π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Όσο κι αν ο καιρός δεν μας αφήνει να το συνειδητοποιήσουμε, είναι γεγονός πως προ των πυλών βρίσκεται ο μήνας που κάνει την Ελληνική γη να λάμπει, νύφη στολισμένη με το πιο όμορφο και μυρωδάτο νυφικό της. Έρχεται να μας δώσει λίγη χαρά, μέσα στην ιδιότυπη σκλαβιά μας. Αδιαμφισβήτητα, η κατάσταση που ζούμε έχει έναν χαρακτήρα χειμώνα, βαρύτερου από τον κανονικό που τελείωσε και επίσημα πρίν από λίγες ημέρες. Τώρα λοιπόν που ο Απρίλης, αργά ή γρήγορα, θα μας παραδώσει και πάλι θαλπερό το ύπαιθρο για τους περιπάτους και τις μικρές αποδράσεις μας στην ηλιολουσμένη και ανθοσκέπαστη φύση, πως να μην γεμίσει φαιδρότητα κι ελπίδα η ψυχή μας; Toν Απρίλη, το φως, ω το φως, αυξάνει! Αυξάνει και γεμίζει τον πρωινό αιθέρα. Καταπλημμυρίζει την Δημιουργία. Ξεχωρίζει απαλά τις καμπύλες των λόφων, τις απλωσιές των ελαιώνων, τους όγκους των αιωνόβιων πλατανιών. Δημιουργεί στα στεκούμενα νερά μαρμαρυγές. Και κάνει τους ξέμακρους κλώνους να στάζουν χρυσάφι αναλυτό καθώς αργοσαλεύουν. Αυτό το φως εύχομαι

To σπίτι είναι πλημμυρισμένο από κόσμο μέχρι έξω. Αδύνατον να χωρέσουν κι άλλοι. Ο ενθουσιασμός του κόσμου είναι στα ύψη. Ξανάρθε στην πόλη τους, την Καπερναούμ, ο Μεγάλος Διδάσκαλος. Τέσσερις άνδρες, κρατώντας ένα κρεββάτι μ' έναν παράλυτο, βιάζονται να πλησιάσουν. Μα που.. Κανείς δεν παραμερίζει. Κανείς δεν είναι πρόθυμος να τους διευκολύνει. Για μία στιγμή, εξαφανίζονται οι άνθρωποι αυτοί που με τόση λαχτάρα ζητούσαν να πλησιάσουν τον Διδάσκαλο. Άραγε κουράστηκαν και υποχώρησαν; Ξαφνικά, τα μάτια όλων καρφώνονται στη στέγη. Κάτι τριξίματα τους τράβηξαν την προσοχή. Τι συμβαίνει λοιπόν; Ένα μέρος της έχει ξεσκεπαστεί κι από 'κει σιγά-σιγά κατεβαίνει το κρεββάτι με τον παράλυτο. Μπροστά σε τούτη την πίστη, ο Κύριος στέκει με θαυμασμό, με συγκίνηση. Πως να μην την επιβραβεύσει; «Παιδί μου, οι αμαρτίες σου είναι συγχωρημένες» , ακούγεται η φωνή Του. Ανάμεσα στο πλήθος, βρίσκονταν και μερικοί Γραμματείς. Αυτοί τότε αγανακτούν κι αναρωτιώνται, ο καθένας όμως από μέσα του, μυστικά:

