Ο λόγος Του Θεού ως σπόρος

Είναι πραγματικά ασύγκριτες σε σύλληψη οι παραβολές του Ευαγγελίου. «Ταύτα πάντα ελάλησεν ο Ιησούς εν παραβολαίς τοις όχλοις και χωρίς παραβολής, ουκ ελάλει αυτοίς», μας λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Δηλαδή: «Mε παραβολές δίδασκε ο Ιησούς τα πλήθη και χωρίς παραβολή, τίποτε δεν δίδασκε σ' αυτούς». Και πράγματι, οι υπέροχες ευαγγελικές παραβολές, χρησιμοποιήθηκαν από Τον Χριστό, για ν' αντιλαμβάνονται πληρέστερα και ευκολότερα οι άνθρωποι το περιεχόμενο της θείας διδασκαλίας.

Μία τέτοια παραβολή θ' ακούσουμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της αυριανής ημέρας. Κι είναι ομολογουμένως επίκαιρη και χαρακτηριστική η παραβολή αυτή, η παραβολή του σπορέως. Επίκαιρη μεν, διότι η εποχή του φθινοπώρου την οποία ήδη διανύουμε, είναι κυρίως η εποχή της σποράς των χωραφιών και συγχρόνως, στις εκκλησίες, στα κατηχητικά, στις συνάξεις, η σπορά του θείου λόγου λαμβάνει νέα ένταση για τη νέα χειμερινή περίοδο. Χαρακτηριστική δε, γιατί την ερμηνεύει ο ίδιος ο Χριστός.

Ο σπόρος, θ' ακούσουμε να μας λέει ο Χριστός αναλύοντας την παραβολή, είναι ο λόγος Του Θεού. Η ψυχή μερικών από τους ανθρώπους, μοιάζει με το έδαφος που είναι κοντά στο δρόμο. Καθώς είναι η σκληρή η ψυχή τους, όπως εκείνο το έδαφος, δεν εισχωρεί σ' αυτήν ο λόγος Του Θεού. Έρχετε δε κατόπιν ο διάβολος και εξαφανίζει τελείως τον σπόρο. Μία άλλη κατηγορία ακροατών του θείου λόγου, μοιάζει με την πετρώδη γη. Ενθουσιάζονται και χαίρονται προσωρινά μόνο, γιατί δεν έχουν βαθύτερη πίστη. Όταν δε έρθουν ώρες πειρασμού και δοκιμασίας, ξεχνούν όσα άκουσαν και ζουν χωρίς πίστη. Η τρίτη κατηγορία ανθρώπων, είναι εκείνοι που παρά την αρχική τους καλή διάθεση, απορροφώνται απ' τις αγωνιώδεις φροντίδες και απολαύσεις της ζωής και δεν επιτρέπουν στον λόγο Του Θεού να καρποφορήσει μέσα τους. Υπάρχει όμως και η μακαρία εκείνη κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι έχουν καταστήσει την ψυχή τους εύφορη γη, για να καρποφορήσουν μέσα τους τα ευαγγελικά παραγγέλματα. Αυτοί, δέχονται τον λόγο Του Θεού, τον κλείνουν μέσα στην καρδιά τους, καλλιεργούν διαρκώς το εσωτερικό τους με τα πνευματικά μέσα της Εκκλησίας, υπομένουν τις δοκιμασίες και τις θλίψεις και αγωνίζονται να μιμηθούν το παράδειγμα Του Χριστού.

Αλλά ας δούμε αναλυτικώτερα την παραβολή για ν' αντιληφθούμε καλύτερα ποιος είναι ο σπορέας, ποιος ο σπόρος και τι ακριβώς είναι η εύφορη γη:

Κατά την ανάλυση της παραβολής, ο Κύριος αποφεύγει να πει ποιος είναι ο σπορέας. Μιλάει για τον σπόρο και αναλύει λεπτομερώς την αιτία της καρποφορίας ή της ακαρπίας του. Για τον σπορέα όμως δεν κάνει λόγο. Κι αυτό γιατί αυτός έχει αρχίσει το έργο του. Διότι σπορέας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Αυτός είναι και ο Δημιουργός και ο Καλλιεργητής των ψυχών μας.

