π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

H τραγική ημέρα της Παρασκευής, που είναι σ' εμάς γνωστή με το όνομα Μεγάλη Παρασκευή, βρίσκεται στη δύση της. Στον φρικτό Γολγοθά, όλα μοιάζουν να 'χουν πια τελειώσει. Ο όχλος διαλύεται. Ελάχιστοι, με βουρκωμένα μάτια, ρίχνουν το στερνό τους βλέμμα πάνω στον Σταυρό και παίρνουν κι εκείνοι το δρόμο για τα σπίτια τους. Ακόμη και οι πιο κοντινοί του Δασκάλου, σχεδόν όλοι, σκόρπισαν. Με την καρδιά πονεμένη, άφησαν το ταλαιπωρημένο σώμα κρεμασμένο κι έφυγαν. Άραγε δεν σκέφτηκαν ότι μπορεί να έπεφτε στα χέρια του μανιασμένου πλήθους και να κακοποιούνταν ακόμη και νεκρό; Μπορεί να μην το συλλογίστηκαν; Μα ποιος είχε το θάρρος να πάει ως τον Σταυρό, να πάρει το Σώμα για να το ενταφιάσει; Σε τέτοιες ώρες τρόμου και απειλής, που όλοι τα χάνουν, που να βρεθεί μία καρδιά τόσο γενναία; Ν' αψηφήσει τον κίνδυνο και να προχωρήσει; Eν τω μεταξύ, η ώρα περνούσε. Κοντοζύγωνε το σούρουπο. Και το Σώμα Του Θεανθρώπου, κρέμεται ακόμη στον Σταυρό. Τι θα γίνει; Kάποιος ζητάει επίμονα να δει τον Πι

Σ' αντικρίζω, Κύριε, να κρατάς στον ώμο τον Σταυρό Σου. Η μορφή σου είναι πονεμένη, αλλά και γαλήνια. Κι ας είναι το φορτίο Σου τόσο βαρύ, αφού σηκώνεις τις αμαρτίες ολόκληρης της ανθρωπότητας. Κρατάς τον Σταυρό Σου για ν' ανέβεις το μαρτυρικό μονοπάτι που οδηγεί στον φρικτό Γολγοθά. Πλάι σου περπατούν μυριάδες κόσμος. Ανάμεσα σ' όλο αυτό το πλήθος, ίσως ξεχωρίζεις και τους αγαπημένους σου μαθητές. Μα κανείς, κανείς απ' όλους τους ευεργετημένους, δεν θα βρεθεί να σταθεί κοντά Σου, να μοιραστεί το αβάσταχτο φορτίο Σου. Μόνο φωνές και χλευασμοί και γέλια ειρωνικά φτάνουν στ' αυτιά Σου, για να κάνουν ακόμη πιο ανηφορικό τον δρόμο Σου. Κι Εσύ που τα βλέπεις όλα, που τα γνωρίζεις όλα, προχωρείς σιωπηλά, υπομονετικά το ανηφορικό μονοπάτι για τη δική μας σωτηρία. Σ' αντικρίζω Κύριε πάνω στον Σταυρό. Υβρισμένο, εμπτυσμένο, φραγγελωμένο, ονειδισμένο, ποτισμένο με ξύδι, από το πλάσμα Σου. Κι εκεί που πάω ν' αναλογιστώ την απέραντη αγάπη σου για μας, ο νούς μου σταματά

Μπροστά Του ξετυλίγονται ένα-ένα όλα τα δραματικά γεγονότα που Τον περιμένουν: Το προδοτικό φίλημα του Ιούδα. Το ράπισμα του δούλου. Οι εξευτελισμοί του συνεδρίου. Η άρνηση του Πέτρου. Το Πραιτώριο. Το ακάνθινο στεφάνι. Η περιπαικτική πορφύρα. Ο Σταύρος. Το βάρος το δυσβάσταχτο της ανθρώπινης αμαρτίας. Μία φρικτή αγωνία έχει σφίξει την άσπιλη ψυχή Του. Δεν είναι μόνον Θεός. Είναι και άνθρωπος. Και σαν άνθρωπος υποφέρει όσο ποτέ κανείς άλλος εδώ στη γη. Είναι δύσκολες φρικτές οι ώρες της Γεσθημανή. Κανείς άνθρωπος ποτέ δεν μπορεί να νιώσει το μυστήριο του αφάνταστου πόνου που κλείνουν για τον Σωτήρα μας οι μοναδικές αυτές ώρες. Και τις περνάει μόνος Του. Οι μαθητές Του, οι αγαπημένοι Του μαθητές, έχουν νικηθεί από τον ύπνο. Βάρυναν τα μάτια τους κάτω από τη βαθιά λύπη. Ένας τους μόνο αγρυπνεί. Κι αυτός είναι ο προδότης.. Όλα τ' αστέρια του ουρανού, καθώς τρεμοσβήνει τ' ασημένιo τους φως ανάμεσα στα φύλλα και τα κλωνιά των δέντρων, βλέπουν με δέος τη μεγαλειώδη σκηνή της θείας αγ

