π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Πέτρος, Ανδρέας, Ιάκωβος του Ζεβεδαίου, Ιάκωβος του Αλφαίου, Ευαγγελιστής Ιωάννης, Φίλιππος, Βαρθολομαίος, Θωμάς, Ευαγγελιστής Ματθαίος, Ιούδας ή Θαδδαίος, Σίμων ο Ζηλωτής, Ματθίας. Η πρώτη στενή συντροφιά που έζησε μαζί με Τον Κύριο. Μαζί Του στις περιοδείες. Κοντά Του όταν δίδασκε, όταν έκανε θαύματα. Τον ακολούθησαν μετά, έστω κι από μακριά, στο Πάθος Του κι ύστερα στην Ανάστασή Του. Κοντά Του έζησαν στιγμές μοναδικές. Κι όταν την ημέρα της Πεντηκοστής, συγκεντρωμένοι όλοι στο υπερώο, λάμβαναν το Πνεύμα το Άγιον, πυρπολημένοι τότε απ' την αγάπη προς τον Θείο Διδάσκαλο και δυναμωμένοι στην ψυχή, ξεχύνονται στα πέρατα της οικουμένης. Γίνονται οι κήρυκες της Αληθείας. Δεν διστάζουν ούτε μπρος σε συνέδρια και δικαστές να διακηρύττουν εκείνο που είχαν ζήσει οι ίδιοι κοντά στον Δάσκαλό τους. Όλος ο τότε γνωστός κόσμος, ακούει απ' το στόμα τους το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου. Μέχρι την Ινδία και την Αιθιοπία φτάνουν οι ακούραστοι Απόστολοι. Αισθάνονται χρέος τους να δίνουν κάθε

Ας ανεβούμε στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως. Από κει θα χαρούμε και πάλι το Αττικό τοπίο, λουσμένο μέσα στην λαμπράδα της καλοκαιρινής ηλιοφάνειας. Το φωτεινό αντιφέγγισμα του λευκού μαρμάρου, θα ζωντανέψει στη μνήμη μας ένα λαμπρό παρελθόν, με μιά δόξα αθάνατη. Θα συγκινηθούμε και πάλι βαθιά, από την υπέροχη ανθρώπινη τέχνη και δημιουργία. Την επίσκεψή μας όμως αυτή, σήμερα, δεν την κάνουμε για κείνους που έκτισαν τον Παρθενώνα ή τον ναό της Απτέρου Νίκης. Την κάνουμε για να ζωντανέψουμε στη μνήμη μας τον μεγάλο Απόστολο των Εθνών, τον Παύλο! Γιατί εκεί κοντά, στην Ακρόπολη, στον Άρειο Πάγο, γνώρισε τους πρώτους Αθηναίους. Κουβέντιασε μαζί τους και έζησε κάτι από το πνεύμα και την καρδιά τους. Ο φλογερός Απόστολος Του Χριστού συμπόνεσε αυτούς τους ανθρώπους, που αναζητούσαν κάποιον «άγνωστο θεό» . Διάβασε μέσα από τα μάτια τους, τα γεμάτα νοσταλγία και ανησυχία, τη δίψα της καρδιάς τους. Αυτή η δίψα τους για τον αληθινό Θεό έκανε εντύπωση στον Απόστολο Παύλο. Ίσως να ήταν μιά ζεστή καλ

