Σκέψεις για το αυριανό Ψυχοσάββατο

Ένα ακόμη Ψυχοσάββατο που θυμόμαστε τους κεκοιμημένους μας και εορτάζουμε την αγάπη μας προς αυτούς, βρίσκεται προ των πυλών.

Σκεφτόμουν, πως αυτή η αγάπη που προανέφερα, είναι ίσως η μοναδική αγάπη που την διαλαλούμε ειλικρινείς και την φανερώνουμε αγνή από κάθε σκέψη που θα μπορούσε ν' ασχημίσει την ουσία της, αλλά και ανόθευτη από κάθε στοχασμό που θα μπορούσε να μετριάσει την γλυκύτητά της.

Είναι γεγονός, πως τίποτα άλλο δεν αγαπάμε περιπαθέστερα, από εκείνους που δεν απολαμβάνουμε πλέον την φυσική τους παρουσία. Γνωρίζουμε ότι ποτέ ξανά, δεν θα συναντήσουμε στη ζωή μας, τίποτε όμοιό τους. Ότι ποτέ το κενό που η φυγή τους άφησε στην ψυχή μας, δεν θα πληρωθεί με τίποτα, που να είναι αυτοί οι ίδιοι.

Όταν η ανάμνησή τους έρχεται στον νου μας, συνοδευόμενη από την αγνή συγκίνηση, ηχούν μέσα μας οι πιο γλυκοί τόνοι της νοσταλγικής φωνής τους και ακούμε τους πλέον μελωδικούς φθόγγους του άσματος που μας τραγουδά ο πόθος της αιώνιας επανένωσης. Και κάθε Ψυχοσάββατο, διαισθανόμαστε ότι η ανάμνησή τους, έρχεται γεμάτη νέες συγκινήσεις, ν' ανανεώσει την γλυκύτητα της λύπης μας.

Έτσι τους θυμόμαστε αυτές τις ημέρες, με ειλικρίνεια αισθημάτων και περιβάλλουμε την ανάμνησή τους με την άδολη αγάπη μας, στολισμένη με άνθη λουσμένα με τις δροσοσταλίδες της θλίψης μας και βουτηγμένα στο μύρο της προσδοκίας της κοινής αναστάσεως.

Μνήσθητι Κύριε πάντων των απ' αιώνος κοιμηθέντων ευσεβώς και χάρισέ τους την χάρα της παραστάσεως στα δεξιά Σου και την μερίδα των Δικαίων και των Αγίων Σου, αμήν!