O θάνατος και η Ζωή

Πόσα έχει να μας πει το αυριανό ευαγγελικό ανάγνωσμα, σχετικά μ' αυτό για το οποίο σπαταλάμε όλη μας τη ζωή στην προσπάθεια να το εξηγήσουμε και να το δικαιολογήσουμε. Αναφέρομαι φυσικά στο μυστήριο του θανάτου.

Μία πένθιμη συνοδεία, έβγαινε απ' την πόλη της Γαλιλαίας Ναΐν. Ένας νέος άνθρωπος, μονάκριβος γιος μίας χήρας μητέρας, μεταφέρετο στον τόπο ταφής του. Η καρδιά της πονεμένης μάνας σπάραζε και τα μάτια της έχυναν συνεχώς δάκρυα απ' το σκληρό χτύπημα που της επέφερε ο θάνατος του παιδιού της. Συγγενείς και φίλοι συμμερίζονταν τον πόνο της. Την ίδια ώρα, μία άλλη συνοδεία, είχε πάρει τον δρόμο προς την Ναΐν: Ο Χριστός, οι μαθητές Του και κόσμος πολύς, καταγοητευμένος απ' τη θεία διδασκαλία. Στην είσοδο της πόλης πραγματοποιήθηκε η συνάντηση. Η συνάντηση του θανάτου και της Ζωής. Ο Χριστός, λυπήθηκε την πονεμένη μητέρα. Της συνέστησε να μην κλαίει. Κι ευθύς αμέσως, με την εξουσία που έχει επί του θανάτου, είπε: «Νεανίσκε, σοι λέγω, εγέρθητι!». Και ακούγοντας ο νέος τη φωνή της Ζωής, δέχθηκε εκ νέου πνοή ζωής από Τον Χριστό και σηκώθηκε. Ο πρώτος φόβος και η έκπληξη, έγιναν δοξολογία προς Τον Θεό για το μεγάλο θαύμα. Οι δύο συνοδείες, έγιναν μία. Και βασίλευε σ' όλους ο θαυμασμός και η ζωή. Διότι κέντρο όλων ήταν πλέον ο Χριστός. Αυτός που είναι η Ζωή. Και η Ζωή είχε νικήσει τον θάνατο.

Ο θάνατος, είναι η σκληρή πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής. Την πραγματικότητα αυτή, βίωσα κι εγώ, πρόσφατα, με το πέρασμα αγαπημένων προσώπων και τον θεωρώ οδυνηρή δοκιμασία, αφού με βύθισε σε θλίψη και οδύνη πολλή. Στην δε ιδέα του δικού του θανάτου, ποιος δεν τρομάζει;

Όμως αυτή η φοβία μας έναντι του θανάτου, είναι ομολογουμένως παράδοξη, αφού γνωρίζουμε πως θα μας επισκεφθεί, αναπόφευκτα, μία ημέρα. Ο θάνατος, είναι φαινόμενο καθολικό και πανανθρώπινο. Είναι τόσο βέβαιη η επίσκεψή του, όσο βεβαία είναι κι αυτή η ίδια η ύπαρξή μας. Όσο κι αν δεν τον σκεπτόμαστε, όσο κι αν θέλουμε να τον αποφύγουμε, αυτός υπάρχει και κάποτε θα έρθει. Κάποτε μάλιστα έρχεται και χωρίς καμία προειδοποίηση. Ομολογουμένως, είναι ο σκληρότερος, απροσδόκητος επισκέπτης.

Να γιατί είναι πολύ χρήσιμο το αυριανό ευαγγελικό ανάγνωσμα, όπως και κάθε ευαγγελικό ανάγνωσμα φυσικά: Γιατί μας δίνει την ευκαιρία να εξετάσουμε από μία διαφορετική σκοπιά, αυτό το βέβαιο για την κάθεμία και τον καθέναν από εμάς γεγονός.

Ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Οι περισσότεροι που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, νομίζω πως το πιστεύετε αυτό βαθύτατα. Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι, που θεωρούν πως ο θάνατος είναι το οριστικό τέρμα της υπάρξεως του ανθρώπου. Εαν δηλαδή κάποιος πάψει ν' αναπνέει, εάν σταματήσουν οι χτύποι της καρδιάς του και ο γιατρός βεβαιώσει ότι επήλθε το μοιραίο, τότε όλα έχουν τελειώσει. Και πράγματι, ένα τέτοιο γεγονός είναι ο θάνατος, όταν τον αντικρίζουμε με την δική μας αυστηρή, ανθρώπινη λογική.