Παναγία μου, Έτσι όπως σε φαντάζομαι, ταπεινά, σεμνά, να σκύβεις το κεφάλι και να δέχεσαι από τον Αρχάγγελο το πρωτάκουστο μήνυμα του ουρανού, γονατίζω κι εγώ μπροστά στην εικόνα σου, για να σου πω έναν βαθύ μου πόθο: Στάλαξε μέσα στην ψυχή μου κάτι από τους πολύτιμους θησαυρούς σου. Την απλότητα της δικής σου καρδιάς, που σ' έκανε και στην πιο μεγάλη σου δόξα να μένεις η ταπεινή δούλη Του Κυρίου σου. Τη σταθερή σου θέληση, που δεν ταλαντεύτηκε ούτε στην εξορία στην Αίγυπτο, ούτε πάνω στον φριχτό Γολγοθά. Την ανεξικακία σου, που δεν σ' άφησε ούτε έναν λόγο πικρό να προσφέρεις στους αχάριστους συμπατριώτες σου, στον αιμοβόρο Ηρώδη, στους σταυρωτές του Υιού σου. Την ζωντανή σου Πίστη, στον Υιό και Θεό σου, από την ώρα που Τον κράτησες βρέφος στην αγκαλιά σου έως την φοβερή στιγμή που τον αντίκρυσες πάνω στον Σταυρό. Παναγία Μητέρα, μάθε με κι εμένα να λέω στο κάθε κάλεσμα του Υιού σου για το καθήκον, για την αρετή, για τις πράξεις ηρωισμού και θυσίας: «Γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σο

Eλλάδα μου, Πατρίδα μου, έφτασε η μέρα σου! 200 χρόνια έχουν περάσει από τότε που πήρες την μεγάλη απόφαση: «Ελευθερία ή Θάνατος» . Και υψώσαν τις καρδιές τα παιδιά σου και ρίχτηκαν στον μεγάλο αγώνα, σχεδόν άοπλοι, για να σ' αναστήσουν. Όχι πως ήσουν νεκρή, μα δεν μπορούσες να ζήσεις όπως ήξερες, από τότε που πρωτοφάνηκες στον κόσμο για να λάμψεις. Και τα παιδιά σου ζούσαν, μα δεν ήταν εκείνη ζωή. Σκυμμένο κεφάλι, σφιγμένη καρδιά, κλεισμένη Εκκλησιά, βουβή καμπάνα, κρυφά σχολειά, αρπαγές, μάχαιρα και κρεμάλες. Ώσπου ακούστηκε του Ρήγα σου η φωνή, η φωνή σου: «Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά, μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες, στα βουνά..;;» . Και τότε ρίχτηκαν στην μάχη τα παιδιά σου και πολέμησαν, μάτωσαν, ξεψύχησαν, ελεύθεροι πολιορκημένοι, ελεύθεροι μαχητές. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ένα ολόκληρο Γένος. Πίσω του, οι σκιές των προγόνων του και μαζί του, οι ευγενείς καρδιές των Φιλελλήνων. Κι έγινε το θαύμα Του Θεού! Μάνα μου, Ελλάδα μου, έφτασε η μέρα σου! Μα και η δική μου

Πόσο όμορφος πίνακας! Είναι του μεγάλου ζωγράφου μας, του Νικολάου Γύζη . Τον ολοκλήρωσε το 1886. Πάντοτε με γαλήνευε όταν τον κοιτούσα.. Μέσα στο Κρυφό Σχολειό, τα σκλαβωμένα Ελληνόπουλα, μαθαίνουν από τον παπα-δάσκαλο την πρώτη γραφή κι ανάγνωση. Ακούνε για την αγάπη Του Θεού και για την δοξασμένη ελληνική ιστορία. Πέφτει έτσι πλούσιος ο σπόρος στις εύφορες ψυχές. Σε λίγα χρόνια, αυτά τα μικρά μαθητούδια, παλληκάρια πια, ήταν έτοιμα να δώσουν και την ζωή τους στους αγώνες υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Έτσι μορφώνονταν στα πρώιμα χρόνια της σκλαβιάς τα Ελληνόπουλα. Όταν τον 17ο πλέον αιώνα και όχι νωρίτερα όπως υποστηρίζουν ορισμένοι αρνητές της ιστορίας, ύστερα από επίμονες προσπάθειες των σκλαβωμένων Ελλήνων, δόθηκε η άδεια από τον κατακτητή να λειτουργήσουν ελληνικά σχολεία, τότε σε πόλεις και χωριά ιδρύονται σχολές για μεγάλα και μικρότερα παιδιά. Ζαγορά , Μακρυνίτσα , Δημητσάνα , Ευρυτανία , Θήρα και αλλού, ξακουστοί διδάσκαλοι του Γένους, ενδυναμώνουν τους νέους στην Πίστη, στην Φ