Mεγάλη Πέμπτη! Δεν είναι σαν όλες τις υπόλοιπες ημέρες της χρονιάς. Είναι μία ημέρα επίσημη, ιερή. Είναι η μέρα του Μεγάλου Δείπνου , που μας παρέδωσες, Κύριε Ιησού μου, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας , μέσω των αγαπημένων Σου μαθητών. Εκείνη τη μοναδική βραδιά, σ' εκείνο το ευλογημένο υπερώο, τι μας χάρισες Θεέ μου! Τι δώρο ατίμητο κι ασύγκριτο! Τι μεγάλη ώρα ήταν εκείνη, όταν παίρνοντας στα Άγια Χέρια Σου τον άρτο κι ευλογώντας τον, είπες με τη γλυκιά, θεϊκή φωνή Σου, τ' αθάνατα εκείνα λόγια, που έκτοτε ακούμε σε κάθε Θεία Λειτουργία: «Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το Σώμα Μου» . Κι έπειτα, αφού πήρες το ποτήριον κι ευχαρίστησες, πρόσθεσες: «Πιείτε εξ αυτού πάντες. Τούτο εστί το αίμα μου... Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνηση» . Πόσο ζηλεύω τους Αποστόλους Σου Κύριε, που κοινώνησαν απ' τα ίδια τ' άχραντα Σου χέρια, εκείνο το επίσημο βράδυ του Δείπνου Σου του Μυστικού! Τρισευτυχισμένοι και μακάριοι οι ομοτράπεζοί Σου, σ' εκείνο το πρώτο Πάσχα της Καινής Διαθήκης! Π

Καλημέρα σε όλες και όλους! Μεγάλη Τετάρτη σήμερα, «της αλειψάσης Τον Κύριον μύρω» . Δύο γυναίκες αναφέρονται στα Ευαγγέλια ότι άλειψαν τον Κύριο με μύρο: Η πρώτη αναφέρεται από τον Ευαγγελιστή Λουκά. Ήταν η «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα» όπως ακούσαμε χθες βράδυ στο υπέροχο τροπάριο της Κασσιανής , η οποία μπήκε στο σπίτι του Φαρισαίου Σίμωνα όπου φιλοξενείτο ο Χριστός και άλειψε τα πόδια Του, αναμιγνύοντας το μύρο με τα δάκρυά της. Το γεγονός αυτό συνέβη αρκετό καιρό πρίν από το Πάθος. Η δεύτερη γυναίκα, αναφέρεται από τους υπόλοιπους τρείς Ευαγγελιστές, τον Ματθαίο, τον Μάρκο και τον Ιωάννη , ο οποίος την προσδιορίζει ακριβώς. Πρόκειται για την Μαρία, αδελφή του Λαζάρου του φίλου Του Χριστού , η οποία δεν έχει καμία σχέση και δεν θα πρέπει να συγχέεται με την γυναίκα που αναφέρει ο Λουκάς . Η Μαρία μύρωσε Τον Κύριο στη Βηθανία, στο σπίτι του Σίμωνος του λεπρού, έξι ημέρες πρίν από την σταύρωση. Ο Σίμων ο λεπρός , ήταν ο πατέρας της και πατέρας της Μάρθας και του Λαζάρου. Η Μαρ

