π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Ο Αύγουστος των Ελλήνων , δεν είναι συνυφασμένος μόνο με την αλμύρα της θάλασσας στο κορμί, την ξεγνοιασιά, την ραστώνη, τις διακοπές και τα μελτέμια. Μέσα στον μήνα αυτόν τον αγαπημένο, δεσπόζει το πρόσωπο της Μάνας. Της Μάνας όλου του κόσμου . Εκείνης που μητρικά αντιλαμβάνεται και μητρικά ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών της. Της Μάνας που σκεπάζει τα παιδιά της και σκουπίζει τα δάκρυά τους σε κάθε θλίψη, πόνο και δοκιμασία τους. Της Μάνας που γαληνεύει τις καρδιές και ειρηνεύει τον νου. Κάθε χρόνο έρχεται σαν πρωινή δροσιά που σκεπάζει ευεργετικά τη γη. Σαν ελαφριά αύρα που τυλίγει τις ξέπνοες ψυχές μας. Ειδικότερα φέτος, που το πύρωμα κι ο καύσωνας, είναι πιο υποφερτά, απ' τη βάσανο της ψυχής που λιώνει καθημερινά μέσα στο καμίνι των πειρασμών και των θλίψεων. Φέτος που αποκάμαμε να βαδίζουμε πάνω στην καυτή γη. Φέτος που έρημο ρουφάνε ολημερίς τα μέσα μας. Φέτος που στέγνωσε το λαρρύγι μας κι η γλώσσα κόλλησε μέσα στο στόμα. Που τα μάτια θόλωσαν απ' το πύρωμα κι αδ

Έχει σουρουπώσει. Τα πρώτα φώτα της πόλης έχουν ανάψει. Σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό. Ξεχωρίζω ένα άφεγγο άστρο σε μία λωρίδα ουρανό που μόλις βλέπω. Ονειρεύομαι.. Όλο και πιο πολλά άστρα εμφανίζονται. Ριγμένα πια σε διάφορους σχηματισμούς, ολοφώτεινα. Σ' έναν άκλειστο πλατύ ουρανό με προεξάρχοντα το ολόγιομο φεγγάρι που παίρνει σιγά-σιγά τη θέση του στον θρόνο της νύχτας. Ο θόρυβος της πόλης που συνήθισαν τ' αυτιά μου, αλλά πάντα μου πληγώνει τη σκέψη, έχει πάψει. Κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι.. Γλυκιά ησυχία. Απόλυτη. Τόσο που ν' ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου ρυθμικά να συνοδεύουν τις ανάσες σου. Κι η σκέψη σου να φεύγει ψηλά, στον Πλάστη σου. Ονειρεύομαι.. Ένα ταπεινό, πανέμορφο εκκλησάκι, φωτισμένο μέσα στη νύχτα. Σαν μια μικρή ζεστή αγκαλιά. Να θεραπεύει τους πόνους μου, να σηκώνει το βάρος της αδυναμίας μου, να γεμίζει ελπίδα και χαρά την ψυχή μου. Να μου φέρνει κοντινό συμπαραστάτη, μία θαρραλέα Αγία. Ονειρεύομαι.. Και στ' όνειρό μου δεν είμαι μόνος. Στο

Προσπαθώ κάθε χρόνο, τέτοια ημέρα, ν' αναλογιστώ τον πόνο που κρύβει μέσα της η Κυπριακή ψυχή. Προσπαθώ να προβάλλω στον νου μου τις εικόνες της φρίκης, όπως έχουν καταγραφεί στην ιστορία, από τις διάφορες μαρτυρίες. Προσπαθώ ν' αφουγκραστώ τις κραυγές του πόνου, του φόβου, τις ριπές των πολυβόλων, τον ήχο των αεροπλάνων. Προσπαθώ να οσμιστώ την μυρωδιά απ' ό,τι άφησε πίσω της η πυρκαγιά. Προσπαθώ να αισθανθώ την τραγικότητα του να ζεις από την μια μέρα στην άλλη, σε ρημαγμένη γη, χωρίς σπίτι, χωρίς σύζυγο, χωρίς μάνα, χωρίς παιδί, χωρίς αδελφό, χωρίς ανάσα. Προσπαθώ να νιώσω πως νιώθει εκείνος που ψάχνει μέσα στα συντρίμμια και σε κακογραμμένους καταλόγους, τους ανθρώπους του. Που σφίγγει τις γροθιές του οργισμένος απ' την αδικία και την πολλαπλή προδοσία. Που μέσα στο πέλαγος της δυστυχίας του, παλεύει να βρει μία σανίδα σωτηρίας, να σχεδιάσει την επόμενη μέρα. Που μετράει τους οβολούς της πίκρας του, σκαλίζοντας τις στάχτες και τ' αποκαΐδια της ψυχής του. Μάταια

