π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Καινούργια χρονιά! Όλοι μια αλλαγή περιμένουμε, κάτι διαφορετικό προσδοκούμε. Κάποια απραγματοποίητα όνειρα ελπίζουμε να πραγματοποιηθούν. Κάποια νέα όνειρα πλάθουμε με την φαντασία μας, για αυτή την νέα περίοδο της ζωής μας που ξανοίγεται μπροστά μας, τη νέα χρονιά, το 2020, που μπορεί να σημάνει νέο ξεκινήμα, μπορεί όμως και όχι. Ο άνθρωπος εκ φύσεως ατενίζει πάντα μπροστά. Τον συναρπάζει το νέο, το μοντέρνο, το καλύτερο, το πιο όμορφο. Αλλά ποιο μπορεί να είναι το αληθινά καινούργιο, το πιο αληθινό, που τον νέο χρόνο θα ικανοποιήσει πιο βαθιά την ψυχή μας; Είναι πολύ δύσκολο κανείς να το βρει, αν δεν κάνει βαθιά και ειλικρινή ενδοσκόπηση, όχι στα λόγια, αποκλείοντας τα φευγαλέα και επιδερμικά συναισθήματα. Καμιά φορά, για να φανεί ενώπιον μας η αλήθεια και να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας, πρέπει πρώτα η αδικία να αγγίξει την ύπαρξή μας και τα βάσανα να γίνουν το καθαρτήριο που θα κάνει την ψυχή μας να λάμψει και να κ

Στην παλιά Παιανία, (Λιόπεσι) τα κάλαντα λέγονταν «καλημέρι» και τα έλεγαν όχι μόνο τα μικρά παιδιά, αλλά και οι μεγάλοι. Τα παιδιά τα έλεγαν το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, ενώ οι μεγάλοι τις βραδινές ώρες, κυρίως στα μαγαζιά. Το «καλημέρι» που έλεγαν οι μεγάλοι, ήταν αυτό που είχαν μάθει από τη Δανάη που είχε καταγωγή από τη Τζια. Αυτή ζούσε στο Λιόπεσι μαζί με το γιο της. Μάλιστα το τραγουδούσαν με τη νησιώτικη προφορά, όπως το έλεγε η ίδια: «Χριστούγεννα, πρωτούγεννα Χριστός γεννάτι απόψε γεννάτι τσαι βαφτίστητσε με μέλι τσαι με γάλα». Το «καλημέρι» των Χριστουγέννων λεγόταν, τουλάχιστον από το 1850 και μετά, πάντοτε στην ελληνική γλώσσα, αντίθετα με αυτό της Πρωτοχρονιάς, των Θεοφανείων και του Λαζάρου, που λεγόταν στην αρβανίτικη. Το Χριστουγεννιάτικο ήταν το ίδιο με αυτό που λεγόταν και στην παλιά Αθήνα: «Χριστούγεννα, πρωτούγεννα πρώτη γιορτή του χρόνου για βγείτε, δέτε, μάθετε

Το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων, με έναν... προφητικό τρόπο, προσπάθησε να περικλείσει τα Χριστούγεννα του 1958, από την Παιανία όπου βρισκόταν, ο μεγάλος αγιογράφος Φώτης Κόντογλου, σε κείμενο του το οποίο έχει δημοσιευτεί στο βιβλίο «Χριστού Γέννησις: To φοβερόν μυστήριον» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμάος. Περισσότερο επίκαιρο από ποτέ σήμερα το κείμενο αυτό, σε μια εποχή προπομπό της παγκοσμιοποίησης, όπου το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων χάνεται σε μια έκρηξη καταναλωτισμού, στο άγχος των αγορών και των δώρων. Γράφει λοιπόν ο Φώτης Κόντογλου: «Οι γιορτές οι δικές μας σταθήκανε πάντα θρησκευτικές, και γι’ αυτό είχανε κάποιον άλλο χαρακτήρα από τις γιορτές που γιορτάζουνε άλλα έθνη, προπάντων σήμερα, που είναι κάποιες αυτοσχεδιασμένες σκηνοθεσίες χωρίς καμμιά σημασία για το πνεύμα τον ανθρώπου. Σ’ αυτές τις ψευτογιορτές ξαμολιούνται όλα τα βάρβαρα και εγωιστικά πάθη του ανθρώπου, που κοιτάζει μοναχά την ευχαρίστηση της σάρκας. Ενώ οι δικές μ

Ο μικρός, περικαλλής ναός, αφιερωμένος στον θαυματουργό Άγιο Σπυρίδωνα, Επίσκοπο Τριμυθούντος Κύπρου, βρίσκεται νοτιοανατολικά της πόλης μας της Παιανίας, στην περιοχή της «Νέας Σμύρνης» (κοντά στο εκκλησάκι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου) και χτίστηκε με έξοδα του Κυριάκου Παπασπύρου (Χατζή) γύρω στο 1860, ενώ μέρος του οικοπέδου παραχωρήθηκε από τον Σπύρο Θανάση (Ντούλιο). Ο ιερός ναός δεν είναι αφιερωμένος όμως μόνον στον Άγιο Σπυρίδωνα, είναι τρισυπόστατος κι αυτό γιατι ο μεν Θανάσης έδωσε στον ναό το όνομά του, του Αγίου Σπυρίδωνα δηλαδή, ο δε Παπασπύρου της Αναλήψεως. Αυτός είναι και ο λόγος που αριστερά της εικόνας της Θεοτόκου, στο όμορφο παλαιό τέμπλο με κόγχη το οποίο διατηρείται μέχρι σήμερα, είναι ζωγραφισμένη η Ανάληψη Του Κυρίου.  Πληροφορίες από τον συνταξιούχο πλέον εφημέριο της ενορίας της Του Χριστού Γεννήσεως στην οποία υπάγεται ο ιερός ναός, π. Ευάγγελο Κροντήρη, ο οποίος επικαλείται μαρτυρίες γεροντοτερών του χωριού και προκατόχων του, αναφέρουν πως υπάρ

Μιάς και η 11η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 2003 από τα Ηνωμένα Έθνη ως Διεθνής Ημέρα Βουνού, είναι μία καλή ευκαιρία να θυμηθούμε το γείτονα και φίλο μας, τον γέρο-Υμηττό, το «μενεξεδένιο βουνό», που είναι γνωστό και τραγουδισμένο από αρχαιοτάτων χρόνων και που στέκεται «φύλακας-άγγελος» της Παιανίας και των Γλυκών Νερών από την ατμοσφαιρική ρύπανση των Αθηνών. Έχει συνολική έκταση 81.230 στρεμμάτων και μήκος 20 χλμ., εκτεινόμενος από την Παιανία και τα Γλυκά Νερά, έως τη Βούλα και τη Βάρη. Το βουνό χωρίζεται από ένα μεγάλο φαράγγι σε δύο μέρη. Στο βόρειο, στο Μεγάλο Υμηττό με ψηλότερη Κορυφή τον Εύζωνα σε υψόμετρο 1.026 μέτρων και στο νότιο ή Άνυδρο Υμηττό η Ελάττωνα, με ύψος 774 μέτρα. Στον Υμηττό ζουν πολλά είδη θηλαστικών, αρκετά από αυτά σπάνια και προστατευόμενα, όπως διάφορα είδη νυχτερίδων, (όλα προστατευόμενα) αλεπούδες, σκαντζόχοιροι, κουνάβια, νυφίτσες, μυγαλές, ασβοί, πετροκούναβα, λαγοί. Όσον αφορά τα πτηνά, έχουν καταγραφεί 112 είδη, (το ένα τέταρτο πε