Την Μεγάλη Τρίτη , η Εκκλησία μας, μας υπενθυμίζει την Παραβολή Του Κυρίου σχετικά με τις δέκα παρθένους, από την οποία αντλεί το περιεχόμενό του το κατανυκτικότατο τροπάριο των τριών πρώτων ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας, το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός» . Δέκα νεαρά κορίτσια, σύμφωνα με τα Εβραϊκά έθιμα εκείνης της εποχής, βγήκαν νύχτα με τα φαναράκια τους που έκαιγαν λάδι να υποδεχτούν τον νυμφίο, δηλαδή τον γαμπρό, που είχε πάει με τους συγγενείς και τους φίλους του να παραλάβει την νύφη από το σπίτι της και θα επέστρεφε στο δικό του σπίτι, όπου θα γινόταν γλέντι για το γάμο. Επειδή το λάδι που έκαιγαν τα φαναράκια δεν κρατούσε πολύ, τα κορίτσια έπρεπε να παίρνουν συμπλήρωμα. Οι πέντε απ' αυτές ήταν προνοητικές και πήραν επιπλέον λάδι, ενώ οι υπόλοιπες πέντε το αμέλησαν. Ο γαμπρός, αργούσε να επιστρέψει κι επειδή η νύχτα προχωρούσε, τα κορίτσια νύσταξαν και αποκοιμήθηκαν. Τα μεσάνυχτα, κάποιος από τους ανθρώπους του σπιτιού, φώναξε: «Ιδού! Ο Νυμφίος έρχεται! Βγεί

Καλημέρα σε όλες και όλους! Μεγάλη Δευτέρα σήμερα και καθώς ανοίγει η αυλαία της Μεγάλης Εβδομάδος, προβάλλει μπροστά μας μία συκιά. Μία άκαρπη και πρόωρα ξεραμένη συκιά. Πως ξεράθηκε; Την τιμώρησε ο Χριστός. Και για ποιο λόγο της φέρθηκε τόσο σκληρά; Γιατί δεν έκανε καρπό! To δύστυχο αυτό δέντρο, δύο χιλιάδες σχεδόν χρόνια μετά, είναι ένας άφωνος κήρυκας που συγκλονίζει όσους μπορούν να τον ακούσουν. Ένας μεγάλος κι ευεργετικός δάσκαλος, για εκείνους που ξέρουν να διδάσκονται από τα γεγονότα. Ποιο είναι το κήρυγμά του; Τι ωφελεί αν έχουμε άφθονα κι ωραία φύλλα, όμορφα στο σχήμα και στο χρώμα; Τι ωφελεί η εξωτερική επιφάνεια, η ευχάριστη κι εντυπωσιακή όψη, όταν δεν υπάρχει καρπός; Δυστυχώς, στην εποχή μας, νομίζουμε πως μας αρκούν για τη ζωή, η εμφάνιση, το ωραίο σώμα το λαξευμένο στα γυμναστήρια, τα όμορφα και ακριβά ρούχα και τα παρελκόμενά τους. Κι εκείνη η συκιά, ήταν κάποτε ένα όμορφο δέντρο, με καταπράσινη φυλλωσιά. Μα τι την ωφέλησαν τα ωραία της φύλλα, αφού της έλειπε ο καρπός

Πρέπει να σείστηκε η πόλη τότε, όταν σ' ένα παραλήρημα χαράς κι ενθουσιασμού, βγήκε να υποδεχτεί τον Ιησού . Πρέπει να τα χρειάστηκαν οι Ρωμαίοι κατακτητές, όταν αντίκρυσαν νέους, γέρους και παιδιά, σωστή ανθρωποθάλασσα, να σπρώχνουν και να σπρώχνονται, να επευφημούν μ' όση δύναμη έκλειναν στα στήθη τους «ευλογημένος ο ερχόμενος» , να μαδούν τις φοινικιές για να τιμήσουν «μετά βαΐων και κλάδων» τον Υιόν Δαβίδ , να στρώνουν στους βρώμικους δρόμους τα καθαρά τους ρούχα, για να περάσει πάνω απ' αυτά το γαϊδουράκι και ο Αναβάτης του. Πρέπει να τα χρειάστηκαν οι Ρωμαίοι. Για λίγο όμως. Τέσσερις ημέρες αργότερα, αντίκρυσαν την ίδια ανθρωποθάλασσα. Αφρισμένη όμως αυτή τη φορά. Τώρα δεν σπρώχνουν, δεν σπρώχνονται. Δεν θέλουν να Τον δουν. Δεν τους ενδιαφέρει η παρουσία Του, το θέαμα του εμπτυσμένου, του ραπισμένου, του φραγγελομένου, του καταματωμένου Ιησού, που στέκεται εκεί μπροστά τους φορώντας το ακάνθινο στεφάνι και τη χλευαστική πορφύρα. Δεν τους ενδιαφέρει. Φωνάζουν μόνο. Κι