Σ' όλη την Ελλάδα, απ' άκρη σ' άκρη, από διάφορα υψώματα και λόφους, θ' ακουστεί σε λίγη ώρα η καμπάνα του Εσπερινού. Όπου κι αν βρίσκεστε, σηκώστε τα μάτια και αγναντέψτε τον Άη-Λια, που 'ναι στο ψηλότερο σημείο της πόλης ή του χωριού σας. Σπεύδει ο πιστός ελληνικός λαός να τιμήσει τον Άγιο απόψε κι αύριο. Κι αυτό γιατί ο Προφήτης Ηλίας, κρατάει μία τιμημένη θέση στις καρδιές τους. Ο Προφήτης Ηλίας, ήταν ένας άνθρωπος, σαν κι εμάς. Είχε όμως κάτι που τον έκανε να ξεχωρίζει ανάμεσα στους μικρούς και στους μεγάλους της εποχής του: Αυτό ήταν η πύρινη καρδιά του , που μ' έναν ιδιαίτερο τρόπο, προσέφερε στον Θεό την αγάπη και την εμπιστοσύνη της. Ο πόθος του ο πιο μεγάλος, ήταν να προσεύχεται πολύ. Μα ο άνθρωπος αυτός Του Θεού, ο διαλεχτός, με το προφητικό χάρισμα και με την αγάπη που έκαιγε στην ψυχή του, είχε πάντα λόγια παρηγοριάς για όλους. Μοίραζε το ενδιαφέρον του και την φροντίδα του, με πολλή στοργή, σ' όσους είχαν ανάγκη. Μαζί τους πέρναγε και τις λύπες

Έτσι που ξανοίγεσαι μπροστά μου, θάλασσα γαλανομάτα, έτσι όπως αγκαλιάζεις στοργικά τον ήλιο και τον νανουρίζεις, έτσι όπως σπας τ' ασπρογάλαζο κύμα σου στ' ακρογιάλι, να ΄ξερες με τι γεμίζεις την καρδιά μου και τι ζωντανεύεις μες στον νου μου.. Άλλοτε ήσυχη και γαληνεμένη. Άλλοτε φουρτουνιασμένη κι ανήσυχη. Μα πάντοτε απέραντη. Λαχταράω αυτή σου η απλοχωριά, να χαρακτήριζε και την καρδιά μου, για ν' αγκαλιάζει με την αγάπη της τους κοντινούς και τους μακρινούς. Και στις ώρες τις ήσυχες μα και στις ώρες της φουρτούνας και του πόνου. Θάλασσά μου, Η θωριά σου για μένα θα είναι πάντοτε μία αστείρευτη πηγή για στοχασμό, για θαυμασμό, για ανάπαυση, για ανάταση. Μα πάνω απ' όλα μία ευλογημένη αφορμή για θερμή δοξολογία και βαθιά ευγνωμοσύνη σ' Εκείνον που σε δημιούργησε. Στον Θεό και Πατέρα μας, που σε στόλισε με τόσες χάρες κι όμορφιές. Για να κάνεις την δική μας ανθρώπινη ζωή, πιο ευχάριστη, πιο χαρούμενη, πιο άνετη και πιο πλούσια.

