π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Συνηθίσαμε.. Κι αυτό είναι πολύ κακό. Εξοικειωθήκαμε με τη βία, με τον ξεριζωμό, με τις γενοκτονίες, με τους κατατρεγμούς, με τους εμπόλεμους αμάχους. Όταν δεν υπολογίζεις πόσο κακό είναι ένα κακό πού γίνεται στους συνανθρώπους σου, τότε έχεις πάθει ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί.. Συνηθίσαμε την Ειρήνη να τη φανταζόμαστε και να τη βλέπουμε να στηρίζεται στα δεκανίκια της ισορροπίας του τρόμου, στα «ναι μεν, αλλά», στα δεκανίκια κάποιων διαπραγματεύσεων, κάποιων συμφωνιών που υπογράφονται τη μία στιγμή και σκίζονται την άλλη. Συνηθίσαμε το θείο όνομά της να το ακούμε, να προσπαθούμε να το ακούσουμε, μέσα απ' τον φρικτό ήχο των σειρήνων, μέσα απ' τις εκπυρσοκροτήσεις των βομβών, μέσα απ' το κροτάλισμα των πολυβόλων, μέσα απ' τις σπαρακτικές φωνές των θυμάτων. Συνηθίσαμε το όνομά της να το βλέπουμε δίπλα σε νούμερα εξοπλισμών, πάνω σε κουρελιασμένα πανό και μισογκρεμισμένους τοίχους, με αίμα πάνω σε δρόμους, σε ισοπεδωμένες πολιτείες. Μία Ειρήνη χωρίς Θεό, που τη λάβ

Συγκλονιστικό το Ευαγγέλιο της αυριανής ημέρας. Απλά, μα ξεκάθαρα, μας προειδοποιεί για το πιο συνταρακτικό γεγονός που πρόκειται να συμβεί στον κόσμο μας: Την Δευτέρα Παρουσία Του Κυρίου μας, όπου μπροστά Του θα συνταχθούν «πάντα τα έθνη» και θα γίνει η Μέλουσα Κρίση. Μία πανανθρώπινη δίκη, ας το πούμε έτσι, όπου, όλοι, ζώντες και κεκοιμημένοι, θα είμαστε παρόντες και κρινόμενοι. Κριτής, θα είναι ο Παντογνώστης Κύριος. Μοναδικοί μας κατήγοροι ή συνήγοροι, τα έργα μας. Αυτή τη μεγάλη ώρα, ένα κυρίως θα μετρήσει, απ' όσα κάναμε στη ζωή μας. Ένα κυρίως θα μας ανοίξει τις πόρτες τ' ουρανού: Οι πράξεις της αγάπης μας, που κάνουμε στους αδελφούς μας, στο διάστημα της επίγειάς μας παρουσίας . Μπορεί, εξωτερικά, να μην ήταν σπουδαίες και φανταχτερές. Ίσως και να μην τις προσέξαμε, ακόμη κι εμείς οι ίδιοι όταν τις κάναμε. Κάθε τι, όμως, που έγινε για τον πλήσιον μας, με κίνητρο την αγάπη μας, αυτομάτως έκανε κι ένα μικρό δέσιμο του εαυτού μας με την αιωνιότητα. Μπορεί αυτό να ήταν ένα

Kάπου στη Μικρά Ασία, λίγο πρίν το 60 μ.Χ., αντικρίζει το πρώτο φως της ημέρας, ο Άγιος την μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα: Ο Άγιος Πολύκαρπος . Ήταν περίπου είκοσι ετών, όταν είχε την ξεχωριστή χάρη, να γίνει μαθητής του φλογερού Αποστόλου της Αγάπης, του Ευαγγελιστού Ιωάννου . Η ολόθερμη αφοσίωση που είχε στον Χριστό ο δάσκαλός του, πόσο τον είχε συγκινήσει! Έτσι στην ευγενική ψυχή του, φούντωσε ο ίδιος ιερός πόθος. Όταν αργότερα θα γίνει Επίσκοπος της Σμύρνης, ακόμη κι οι ειδωλολάτρες θα τον αποκαλούν: «Της Ασίας ο διδάσκαλος» . Άγρυπνος θα παραστέκει στο ποίμνιό του, θα ενισχύει τους φυλακισμένους Χριστιανούς, θα γράφει επιστολές στις γειτονικές Εκκλησίες και παράλληλα θα πασχίζει να φέρει τους ειδωλολάτρες στο φως της Αλήθειας. Θα φτάσει όμως και η ώρα του δικού του διωγμού. Ύστερα από μια ζωή πραγματικά πολύκαρπη. Είναι πλέον έτοιμος να υποστεί το μαρτύριο για την αγάπη Του Χριστού. Προσεύχεται γεμάτος γαλήνη και παραδίδεται άφοβα στους στρατιώτες. Τον φέρνουν στο στάδιο. « Κακο