Μπήκαμε αισίως στην εβδομάδα κατά τη διάρκεια της οποίας θα εορτάσουμε την επέτειο των 200 ετών της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας. Νομίζω πως έχει ενδιαφέρον να μάθουμε πως ξεκίνησε η 25η Μαρτίου να εορτάζεται ως ημέρα εθνική. Αν και από τις πρώτες Συνελεύσεις, είχε γίνει συζήτηση να ορισθεί η 25η Μαρτίου ως εθνική εορτή, μόλις το 1838 αυτό αποφασίστηκε και έγινε ο εορτασμός της για πρώτη φορά. Το βασιλικό διάταγμα με ημερομηνία 15 Μαρτίου 1838, που φέρει την υπογραφή του Βασιλιά Όθωνα, αναφέρει τα εξής: «Θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου λαμπρά καθ' εαυτήν εις πάντα Έλληνα δια την εν αυτή τελουμένην εορτήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος δια την κατ' αυτήν ημέραν έναρξιν του υπέρ της ανεξαρτησίας αγώνος του ελληνικού έθνους, καθιερούμεν ταύτην εις το διηνεκές ως ημέραν εθνικής εορτής». Δέκα ημέρες μετά την δημοσίευσή του, η ελληνική πρωτεύουσα, η Αθήνα, για πρώτη φορά γιόρτασε την 25η Μαρτίου ως εθνική εορτή. Είχε τότε πληθυσμό 17 χιλιάδες κατοίκ

Η αυριανή Κυριακή είναι μία ημέρα πανηγυρική. Κυριακή της Ορθοδοξίας. Η γιορτή του θριάμβου της αληθινής Πίστεως, ενάντια στις αιρέσεις και στις διάφορες πλάνες, που μέσα στο διάβα των αιώνων, θέλησαν να την νοθεύσουν. Ιδιαίτερα όμως η αυριανή ημέρα, εορτάζει το γεγονός της αναστηλώσεως των εικόνων, για το οποίο χρειάστηκαν αγώνες που κράτησαν 100 ολόκληρα χρόνια! Αύριο, αν βρεθείς σε κάποιον ναό, αναλογίσου πόσο αίμα χύθηκε, πόσοι αγώνες χρειάστηκαν, για να μπορείς εσύ σήμερα να λατρεύεις Τον Αληθινό Θεό. Για να μπορείς ν' ανάβεις το κεράκι σου και να ασπάζεσαι την εικόνα, εκδηλώνοντας την αγάπη και τον σεβασμό σου στο πρόσωπο που απεικονίζει και καταθέτωντας σ' εκείνο την προσευχή σου. Τον θησαυρό αυτό της Ορθόδοξης Πίστεως, όλοι αυτοί οι αγωνιστές, τώρα τον έχουν παραδώσει σ' εσένα. Στον/στην σημερινό/ή Ορθόδοξο/η. Να το 'χεις καμάρι, γιατί μία τέτοια κληρονομιά αξιώθηκες να παραλάβεις. Μα και τα μάτια σου, να τα 'χεις ανοιχτά! Μην ξεχαστείς και βρει στο κάστρο τ

Συνηθίσαμε, κάθε φορά που μιλάμε για τους μάρτυρες του Χριστιανισμού, η σκέψη μας να τρέχει πολύ πίσω, στα παλιά τα χρόνια, τα χρόνια των κατακομβών και των αμφιθεάτρων. Κι όμως, οι μάρτυρες, δεν αποτελούν στολίδι μόνον της αρχαίας Εκκλησίας. Κάθε εποχή και κάθε τόπος έχει να επιδείξει μορφές μαρτύρων που προσφέρανε την ζωή τους για να μην αρνηθούν την Πίστη τους. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ένα πλήθος ανυπολόγιστο μαρτύρων αναδείχθηκε μέσα από τους κόλπους του Ελληνισμού. Βασανίστηκαν, απαγχονίστηκαν, κατέληξαν εν μέσω φρικτών πόνων και φοβερών μαρτυρίων, γιατί δεν ήθελαν να αρνηθούν την Πίστη τους. Τα μαρτύρια τους, όχι μόνον δεν αναφέρονται στα σχολικά βιβλία, αλλά τα τελευταία χρόνια, έχουν προκύψει και ορισμένοι, που θέλουν να μας πείσουν ότι οι Οθωμανοί τάχα επέδειξαν ανεκτικότητα και σεβάστηκαν την Πίστη των Ελλήνων και πως 400 χρόνια, συνυπήρχαμε μαζί τους ειρηνικά και αρμονικά. Σε διάψευση όμως αυτών των απαράδεκτων και ανιστόρητων θέσεων, έρχεται κάθε ελληνική επαρχία, να κ

«Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τή Θεοτόκω το χαίρε» , θα ακούσουμε απόψε, στην Α' Στάση των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο. Κατεβαίνει ο άγγελος. Προσπερνάει παλάτια, αρχοντόσπιτα, μεγαλουπόλεις. Μα δεν στέκει σ' αυτά. Θα σταματήσει εκεί που του έχει δώσει εντολή ο Θεός. Σε μία μικρή, άσημη πόλη της Ιουδαίας. Και πάλι όμως μέσα σ' αυτήν, δεν θα αναζητήσει κάποιον πλούσιο άρχοντα. Μία φτωχή κόρη θα επισκεφθεί. Της φέρνει είδηση από τον ουρανό πρωτάκουστη, μία είδηση που το ανθρώπινο μυαλό είναι αδύνατο να χωρέσει. Φτάνει λοιπόν στην Ναζαρέτ, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και στέκεται με δέος μπροστά στην πάναγνη κόρη. Την χαιρετά μ' έναν χαιρετισμό που έγινε από τότε ο αιώνιος τίτλος της: «Xαίρε Κεχαριτωμένη!» . Κι αμέσως της αναγγέλει το θαυμαστό μήνυμα Του Θεού, πως θα αξιωθεί δηλαδή να γίνει μητέρα Του Υιού Του. Άναυδη μένει η σεμνή κόρη μπροστά σε τούτο το άκουσμα. Κι όταν ο άγγελος της λέει πως εκείνη διάλεξε ο Θεός για να εκπληρώσει το σχέδιό Του για

«Κάστρο άπαρτο από την Τουρκιά» , ονόμαζε την Μάνη ο Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Και πως να πεις ότι είχε άδικο; Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, ο Καπουδάν Πασάς, περνούσε κάθε χρόνο με την αρμάδα του από τα λιμάνια της Μάνης και εισέπραττε τον φόρο. Αλλά να βγεί στην Μάνη δεν τολμούσε. Μια φορά δοκίμασαν να αποβιβασθούν, εκεί στην παραλία του Οιτύλου και γύρισαν στα καράβια τους αποδεκατισμένοι και αιμόφυρτοι. Σήμερα, 17 Μαρτίου του 2021, 200 χρόνια μετά την ύψωση της πρώτης επαναστατικής σημαίας στη Μάνη, που έγραφε «Νίκη ή Θάνατος» αντί για Ελευθερία διότι η Μάνη ήταν πάντοτε ελεύθερη, οι πύργοι της, που δεν επέτρεψαν στους ιταμούς κατακτητές που θέλησαν κατά καιρούς να υποδουλώσουν την αδούλωτη, στέκουν κατάκλειστοι, βουβοί και ρημαγμένοι. Καμία ανθρώπινη κίνηση δεν παίρνει το μάτι γύρω τους. Μόνο αετοί πετούν κάτι φορές από πάνω τους και στρέφουν «κεφαλή δεξιά» σε απόδοση τιμής. Είναι έρημοι, γέρνουν, έχουν ανοίξει στα πλευρά, χάσκουν μισογκρεμισμένοι. Στα σκεβρωμένα από

