π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Από την προπαραμονή της Πρωτοχρονιάς οι νοικοκυρές του Λιοπεσίου, ετοίμαζαν δίπλες και μελομακάρονα. Ζύμωναν το ψωμί του Αη Βασίλη, τη «βασιλόπιτα», και έκρυβαν μέσα μια δεκάρα για το καλό. Τη βασιλόπιτα τη στόλιζαν διαφορετικά από το ψωμί των Χριστουγέννων. Χώριζαν την επιφάνειά της με σταυρό από ζυμάρι σε τέσσερα τμήματα, που στο καθένα σχημάτιζαν, ξανά με ζυμάρι, διάφορες εικόνες: Ένα σπίτι για την υγεία της οικογένειας, αμπελόφυλλα και τσαμπιά σταφύλια για καλή σοδειά στον τρύγο, στάχυα για ευκαρπία και ένα βοσκό με πρόβατα για την υγεία των ζώων. Την παραμονή από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ τα παιδιά έψαλλαν το: «Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά, ψιλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή, κι αρχή καλός μας χρόνος, εκκλησιά, εκκλησιά με τ’ Άγιο θρόνο…» Κατά τη διάρκεια της κατοχής και ειδικότερα το 1941-42 όταν ο βασιλιάς Γεώργιος βρισκόταν στο Κάιρο, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνδρες έψαλλαν: «Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, ψιλή μου δεντρολιβανιά κι αρχή καλός

Το 2018, θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως η χειρότερη χρονιά της ζωής μου, αφού θρήνησα την απώλεια τριών αγαπημένων μου προσώπων. Θα είχα θαρρώ το ακαταλόγιστο, εάν το καταριόμουν, αν ευχόμουν «να πάει και να μην ξανάρθει» κι αν είχα γενικότερα διάφορες άλλες τέτοιου είδους αντιδράσεις, που κρύβουν μέσα τους ψυχικό πόνο. Σκεφτόμουν όμως σήμερα, τελευταία Κυριακή του χρόνου, πως η χαρά και η λύπη, το κέρδος και η απώλεια, είναι αναπόσπαστα κομμάτια της ζωής μας. Όπως τα δέντρα χαίρονται όταν ανθίζουν την άνοιξη και θρηνούν την φυλλοβολία τους το φθινόπωρο, χωρίς να διαμαρτύρονται και χωρίς να καταριούνται την εποχή που έφερε την βροχή, το κρύο και τον αέρα που τους πήραν τα φύλλα τους και και τα έριξαν στη γη, έτσι κι εμείς, δεν πρέπει να καταριόμαστε τη χρονιά που φεύγει για αυτά που μας πήρε. Εξάλλου η κάθε χρονιά που παρέρχεται, δεν είναι παρά μία προσφορά εμπειριών (άρα μας έδωσε κιόλας κάτι) και μία αλληλουχία γεγονότων, που προκαλούν είτε πόνο, είτε

Μακρά, πλούσια και σημαντική η ιστορία της ενορίας της Του Χριστού Γεννήσεως Παιανίας. Τις ιστορικές «ρίζες» του ιερού ενοριακού ναού, τις βρίσκουμε τα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας, το 1835, όπου στο Λιόπεσι, οι κάτοικοι δεν ξεπερνούσαν τους 700. Με το τέλος της σκλαβιάς, οι κάτοικοι που είχαν διαφύγει λόγων των συνθηκών, κυριαρχούνται από την ανάγκη να επιστρέψουν στην πατρογονική τους εστία. Το χωριό υποτυπωδώς οργανώνεται. Στις πρώτες έγνοιες, το βιός και η θρησκευτική λατρεία. Αρχίζει τότε να διαφαίνεται η ανάγκη για την ανέγερση ενός καινούργιου ναού, πιο κεντρικού και πιο ευρύχωρου. Ο μικρός ναός του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στο Καμάρθι, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει πια την άτυπη ενορία. Έτσι, το ίδιο έτος, ξεκινά η ανέγερση του ναού της Χριστού Γεννήσεως. Με έξοδα λίγων κατοίκων (των πλουσιότερων) αλλά και από αθρόες δωρεές. Το οικόπεδο που σήμερα στεγάζεται ο ιερός ναός αλλά και τμήμα του 2ου Δημοτικού Σχολείου, αποκτήθηκαν από δωρεά του ζεύγους Δημητρί