Έχει ειπωθεί ότι, αν για κάποιο λόγο χανόταν το Ευαγγέλιο κι έμενε μόνο η παραβολή που θ' ακούσουμε αύριο στις εκκλησίες, η Παραβολή του Ασώτου, αυτή θα έφτανε και θα περίσσευε για ν' αντικαταστήσει το σπουδαίο μήνυμα Του Θεού-Πατέρα προς όλους εμάς, τα παιδιά Του. Πράγματι, η συγκεκριμένη παραβολή, κρυβεί μέσα τής όλο το μεγαλείο της ευσπλαχνίας και της στοργικότητας Του Θεού για τον άνθρωπο, το αμέτρητο, το απύθμενο, της πατρικής Του, Εσταυρωμένης Αγάπης. Αλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ, ουσιαστικά όμως, Τον Θεό ως τον πατέρα της αυριανής παραβολής; Tην ώρα που το σπλάχνο του, που συγκέντρωνε πάνω του όλη την προσοχή και την αγάπη του, απαίτησε το μερίδιό του από την πατρική περιουσία κι έφυγε μακριά για να ζήσει μία άσωτη ζωή; Nιώσαμε τον πόνο του; Αναλογιστήκαμε τo μέγεθος της υπομονής του; Σκεφτήκαμε πως κατάφερε να μην πει κουβέντα, να μην απειλήσει, να μην παρατηρήσει, να μην παραπονεθεί; Πως ζούσε από εκείνη την ημέρα μέσα στο σπίτι του, στο παλάτι όπου έμενε, το οποίο του φα

Θεωρώ ότι το πως αντιλαμβάνεται κανείς τον έρωτα, παίζει σημαντικό ρόλο και στην απάντηση του παραπάνω ερωτήματος, αλλά κυρίως στην ίδια την κοινωνικότητα αυτού του ατόμου και εν τέλει στην ευτυχία του. Ο έρωτας, αδιαμφισβήτητα, είναι η πιο ισχυρή και ταυτόχρονα γλυκιά δύναμη που νιώθει μέσα του ο άνθρωπος για έναν συνάνθρωπό του. Σε κάνει να χαζογελάς τρισευτυχισμένος ενώ περπατάς μόνος σου στο δρόμο. Κάνει τα πόδια σου να τρέμουν από αγωνία ώσπου να συναντήσεις αυτήν ή αυτόν που αγαπάς. Σε μετατρέπει σε ποιητή, δίχως να γνωρίζεις λογοτεχνία, σε μουσικό, χωρίς να έχεις μουσική παιδεία. Κι είναι και βαθύτατα Χριστιανικός, διότι στην αγνή του πάντοτε μορφή, δεν εμπεριέχει ούτε μίσος, ούτε εγωισμό, ούτε υπερηφάνεια. Το κακό είναι, πως είναι αδύνατον, εκ των πραγμάτων, να διαρκέσει πολύ. Μπορεί όμως ν' αποτελέσει τον πρόδρομο της αγάπης ενός ζευγαριού, η οποία αν είναι να έρθει, θα έρθει συν τω χρόνω και δεν θα μαραθεί ποτέ. Ο έρωτας λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως είναι, πρέπει δηλαδή