Η πρώτη ελληνική σημαία, στη μορφή της φωτογραφίας (λευκός σταυρός σε γαλάζιο φόντο), αναγνωρίστηκε ως επίσημο σύμβολο του Έθνους, σαν σήμερα, στις 15 Μαρτίου του 1822. Πριν απ' αυτήν, κάθε οικογένεια κλεφτών στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, είχε τη δική της σημαία που λεγόταν μπαϊράκι. Γαλάζιο χρώμα είχε του Λάμπρου Κατσώνη. Η σημαία της Ύδρας ήταν κι αυτή γαλάζια. Στη μέση είχε έναν λευκό σταυρό. Αριστερά του μία όρθια άγκυρα περιτυλιγμένη από ένα πράσινο φίδι που στο στόμα του κρατούσε μία κουκουβάγια και δεξιά του μία λόγχη. Σε όλα τα επαναστατικά σύμβολα, κοινό χαρακτηριστικό ήταν ο Σταυρός ή κάποιο άλλο Ορθόδοξο σύμβολο. Η παράδοση λέει, πως η πρώτη γαλανόλευκη φτιάχτηκε και υψώθηκε από τον Παπαφλέσσα, με κομμάτι από το ράσο του και δύο λωρίδες από την φουστανέλα του Οπλαρχηγού Παναγιώτη Κεφάλα. 199 χρόνια μετά, αν αφήσετε για λίγο την σκέψη σας να τρέξει σε πόλεις και χωριά, από την Θράκη, μέχρι το τελευταίο χωριό της Κρήτης, έως και την πιο απόμερη γωνιά της ελληνικής γης, θα

Όποτε βλέπω έναν χαρταετό στον ουρανό, γυρίζω χρόνια πίσω. Τότε που με λαχτάρα έτρεχα να σηκώσω κι εγώ τον αετό μου, όπως το κάνουν τώρα κι όπως θα το κάνουν πάντοτε τα παιδιά, σε πείσμα οποιασδήποτε κατάστασης επιχειρεί να τους στερήσει αυτή την αγαπημένη ενασχόληση. Σε πολιτείες, σε κάμπους, σε βουνά, στο απέναντι χωράφι, σ' ένα ύψωμα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ο καιρός να είναι καλός και να φυσά ευνοϊκός άνεμος. Τα χέρια δεν στέκουν ούτε στιγμή ώσπου να πάρει την πάνω βόλτα ο αετός. Κρατούν το κουβάρι με τον σπάγγο κι άλλοτε τεντώνουν κι άλλοτε μαζεύουν. Τα μάτια δεν ξεκολλάνε ούτε δευτερόλεπτο απ' τον χαρταετό. Λίγο να ξεχαστούν, λίγο να χαμηλώσουν, λίγο να κουραστεί το χέρι, ο αετός θα βρεθεί κουτρουβαλώντας στο έδαφος. Μα να! Επιτέλους σηκώθηκε για τα καλά! Τα λεπτοφτιαγμένα κρόσσια του χάνονται σίγα-σιγά στον ορίζοντα. Σαν ένα αστεράκι τώρα μόλις που ξεχωρίζει ολόκληρος χαρταετός! Καμαρωτός όλο κι ανεβαίνει. Κι όσο υψώνεται, τόσο τα μάτια των παιδιών κοιτάζουν ψηλά.

Όλοι μας αγωνιζόμαστε. Για επιβίωση, για μόρφωση, για προκοπή, για επίτευξη στόχων κτλπ. Ο κόπος κι ο μόχθος περισσεύουν σ' αυτή τη ζωή. Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή όμως, στης οποίας το κατώφλι βρισκόμαστε, μεταφέρει τον αγώνα μας σ' ένα διαφορετικό στάδιο. Ένα στάδιο που ξεπερνά όλους τους αγωνιστικούς στίβους μέσα στους οποίους έχουμε να παλέψουμε καθημερινά. Γι' αυτό και προσπαθεί να στρέψει την προσοχή μας, στα πνευματικά αγωνίσματα. Σίγουρα, δεν υποτιμά τους γήινους αγώνες μας, τους πρόσκαιρους βέβαια, αλλά τόσο αναγκαίους για την συνέχεια της ζωής μας. Μπροστά όμως σ' εκείνον τον αγώνα, που μας εξασφαλίζει την δυνατότητα να ζήσουμε ανεβαίνοντας ως άνθρωποι, στον αγώνα που μας μεταγγίζει καινούργια ζωή και προοπτικές αιωνιότητας, η ευλογημένη αυτή περίοδος, είναι απόλυτη στην προτεραιότητα που μας δίνει. Άλλωστε, δεν επηρεάζει σε τίποτα ο ένας αγώνας τον άλλον. Ίσα, ίσα, οι δυσκολίες του καθημερινού αγώνα, ξεπερνιούνται ευκολότερα από έναν πνευματικό αγωνιστή κ