Απόλυτη και μοναδική ήταν η προσφορά και ολοκληρωτική η αφιέρωση, των Αγίων Αποστόλων, στον Χριστό και στο έργο Του. Από την ημέρα εκείνη, που στον καθέναν ξεχωριστά ο Κύριος έκανε την προσωπική πρόσκληση, άφησαν τα πάντα και με παραδειγματική πιστότητα Τον ακολούθησαν. «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» , τους είπε. Και ο Πέτρος και ο Ανδρέας, άφησαν αμέσως τα δίχτυα τους. Ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης άφησαν το σκάφος και τον πατέρα τους. Ο Ματθαίος το τελωνείο και τη θέση του και όλοι άφησαν τα πάντα και Τον ακολούθησαν. Θυσίασαν για Τον Χριστό τα πάντα. Βέβαια δεν ήταν όλοι πλούσιοι. Δεν άφησαν περιουσίες και χρήματα πολλά. Αλλ' αυτό δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ότι θυσίασαν ό,τι είχαν για χάρη Του. Η θέλησή τους ήταν ολόκληρη δοσμένη στον Χριστό. Η καρδιά τους, Τον αγάπησε μ' όλη την δυναμή της. Πως λοιπόν να σταθούν στην φτωχή τους περιουσία; Πως να λυγίσουν από την αγάπη των γονέων και των συγγενών; Γι' αυτό και στην αυριανή ευαγγελική περικοπή, θ

Mηνύματα ελπιδοφόρα, υποσχέσεις ουράνιες, αγγελίες χαρμόσυνες, μας προσέφερε ο Κύριος, σήμερα, Κυριακή της Πεντηκοστής , με το θεϊκό του στόμα, μέσα από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας. «Εάν τις διψά, ερχέσθω πρός με και πινέτω» . Είναι μία πρόσκληση και συγχρόνως μία υπόσχεση: «Διψάς, άνθρωπε, να ικανοποιήσεις όλους τους ευγενείς σου πόθους; Ε, λοιπόν, μη διστάζεις. Έλα κοντά μου!» . Είναι η πρόσκλησή Του. Κι αν την άκουσες, τότε απ' τα βάθη της καρδιάς σου θ' αναβλύσει τρεχούμενο νερό, που θα δροσίζει και σένα τον ίδιο, αλλά κι όλους όσους συναναστρέφονται μαζί σου. Το υπόσχεται ο Κύριος. Όταν έλεγε τα παραπάνω ο Χριστός στο συγκεντρωμένο πλήθος των ανθρώπων της εποχής Του, οι περισσότεροι δεν κατάλαβαν τα λόγια Του. Γι' αυτό κι άρχισαν να φιλονικούν μεταξύ τους. Αλλά τι μ' αυτό; Με τα παραβολικά αυτά λόγια ο Κύριος, αποκάλυψε μία μεγάλη αλήθεια: Τους μιλούσε για το Άγιο Πνεύμα, που μετά την δική Του Ανάληψη, θα έστελνε κάτω στη γη, για να ιδρύσει την Εκκλησία και

Ήταν 9 το πρωί. Οι μαθητές Του Χριστού, ήταν μαζεμένοι στο ανώγειο ενός σπιτιού. Την ώρα ακριβώς εκείνη, ένα παράδοξο γεγονός έλαβε χώρα, μοναδικό για την ιστορία της ανθρωπότητας: Κάποια παράξενη βοή άρχισε ν' ακούγεται απ' τον ουρανό. Και σε λίγο, κάτι σαν βίαιη πνοή ανέμου, όρμησε μέσα στο σπίτι και το γέμισε μ' ένα παράξενο φως! Ξαφνικά, φάνηκαν στον αέρα φλόγες, σαν γλώσσες πύρινες και μοιράστηκαν στα κεφάλια όλων! Φανταστείτε το ιερό ρίγος και την βαθιά συγκίνηση που θα ένιωσαν εκείνη την ώρα οι μαθητές Του Κυρίου. Θυμήθηκαν την υπόσχεση που τους είχε δώσει, προτού αναληφθεί: «Ούκ εάσω υμάς ορφανούς» . Δηλαδή: Δεν θα σας αφήσω μόνους, ορφανούς, αλλά θα στείλω τον Παράκλητο , το Άγιο Πνεύμα δηλαδή, συμπαραστάτη σας κι οδηγό πολύτιμο. Πρίν προλάβουν καλά-καλά να συνέλθουν από την έκπληξη που τους είχε προκαλέσει το θαυμαστό αυτό γεγονός, αισθάνθηκαν πως κάτι είχε αλλάξει μέσα τους και γύρω τους. Μία δύναμη καινούργια είχε ξεχυθεί σ' όλη τους την ύπαρξη! Ένα φως θεϊκ

