καιρό πρίν από το Πάθος.

Η δεύτερη γυναίκα, αναφέρεται από τους υπόλοιπους τρείς Ευαγγελιστές, τον Ματθαίο, τον Μάρκο και τον Ιωάννη, ο οποίος την προσδιορίζει ακριβώς. Πρόκειται για την Μαρία, αδελφή του Λαζάρου του φίλου Του Χριστού, η οποία δεν έχει καμία σχέση και δεν θα πρέπει να συγχέεται με την γυναίκα που αναφέρει ο Λουκάς. Η Μαρία μύρωσε Τον Κύριο στη Βηθανία, στο σπίτι του Σίμωνος του λεπρού, έξι ημέρες πρίν από την σταύρωση. Ο Σίμων ο λεπρός, ήταν ο πατέρας της και πατέρας της Μάρθας και του Λαζάρου. Η Μαρία ήταν αγνή και αφοσιωμένη Στον Χριστό. Στο σπίτι των τριών αδελφών στη Βηθανία, έμενε πολλές φορές ο Χριστός με τους Αποστόλους. Η Μαρία, για να δείξει την αφοσίωση και την ευγνωμοσύνη της στον Κύριο, ύστερα μάλιστα από την Ανάσταση του αδελφού της, έσπασε ένα αλάβαστρο (πήλινο αγγείο εκείνης της εποχής) γεμάτο μύρο, πανάκριβο μύρο και το έχυνε στο κεφάλι Του Χριστού. Άλειψε όμως και τα πόδια Του και τα σκούπισε με τα μαλλιά της.

Η πράξη της Μαρίας ήταν ιδιαίτερα συγκινητική. Ένας όμως από τους μαθητές, δεν συγκινήθηκε. Τουναντίον αγανάκτησε. Και επηρέασε και τους συμμαθητές του. Ποιος ήταν αυτός; Ποιος άλλος: O φιλάργυρος Ιούδας! Χαρακτήρισε την πράξη της Μαρίας ως σπατάλη. Φορώντας ο υποκριτής προσωπείο φιλοπτωχείας, μάσκα φιλανθρωπίας, είπε ότι θα μπορούσε εκείνο το μύρο να πουληθεί ακριβά, τριακόσια δηνάρια κι εκείνα να δοθούν στους φτωχούς. Επειδή κρατούσε το ταμείο της ιερής ομάδας Του Χριστού και των μαθητών, ήθελε η αξία του μύρου να μπει στο ταμείο, για να κλέψει στη συνέχεια το ταμείο.

Έτσι είναι πάντοτε οι φιλάργυροι. Δούλοι και δόλιοι. Δούλοι των άψυχων μετάλλων και δόλιοι στον τρόπο ικανοποιήσεως του πάθους τους. Τυφλοί και πωρωμένοι, δεν βλέπουν τίποτα ανώτερο στον κόσμο από το χρήμα. Για εκείνους δεν αξίζει κάτι άλλο, παρά μόνο τα ψυχρά νομίσματα. Δεν πιστεύουν, δεν αγαπούν, δεν συγκινούνται, δεν συμμερίζονται τα ιερά αισθήματα και τις μεγάλες ιδέες, δεν εκτιμούν τις υψηλές πράξεις ευγενών και εκλεκτών υπάρξεων. Τα θεωρούν ολ' αυτά ανοησίες.

Έτσι δούλοι και δόλιοι, τυφλοί και αναίσθητοι, σκοτεινοί και διεστραμμένοι είναι και οι υλιστές της εποχής μας, που έκαναν τον υλισμό ιδεολογία και ολοκληρωτικό καθεστώς και απαξιώνουν οτιδήποτε κηρύττει την αφοσιώση στις επιταγές του πνεύματος κι όχι σε εκείνες των τραπεζών. Είναι όμως δυστυχείς, γιατί δεν έχουν ελπίδα πέρα απ' αυτό το σύντομο πέρασμα από τούτον τον κόσμο, ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να συντηρήσει τις υλιστικές τους αντιλήψεις..