8 Mαρτίου 2021 . Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Στην Ελλάδα, που εορτάζει τα 200 χρόνια από την κήρυξη του απελευθερωτικού αγώνα, θεωρώ πως η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, θα πρέπει να αφιερωθεί συμβολικά, σε όλες εκείνες τις ηρωίδες, μάνες, γυναίκες κι αδελφές της τετρακοσάχρονης τουρκικής σκλαβιάς, που κράτησαν ανάμμενο τον πυρσό της Πίστης και τον μετέδωσαν από γενιά σε γενιά, τότε που όλα «τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκων' η σκλαβιά». Στις γενναίες αγωνίστριες της Επαναστάσεως, που κράτησαν άσβεστη κι ακοίμητη τη φλόγα της αγάπης για τη λευτεριά. Στις γυναίκες της Κρήτης και του Μωριά, των νησιών, της Ηπείρου, της Ρούμελης, της Μακεδονίας και της Κύπρου. Στην Αγία Φιλοθέη Μπενιζέλου , στην Μαντώ Μαυρογένους , στην Μπουμπουλίνα , στην Καρατάσαινα , στην Μόσχω Τζαβέλλα , στην Χαρίκλεια Δασκαλάκη , στην Δέσπω Μπότση , στις Σουλιώτισσες και σε τόσες και τόσες άλλες, γνωστές και λιγότερο γνωστές, μπαρουτοκαπνισμένες μορφές, ψυχές ωραίες, ατρόμητες, αλύγιστες, λουσμένες μέσα σ

Συμπληρώνονται σήμερα 73 χρόνια από την ιστορική εκείνη ανοιξιάτικη ημέρα του Μαρτίου του 1948, όπου τα Δωδεκάνησα (που στην πραγματικότητα είναι 14, χωρίς να υπολογίζουμε τα νησίδια που έχουν δική τους ονομασία) μετά από περιπέτειες αιώνων, επέστρεψαν επίσημα στην αγκαλιά της Μάνας Ελλάδας. Η Ρόδος , το Καστελλόριζο , η Σύμη , η Τήλος , η Χάλκη , η Κάλυμνος , η Αστυπάλαια , οι Λειψοί , η Λέρος , η Πάτμος , η Κάρπαθος , η Κάσος , η Κως και η Νίσυρος , δικαιωματικά, παντοτε μας άνηκαν, από τα μυθολογικά χρόνια. Οι Δωδεκανήσιοι, πήραν μέρος σε όλες τις περιπέτειες του ελλαδικού χώρου, στο πλευρό των Αθηναίων, βοήθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο στην άλωση της Τύρου, πήραν μέρος στην Επανάσταση του 1821, στον πόλεμο του 1940 (μάλιστα ο πρώτος αξιωματικός που έπεσε στην Πίνδο ήταν Δωδεκανήσιος, ο Αλέξανδρος Διάκος από τη Χάλκη). Οι Δωδεκανήσιοι, ανέπτυξαν όσοι λίγοι νησιώτες τις ελληνικές τέχνες και τα γράμματα. Ο περίφημος Κολοσσός της Ρόδου , είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Ο Κλεόβο