Η φωνή Του Κυρίου αντηχεί επιβλητική: «Υμείς έστε το φως του κόσμου..» . Οι μαθητές, ακούνε προσεκτικά. Μπροστά στα μάτια τους προβάλλει η μεγάλη αποστολή, η τεράστια ευθύνη τους. «Εσείς είστε το φως του κόσμου. Μοιάζετε με την πόλη που βρίσκεται στην κορυφή του βουνού κι όλοι την βλέπουν. Μοιάζετε με το λυχνάρι που τοποθετημένο πάνω στον λυχνοστάτη φωτίζει όλους όσους είναι μέσα στο σπίτι. Έτσι και η δική σας η ζωή πρέπει να είναι φωτεινή για να βλέπει ο κόσμος τα καλά σας έργα και να δοξάζει Τον Θεό» . Να είχαν άραγε ποτέ άλλοτε ακούσει τέτοια λόγια οι μαθητές; Να είχαν ποτέ σκεφτεί το μεγάλο χρέος που έχουν σ' αυτόν τον κόσμο; Μα να που ο Δάσκαλός τους, φροντίζει τόσο παραστατικά να τους μιλήσει για την μεγάλη αποστολή και τα καθήκοντά τους. Φως και λύχνάρι και πόλη πάνω σε βουνό! Εικόνες ζωντανές, για να θυμίζουν σε κάθε Χριστιανό, κάθε εποχής, τι πρέπει να ζητάει απ' τον εαυτό του, αν θέλει να είναι ακόλουθος Εκείνου που πάνω στο Όρος, τόσο κατηγορηματικά ανέπτυξε την μεγά

Μία ακόμη ηρωίδα, που παρελαύνει μέσα στην απειροπληθή φάλαγγα των μαρτύρων της Πίστεως, ετοιμαζόμαστε να εορτάσουμε αύριο. Πρόκειται για την Αγία Μαρίνα. Την μεγαλοπρεπή και καταπληκτική για τα κατορθώματα και την καρτερικότητά της. Ένα φωτεινό παράδειγμα, έναν αστερισμό, που μέσα στη δύσκολη εποχή μας, που απαιτεί υψηλό φρόνημα, μας φανερώνει πως ο δρόμος της αρετής, είναι δρόμος αγωνιστικός και περπατιέται μόνον απ' όσους έχουν μεγαλείο ψυχής και ζουν με αυταπάρνηση και θυσία. Έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού , περίπου το 270 μ.Χ , στην Αντιόχεια της Πισιδίας , στη Μικρά Ασία. Ήταν μοναχοπαίδι. Ο πατέρας της ο Αιδέσιος, ήταν ειδωλολάτρης και μάλιστα ιερέας των ειδώλων. Την μητέρα της δεν ευτύχησε να την γνωρίσει, διότι απεβίωσε κατά την γέννα της. Το ατυχές όμως αυτό γεγονός της ζωής της, έγινε το θεμέλιο της αιώνιας ευτυχίας που της προσέφερε η γνωριμία της με την Χριστιανική Πίστη, αφού ο πατέρας της, την παρέδωσε σε μία γυναίκα της περιοχής, για να την φρ

Σε μια εποχή που τα πάντα γύρω μας καταρρέουν, σ' έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η υποκρίσια, η μεγαλομανία και ο ατομισμός, το παράδειγμα του πολυσεβάστου και πολυαγαπητού, νεοφανούς Αγίου της Εκκλησίας μας, του Αγίου Παΐσιου του Αγιορείτου, την μνήμη του οποίου τιμούμε αύριο, 12 Ιουλίου, αποτελεί ιδανικό πρότυπο και ιδανική εναλλακτική στα σαθρά νεοποχίτικα είδωλα που μας προβάλλει το σύστημα και τα μέσα του. Δεν έζησε αιώνες πρίν, εκοιμήθη μόλις το 1994 και μας άφησε σπουδαία πνευματική παρακαταθήκη λόγων και έργων, δείχνοντάς μας τον δρόμο για τη θέωση, που περνάει μέσα από την απλότητα, την ταπείνωση, την ανιδιοτέλεια, την ακεραιότητα, την ειλικρίνεια και την θυσιαστική αγάπη. Οι Άγιοι είναι δώρο Θεού στη ζωή μας για να μην απελπιζόμαστε απ’ όλα όσα μας συμβαίνουν και για να μην ασφυκτιούμε από τον κλοιό που σφίγγει ολοένα και περισσότερο γύρω μας. Το δικό μας αντίδωρο, πρέπει να είναι η δική μας άσκηση, ο βίος, ο λόγος, το έργο, η ομολογία μας, το δικό μας φιλότιμο. Ας προσπαθήσου

