π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Η θλίψη δεν αφήνει τον άνθρωπο να κοιμηθεί. Το έχετε και το έχω βιώσει. Αν αγαπάς κάποιο πρόσωπο και το στερηθείς, ο ύπνος δεν έρχεται εύκολα. Δύσκολα έρχεται κι εύκολα φεύγει. Αυτό συνέβη στις γυναίκες που τιμούμε αύριο, Κυριακή των Μυροφόρων . Ο Χριστός, τους είχε κάποτε πει, πως είναι η Ανάσταση και η Ζωή αλλά τώρα ξέρουν πως είναι νεκρός μέσα στο μνήμα του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας . Η λύπη και η απογοήτευση τις έχουν καταβάλλει. Ξύπνησαν λοιπόν πολύ νωρίς, μόλις πέρασε το Σάββατο. Ήθελαν ν' αλείψουν με αρώματα το σώμα Του Ιησού, γι' αυτό και τις αποκαλούμε Μυροφόρες. Οι δρόμοι ήταν έρημοι. Φανταστείτε πόσο θάρρος χρειαζόταν για τις γυναίκες αυτές, για να βγούν εκείνη την ώρα στους δρόμους της Παλαιστίνης. Καμία γυναίκα της εποχής τους δεν θα το ριψοκινδύνευε. Η αγάπη όμως προς Τον Χριστό, αψηφά κάθε κίνδυνο και προχωρά στην έκφρασή της. Κατά τη ζωή Του, Τον υπηρέτησαν. Κατά το θάνατό Του, δεν Τον ξεχνούν. Θέλουν να συνεχίσουν να Τον υπηρετούν. Ούτε που τους περνούσε από το

Ο Θωμάς, ήταν ένας άνθρωπος που χαρακτηριζόταν από πίστη και αποφασιστικότητα. Όταν ο Χριστός έμαθε για το θάνατο του φίλου Του του Λαζάρου και αποφάσισε να πάει στη Βηθανία, ο Θωμάς αμέσως είπε με παρρησία: «Άγωμεν καί ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ' Αυτού» . Άνθρωπος που θέλει να πεθάνει με Τον Χριστό, δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως άπιστος. Ήταν θαρραλέος, τολμηρός. Αγαπούσε Τον Χριστό, ίσως και περισσότερο απ' τους άλλους μαθητές. Και να που εκείνο που περίμενε ο Θωμάς, συνέβη. Ήταν βέβαιος ότι ο Χριστός θα πέθαινε στην Ιερουσαλήμ. Ήταν πεσσιμιστής. Ο θάνατος Του Χριστού τον αποθάρρυνε. Μετά τη σταύρωσή Του, εξαφανίστηκε. Απομονώθηκε. Δεν τολμούσε να δει κανέναν. Πως θα τους αντιμετώπιζε; Mε πόση δύναμη υποστήριζε Τον Χριστό προηγουμένως και τώρα Τον βλέπει νεκρό.. Η λύπη του ήταν τόσο μεγάλη που κατέφυγε και κρύφτηκε. Ήθελε να υποφέρει τον πόνο του ολομόναχος. Έτσι λοιπόν όταν ο Χριστός αναστήθηκε, πως να το πάρει είδηση ο Θωμάς; Παρουσιάστηκε εκείνο το βράδυ της Αναστάσεως Του στ

Χριστός Ανέστη αδέλφια μου! Χριστός Ανέστη τότε, Χριστός Ανέστη χθες, Χριστός Ανέστη σήμερα, Χριστός Ανέστη στους αιώνες! Νίκη, θρίαμβος, χαρά, ευφροσύνη, ούρανιος και επίγειος αλαλαγμός! Πανηγυρίζουν οι ψυχές, ταράζεται ο Άδης, φως και χαρά πάνω στη γη, ευφραίνονται οι δίκαιοι, ενθαρρύνονται οι αναποφάσιστοι, σκιρτούν τα σύμπαντα! Η πορεία μας πάνω στη γη, δεν είναι πλέον πορεία θρήνου και οδύνης μόνο. Η Ανάσταση Του Κύριου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, γεμίζει τα πάντα και γίνεται η χαραυγή μιας νέας ζωής! Όταν βρισκόταν πάνω στη γη, μας υποσχέθηκε ότι θα βρίσκεται μαζί μας μέχρι τη συντέλεια του αιώνος. Το ίδιο επανέλαβε όταν εμφανίστηκε ενώπιον του Ευαγγελιστή Ιωάννη στην Αποκάλυψη. Η υπόσχεση αυτή, είναι πραγματικότητα! Ο Αναστάς Κύριος, βρίσκεται διαρκώς δίπλα μας! Μέσα στην ψυχή μας ως Ανάσταση και Ζωή! Η σημερινή εορτή, είναι η μεγαλύτερη και ιερότερη και λαμπρότερη της Ορθοδοξίας. «Ουρανοί μεν επαξίως ευφραινέσθωσαν, γη δε αγαλιάσθω, εορταζέτω δε κόσμος, ορατός τε άπας και αόρ