Δεν πρόκειται να ξαναγίνει άλλη. Θα είναι η τελευταία δίκη. Τίποτα απ' όσα χρειάζονται στις ανθρώπινες δίκες, δεν θα χρειαστεί. Ούτε δικαστήρια, ούτε άνθρωποι-δικαστές. Ούτε δικηγόροι, (να με συγχωρούν οι φίλοι μου που ασκούν αυτό το επάγγελμα) ούτε ένορκοι, ούτε μάρτυρες. Περιττές πλέον οι καταγγελίες, οι δικογραφίες, τα πρακτικά. Πότε και που θα γίνει αυτή η δίκη, κανείς δεν ξέρει. Ξέρουμε όμως ποιος θα είναι ο Δικαστής. Θα είναι ο Κύριος. Κατηγορούμενοι θα είναι οι άνθρωποι. Ο νόμος με βάση τον οποίον θα δικάσει ο Δικαστής, θα είναι προπάντων η Αγάπη. Σ' αυτό το τελευταίο δικαστήριο, δεν πρόκειται να γίνουν λάθη, αδικίες, να υπάρχουν προτιμήσεις. Η δίκη θα διεξαχθεί αμερόληπτα, με απόλυτη δικαιοσύνη, αφού ο δικαστής θα είναι παντογνώστης και πάνω απ' όλα δίκαιος. Γι' αυτή τη μοναδική δίκη, γι' αυτό το πανανθρώπινο δικαστήριο, μας μιλάει το αυριανό ευαγγέλιο. Το βρίσκουμε στο κατά Ματθαίον , στο κεφάλαιο 25 , στίχους 31-46 : «Όταν έλθει ο υιός του ανθρώπου εν τη δ

Όποιος ένιωσε την οδυνηρή εμπειρία και τον σπαραγμό του αποχωρισμού, όποιος έκλεισε τ' αυτιά του όταν ηχούσε η εκκωφαντική σιωπή του νωπού τάφου στο κοιμητήριο, όποιος αναρωτήθηκε πάμπολες φορές που να βρίσκονται άραγε ετούτη τη στιγμή οι γονείς, τα παιδιά, τα αδέλφια, οι φίλοι του, όποιος ευχήθηκε να επέστρεφαν, έστω και για μία βραδιά οι αγαπημένοι του, όποιος σφίχτηκε για να μην ξυπνήσει όταν τον επισκέφθηκαν στο όνειρό του, αισθάνεται μέσα του τον ασίγαστο πόθο και την σφοδρή επιθυμία, να υπήρχε μία δυνατότητα επικοινωνίας μαζί τους. Στις μέρες μας, αρκετοί την υπόσχονται, (μέντιουμ, πνευματιστές και λοιποί) χωρίς να διστάζουν να εκμεταλλευτούν αυτή μας την ανάγκη για ιδιοτελείς σκοπούς και φυσικά, χωρίς να μπορούν να μας την ικανοποιήσουν. Η μόνη που πραγματικά μπορεί και όντως μας παρέχει αυτή την επικοινωνία, είναι η Αγία μας Εκκλησία. Πως; Μέσα από τα μυστήρια και την Θεία λατρεία. Εκεί ζούμε την ζωντανή παρουσία Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και επικοινωνούμε με τους κεκοιμ

Το χώμα της στάθηκε το πρώτο εμπόδιο. Το ξεπέρασε. Το θερμόμετρο πρόσφατα κατέβηκε υπό το μηδέν, το χιόνι παχύ σκέπασε τα πάντα, ο παγος την απείλησε, ο παγωμενος βοριάς την μαστίγωσε. Άντεξε. Τα αγριόχορτα ολόγυρα πήγαν να την πνίξουν. Τα νίκησε. Και τώρα, φορώντας την κατακόκκινη στολή της, γιορτάζει τη νίκη της. Αυτή η άγρια ανεμώνη, είναι λες και έχει φωνή και μας μιλάει για το θρίαμβο της ζωής. Όταν ακόμη και ο βράχος θρυμματίζεται από την αδιάκοπη συστολή και διαστολή, κάτω από του πάγου το σαβάνωμα και του ήλιου το πύρωμα, αυτή η μικρή και αδύναμη, μα ολοζώντανη ανεμώνη, αποδεικνύεται εκπληκτικά ανθεκτική. Όταν ακόμη και ο πεσμένος γέρο-έλατος σαπίζει και είναι αδύνατον να αποφύγει της υγρασίας και της ομίχλης την ύπουλη φθορά, η μικρή, αδύνατη ανεμώνη, νικάει και χαμογελά πάνω από τους νικημένους: Το χώμα, το χιόνι, το βοριά, τ' αγριόχορτα. Αυτή την εικόνα-σύμβολο επέλεξα για να σας ευχηθώ καλό μήνα, έτσι για να μας θυμίζει πως είμαστε ζωντανοί και είμαστε ασύγκριτα πιο ζων