π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Παραμονή της επετείου της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. 565 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται φέτος.   Ο απανταχού Ελληνισμός όσο κι αν συνθλίβεται στις μυλόπετρες της λήθης, δεν είναι δυνατόν να μη σταθεί με δέος οδυνηρής περίσκεψης μπροστά στο κοσμοϊστορικό ορόσημο της αποφράδος εκείνης ημέρας, της 29ης Μαΐου 1453, που σηματοδοτεί το πέρασμα από τον ένδοξό μας Βυζαντινισμό, κατά τον Καβάφη, στα σκοτεινά χρόνια της Τουρκοκρατίας και του οθωμανικού εκβαρβαρισμού.   Θυμήθηκα σήμερα ένα άρθρο του Φώτη Κόντογλου κι ανέτρεξα σε αυτό. Γράφει: «Το Βυζάντιο είναι ένα μεγάλο χωνευτήρι, που μέσα σ’ αυτό πέσανε και λυώσανε μυριάδες ψυχές, σαν λογής - λογής μεταλλεύματα, λογής - λογής έθνη, και από εκεί βγήκε χρυσάφι λαμπερό μαζί με μαύρη σκουριά. Αυτό το μάλαμα είναι το πιο καθαρό από κάθε χρυσάφι που βγήκε από χωνευτήρι. Κι απ’ αυτό γίνηκε η επτάφωτος λυχνία, που θα φωτίζει τον κόσμο στον αιώνα του αιώνος».   Το αντιλαμβάνεστε; Δεν βλέπει, απλώς, το υπέρλαμπρο φως τoυ βυζ

Όλα έτοιμα για τον αποψινό εσπερινό και την αυριανή πανήγυρη του ναΐσκου του Αγίου Κωνσταντίνου Παιανίας που βρίσκεται ανατολικά της πόλης, επί των οδών Ανθέων και Αγίου Κωνσταντίνου , πλησίον της οδού Αγίου Θωμά, ανάμεσα στην Αττική Οδό και στη Λ. Λαυρίου, δίπλα στο πηγάδι Κόκλα . Ο ναΐσκος είναι «κρυμμένος» μέσα σ' έναν περίβολο με πεύκα κι ελιές, ανάμεσα σε αγρούς με ελαιόδεντρα, με τον Υμηττό να δεσπόζει στο δυτικό οπτικό πεδίο. Είναι μονόχωρος μεταβυζαντινός ναός, διαστάσεων 4.75 x 7.50 μ., με δίρριχτη κεραμοσκεπή στέγη και μικρή ημικυκλική αψίδα ιερού. Η σημερινή στέγη από μπετόν, έχει αντικαταστήσει την παλιά προφανώς ξύλινη σκεπή. Στο εσωτερικό του σώζονται φορητές εικόνες του δευτέρου μισού του 19ου αιώνα, και κάποια υπολείμματα τοιχογραφιών στο Ιερό. Σύμφωνα με την παράδοση το εκκλησάκι, κτίστηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, από τους Παπαδημητρίου τους αποκαλούμενους Τόδιρης, είτε γιατί το είχαν τάμα είτε επειδή είδαν κάποιο όνειρο ή θαύμα είτε από απλή ευσέβεια. Χρόν

Κάθε χρόνο, στις 19 του Μάη, η Ποντιακή μου συνείδηση, πενθεί. Το Ποντιακό αίμα που κυλάει στις φλέβες μου, ζητά δικαίωση. Δικαίωση για την εξόντωση περισσοτέρων από 350.000 προγόνων μας και για τις πράξεις εξουθένωσης και βασανισμού τους, από τους σφαγείς Τοπάλ Οσμάν και Μουσταφά Κεμάλ, δικαίωση για ένα από τα πιο απεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δικαίωση για μία γενοκτονία. Σπαράζει η ψυχή μου που οι παππούδες µας, αναγκάστηκαν να ζήσουν, τα φοβερά αυτά γεγονότα. Που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν. Που έχασαν γονείς κι αδέλφια. Που ατιµάστηκαν. Που ταπεινώθηκαν. Που πέθαναν στις κακουχίες των αµελέ ταµπουρού. Που πέθαναν αβοήθητοι στις µακρινές πορείες από το µαχαίρι του Τούρκου χωρικού, από το λιθοβολισµό της Τούρκισσας, από το όπλο του στρατοχωροφύλακα, από τη φωτιά του Τοπάλ Οσµάν, από την αγχόνη του τουρκικού κράτους, από τις κακουχίες του αντάρτικου, από τις ταπεινώσεις και τον κάµατο της αγγαρείας. Σπαράζει η ψυχή μου για τις θηριωδίες σε γυναικόπαιδα.