Όταν δίδασκε ο Χριστός, δεν χρησιμοποιούσε ανθρώπινα σχήματα, αλλά «ρήματα πνεύματος και ζωής», όπως ο ίδιος έλεγε. Γι' αυτό και ο Απόστολος Πέτρος, σε μία στιγμή δοκιμασίας, ομολόγησε: «Κύριε προς τίνα απελευσόμεθα; Ρήματα ζωής αιωνίου έχεις». Δηλαδή: «Που αλλού να πάμε; Εσύ έχεις λόγο που μεταδίδει ζωή αιώνια».

Όταν δίδασκε ο Χριστός, δεν αναζητούσε την αλήθεια. Κι αυτό γιατί ήταν ο ίδιος η Αλήθεια. Δεν ζητούσε να κατακτήσει τον υλικό κόσμο, διότι αυτός ήταν το υποπόδιο των ποδιών Του. Ήθελε όμως να κυριεύσει τις ψυχές των ανθρώπων. Δεν επεδίωκε κοσμική εξούσια, διότι είχε ανυπέρβλητη δύναμη και δόξα στους ουρανούς. Δεν υποσχόταν προσωρινή, αστήρικτη ευτυχία, αλλά βεβαιώνε για την αιώνια δόξα και μακαριότητα εκείνων που θα Τον ακολουθούσαν.

Ο Χριστός, απ' τη στιγμή που αρχίζει τη σπορά, μετατρέπει ολόκληρη την πορεία του κόσμου. Γίνεται ο ίδιος η τομή της ανθρώπινης ιστορίας, γιατί το άροτρό Του θα οργώνει αιωνίως ολόκληρο τον κόσμο. Το άνοιγμα των αγρών, είναι ο συγκλονισμός των συνειδήσεων. Και είναι τόσο βαθύ, ώστε μεταστρέφει τις διάνοιες, εξουδετερώνει την κακία, στηλιτεύει την αδικία, απογυμνώνει την υποκρισία, καταπαύει τα πάθη, καταπραΰνει τον πόνο, χαρίζει την ειρήνη, φυτεύει στις ψυχές τα άνθη των αρετών.

Ο Χριστός, μιλά με απλότητα, με γλυκύτητα, με δύναμη και αγάπη, με τρόπο που σαγηνεύει τα πλήθη. Όταν οι Φαρισαίοι έστειλαν για πρώτη φορά τους υπηρέτες τους να Τον συλλάβουν, εκείνοι επέστρεψαν άπραγοι και τους πληροφόρησαν ότι: «ουδέποτε ελάλησεν άνθρωπος ως ούτος ο άνθρωπος». Δηλαδή: «ποτέ μέχρι σήμερα άλλος άνθρωπος δεν δίδαξε έτσι, όπως διδάσκει αυτός ο άνθρωπος».

H παρομοίωση του θείου λόγου με τον σπόρο, έχει ως σκοπό να δείξει τη δύναμη που αυτός περικλείει μέσα του για τον αναικαινισμό της ανθρώπινης ψυχής. Ο φυτικός σπόρος, που είναι συνήθως ένας μικρός κόκκος, όταν πέσει στη γη, έχει τη δύναμη να μας παρουσιάσει ή ένα φυτό ή ένα δέντρο. Απ' αυτά θα προέλθει αφθονία νέων σπόρων, με τους οποίους μπορεί κανείς να σπείρει ολόκληρη έκταση γης. Κατά παρόμοιο τρόπο, ο θείος λόγος του Ευαγγελίου, φέρνει πλούσια πνευματική καρποφορία όταν βρεθεί στα βάθη της ψυχής του επιδεκτικού ανθρώπου. Η δύναμή του, είναι αναπλαστική και σωτήρια. Αναταράσσει την κοιμισμένη συνείδηση και της δίνει τον ευαγγελικό καθρέπτη για να δει σε ποια κατάσταση βρίσκεται. Φωτίζει τη διάνοια για να βρει το λυτρωτικό φως της Αλήθειας. Ανανεώνει στην καρδιά τη διάθεση για μετάνοια και συντριβή για τα λάθη της. Χαρίζει στον άνθρωπο την πραγματική ελευθερία, συντρίβοντας τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου. Του αποκαλύπτει ότι η αναφαίρετη χαρά και η αλήθινή ειρήνη, βρίσκονται στον αγώνα και στην επιθυμία του ανθρώπου να ζήσει και εδώ και αιωνίως ενωμένος με Τον Θεό. Κι αυτό δεν το λέω εγώ. Ο Χριστός το λέει: «Εάν υμείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, αληθώς μαθηταί μου έστε και γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς». Δηλαδή: «Εάν εσείς μείνετε ακλόνητοι στη διδασκαλία μου και την εφαρμόζετε στη ζωή σας, τότε θα είστε αληθινοί μαθητές μου και θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει».