Δεν ξαναγέλασε ποτέ, λέει η παράδοση.. Ίσως ειν' αλήθεια, αφού δοκίμασε εναν Άδη δίχως Λυτρωτή. Δεν ξαναγέλασε ποτέ.. Ίσως ειν' αλήθεια, αφού αντίκρυσε κατά πρόσωπο την ιδέα ενός αιωνίου θανάτου. Άραγε, τι να σκέφτοταν ο Λάζαρος, όταν μία εβδομάδα μετά, ο αγαπημένος του Φίλος και Ευεργέτης, έπαιρνε τη θέση του; Η καρδιά του ήταν σφιγμένη και πενθούσα όπως των μαθητών ή από την δική του εμπειρία, ανέμενε με βεβαιότητα Τον Χριστό να συντρίψει οριστικά τον θάνατο και να καταλύσει μια για πάντα το κράτος του Άδη;

Ως Παγκόσμια ημέρα βιβλίου έχει καθιερωθεί η 23η Απριλίου και ανάμεσα στα εκατομμύρια των βιβλίων που γεμίζουν τις βιβλιοθήκες, υπάρχει ένα μοναδικό βιβλίο, που μέσα του κλείνει την πραγματική σοφία. Ένα βιβλίο πολύ παλιό, που μένει όμως πάντοτε νέο. Μικρό σε μέγεθος κι απλά γραμμένο, έγινε όμως ο φάρος της ζωής των κορυφαίων επιστημόνων του κόσμου. Ξεχώρισε και ξεχωρίζει απ' τα άλλα, γιατί μέσα του δεν είναι γραμμένες ανθρώπινες σκέψεις και απόψεις. Ο λόγος φυσικά, για την Αγία Γραφή, το «Βιβλίο Του Θεού» , που σαν πολύτιμη κληρονομιά, πρέπει να φυλάσσεται σε κάθε σπίτι. Οι αλήθειες που βρίσκονται κρυμμένες, σαν ανεκτίμητο χρυσάφι στην κάθε του σελίδα, οδήγησαν όχι μόνον τα εκατομμύρια των πιστών σε δρόμους φωτεινότερους, αλλά και πλήθη αρνητών στον ολόλαμπρο δρόμο της Πίστεως. Ένας απ' αυτούς, ο φιλόσοφος Αθηναγόρας ο Αθηναίος , που έζησε τον 2ο μ.Χ. αιώνα, ειδωλολάτρης στην αρχή, άρχισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο διότι ήθελε να γράψει βιβλίο που να δείχνει τις πλάνες του Χρισ

Ημέρα Φιλελληνισμού η σημερινή και οι Έλληνες, ευγνώμονες, τιμούμε όλους εκείνους που γοητεύτηκαν από την χώρα μας και την αγάπησαν πραγματικά, αλλά και της συμπαραστάθηκαν σε δύσκολες στιγμές. Έχει υπολογιστεί πως περισσότεροι από 1800 Φιλέλληνες πολέμησαν στην Ελλάδα κατά τον ξεσηκωμό του 1821 κι απ' αυτούς, 300 σκοτώθηκαν στα χώματά της. Κι αν σ' εκείνους προσθέσουμε κι όλους όσους απ' τις μακρινές τους πατρίδες μας βοήθησαν και επηρέασαν τις κυβερνήσεις τους να δουν με ενδιαφέρον τον αγώνα της Ελλάδας, τότε βρισκόμαστε μπρος στη δυσκολία, να μην μπορούμε να υπολογίσουμε ούτε πόσοι πραγματικά ήταν, αλλά ούτε και το μέγεθος της προσφοράς των γνωστών μα και των τόσων άγνωστων σε πολλούς από εμάς Φιλελλήνων. Αν κάνουμε μία βόλτα στην Αθήνα και κοιτάξουμε με προσοχή τις διάφορες πινακίδες ονοματοθεσίας των οδών, σε μερικές από αυτές θα παρατηρήσουμε ξένα ονόματα όπως: Κάνιγγος, Βερανζέρου, Σανταρόζα, Κοδριγκτώνος, Χέυδεν κτλπ. Σίγουρα θα μας κάνουν εντύπωση. Αν σημειώσουμ