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας, (15 Μαΐου) βρίσκει τον ιερό αυτό θεσμό στην χώρα μας, ο οποίος μαζί με την γλώσσα και την θρησκεία, είναι ένα από τα ισχυρότερα δομικά στοιχεία της συνοχής του Έθνους μας, καταπληγωμένο. Επομένως, δεν μπορεί να αποτελέσει αφορμή για κάτι άλλο, παρά μόνο για προβληματισμό. Στην χώρα μας παρατηρείται ένα μοναδικό φαινόμενο, το οποίο θέλει την δημιουργία οικογένειας ειδικά από νεαρά ζευγάρια ως μη «cool», ως κοινωνική συμπεριφορά που παραπέμπει σε λαϊκά στρώματα, ως αμορφωσιά, ως «κιτς» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όποιος τολμήσει να κυκλοφορήσει με τα παιδιά του εκτός σπιτιού, θα αντιμετωπίσει τον ρατσισμό και την απαξίωση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Τουρκία και στην Ευρώπη, όλα τα super markets και τα cafe αλλά και οι δημόσιες υπηρεσίες, έχουν εξασφαλίσει όλες τις απαραίτητες υποδομές για την υποστήριξη των οικογενειών που θα θελήσουν να επισκεφθούν τέτοιους χώρους. Στην Ελλάδα, όποιο νεαρό ζευγάρι θελήσει να επισκεφθεί μια τράπεζα μ

Σκέφτομαι από χθες, τι να γράψω με αφορμή την γιορτή της μητέρας και το μυαλό μου απασχόλησε έντονα η ιδέα να την ορίσω με μία μόνο λέξη. Σκέφτηκα λοιπόν ποια λέξη, την εκφράζει περισσότερο. Αγάπη; στοργή; τρυφερότητα; μεγαλοκαρδία; Ήταν όλες σωστές κι εκφραστικές. Η κάθε μία παρουσίαζε κι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της μητέρας. Κατέληξα όμως σε μία: θυσία. Ίσως η πιο εκφραστική.   Μπορείς όμως να σταθείς στη θυσία της μάνας μονολεκτικά; Αδύνατον!   Η μητέρα ταυτίζεται με τη θυσία, γιατί η θυσία ταυτίζεται με την αγάπη. Δεν υπάρχει αληθινή αγάπη, χωρίς θυσία. Πάνω στο γόνιμο έδαφος της αγάπης, φυτρώνει η θυσία και μας προσφέρει τα πιο ευωδιαστά άνθη.   Δεν ξέρω αν κάποιον ή κάποια από εσάς, σας έχει απασχολήσει καθόλου η θυσία της μητέρας σας ή μάλλον, οι θυσίες της μητέρας σας, γιατί είναι πολλές, πάρα πολλές. Ολόκληρη η ζωή κάθε μητέρας, είναι μία ζωή ασταμάτητης θυσίας.    Από τις πρώτες στιγμές που θα σκιρτήσει το βρέφος μέσα της, από τις πρώτες ημέρ

