π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Μελετώντας τον βίο των Αγίων Αναργύρων Κοσμά & Δαμιανού , ενός από τα τρία ζεύγη Αγίων Αναργύρων μ' αυτό το όνομα, την μνήμη των οποίων τιμούμε αύριο, 1η Νοεμβρίου , βλέπουμε πως η προσήλωσή τους στον πάσχοντα συνάνθρωπο ήταν παροιμιώδης. Με αυταπάρνηση και χωρίς να λογαριάζουν τους κινδύνους και τους κόπους, έσκυβαν πάνω από τη δοκιμασία και τον πόνο κάθε ασθενούς, αξιοποιώντας τις ιατρικές τους γνώσεις και όχι μόνο δεν αμείβονταν για τις υπηρεσίες τους αλλά ξόδευαν και δικά τους χρήματα για την θεραπεία τους . Μάλιστα δεν αρνούνταν μόνο να πάρουν χρήματα αλλά και οποιοδήποτε άλλο είδος η ευγνωμοσύνη των ανθρώπων τους ωθούσε να τους προσφέρει. Η καλοσύνη τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε όχι μόνο θεράπευαν τους διάφορους πάσχοντες που προσέτρεχαν με εμπιστοσύνη σ' αυτούς αλλά ακόμη και ζώα αν έβλεπαν άρρωστα, δεν δίσταζαν να τα γιατρεύουν. Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους ήταν πως συμπεριφέρονταν σ' όλους, φτωχούς και πλουσίους, γνωστούς και ξένους, με τον ίδιο τρόπο. Το σπίτι τ

Ένας πλούσιος κι ένας φτωχός. Δύο αντιπροσωπευτικές μορφές, παρμένες μέσα απ' τη ζωή, μας παρουσιάζει το Ευαγγέλιο της αυριανής ημέρας, δίνοντάς μας την ευκαιρία να στοχαστούμε πιο βαθιά πάνω στο σοβαρό θέμα του πλούτου, της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων. Σε μαρμαρόκτιστο πολυτελές παλάτι κατοικεί ο πλούσιος. Όλα τα αγαθά του κόσμου είναι δικά του. Αρκεί να θελήσει κάτι κι αμέσως το έχει. Υπηρέτες τον περιτριγυρίζουν, έτοιμοι να πραγματοποιήσουν κάθε επιθυμία του. Πολυτελέστατα ενδύματα και κοσμήματα κοσμούν το σώμα του. Tραπέζια γεμάτα απ' τα πλουσιώτερα και νοστιμότερα φαγητά τον περιμένουν ανά πάσα στιγμή. Διοργανώνει συχνά συμπόσια που τα χαρακτηρίζει η αφθονία κάθε απόλαυσης και ηδονής. Την ίδια στιγμή, σε μία γωνία έξω απ' το σπίτι του πλούσιου, φτωχός, πεινασμένος, πονεμένος, περιφρονημένος, με μια οδυνηρή αρρώστια να τον βασανίζει, κάθεται ο φτωχός που τ' όνομά του είναι Λάζαρος. Μοναδική του συντροφιά τ' αδέσποτα σκυλιά που γλύφουν τις πληγές στο σ

Αν επιθυμείτε να νιώσετε πιο βαθιά μέσα στην καρδιά σας το μεγαλείο του ηρωισμού των πολεμιστών του 1940, σας προτρέπω ν' αναζητήσετε, σε βιβλιοπωλεία που πουλούν παλιά βιβλία, το βιβλίο του Δημητρίου Σβολόπουλου «Το πνεύμα του μετώπου» . Πρόκειται για τον τρίτο τόμο ενός σπουδαίου έργου του εν λόγω δημοσιογράφου, συγγραφέα και Διευθυντή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών έως και την είσοδο των Γερμανών , ο οποίος κυκλοφόρησε το 1947 και αναφέρεται σε διάφορα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στον ελληνοϊταλικό και στον ελληνογερμανικό πόλεμο, συνοψίζοντας τους πρώτους δύο που επίσης αφορούν τους δύο πολέμους. Οι σελίδες λοιπόν αυτού του βιβλίου που σας προτείνω, θαρρείς, δεν είναι γραμμένες με μελάνι. Είναι βαμμένες στο αίμα και την παλληκαριά των παιδιών της Ελλάδος. Μέσα εκεί θα βρείτε την φωνή και τον παλμό της αντρειωμένης ψυχής των ηρώων. Θα θαυμάσετε το μεγαλείο και την ανωτερότητα της ελληνικής καρδιάς, την εξυπνάδα και την ευστροφία του Έλληνα, ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες τ

