Ζωή και βίος

Όσο μεγαλώνουμε, η ζωή μας φαίνεται πιο δύσκολη, ίσως κάποτε άσχημη. Είναι που χάνουμε την αισιοδοξία της νιότης; Είναι που μαθαίνουμε και παθαίνουμε περισσότερα ή είναι που σιγά-σιγά, σχεδόν ανυποψίαστα, ξεπέφτουμε απ' τη ζωή στο βίο;

O ανθρωπος πήρε χάρισμα πολύτιμο απ' Τον Δημιουργό του την «πνοή ζωής». Ύστερα ξέπεσε από τον παράδεισο στον πόνο και τον μόχθο της γης. Από την μεγάλη ζωή στον άσημο βίο. Η φιλανθρωπία Του Θεού, τον έντυσε με χιτώνα δερμάτινο, για να μπορέσει να επιβιώσει.

Αργότερα, στο πρόσωπο Του Χριστού, του χάρισε καινούργιο χιτώνα. Του πρόσφερε καινούργια ζωή και καινούργια προοπτική. Και πάλι όμως τη δυνατότητα να διαλέγει.

Η ζωή έχει χαρές. Ο βίος ανάγκες. Η ζωή τις χαρές και τα δώρα της τα δίνει στον καθένα, χωρίς διακρίσεις. Προσφέρει την καθαρή συνείδηση για να κατανοούμε την αλήθεια. Τη δυνατότητα να τη βρίσκουμε. Την ελευθερία να διαλέγουμε τον δρόμο της εμπιστοσύνης στον Χορηγό της Ζωής. Το δικαίωμα να μετανιώνουμε. Ν' αναγνωρίζουμε τα λάθη και τα πάθη μας. Και τη χαρά της αμοιβαίας αγάπης με Τον Δημιουργό και μεταξύ μας.

Όλα τα παραπάνω, που είναι η αληθινή ζωή, κάνενα χαμηλό βιοτικό επίπεδο δεν μπορεί να μας τα στερήσει. Όσα μας πικραίνουν και μας αδικούν αυτές τις ημέρες τις πραγματικά δύσκολες, είναι τα του βίου, που είναι δεύτερα, αλλά εμείς τα βάζουμε πρώτα.

Σηκώνονται βέβαια κάποτε απειλητικά, συντριπτικά. Ανεργία, ανέχεια, ακρίβεια, δυσαρμονία στην οικογένεια που οδηγεί σε τραγικές πράξεις και καταστάσεις, μοναξιά, αρρώστια, θάνατος. Και οι ανισότητες, ε; Τεράστιες, χαοτικές διαφορές του βιοτικού επιπέδου. Άλλοι τόσο καλά και τόσο εύκολα κι άλλοι τόσο άσχημα και τόσο δύσκολα.

Δυστυχώς στην εποχή μας, το τόσο ανάξιο του ανθρώπου σλόγκαν, «έχεις κάτι, είσαι κάτι», κυριαρχεί. Φτάσαμε να προδίδουμε τα πολύτιμα χαρίσματα της ζωής, γι' αυτή την αλαζονία του βίου. Γι' αυτά που θα θέλαμε να κατέχουμε ακόμη κι όταν δεν τ' αξίζουμε: Θέσεις, δόξα, χρήμα. Τι κι αν δεν παίρνουμε τίποτα μαζί μας στην άλλη ζωή;

Όμως και σήμερα, δόξα τω Θεώ, φανερώνονται εκείνοι που μας ξαφνιάζουν, ίσως πιο πολύ σήμερα. Είναι που τους έχουμε και τόση ανάγκη. Είναι που ο βίος τους είναι ξένος. Είναι που κατέχουν ένα βιος παράδοξο: Την καθαρή συνείδηση να διαβάζουν μακριά στο χρόνο το νόημα της δοκιμής του βίου, τη δικαίωση του πόνου και του κόπου. Την ψυχική ελευθερία να εμπιστεύονται, χωρίς διαλογισμούς, την υπακοή στο θείο θέλημα. Την πολυτέλεια, να σκορπίζουν αφειδώλευτα τους θησαυρούς της αγάπης. Ο βίος τους ξένος, άγιος, γίνεται η φανέρωση της αληθινής ζωής σ' αυτόν τον κόσμο.

Σ' αυτούς προσβλέπουμε να μας παρηγορήσουν. Απ' αυτούς περιμένουμε να μας διδάξουν το μεγάλο άλμα, απ' το άχρηστο πάθος του καθημερίνου βίου, στο πλήρωμα της αληθινής ζωής.