Το Φιλανθρωπικό Σωματείο «Άγιος Χριστοφόρος», μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που έχει την έδρα του στην Παιανία, είναι το πρώτο σωματείο στην Ελλάδα που δημιουργήθηκε προκειμένου να υποστηρίξει μυοπαθείς ασθενείς και τις οικογένειες τους. Ιδρύθηκε το 1985, με πρωτοβουλία του ζεύγους Ιωάννη & Σοφίας Καλτέκη, ιδιωτών γονέων νεαρού ασθενούς με μυϊκή δυστροφία. Τα πρώτα παιδιά του σωματείου 1986 Είναι μη χρηματοδοτούμενο από την Πολιτεία και τα έξοδα του καλύπτονται κυρίως από συνδρομές και δωρεές των κατοίκων της Παιανίας, καθώς επίσης κι από χορηγίες φορέων και φίλων. Σε πανελλαδικό επίπεδο, ο αριθμός των εγγεγραμένων οικογενειών που διατηρούν τακτική επικοινωνία με το σωματείο, αγγίζει τις 200, γεγονός που τοποθετεί τον αριθμό των μελών, περίπου στα 500. Τα πρώτα παιδιά του σωματείου στην πισίνα για ενεργητική άσκηση 1987 Οι δραστηριότητες του σωματείου, στεγάστηκαν επί 20 περίπου χρόνια, στο ακίνητο της οδού Αντωνίου Κανδρή 20, στην Παιανία, το οποίο παρείχαν για

Το Ιστορικό & Εκκλησιαστικό Μουσείο Παιανίας «Η Γέννηση Του Χριστού» , το οποίο βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον ομώνυμο Ενοριακό Ιερό Ναό (οδός Δημητρίου Αντωνίου 4), αποτελεί το θησαυροφυλάκιο της θρησκευτικής κληρονομιάς αυτού του τόπου. Το δέος που νιώθεις όταν επισκέπτεσαι αυτόν τον χώρο, όπου εκτίθενται 180 χρόνια θρησκευτικής και τοπικής ιστορίας, αποτυπωμένα σε εικόνες, λειτουργικά σκεύη του ιερού και του καθολικού, κοσμητικά αποσπάσματα του τέμπλου, λειτουργικά βιβλία και στοιχεία φωτογραφικού υλικού από την περίοδο του μεσοπολέμου μέχρι και σήμερα, είναι συναίσθημα συγκλονιστικό. Έχει επιτευχθεί η αρμονική σύνδεση του παλιού με το νέο, του παρόντος με το παρελθόν και της μνήμης που δεν πρέπει να σβήσει. Η μνήμη αυτή μέσω της ενοριακής κοινωνίας της Χριστού Γέννησης, ζωντανεύει ήθη και έθιμα, παραδόσεις και μας συνδέει με τους προγόνους μας. Σχεδόν όλα τα εκθέματα του Μουσείου βρέθηκαν αποθηκευμένα στο υπόγειο του σημερινού Ναού. Από εκεί ανασύρθ

Αυτήν την περίοδο, είναι στις μεγάλες του δόξες, ντυμένος με το πιο όμορφο και πολύχρωμο ανοιξιάτικο κοστούμι του, ο κάμπος των Μεσογείων, ο οποίος απλώνεται σε μία τεράστια, σχεδόν κυκλική, επίπεδη, κυρίως αμπελόφυτη έκταση και τον μοιράζονται η Παιανία, τα Σπάτα, το Κορωπί και το Μαρκόπουλο. Η καλοδουλεμένη από τα χέρια των Μεσογειτών γη του, απέδωσε το ευλογημένο και παγκοσμίως πλέον γνωστό κρασί το οποίο αποτελεί καύχημα των παραπάνω περιοχών. Τα σύνορα του κάμπου της Παιανίας μπορούν να υπολογιστούν σύμφωνα με τους παλαιότερους όπως παρακάτω: Βόρεια πλευρά: Νοητή γραμμή που ξεκινά από τον λόφο Γκορίτσα και που στην πορεία της προς τα ανατολικά, ακολουθεί το ρέμα του Αγίου Θωμά και κατευθύνεται προς τον Άγιο Γεώργιο του Κόκλα, συνεχίζει προς την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων (Αγγιστριώτη) και τελειώνει στην Κυλίντρα. Νότια πλευρά: Ξεκινά από τον λόφο Νησίζα του Καρελλά, διασχίζει τον παλιό δρόμο του Μαρκοπούλου, φτάνει στα σύνορα με το Κορωπί (πηγάδι