Ανοίγει από απόψε το βράδυ, το επονομαζόμενο «Τριώδιο» , δηλαδή το βιβλίο εκείνο που περιέχει τις λεγόμενες ωδές, δηλαδή τους ύμνους, που θ' ακούγονται στις ακολουθίες του Εσπερινού και του Όρθρου, μέχρι και το Μεγάλο Σάββατο, στους ιερούς μας ναούς. Η κατανυκτικότερη αυτή περίοδος του έτους, που βρίθει αλήθειας και θείων νοημάτων, τα οποία οδηγούν τις ψυχές μας στην περισυλλογή και μας δείχνουν τον δρόμο προς την μετάνοια, ξεκινά με την ευαγγελική περικοπή του Τελώνου και του Φαρισαίου . Δυό άνθρωποι, ανέβηκαν στο ιερό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος, δηλαδή από την τάξη εκείνη των Ιουδαίων που ήταν προσκολημένη στον Νόμο και στις παραδόσεις, όχι όμως ουσιαστικά αλλά τυπολατρικά και υποκριτικά και ο άλλος Τελώνης, δηλαδή υπάλληλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που εισέπραττε τους φόρους, άτομο μισητό λόγω του επαγγέλματός του και θεωρούμενο απ' όλους, βουτηγμένο μέσα στην αμαρτία. Ο Φαρισαίος, στάθηκε επιδεικτικά, για να τον προσέχουν όλοι κι ενώ φαινόταν ότι απευθυνότ

Χαράλαμποι και Χαραλαμπίες, Εορτάζετε σήμερα και μαζί σας εορτάζει όλη η Ελλάδα! Κι αυτό γιατί, ο Άγιος, του οποίου το όνομα έχετε τη μεγάλη τιμή να φέρετε, είναι ισχυρός προστάτης της! Την έχει σώσει σε πολύ δύσκολες στιγμές, όπως στα Φιλιατρά από την επιδρομή πάνοπλων Γερμανών, αλλά και την έχει λυτρώσει από φοβερές επιδημίες. Γι' αυτό και όλοι σχεδόν οι ιεροί ύμνοι, που ακούστηκαν σήμερα, ημέρα της μνήμης του, στους ιερούς μας ναούς, αναφέρουν και τ' όνομα της Ελλάδας! «Αβρύνεται σήμερον Ελλάς πάση η Χριστώνυμος, κάραν την σην γαρ εκτήσατο ως κρήνην βρύουσαν ιαμάτων ρείθρα», «Οι της Ελλάδος νυν παίδες, δεύτε συνδράμετε και την τιμίαν κάραν κατασπάσασθε πάντες του θείου Χαραλάμπους», «Λαμπροφανής και πανένδοξος ανατέταλκεν εν τη Ελλάδι πάση η πανέορτος μνήμη του θείου Χαραλάμπους» και άλλοι πολλοί. Είναι ουράνιος θησαυρός για την Ελλάδα ο Άγιος Χαράλαμπος, ο οποίος είναι ο γηραιότερος μάρτυρας, που έχυσε το αίμα του για Τον Χριστό, με διπλό φρικτό μαρτύριο, σε ηλικία 113 ετώ

Ένας σεβάσμιος γέροντας, με κατάλευκα μαλλιά και γένια, ο Συμεών, με μάτια δακρυσμένα από την συγκίνηση, αξιώνεται να κρατήσει στην αγκαλιά του Τον Θέανθρωπο Χριστό ως βρέφος. Έχουν περάσει μόλις σαράντα ημέρες από την Θεία Του Γέννηση. Η Παναγία τότε κι ο Ιωσήφ, σύμφωνα με τη συνήθεια των Ιουδαίων, φέρνουν το βρέφος στο ναό του Σολομώντα. Κι ήταν εκεί που ο πρεσβύτης Συμεών, είχε την ξεχωριστή τιμή να κρατήσει το Παιδίον Ιησού στα τρεμάμενα χέρια του. Κι αφού δοξολόγησε Τον Θεό μ' όλη του την καρδιά που τον αξίωσε να δει Τον Λυτρωτή του κόσμου πριν πεθάνει, δήλωσε έτοιμος πια να φύγει απ' αυτόν τον κόσμο, γεμάτος ευχαρίστηση κι ειρήνη. Την ώρα όμως που η θεία οικογένεια μπαίνει στο ναό και την υποδέχεται ο Συμεών, αισθάνεται την ίδια χαρά και συγκίνηση και κάποιος άλλος. Είναι η χήρα γερόντισσα, η Προφήτιδα Άννα, μητέρα του Προφήτη Σαμουήλ, που πολύ συχνά επισκεπτόταν το ναό και προσευχόταν. Αντικρίζοντας λοιπόν κι εκείνη το Θείο Βρέφος, το υποδέχεται με τον σεβασμό που αρμόζε