«Ό λαός ούτος τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτών, πόρρω απέχει απ' εμού»

Στεκόμαστε κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων και καλά κάνουμε, στο πόσο εύκολα τα «ωσαννά» που δονούσαν την ατμόσφαιρα κατά την είσοδο Του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, μετατράπηκαν, μόλις σε λίγα εικοσιτετράωρα, σε «άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν» που έσεισαν το πραιτώριο του Πιλάτου.

Καταδικάζουμε με ευκολία τον όχλο εκείνο, του οποίου τα χέρια λίγες ημέρες πρίν έσειαν τα βάγια του ενθουσιασμού και λίγες αργότερα είχαν υψωθεί σε γροθιές. Αποστρεφόμαστε τα πρόσωπα εκείνα, που ενώ άστραφταν στη λάμψη του γενικού πανηγυρισμού, πρόβαλλαν μετά απαίσιες γκριμάτσες και χαρακώθηκαν από ένα θανάσιμο μίσος. Εκφράζουμε τη λύπη μας για την γενιά εκείνη, που τίμησε ως βασιλιά και μίσησε σαν κακούργο Τον ίδιο της Τον Θεό.

Εκείνο όμως που δεν κάνουμε, είναι ν' αναγνωρίζουμε στη δικιά μας γενιά, το ίδιο και απαράλλαχτο πρόσωπο με την γενιά που σταύρωσε Τον Χριστό.

Ναι, αυτή η μετάπτωση από το «ωσαννά» στο «σταυρωθήτω», εξακολουθεί, τόσους αιώνες μετά, να χαρακτηρίζει τη στάση του ανθρώπου απέναντι στο Θεό. Είμαστε όλοι πρόθυμοι να φωνάξουμε «ωσαννά», όταν ο Θεός μας δίνει ό,τι Του ζητάμε. Όταν η αλήθεια Του εξυπηρετεί τις επιδιώξεις μας και μας δίνει επιχειρήματα για να στηρίξουμε την ιδεολογία που μας βολεύει. Όταν το όνομά Του γίνεται αποδοτική ρεκλάμα στις επιχειρήσεις μας και βοηθά τα σχέδιά μας για επιβολή. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για οικονομική ή πολιτική ή εκκλησιαστική ή άλλη επιβολή. Όταν όμως μας ζητά ν' ακολουθήσουμε τον γνωστό σ' όλους τους αγαπημένους Του δρόμο της θυσίας, εύκολα βγαίνει από τα χείλη μας το «σταυρωθήτω».

Πολλοί από εμάς, δεχόμαστε την πίστη στον Χριστό σαν ένα αλεξικέραυνο για να μας προφυλάσσει από τους κεραυνούς των θλίψεων και των δοκιμασιών ή σαν το «μαγικό λυχνάρι» του παραμυθιού για να ικανοποιεί κάθε μας επιθυμία. Όμως μια τέτοια θεώρηση της πίστης είναι ειδωλολατρική. Η γνήσια Χριστιανική Πίστη, είναι θυσία, προσφορά, ολοκληρωτικό δώσιμο του εαυτού μας για τον άλλο. Είναι μαρτυρία, με την παλαιοχριστιανική έννοια του όρου, δηλαδή ομολογία και μαρτύριο.

Εκείνο που κάνει πιο αισθητή αυτή τη θλιβερή μετάπτωση από το «ωσαννά» στο «σταυρωθήτω», είναι η αντίθεση ανάμεσα στη θεωρητική πίστη και τα έργα μας. Είμαστε συνήθως όλοι εύκολοι σε Χριστιανικά λόγια. Όμως βραδυκίνητοι σε Χριστιανικά έργα. Με τις θεωρίες μας επευφημούμε Τον Χριστό αλλά με τα έργα μας Τον σταυρώνουμε.

