Mητέρα Του Θεού, Μητέρα όλων μας

Τελέστηκε απόψε, στους ιερούς μας ναούς, η τελευταία πρίν απ' τον Δεκαπενταύγουστο παράκληση στην Παναγία μας για φέτος.

Σ' όλη την πονεμένη, σ' όλη την χειμαζομένη Ελλάδα, χιλιάδες πιστοί, ασπάστηκαν ευλαβικά την εικόνα της. Χιλιάδες χείλη ανέπεμψαν δεήσεις. Χιλιάδες μάτια βούρκωσαν ατενίζοντάς την.

Πυρόπληκτοι, άνθρωποι που έχασαν το σπίτι τους, το βιος τους, έσπευσαν σ' εκείνη που είν' η Σκέπη και η καταφυγή των Χριστιανών. Μανάδες παρακάλεσαν για τα παιδιά τους. Πονεμένοι κάθε λογής, ζήτησαν σ' εκείνη που γνωρίζει από πόνο να τους τον απαλύνει. Άρρωστοι και συγγενείς αρρώστων και νοσηλευομένων, ζήτησαν γιατρειά και κουράγιο. Άνεργοι, φτωχοί, απελπισμένοι, προσέτρεξαν σ' εκείνη για να βρουν παρηγοριά και σωτηρία.

Φέτος, που το κλίμα στην χώρα γενικότερα, αλλά και ειδικότερα, σε προσωπικό επίπεδο, είναι αρκετά βαρύ, είναι αλήθεια πως η προσευχή έγινε πιο καρδιακή. Φέτος που είδαμε τον λίβα του κακού, να ψαλιδίζει και να καίει, όχι μόνον το δάσος, τα δέντρα, τα πλάσματα Του Θεού, τα σπίτια του λαού, αλλά και τα φτερά της ίδιας της ψυχής μας, πως θα μπορούσαμε να προστρέξουμε οπουδήποτε αλλού πέρα από κείνη, που ως μεγάλη και στοργική μητέρα βρίσκεται πάντοτε εκεί για εμάς;

Και της σιγοψιθυρίσαμε ικετευτικά:

Παναγία μας,

Εσύ που είσαι η μητέρα όλων μας κι ακούς τις χαρές και τις λύπες των παιδιών σου απ' άκρη σ' άκρη της γης.

Εσύ που δεν έφυγες από κοντά μας ακόμη κι όταν μπήκες στην δόξα τ' ουρανού, όπως άκουμε στο απολυτίκιο της Κοιμήσεώς σου.

Εσύ που σκύβεις με το στοργικό σου βλέμμα και παρακολουθείς τη ζωή μας. Με τις χαρές και τα όνειρά μας. Με τους πόνους και τα δάκρυά μας. Με τις καλοσύνες αλλά και με τις κακίες μας.

Εσύ που με πόνο βλέπεις τα βήματά μας να ξεμακραίνουν από τον ίσιο δρόμο.

Εσύ που γνωρίζεις πόσο δύσκολο είναι στην εποχή μας να λέμε: «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου». Αυτό που εσύ πρώτη το είπες, αλλά και το έζησες ως την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής σου. Ακόμη κι όταν την μητρική σου καρδιά την διαπερνούσε η ρομφαία του πόνου.

Εσύ που περπάτησες αυτόν τον ανηφορικό δρόμο της υπακοής στο θέλημα Του Θεού βήμα προς βήμα.

Μη σταματήσεις, σε ικετεύουμε Παναγία Δέσποινα, τις πρεσβείες σου προς τον Υιό σου και Θεό μας.

Έχουμε ανάγκη, τώρα, ίσως περισσότερο από ποτέ, να μας δυναμώσει τη θέληση, για να μην τα χάνουμε μπροστά στις τόσες δυσκολίες μας.

Να μας γεμίσει την καρδιά με την δική Του χάρη για ν' αντικρύσουμε ξανά το αύριο με Πίστη και Ελπίδα.

Να μας φωτίσει τον δρόμο της επιστροφής στο μονοπάτι το δικό Του.

Παναγία Μητέρα μας,

Τώρα που πλησιάζει η γιορτή σου, στο ζητάμε σαν χάρη ξεχωριστή:

Δεήσου πιο θερμά.

Για εμάς. Έστω κι αν δεν το αξίζουμε.

Για τους πονεμένους, τους δυστυχισμένους, τους δοκιμαζομένους.

Για εκείνους που χάθηκαν. Για εκείνους που κινδυνεύουν να χαθούν.

Για τα παιδιά όλου του κόσμου.

Και δώσε στην ψυχή μας κάτι απ΄ την δική σου χάρη και τις δικές σου αρετές:

Μάθε μας πότε πρέπει να σωπαίνουμε και πότε να μιλάμε.

Μάθε μας να πειθαρχούμε σ' ό,τι μας στέλνει ο Θεός, όσο κι αν αυτό μερικές φορές μας είναι δύσκολο.

Μάθε μας να στεκόμαστε όρθιοι και στις πιο μεγάλες μπόρες της ζωής.

Αμήν!