Ένα ακόμη Ψυχοσάββατο που θυμόμαστε τους κεκοιμημένους μας και εορτάζουμε την αγάπη μας προς αυτούς, βρίσκεται προ των πυλών. Σκεφτόμουν, πως αυτή η αγάπη που προανέφερα, είναι ίσως η μοναδική αγάπη που την διαλαλούμε ειλικρινείς και την φανερώνουμε αγνή από κάθε σκέψη που θα μπορούσε ν' ασχημίσει την ουσία της, αλλά και ανόθευτη από κάθε στοχασμό που θα μπορούσε να μετριάσει την γλυκύτητά της. Είναι γεγονός, πως τίποτα άλλο δεν αγαπάμε περιπαθέστερα, από εκείνους που δεν απολαμβάνουμε πλέον την φυσική τους παρουσία. Γνωρίζουμε ότι ποτέ ξανά, δεν θα συναντήσουμε στη ζωή μας, τίποτε όμοιό τους. Ότι ποτέ το κενό που η φυγή τους άφησε στην ψυχή μας, δεν θα πληρωθεί με τίποτα, που να είναι αυτοί οι ίδιοι. Όταν η ανάμνησή τους έρχεται στον νου μας, συνοδευόμενη από την αγνή συγκίνηση, ηχούν μέσα μας οι πιο γλυκοί τόνοι της νοσταλγικής φωνής τους και ακούμε τους πλέον μελωδικούς φθόγγους του άσματος που μας τραγουδά ο πόθος της αιώνιας επανένωσης. Και κάθε Ψυχοσάββατο, διαισθανόμαστε ότι

Η αυριανή ημέρα, Κυριακή των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου , είναι ιδιαίτερη για το νησί της Λήμνου, καθότι ένας από τους 318 Θεοφόρους Πατέρες που συμμετείχαν σ' αυτήν, ήταν ο πρώτος Επίσκοπος της, ο Άγιος Στρατήγιος Ηφαιστίας , όπως ήταν η αρχαία ονομασία του νησιού. Επίσης, η Λήμνος, όπως προκύπτει από κώδικα του 15ου αιώνα , τον οποίο μελέτησε εκπονώντας την ιστορική της διατριβή, η Ελλογιμωτάτη Επίκουρη Καθηγήτρια του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, κυρία Σοφία Καπετανάκη , τα βυζαντινά χρόνια, είχε προστάτη της, έναν εκ των μεγάλων πρωταγωνιστών της Συνόδου, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Αλέξανδρο , το λείψανο του οποίου μάλιστα ετάφη αργότερα στη Λήμνο, ώσπου ο Καταλανός τυχοδιώκτης Marco Minotto, έπλευσε εκεί, λεηλάτησε το νησί και μεταξύ άλλων έκλεψε και το λείψανο του Αγίου Αλεξάνδρου, το οποίο μετέφερε στη Βενετία, νομίζοντας ότι επρόκειτο για κάποιον άλλον Άγιο Αλέξανδρο, Επίσκοπο (πάπα) της Ρώμης, ο οποίος είχε ζήσει στις