Aκούσαμε σήμερα στην Ευαγγελική περικοπή στην Εκκλησία, πως ο Κύριος, για τελευταία φορά βαδίζει προς την Ιερουσαλήμ. Οι μαθητές Του, Τον ακολουθούν. Τα μάτια τους, έχουν καρφωθεί επάνω Του. Θαυμάζουν την σταθερότητα με την οποία προχωρά τον δρόμο του καθήκοντος. Όμως και κάποιος φόβος πλανάται μέσα στην ψυχή τους. Άραγε τι θα συμβεί στην πόλη; O Χριστός τότε, τους παίρνει κοντά Του. Χωρίς κανέναν δισταγμό, τους αποκαλύπτει όλη την αλήθεια: «Βαδίζουμε για τα Ιεροσόλυμα και ο Υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και τους γραμματείς. Εκείνοι, θα τον καταδικάσουν σε θάνατο. Θα τον εμπαίξουν, θα τον μαστιγώσουν. Στο τέλος, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως, την τρίτη ημέρα, θα αναστηθεί». Τότε, δυο από τους μαθητές, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, νομίζοντας ότι ο Κύριος πρόκειται να καθήσει σε επίγειο βασιλικό θρόνο, του ζητούν να τους βάλει να καθήσουν δεξιά και αριστερά του θρόνου. Τι πλάνη! Ο Κύριος έβλεπε μπρος στα μάτια Του τρείς σταυρούς και οι μαθητές, ονειρεύονταν τρείς θρόνους! «

H ιστορία της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας , συγκινεί ιδιαίτερα κάθε Μεγάλη Τεσσαρακοστή, την τελευταία Κυριακή πρίν από την Μεγάλη Εβδομάδα, όπου την τιμούμε ως υπόδειγμα άριστο βαθύτατης και ειλικρινούς μετάνοιας , ως πρότυπο υψηλότατης άσκησης και υπέρμετρων αγώνων . Μία πανέμορφη νέα κοπέλα, πραγματική καλλονή, γύρω στα 30, εκούσια όμως υπόδουλη σ' ένα πολύ μεγάλο πάθος, το οποίο την είχε μετατρέψει σε υποχείριό του. Επιθυμούσε διακαώς και γεύτηκε ξέφρενα την σαρκική απόλαυση, στην οποία έβρισκε και την χαρά και την ολοκλήρωση. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Μία ημέρα ταξιδεύει με πλοίο από την Αίγυπτο στην Ιερουσαλήμ, μαζί με άλλους προσκυνητές που πήγαιναν για να προσκυνήσουν τον Τίμιο Σταυρό, αναζητώντας την ηδονή ανάμεσά τους. Πληρώνει τα ναύλα του ταξιδιού, πρσφέροντας το κορμί της. Όπως η ίδια έλεγε αργότερα εξομολογούμενη, δεν χωρά η φαντασία του ανθρώπου όσα έγιναν πάνω σ' εκείνο το πλοίο με τη συμμετοχή της και απορούσε μάλιστα για το πώς η θάλασσα υπέφερε τις πράξεις τη