Για να επιτευχθούν όμως όλα τα παραπάνω, είναι απαραίτητο η ψυχή του ανθρώπου να μοιάζει με την εύφορη γη. Εάν εμείς έχουμε δεν έχουμε τη θέληση, εάν είμαστε επιπόλαιοι και ρηχοί, έαν παραμένουμε προσκολλημένοι στις βιοτικές φροντίδες και στις συνεχείς υλιστικές αναζητήσεις, τότε δεν διαθέτουμε το κατάλληλο έδαφος για τον λόγο Του Θεού. Αποτελεί όμως ευλογία και δίνει σε όλους μας παρηγοριά το γεγονός, ότι πολλοί είναι εκείνοι που προσφέρουν την ψυχή τους, ακόμη και στην άγρια εποχή μας, για να καλλιεργηθεί επιτυχώς η ευαγγελική αλήθεια. Και μη νομίσετε πως πρόκειται για ανθρώπους που γνωρίζουν απέξω κι ανακατωτά το Ευαγγέλιο ή δεν έχουν παρασυρθεί απ' το ρεύμα ετούτου του κόσμου. Όμως επιθυμούν να γνωρίσουν Τον Χριστό, να ικανοποιήσουν τη δίψα της ψυχής τους στις πηγές των αιώνιων ναμάτων Του, να γίνουν εκλεκτοί Του. Ακούν τον λόγο Του Θεού με προσοχή και τον αποδέχονται με εμπιστοσύνη. Ακούν τα κηρύγματα, διαβάζουν τα πατερικά, μελετούν την Αγία Γραφή. Όσο μπορούν. Και δεν σταματούν εδώ. Κρύβουν τον λόγο αυτόν στα βάθη της καρδιάς τους και προσπαθούν ν' αντλούν απ' εκεί τον φωτισμό τους και να πορεύονται στη ζωή τους. Έτσι ακριβώς φαίνεται η επιτυχημένη καρποφορία. Στην εφαρμογή των ευαγγελικών επιταγών ανά πάσα ώρα και περίσταση του καθημερινού μας βίου. Αυτό άλλωστε είναι ικανό ν' αποδείξει την αγάπη μας προς Τον Χριστό. Το λέει ο ίδιος ο Κύριος: «Εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει και ο Πατήρ μου αγαπήσει αυτόν και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ' αυτώ ποιήσομεν». Δηλαδή: «Εάν κάποιος με αγαπάει, θα τηρήσει στη ζωή του τον λόγο μου και ο Πατέρας μου θα τον αγαπήσει και θα έρθουμε και θα κατοικήσουμε μέσα του και θα μετατρέψουμε την καρδιά του σε μόνιμη κατοικία μας».

Τώρα γνωρίζουμε το ιδιαίτερο περιεχόμενο της αυριανής παραβολής. Όμως αυτό δεν αρκεί για να είμαστε εντάξει απέναντι στον Θεό. Ας κάνουμε μία εξέταση του εσωτερικού της ψυχής μας. Τι έδαφος είναι άραγε; Μήπως είναι δρόμος που καταπατείται; Μήπως είναι χωράφι γεμάτο από αιχμηρές πέτρες; Μήπως είναι σπαρμένη από αγκάθια; Η είναι εύφορος τόπος, δροσερός και καλλιεργημένος; Ας κοιτάξουμε με προσοχή. Και αναλόγως, ας λάβουμε τα μέτρα μας.

Η ψυχή μας πρέπει να είναι πάντοτε το περιβόλι Του Θεού! Ρίζες, κορμοί, κλαδιά, άνθη, άρωμα και καρποί, πρέπει να είναι όπως τα θέλει ο Θεός!

Το εύχομαι όλοψυχα σε όλες και όλους!