Έλεγε ο Χριστός για εκείνη τη γενιά:

«Ό λαός ούτος τοις χείλεσι με τιμά, η δε καρδία αυτών, πόρρω απέχει απ' εμού».

Δηλαδή:

«Αυτός ο λαός με τιμά με τα χείλη αλλά η καρδιά τους απέχει παρασάγγας από εμένα».

Το ίδιο παράπονο απευθύνει και σήμερα, προς όλους εμάς.

Άυριο, Κυριακή των Βαΐων, μέσα στους μεγαλοπρεπείς και στολισμένους ναούς μας θα Τον υμνήσουμε. Στον τόπο εργασίας μας όμως, στα σπίτια μας, θα Τον μαστιγώνουμε και θα τον βρίζουμε. Η ζωή μας, είναι μία αδυσώπητη πάλη συμφερόντων. Δεν διστάζουμε να πατήσουμε πάνω σε πτώματα, για να φτάσουμε στο στόχο μας. Και ξεχνάμε πως σταυρώνουμε Τον Χριστό κάθε φορά που πληγώνουμε τους ανθρώπους.

Ο Θεάνθρωπος, αιώνες τώρα, δεν έπαψε να πάσχει στο πρόσωπο των κατατρεγμένων, των αδικημένων, των πονεμένων. Κάθε φορά που ένας άνθρωπος υποφέρει εξαιτίας μας, ο Χριστός ξανανεβαίνει στο Γολγοθά. Είναι υποκριτικό να δακρύζουμε μπροστά στον Σταυρό και να μένουμε ασυγκίνητοι μπροστά στον σταυρό των ανθρώπων. Και είναι, δυστυχώς, αναρίθμητοι γύρω μας οι σταυροφόροι, που ανεβαίνουν αγκομαχώντας τον Γολγοθά τους, χωρίς να βρίσκεται κάποιος Κυρηναίος ανάμεσά τους για να τους συμπαρασταθεί.

Βρισκόμαστε στο κατώφλι της Μεγάλης Εβδομάδας και η Εκκλησία μας, μας καλεί σε μία παραστατική υποδοχή Του Κυρίου. Οι ιεροί μας ναοί θα γεμίσουν και πάλι για λίγες ημέρες. Κανείς δε θα μείνει ασυγκίνητος μπροστά στο πάθος Του Θεανθρώπου. Είναι αυτές οι στιγμές της Μεγάλης Εβδομάδος, οι στιγμές του «ωσαννά» μας προς Τον Χριστό. Όμως, μόλις περάσουν τούτες οι ημέρες και ξαναγυρίσουμε στη ρουτίνα της βιοπάλης, τι θα μείνει απ' όλα αυτά; Θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως θα περάσουμε από τη συναισθηματική συγκίνηση στην προδοσία, από την κατάνυξη στην άρνηση, από το «ωσαννά» σ' ένα καινούργιο «σταυρωθήτω»;

Πότε επιτέλους θα πάψουμε να είμαστε οι Χριστιανοί της Μεγάλης Εβδομάδας για να γίνουμε οι Χριστιανοί όλου του χρόνου;

Ας προσπαθήσουμε φέτος να οικοδομήσουμε κάτι σταθερότερο στο χώρο της ψυχής μας. Η μορφή Του Χριστού πρέπει να βρίσκεται πάντα μέσα μας με την κατάνυξη και τη συγκίνηση της Μεγάλης Εβδομάδας. Τότε, όχι μόνο από τα χείλη μας, ως αποτέλεσμα ρηχών συναισθηματισμών και επιφανειακών συγκινήσεων αλλά από τη ζωή μας ολόκληρη θα βγαίνει καθημερινά, ακατάπαυστα, η ωραιότερη δοξολογία! Τότε ο κόσμος ολόκληρος θα γίνει μια φωνή και θα ψάλλει τον ύμνο της αυριανής ημέρας:

«Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»!

Γένοιτο!

Καλή και ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα εύχομαι σε όλες και όλους!