Άνθη, μύρα και δάκρυα. Αυτό είναι η Μεγάλη Παρασκευή. Έτσι την περνούν οι Χριστιανοί. Έτσι τιμούν και λατρεύουν Τον Χριστό. Μ' αυτά είναι φορτωμένος ο Επιτάφιος. Τα άνθη, δώρα Του Θεού, απ' ευθείας δικά Του, όπως τα έφτιαξε Εκείνος, ο μοναδικός Καλλιτέχνης και Ποιητής, με τ' αρώματα της εκλογής Του, με τα χρώματα της προτίμησής Του. Τα έφτιαξε και τα δώρισε στους ανθρώπους. Να τα βλέπουν, να τα μυρίζουν, να τα χαίρονται, να τ' απολαμβάνουν. Και τώρα την άνοιξη, είναι γεμάτη η γη απ' αυτά. Και οι άνθρωποι, οι άνθρωποι Του Θεού, οι πιστοί Του Εσταυρωμένου, τα προσφέρουν σήμερα στον αδικημένο, στο θανατωμένο Θεό τους. Εκδήλωση πίστης και τιμής, σεβασμού και λατρείας, αγάπης και ευλάβειας. «Τα σα εκ των σων, Σοι προσφέρομεν, κατά πάντα και δια πάντα» . Για την κένωση και τη σάρκωση, την αγάπη και την ταπείνωση. Για το Πάθος, για το Σταυρό, το Θάνατο, την Ανάσταση. Σταύρος και Επιτάφιος, Εσταυρωμένος και Ενταφιασμένος, γυμνός και νεκρός ο Κύριος και Θεός, ο Αθάνατος Πλασ

Έκοβε και μοίραζε με τα ίδια Του τα χέρια τον καθαγιασμένο άρτο, εκείνη τη βραδιά του Μυστικού Δείπνου ο Θεάνθρωπος. Μοίραζε τα τεμάχια στους μαθητές Του, λέγοντάς τους: «Λάβετε, φάγετε τούτο εστί το σώμα μου, το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών» . Ακριβώς γι' αυτό και η Θεία Ευχαριστία, ονόμαστηκε κατά τους αποστολικούς χρόνους και «κλάσις του άρτου» . Αυτό το κόψιμο του ενός άρτου σε κομμάτια, για να διανεμηθεί στους πιστούς αλλά και ο τρόπος με τον οποίο έγινε το κόψιμο αυτό από Τον Χριστό, το μιμήθηκαν επακριβώς οι Απόστολοι κατά την τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Έτσι, όταν στις Πράξεις των Αποστόλων συναντάμε τον όρο «κλάσις του άρτου» , να θυμόμαστε ότι αυτός σημαίνει την Θεία Ευχαριστία. Προσέξτε όμως τη μεγάλη και ανέκφραστη συγκατάβαση, στην οποία έρχεται και ταπεινώνεται ο Θεός μας: Δεν φτάνει ότι καταδέχεται να βάζουμε Αυτόν Τον Ίδιο, που μπροστά Του μετά φόβου και τρόμου στέκονται οι άγιοι άγγελοι, στο ακάθαρτο στόμα μας και στη ρυπαρή καρδιά μας, α

Στεκόμαστε κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων και καλά κάνουμε, στο πόσο εύκολα τα «ωσαννά» που δονούσαν την ατμόσφαιρα κατά την είσοδο Του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, μετατράπηκαν, μόλις σε λίγα εικοσιτετράωρα, σε «άρον, άρον, σταύρωσον Αυτόν» που έσεισαν το πραιτώριο του Πιλάτου. Καταδικάζουμε με ευκολία τον όχλο εκείνο, του οποίου τα χέρια λίγες ημέρες πρίν έσειαν τα βάγια του ενθουσιασμού και λίγες αργότερα είχαν υψωθεί σε γροθιές. Αποστρεφόμαστε τα πρόσωπα εκείνα, που ενώ άστραφταν στη λάμψη του γενικού πανηγυρισμού, πρόβαλλαν μετά απαίσιες γκριμάτσες και χαρακώθηκαν από ένα θανάσιμο μίσος. Εκφράζουμε τη λύπη μας για την γενιά εκείνη, που τίμησε ως βασιλιά και μίσησε σαν κακούργο Τον ίδιο της Τον Θεό. Εκείνο όμως που δεν κάνουμε, είναι ν' αναγνωρίζουμε στη δικιά μας γενιά, το ίδιο και απαράλλαχτο πρόσωπο με την γενιά που σταύρωσε Τον Χριστό. Ναι, αυτή η μετάπτωση από το «ωσαννά» στο «σταυρωθήτω» , εξακολουθεί, τόσους αιώνες μετά, να χαρακτηρίζει τη στάση του ανθρώπου απέναντι στ

Η εβδομάδα των Νηστειών που διανύουμε, η τελευταία πρίν από την Μεγάλη Εβδομάδα, κουβαλά μία «σφραγίδα» που δεν την αντιπροσωπεύει. Ονομάστηκε από τον λαό μας «βουβή» ή «κουφή» , με την αιτιολογία πως κατά τη διάρκειά της, δεν τελούνται ακολουθίες και δεν χτυπά η καμπάνα της εκκλησιάς για να καλέσει τον κόσμο σ' αυτές. Όμως αυτό δεν ισχύει. Όλες οι ακολουθίες που τελούνται καθ' όλη την διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τελούνται και κατά την εβδομάδα αυτή, με εξαίρεση μόνο την ακολουθία των Χαιρετισμών στην Παναγία μας . Έν' άλλο πράγμα που δεν είναι ευρέως διαδεδομένο για την εν λόγω εβδομάδα, είναι πως από την περασμένη Κυριακή το βράδυ, μέχρι και το Σάββατο του Λαζάρου, η Εκκλησία μας, μέσα από τα λειτουργικά της κείμενα, μας καλεί να ενσκήψουμε στα όσα συνέβησαν στην Βηθανία με τον Λάζαρο, στην αρρώστεια, στον θάνατό του και τέλος στην ανάστασή του από Τον Χριστό, για να λειτουργήσουν αυτά ως προανάκρουσμα όσων ακολουθούν με την λαμπροφόρο Ανάσταση Του Κυρίου μας. Έ