Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης: Ένας Άγιος με βράκα

Έναν Άγιο με βράκα τιμά σήμερα η Αγία μας Εκκλησία. Τον Άγιο Γεώργιο τον Χιοπολίτη. Ήταν παλληκαρόπουλο όταν δια της βίας έγινε μουσουλμάνος και εικοσάχρονος λεβέντης όταν ξαναγυρνώντας στην πίστη των πατέρων του, πλήρωσε με βασανιστήρια και αίμα αυτή την.. ανταρσία.

Η εικόνα του, ήταν η πρώτη εικόνα που είδα στη μνήμη ενός νεομάρτυρα κι η φορεσιά του νησιώτη Αγίου μου είχε κάνει τόση εντύπωση. Αργότερα είδα και φουστανελάδες Αγίους και Αγίες, με τοπική ελληνική φορεσιά κι όταν πέρυσι μου έδωσαν να διαβάσω ένα βιβλιαράκι για τα παλληκάρια εκείνα, που δεν σκοτώθηκαν στις τάπιες και στα μετερίζια, μα θανατώθηκαν για την πίστη τους και μόνο, μέσα στη νύχτα εκείνη που κράτησε 400 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να το θέλω, με την φαντασία μου, έντυσα τους νεομάρτυρες με τις τοπικές τους στολές:

Έντυσα βαρκάρη τον Ηπειρώτη Άγιο Αυξέντιο που μαρτύρησε το 1720, έβαλα αρβανίτικο ντουλαμά στον Άγιο Νικόδημο από το Ελμπασάν της Βορείου Ηπείρου που μαρτύρησε το 1709 και λευκό σιγκούνι στον δεκαπεντάχρονο Άγιο Ιωάννη τον Βλάχο που μαρτύρησε πολύ νωρίτερα, το 1662.

Το βιβλιαράκι αυτό έτυχε να το διαβάσω πάλι φέτος, με την αφορμή της συμπλήρωσης 200 ετών από την Επανάσταση του '21. Μπερδεύτηκα. Δεν μπορούσα να μην κατατάξω στους αγωνιστές τους μάρτυρες. Δεν μπορούσα να μην λογαριάσω αγίες εκείνες τις μορφές των αγωνιστών που έγιναν θυσία για τη λευτεριά. Απ' το μπέρδεμα αυτό, μ' έβγαλε εκείνο που ειπώθηκε σε μία εκδήλωση, για όλους τους μάρτυρες των τριών πρώτων αιώνων: «Είναι οι ηρωϊκώτεροι των Αγίων και οι αγιώτεροι των ηρώων»!

Νάτοι τώρα όλοι αυτοί οι ηρωϊκώτεροι των Ελλήνων Αγίων, με βράκες, όπως ο σημερινός Άγιος, με φουστανέλες, με σιγκούνια, ναυτόπουλα κι έμποροι, ρασοφόροι και δάσκαλοι, παιδιά και γέροι, γυναίκες κι άνδρες, απ' τις παραδουνάβιες ηγεμονίες ως την Κύπρο κι απ' το Ιόνιο ως την Τραπεζούντα. Είναι οι τελευταίοι στην φάλαγγα που σχηματίζουν τα εκατομμύρια των Αγίων και των μαρτύρων της Εκκλησίας μας.

Οι τελευταίοι. Μα οι φάλαγγα δεν τελειώνει, δεν κλείνει. Το απέδειξε αυτό η χορεία των νεοφανών Αγίων που κατατάχθηκαν πρόσφατα στο Αγιολόγιο. Και κάθε εποχή, χάριτι Θεού, προσθέτει στο τέλος τους δικούς της. Καταγεγραμμένους και μη. Καθώς το ανθρώπινο αυτό ποτάμι αργοδιαβαίνει μέσα στους αιώνες, όλο και κερδίζει σε μάκρος, όλο και δέχεται κάποιους νέους κληρωτούς στο στρατό των θριαμβευτών. Παιδιά της εποχής τους, άλλοτε με αρχαία ιμάτια ή βυζαντινούς χιτώνες, με ράσα ή πανοπλίες στρατιωτικές, αυτοκράτορες, καβαλάρηδες, με βράκες, με φουστανέλες.

Είναι τόσο ωραίο, τόσο μεγάλο, αδελφοί μου, ακόμη κι αν δεν φτάσεις ως το μαρτύριο, να καταθέτεις την μαρτυρία σου για την πίστη σου και να ξεκόβεις απ' τη μάζα, όσο κι αν αυτό σου κοστίζει..

Οι τελευταίοι.. Τάχα το ανθρώπινο αυτό ποτάμι, στο αργοκύλισμά του μέσα στους χρόνους και τους καιρούς, θα έχει στις τελευταίες αράδες του και Αγίους με παντελόνια και κοντομάνικα μπλουζάκια; Γιατί όχι; Και τότε οι βρακοφόροι και οι φουστανελάδες, οι νεοφανείς Άγιοι των τελευταίων ετών, θα γίνουν οι προτελευταίοι στην φάλαγγα.

«Ίσως και να έχουν γίνει κι όλας», μου είπε κάποιος όταν του εξομολογήθηκα αυτές τις σκέψεις.

Ίσως..

Την ευχούλα τους!