Άφθονα τα θεία νοήματα, τα οποία απλόχερα μας προσφέρει ο Κύριος, μέσω του αυριανού Ευαγγελίου που θ' ακουστεί στους ιερούς μας ναούς. Ξεκινά, λέγοντάς μας πως «ο λύχνος του σώματος, είναι ο οφθαλμός» . Τα μάτια μας δηλαδή, είναι το λυχνάρι που φωτίζει το σώμα μας. Κι όπως τα μάτια μας, όταν είναι υγιή φωτίζουν το σώμα μας και το οδηγούν και όταν δεν είναι το σκοτίζουν και το βλάπτουν, έτσι και ο νους μας, που είναι ο πρώτος δέκτης των εικόνων που μεταφέρουν τα μάτια, αν είναι «καθαρός», δηλαδή δεν κατακλύζεται από άσχημες και σκοτεινές σκέψεις, η ψυχή μας φωτίζεται και ωφελείται. Συνεχίζει λέγοντάς μας πως είναι αδύνατον να είμαστε συμφιλιωμένοι με Τον Θεό, αν είμαστε φιλάργυροι, άδικοι απέναντι στον συνάνθρωπό μας, αν είμαστε πλεονέκτες. Αν δεν μισήσει κανείς αυτά, είναι αδύνατον ν' αγαπήσει Τον Θεό. Και καταλήγει, παροτρύνοντάς μας, ν α μην σπαταλάμε την ζωή μας, αγωνιώντας για το τι θα φάμε, για το τι θα πιούμε και για το τι θα φορέσουμε στο σώμα μας, διότι υπάρχουν πολύ α

Ένα ξεκίνημα γεμάτο φως κι ελπίδες πασίχαρες. Η μικρή Κυριακή, ανάμεσα στους Χριστιανούς γονείς της, μέρα με την ημέρα, γεύεται όλο και περισσότερο τις χαρές της Χριστιανικής ζωής. Σαν διψασμένη γη, η καθαρή ψυχή της, δέχεται τις αλήθειες της Πίστεως και τις κάνει έργα και αρετές. Όλοι θαυμάζουν τη σεμνή κοπέλα και δεν σταματούν να την επαινούν. Η ομορφιά του σώματος συνταιριασμένη με της ψυχής το κάλλος, άραγε τι μέλλον της επιφυλάσσει; Πολλοί πιστεύουν πως θα είναι λαμπρό. Κι όμως, η πρώτη θύελλα δεν άργησε να ξεσπάσει. Ήρθε αναπάντεχη. Η Κυριακή αρνείται κατηγορηματικά να παντρευτεί έναν ειδωλολάτρη, που τη ζητούσε επίμονα σε γάμο. Και το αποτέλεσμα; Καταγγέλεται στον έπαρχο ολόκληρη η οικογένεια πως είναι Χριστιανική. Οι γονείς της και οι δύο, καταδικάζονται και προχωρούν σταθεροί προς το μαρτύριο. Η Κυριακή γίνεται περισσότερο θαρραλέα. Ομολογεί την Πίστη της στον Θεό, που και η ίδια λατρεύει μ' όλη τη θέρμη της νεανικής καρδιάς της. Ατρόμητη δηλώνει στον έπαρχο της Βιθυνίας:

