Ας γίνουμε από αύριο κιόλας «Καλοί Σαμαρείτες»

Τον «Ύμνο της Αγάπης προς τον Συνάνθρωπο», όποιος κι αν είν' αυτός, την υπέροχη παραβολή του καλού Σαμαρείτη, θ' ακούσουμε αύριο, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, που θα διαβαστεί στους ιερούς μας ναούς.

Όπως είναι γνωστό, ο Κύριος, όσο βρισκόταν στη γη, ανάμεσα στους ανθρώπους, άφηνε να ρέεουν ανεξάντλητα οι κρουνοί της Αγάπης Του, σ' όποιον Tον πλησίαζε και Του ζητούσε έλεος, παρηγοριά. Όμως υπήρχαν και μερικοί εγωιστές, οι οποίοι γύρευαν πάντοτε ευκαιρία να Τον φέρουν σε δύσκολη θέση.

Μ' αυτήν ακριβώς τη διάθεση, τον πλησίασε μία ημέρα ένας νομικός και τον ρώτησε τι να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Και σαν πήρε την απάντηση ν' αγαπά Τον Θεό μ' όλη τη δύναμη της ψυχής του και τον πλησίον του σαν τον εαυτό του, αισθάνθηκε ντροπή, διότι το αξίωμα που είχε, δεν δικαιολογούσε άγνοια της μεγάλης αυτής εντολής της Παλαιάς Διαθήκης. Θέλοντας λοιπόν να δικαιολογήσει το πάθημά του, κάνει και μία δεύτερη ερώτηση:

«Και ποιος μου είναι πλησίον;».

Αντί γι' άλλη απάντηση τότε, ο Χριστός, εξιστορεί την παραβολή που προαναφέραμε:

Kαταπληγωμένος από επίθεση ληστών, μισοπεθαμένος σε μία γωνιά του δρόμου, ένας δύστυχος οδοιπόρος, προσμένει τον σπλαγχνικό εκείνον διαβάτη, που με συμπόνοια θα παρασταθεί στον πόνο του και θα περιποιηθεί τα τραύματά του. Οι ώρες περνούν. Οι δυνάμεις του ολοένα και τον εγκαταλείπουν. Πάει να χάσει κάθε ελπίδα. Μα να, κάτι βλέπει στην γωνιά του δρόμου! Ένας ιερέας! Αναθαρρεύει! Δεν μπορεί, ο ιερέας θα σταματήσει! Αλίμονο όμως! Εκείνος περνά από μπροστά του αδιαφόρα. Το ίδιο μετά από λίγο κι ένας Λευΐτης.

Αν μπορούσε κανείς να διάβαζε μέσα στην ψυχή του ταλαίπωρου εκείνου τραυματία, τον πόνο και την οδύνη που αυτή μέσα της έκλεινε γι' αυτή την απονιά των συνανθρώπων του, δεν θ' άντεχε..

Ξαφνικά, κάποιος βρίσκεται σκυμμένος από πάνω του. Ένας αλλόφυλος και αλλόδοξος. Eχθρός του λαού του: Ένας Σαμαρείτης! Αυτός τον σπλαγχνίσθηκε! Περιποιείται με λάδι και κρασί τις πληγές του, ανακουφίζει τον πόνο του κι ύστερα τον βάζει στο ζώο του, τον μεταφέρει προσεκτικά στο πιο κοντινό πανδοχείο και πληρώνει δύο δηνάρια στον πανδοχέα για να τον φροντίσει. Υπόσχεται μάλιστα να επιστρέψει και να πλήρωσει κι όσα ακόμη έξοδα γίνουν παραπάνω.

Καλός αδελφός που φάνηκε ο Σαμαρείτης, ο μέχρι πρότινος εχθρός, ε; Αληθινός πλησίον!

Αλήθεια, πόσες φορές κι εμείς, άλλοτε γιατί βιαζόμαστε, άλλοτε γιατί δεν μας συγκινεί ο πόνος του άλλου, γινόμαστε οι αδιάφοροι, οι άπονοι, οι ψυχροί παρατηρητές μπροστά στον πόνο των αδελφών μας; Προσπερνάμε. Κι όμως θα μπορούσαμε μ' έναν λόγο, μ' ένα βλέμμα στοργικό, με μία αγκαλιά, με λίγο ή με περισσότερο κόπο, να γλυκάνουμε πληγές, να θεραπεύσουμε τραύματα, να ρίξουμε βάλσαμο σε πονεμένες καρδιές.

Στα δόχεια μας έχουμε όλοι λάδι και κρασί, τα χαρίσματα που μας χάρισε ο Θεός. Τα λεγόμενα τάλαντα. Κι ακόμα την υπόσχεσή Του πως πάντα μαζί μας θα είναι, βοηθός και Χαριτοδότης. Αλλά και τ' άλλο δώρημά Του, την εξουσία να κατανικούμε το κακό, τις παγίδες του και τους πειρασμούς, με πίστη και με την επίκληση του Αγίου Ονόματός Του.

Μας καλεί Εκείνος λοιπόν, ο Κύριος της Αγάπης, να σκύψουμε με συμπάθεια στον πόνο των αδελφών μας. Ν' αλείψουμε τις πληγές τους με λάδι, με την κατανόηση της ψυχικής τους κατάστασης, με το έλεος της ευσπλαχνίας. Και με κρασί, μπαίνοντας στην θέση τους και μεταλάσσοντας την λύπη σε χαρά κι ελπίδα που πηγάζει από την Αγάπη που κενώνεται. Ν' ανακουφίσουμε στο μέτρο του δυνατού τον πόνο, συμπάσχοντας.

Στην Ορθόδοξη Χριστιανική της έκφραση, η ενσυναίσθηση, παίρνει το νόημα της αυτοπροσφοράς, της ολοκληρωτικής θυσίας του εαυτού. Ας γίνει λοιπόν αφορμή το αυριανό ευαγγέλιο, να βρούμε από αύριο κιόλας, μύριες ευκαιρίες για να σταθούμε πλάι στον συνάνθρωπό μας, σαν τον καλό Σαμαρείτη της παραβολής! Μας το ζητάει ο ίδιος ο Χριστός:

«Πορεύου και συ ποίει ομοίως». Μας ζητά να γινόμαστε «τα πάντα τοις πασί», μιμούμενοι, με τις ισχνές ανθρώπινες δυνάμεις μας, το ανυπέρβλητο παράδειγμά Του.

Καλή αυριανή σε όλες και όλους!