Ανακεφαλαιώνεται, θα λέγαμε, απόψε ολόκληρος ο Ακάθιστος Ύμνος ή αλλιώς οι Χαιρετισμοί προς την Υπεραγία Θεοτόκο. Αυτό το θεσπέσιο εκκλησιαστικό ποίημα, το οποίο γράφτηκε σε μία εποχή, όπου ήταν ολοφάνερη η προστασία της Παναγίας στους περιστοιχισμένους από φοβερούς εχθρούς Έλληνες του Βυζαντίου. Είναι χωρισμένο σε 24 κομμάτια, τους «οίκους» όπως τους ονομάζουμε στην εκκλησιαστική γλώσσα. Ο κάθε οίκος, αρχίζει μ' ένα γράμμα του αλφαβήτου. Με το Α ο πρώτος, με το Β ο δεύτερος και ούτω καθεξής μέχρι το Ω. Aκολουθούν οι στίχοι, που αρχίζουν με το «Χαίρε» και κλείνουν κατά διαστήματα με την επωδή «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» . Οι υπέροχες εικόνες και οι παρομοιώσεις, οι τρανταχτές αντιθέσεις, η απλότητα και η ακρίβεια των λέξεων, ο εξαίρετος συνδυασμός της μορφής και του νοήματος, κατατάσσουν το ποίημα αυτό, μεταξύ των ωραιωτέρων και αρτιοτέρων απ' όσα έχουν γραφτεί από καταβολής του κόσμου. Αλλά εκείνο που του δίνει την πιο μεγάλη αξία, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι ο συναισθημ

Έχω στο σπίτι έναν μικρό ημεροδείκτη, από κείνους τους κλασσικούς, ξέρετε, με τα χαρτάκια, που στο πίσω μέρος αναγράφουν διάφορα ρητά και αναγνώσματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν, διάβασα στο χαρτάκι της χθεσινής ημέρας, το εξής απόφθεγμα: «Έχε περισσότερη εμπιστοσύνη στον Κύριο, όσο νιώθεις τον εαυτό σου αδύνατο, αφού Εκείνος δεν αρνείται να βοήθησει όποιον Τον παρακαλεί. Ετοιμάσου από τώρα να φοβάσαι το κακό γιατί μπορεί να 'ναι πιο δυνατό από σένα. Άλλα συνήθισε να το περιφρονείς, γιατί Εκείνος, που σε αγαπά τόσο ώστε να κατέβει μέσα σου, είναι πιο δυνατός απ' αυτό». Ο ημεροδείκτης, το αποδίδει στον μεγάλο Ιταλό λογοτέχνη του 19ου αιώνα, τον Αλεσσάντρο Μαντσόνι. Ψάχνοντας, βρήκα πως πρόκειται για γράμμα του, που έχει γράψει για την κόρη του, την οποία λαχταρούσε να δει να προχωρά στη ζωή θαρρετά και άφοβα, παίρνοντας μέσα της Τον Χριστό, δηλαδή μεταλαμβάνοντας το Σώμα και το Αίμα Του. Γράφτηκε πρίν από δυο αιώνες! Κι όμως, δείτε πως ταιριάζει και στην δική μας εποχή, αλλά και σ&#

To Μεσολόγγι, ακόμη αντέχει. Κι ας σφυροκοπιέται με μικρές μονάχα διακοπές, τέσσερα χρόνια τώρα. Από τις 31 Δεκεμβρίου του 1822, που έγινε η πρώτη του πολιορκία έως τον Απρίλιο του 1826. «Αποθνήσκωμεν αλλά δεν προσκυνούμεν» . Αυτή είναι η απάντηση των αγωνιστών του κάθε φορά που ο εχθρός τους προτείνει να συνθηκολογήσουν. Δεν τους τρομάζουν ούτε οι αριθμοί, ούτε τα βόλια, ούτε οι βόμβες, ούτε τα κανόνια. Δεν παραδίδονται. Μέρα με την ημέρα όμως, τους κυκλώνουν απελπιστικά, η πείνα με την αρρώστια. Δεν μπορούν από πουθενά να μεταφέρουν τρόφιμα. Ο εχθρός, έχει από παντού κυκλώσει την πόλη. Ό,τι προμήθειες είχαν, έχουν πια σωθεί. Πάνω στην ανάγκη τους, τρώνε ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Έχουν γίνει σωστά φαντάσματα. Η πόλη, ένα κλειστό κοιμητήριο. Καθημερινά πεθαίνουν παιδιά, νέες, νέοι και γέροι από την εξάντληση. Μήπως ήρθε η ώρα να παραδοθεί η πόλη; Αφού το χέρι τρέμει από την πείνα και τα πόδια λυγίζουν; Στις 6 Απριλίου, οι αρχηγοί της φρουράς, με Πρόεδρο τον Επίσκοπο Ρωγών Ιωσήφ, συνεδρ