Συνηθίζεται όταν πλησιάζει η ημέρα των γενεθλίων μας, να κάνουμε έναν απολογισμό, μία ενδοσκόπηση, μία κουβέντα αν θέλετε με τον εαυτό μας, σχετικά με τα πεπραγμένα της μέχρι τώρα πορείας μας σ' αυτή τη ζωή και με τα όσα αποκομίσαμε απ' αυτή, καλά ή κακά. Είναι γεγονός πως ο χρόνος, οι στιγμές, περνούν δίπλα μας και φεύγουν. Γλιστρούν όπως οι κόκκοι της άμμου μέσα στην γυάλινη κλεψύδρα. Συμπαρασύρουν μαζί τους όχι μόνο νιάτα και όμορφες καταστάσεις, αλλά δυστυχώς και αγαπημένα πρόσωπα. Από την άλλη, ο χρόνος, έχει γεμάτα τα χέρια του με διάφορα καλούδια, αλλά και με επικίνδυνα και δηλητηριώδη αντικείμενα. Το θέμα είναι τι κερδίζουμε εμείς από το πέρασμά του. Αν με ρωτήσετε τι έμαθα σ' αυτά τα τριανταπέντε έτη ζωής που συμπληρώνονται αύριο, 6 Ιουλίου, δεν θα σας πω πολλά πράγματα. Δεν μπορώ να πω πως απέκτησα ιδιαίτερη σοφία. Μου έγινε κατανοητό όμως, πως μία στιγμή υπομονής μπορεί να χαρίσει δέκα χρόνια γαλήνης και πως μία στιγμή τρέλας μπορεί έυκολα να φτιάξει μία ζωή γεμ

Στην ήσυχη θάλασσα της Γαλιλαίας, τα δύο αδέλφια, ο Σίμων και ο Ανδρέας , ψάραδες κι οι δύο, έριχναν τα δίχτυα τους για να πιάσουν ψάρια. Πιο πέρα δύο άλλοι, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης , μαζί με τον πατέρα τους τον Ζεβεδαίο, ετοίμαζαν τα δικά τους δίχτυα μέσα στην μικρή τους ψαρόβαρκα. Αφοσιωμένοι όλοι στη δουλειά τους, δεν πήραν είδηση, ότι Κάποιος στάθηκε κοντά τους. Άκουσαν όμως την φωνή Του, που κάλεσε πρώτα τον Σίμωνα και τον Ανδρέα και στην συνέχεια τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, ν' αφήσουν τα δίχτυα και να πάνε μαζί Του. Γιατί από εκείνη την ώρα, θα τους έκανε «αλιείς ανθρώπων» . Δεν τους ήταν άγνωστη η φωνή. Τους είχε δοθεί κι άλλοτε η ευκαιρία να μιλήσουν μαζί Του. Τους είχε μείνει αξέχαστη η συνομιλία τους ένα ολόκληρο απόγευμα, όταν για πρώτη φορά βρέθηκαν κοντά στον Ιησού. Η άδολη καρδιά τους, είχε τότε συγκινηθεί και στην σκέψη τους έφερναν συχνά τα λόγια του Διδασκάλου. Πως ήταν λοιπόν τώρα δυνατόν, να μην ανταποκριθούν στην πρόσκλησή Του; «Οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον και

Ιούλιος. Ο μήνας που μας δίνει την δυνατότητα να απολαύσουμε, αυτά που με τόση αγάπη μας χάρισε ο Δημιουργός. Τα νησιά μας, τις αλμυρές βαθιές θάλασσες, τις ηλιόλουστες στεριές, την ολοζώντανη φύση. Ιδιαίτερα τούτο το μήνα, τα νησιά μας, τα μεγάλα και τα μικρά, βρίσκονται στο απώγειο της δόξας τους! Λες και τα 'χει σκορπίσει σαν πλεούμενα ο Θεός μέσα στις θάλασσες του Αιγαίου και του Ιονίου κι εκείνα λικνίζονται μ' απείραχτη την ομορφιά τους! Φωτισμένα μ' έναν φάρο σωτήρα και στολισμένα με μια σημαία της Πατρίδας μας και με τ' ασβεστωμένα ξωκλήσια τ' Άη-Νικόλα! Με τους ωραίους νησιώτες τους, υπέροχους ανθρώπους, με χρυσαφένιες, μερωμένες καρδιές, κληρονομιά από παππούδες κατόχρονους κι αγιασμένες γιαγιούλες. Που έχουν πάντα να προσφέρουν ένα καλάθι με αγαθά από τον κήπο τους, ένα συγχώριο από καρδιάς, έναν λόγο γλυκό, μιά προσευχή κι ένα σταύρωμα στην πόρτα. Τούτο το καλοκαίρι, που οι ψυχές μας ψήνονται στο καμίνι της δοκιμασίας, που οι μέρες της ξεγνοιασιάς για του