Αύριο, Κυριακή, μετά την ένδοξη και θαυμάσια Ανάληψη Tου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, εορτάζουμε την μνήμη των 318 Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων , που συνήχθησαν στην Νίκαια της Βιθυνίας και έκαναν την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο που καταδίκασε τον Αρειανισμό, μία πολύ επικίνδυνη αίρεση, η οποία βλασφημούσε το πρόσωπο Του Χριστού. Η εν λόγω Οικουμενική Σύνοδος, ήταν αυτή που συνέταξε και τους πρώτους όρους από το Σύμβολο της Πίστεως μας, το «Πιστεύω» , το οποίο ακούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία και διαβάζουμε στις προσευχές μας. Παράλληλα, μέσα από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, φέρνουμε στην μνήμη μας και πάλι, το αγωνιώδες εκείνο βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης. Θα μου πείτε: «Μα γιατί μετά από πενήντα σχεδόν ημέρες κι ενώ ακόμη έχουμε αυτή την γλυκιά γεύση της Αναστάσεως στο στόμα, επιστρέφουμε και πάλι πίσω, στην Μεγάλη Πέμπτη και στην απαρχή του Πάθους Του Κυρίου;» . Επιστρέφουμε για να θυμηθούμε εκείνη την συγκλονιστική Αρχιερατική προσευχή Του Χριστού , που έκανε αμέσως μετά τον Μυστικό Δε

Στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας, τελούνται τις τελευταίες ημέρες, όπως κάθε χρόνο, με πρωτοβουλία των Μητροπόλεων, παρακλήσεις για την άνωθεν ενίσχυση των μαθητών που ετοιμάζονται να διαγωνιστούν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Ποιος δεν συμμερίζεται την αγωνία των μαθητών και δεν ενώνει την προσευχή του με την δική τους; Όσοι βρέθηκαν δε στην θέση τους στο παρελθόν, ακόμη περισσότερο. Όμως τούτες οι παραμονές των Πανελληνίων, έχουν και μια άλλη όψη, πολύ σπουδαία. Για να την αντιληφθείτε γονείς, αλλά κυρίως μαθητές, σας καλώ να πάμε εννέα μήνες πίσω. Όταν ξεκινούσατε την σχολική χρονιά, τον Σεπτέμβριο. Με μάσκες, με αποστάσεις και συνεχή καθαρισμό των χεριών, αλλά με την ελπίδα, πως δεν θα βιώσετε, για μία ακόμη φορά, την οδυνηρή διακοπή της φυσικής σας παρουσίας στον χώρο του σχολείου και την άγευστη, άοσμη και απρόσωπη διαδικασία της τηλεδιάσκεψης. Δυστύχως όμως, δοκιμαστήκατε και πάλι. Κινδύνευσε μέχρι και να χαθεί η χρονιά. Ακούστηκαν διάφορα, τα οποία, όπως ήταν φυσικό, σας δημι

Διαβάζοντας κανείς τις ιστορικές αναφορές και ιδιαίτερα το κατηγορητήριο του Εθνικού Γραφείου Εγκλημάτων Πολέμου , (ιδρύθηκε το 1945 με σκοπό την συγκέντρωση και αξιολόγηση αποδεικτικού υλικού για τα εγκλήματα που είχαν σημειωθεί στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κατοχής) για τα όσα συνέβησαν σαν σήμερα πρίν από 77 χρόνια στο Δίστομο, φρίττει. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε, πως ακόμη και δαίμονες, θα δίσταζαν να προβούν σε τόσο αποτρόπαιες πράξεις . Αρχικά να πούμε πως το σχέδιο των Γερμανών, προέβλεπε το κλείσιμο των κατοίκων στα σπίτια τους για να τους κάψουν ζωντανούς. Όμως επειδή αυτό θα έπαιρνε χρόνο, αποφασίστηκε τελικά η εκκαθάριση να γίνει με τα όπλα. Έτσι ξεκίνησε η φρικαλεότητα. Βρέφη θανατώνονται μ' όλους τους τρόπους: Με κόψιμο της καρωτίδας, με μαχαιριές στο στήθος, ακόμη και με πάτημα στο κεφάλι! Έν' απ' αυτά θήλαζε την ώρα του φόνου του και βρέθηκε αργότερα με τον μαστό της μητέρας του στο στόμα, ο οποίος επίσης απεκόπει από εκείνη. Μικρά παιδιά βρέθηκαν με β