Το αυριανό ευαγγέλιο, αλλά και πολλά ακόμη χωρία της Αγίας Γραφής, μας βεβαιώνουν εν τούτοις, ότι ο θάνατος είναι ένα επεισόδιο που παρεμβάλλεται στη ζωή μας. Δεν είναι παρά ένας ύπνος του σώματος, το οποίο θα διαλυθεί προσωρινά, έως ότου η ψυχή επανέλθει σ' αυτό, κατά την ημέρα της κοινής αναστάσεως. Αυτό δεν είπε ο Χριστός στην Μάρθα, λίγο πρίν την ανάσταση του αδελφού της, του Λαζάρου; «Εγώ ειμί η Ανάστασις και η Ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ κι αν αποθάνη, ζήσεται. Και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ, ού μη αποθάνη εις τον αιώνα». Αλλά και στο θαύμα της αναστάσεως της κόρης του Ιαείρου, ο Χριστός βεβαιώνει πως αυτή «ούκ απέθανεν, αλλά καθεύδει». Ύπνο αποκαλεί τον θάνατο το αψευδές στόμα Του Χριστού. Αλλά και η Αγία μας Εκκλησία, ονομάζει «κεκοιμημένους», όσους έχουν έχουν φύγει. Εμείς δε, επαναλαμβάνουμε σε πάντοτε, μέσω του Συμβόλου της Πίστεως, ότι «προσδοκώμεν ανάστασιν νεκρών».

Δεν είναι λοιπόν ο θάνατος το τέλος. Είναι, όπως διάβασα κάπου και το σημείωσα, το τελευταίο επεισόδιο του βίου. Εγώ θα πω, πως είναι ο πρόλογος της ζωής. Ο θάνατος είναι το τέλος του βίου και η αρχή της ζωής. Μιας ζωής, νέας και μακαρίας, τοποθετημένης στον ουρανό.

Αλλά για να γίνουν αυτά πιστευτά και αποδεκτά, πρέπει να έχουμε πίστη και στενό σύνδεσμο με Τον Χριστό. Ν' αφήνουμε το γήινο φαινόμενο του θανάτου στην άκρη και να βλέπουμε την πνευματική πραγματικότητα. Να μη λυπόμαστε διότι αφήνουμε τη γη, αλλά να χαιρόμαστε, γιατί πορευόμαστε στον ουρανό.

Εάν το φαινόμενο του θανάτου το αντιμετωπίζουμε όπως θέλει ο Χριστός, όπως μας διδάσκει η Εκκλησία, τότε και η στάση μας απέναντί του, θα είναι η πρέπουσα. Θα μας ενδιαφέρει δηλαδή περισσότερο και για τον εαυτό μας και για τους αγαπημένους μας, όχι πότε θα έρθει ο θάνατος, αλλά το πως θα μας βρει την ώρα την επισκέψεώς του. Γι' αυτό και η Εκκλησία μας, εύχεται πάντοτε: «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά».

Φεύγουν νέοι άνθρωποι, απροσδόκητα και ο πόνος μας είναι βαθύτατος. Και είναι λογικό και ανθρώπινο. Σκεφτείτε όμως πόσο φοβερό είναι να φεύγει κανείς χωρίς καμία απολύτως προετοιμασία για το αιώνιο ταξίδι του. Χωρίς κανένα πιστοποιητικό και καμία αποσκευή κατάλληλη για να παρουσιαστεί ενώπιον Του Θεού. Χωρίς δηλαδή δύο δάκρυα μετάνοιας, χωρίς προσευχή, χωρίς εξομολόγηση. Χωρίς κυρίως και προ πάντων Θεία Κοινωνία. Δοξάζω Τον Θεό, που κατά παραχώρησή Του, φωτίστηκε ο νους μου και μερίμνησα για να λάβουν το Σώμα και το Αίμα Του Χριστού έγκαιρα και οι δύο παππούδες και η μία γιαγιά μου καθώς έφευγαν. Εύχομαι και προσεύχομαι να βρεθεί κάποιος να μεριμνήσει και για μένα όταν έρθει εκείνη η ώρα, αν θελήσει βέβαια ο Θεός να είναι ειρηνικά τα τέλη μου.

Ευλογημένοι όμως είναι οι άνθρωποι εκείνοι που φεύγουν καθόλα έτοιμοι. Εκείνοι που είχαν πάντοτε την καρδιά τους δοσμένη στον Χριστό. Εκείνοι που έκλαιγαν συχνά για τις αμαρτίες τους και ζητούσαν το έλεος Του Θεού. Εκείνοι που αγάπησαν τους αδελφούς τους και Τον Χριστό και κατόρθωσαν τον εξαγιασμό της ψυχής τους με την χάρη των μυστηρίων της Εκκλησίας.

Ας γίνει λοιπόν το αυριανό ευαγγέλιο, αφορμή για να σκεφτούμε, πως είναι φυσικό και ανθρώπινο, να κλάψουμε και να λυπηθούμε για τον θάνατο κάποιου αγαπημένου μας προσώπου. Να προσέξουμε όμως μην καταποντιστούμε στη θάλασσα της θλίψεως, σαν να μην έχουμε ελπίδα. Είναι ακόμη φυσικό να σκεφτόμαστε κάποτε και για τον δικό μας θάνατο. Μόνη σκέψη μας όμως, ας είναι να μας βρει έτοιμους για τον ουρανό.

Γιατί για τους Χριστιανούς δεν υπάρχει θάνατος, αλλά ζωή εν Χριστώ!

Καλή αυριανή εύχομαι σε όλες και όλους!