Βυθισμένος μες στο σκοτάδι ο δύστυχος τυφλός χρόνια και χρόνια, καθισμένος σε μια γωνιά του δρόμου, απλώνει ικετευτικά το χέρι στους διαβάτες. Πλήθος πολύ περνοδιαβαίνει καθημερινά από μπροστά του. Άλλοι αδιάφοροι κι άλλοι δίνοντάς του κάποια ελεημοσύνη. Ήρθε όμως η ώρα να διαβεί από τον δρόμο εκείνο κι ο Μεγάλος Ιατρός, ο σπλαγχνικός Ιησούς, ο Κύριος. Μπρος στον ανθρώπινο πόνο, όπως και τόσες άλλες φόρες, σταματάει με συγκίνηση. Η απέραντη αγάπη του, προχωρεί απ' τα συναισθήματα της συμπόνιας στην πράξη. Φτύνει στο χώμα, κάνει πηλό και τον βάζει στο σημείο των ματιών του τυφλού. Στην συνέχεια τον στέλνει να ξεπλυθεί στην στέρνα του Σιλωάμ. Και να, το θαύμα έγινε! Για πρώτη φορά στη ζωή του, ο τύφλος αντικρίζει τον ήλιο, τον ουρανό, την φύση, τους ανθρώπους. Ανέκφραστη η χαρά, βαθιά η ευγνωμοσύνη του! Τον βλέπουν οι γείτονες, οι γνωστοί του και παραξενεύονται! Αναρωτιώνται μεταξύ τους, απορούν. Περιτριγυρίζουν λοιπόν τον ίδιο, για να μάθουν τι συνέβη. «Άνθρωπος λεγόμενος Ιησούς πηλ

Πολλή κουβέντα γίνεται τις τελευταίες ημέρες περί ομορφιάς, περί συγκεκριμένων «προτύπων» (που φυσικά δεν υπάρχουν) και γενικότερα μία συζήτηση που περιστρέφεται γύρω από την εξωτερική εμφάνιση, λες και αυτή πια αποτελεί το μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης ενός ανθρώπου. Κανείς δεν λέει ότι η ομορφιά, είναι κάτι κακό. Δώρο Θεού είναι. Και όμορφη εξωτερικά, στα κατάλληλα μάτια, είναι κάθε γυναίκα. Αλλά μέσα στις αξίες, ούτε η πρώτη είναι, ούτε η σπουδαιότερη. Υπάρχουν κι άλλες αξίες, πολύ ανώτερες. Όπως λόγου χάριν η ψυχική ομορφιά. Αυτή γιατί στην εποχή μας την ξεχνάμε; Γιατί δεν την πολυλογαριάζουμε; Επειδή δεν γίνεται ντόρος, σχετικά βίντεο και διαφήμιση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στην τηλεόραση γι' αυτήν; Είναι απόλυτα φυσικό κάθε γυναίκα να θέλει να είναι και να αισθάνεται όμορφη. Kαι το αξίζετε. Όλες σας. Για σκεφτείτε όμως και την άλλη, την ψυχική ομορφιά. Αυτή, κοντά στ' άλλα, έχει και το εξής πλεονέκτημα: Δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Θα μου πει κάποιος: «Και όμορφη γίνεσ

Ήρθε ο Ιουνιος που ανακατεύει το σμαραγδί με το μπλε! Που ντύνει γη και ουρανό με ρούχα χωρίς λεκέδες! Που κάνει την πλάση πιο λαμπερή, με το χρυσό του σιταριού, με τα διαμάντια στις ακρογιαλιές! Ήρθε και φέρνει στις αποσκευές του αυτό που τόσο λαχταράμε, ενήλικες και παιδια: Το ελληνικό καλοκαίρι! Την ουσία των ονείρων! Την εποχή του ρομαντισμού, του ενθουσιασμού, της ενισχυμένης απόλαυσης! Αναθαρρήστε! Η ζωή είναι εκεί έξω και περιμένει να την γευτούμε! Κι εχει τόσο γλυκιά γεύση! Σαν τα υπέροχα φρούτα του Ιούνη! Καλό μήνα!