Δεν ήταν μια λέξη απλή. Δεν ήταν ούτε μονάχα η απόφαση ενός κυβερνήτη. Ήταν η ψυχή του Έθνους εκείνο το ιστορικό ΟΧΙ . Ήταν το πιστεύω ενός λαού, που σαράντα περίπου αιώνες τώρα, με την ίδια φλόγα της καρδιάς, μπροστά στον κάθε επίβουλο εχθρό, το ίδιο επαναλαμβάνει. Το είπε τότε στις Θερμοπύλες: «Μολών λαβέ» . Στην Σαλαμίνα: «Νυν υπέρ πάντων ο αγών» . Στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως: «Όλοι εμείς εδώ με την θέλησή μας συμφωνήσαμε να πεθάνουμε και να μην λυπηθούμε την ζωή μας» . Στο θρυλικό 1821: «Ελευθερία ή θάνατος» . Και στην συνέχεια το βροντοφώναξαν οι Έλληνες του 1940: «ΟΧΙ» . Απ' τον Έβρο μέχρι και την Κύπρο αντήχησε ο αντίλαλός του! Τούτο το ΟΧΙ , ζυμωμένο με αίμα και δάφνες μιας πολύχρονης ιστορίας, έγινε απ' εκείνο το πρωινό κιόλας της 28ης Οκτωβρίου , τραγούδι, παιάνας, σύμβολο. Κι ήταν εκείνο το ΟΧΙ βροντερό, σταθερό, ηρωικό. Ενάντια στην αδικία, στη βία, στον αλαζόνα εχθρό, στη σκλαβιά. Ένα όχι γενναίο, μα που πληρώθηκε γι' άλλη μια φορά με πολύ αίμα. Με στερήσ

Αξιολύπητο πλάσμα στην όψη και στην εμφάνιση. Γυμνός, παραμορφωμένος από τις ταλαιπωρίες και την κακοπάθεια. Πληγιασμένος, καταματωμένος, με αγριεμένο και θολό βλέμμα. Με αφρισμένο στόμα από την μανία της καταστροφής. Απόκληρος και μόνος γύριζε όλη την ημέρα και τη νύχτα. Τα νεκροταφεία είχε για σπίτι και τα μνήματα για κρεββάτι του. Ο φόβος και ο τρόμος του σπιτικού του, των οικείων, των συγγενών του, του χωριού του. Πόνος πολύς γέμιζε την καρδιά όλων καθώς τον αντίκρυζαν από μακριά ή τον άκουγαν να μουγκρίζει σαν θηρίο. Ποιος τολμούσε να τον πλησιάσει; Ο δυστυχισμένος αυτός άνθρωπος ήταν δαιμονισμένος. Όχι ένας, αλλά χιλιάδες δαιμόνια είχαν εγκατασταθεί μέσα του. Κι αφού ήταν έτσι, φυσικό ήταν, όλες του οι ενέργειες, όλες του οι πράξεις, όλη η ζωή του, να μην μοιάζει με τη ζωή των άλλων ανθρώπων, αλλά με των δαιμόνων. Ο δυστυχής, έκανε όλα τα θελήματά τους, χωρίς να μπορεί ν' αντιταχθεί, μέχρι τη στιγμή που συναντήθηκε με Τον Ιησού, έξω απ' την χώρα των Γαδαρηνών, όπως μας πε

Στην παραπάνω εικόνα, η οποία απεικονίζει την φυγή της Αγίας Οικογενείας, υπό την απειλή του Ηρώδη στην Αίγυπτο, ίσως έχετε παρατηρήσει ένα παιδί που κρατά τα χαλινάρια του ονίσκου πάνω στο οποίο βρίσκεται η Παναγία με το Θείο Βρέφος. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιος είναι; Είναι ο Ιάκωβος, γιος του Ιωσήφ του Μνήστορος και ετεροθαλής αδελφός Του Χριστού, την μνήμη του οποίου τιμά η Εκκλησία μας, αύριο, 23 Οκτωβρίου. Ως μεγαλύτερος αδελφός Του Θεανθρώπου Χριστού, παρακολουθεί την έξοδο του μικρότερου αδελφού του στον κόσμο με την ιδιότητα του Δασκάλου. Δεν τον ακολουθεί από την αρχή, δεν γίνεται στενά δικός Του μαθητής, ούτε Απόστολος. Παρ' όλα αυτά, σ' αυτόν φανερώνεται προσωπικά ο Κύριος μετά την Ανάστασή Του και τον αναδεικνύει πρώτο Επίσκοπο της Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. Ο Άγιος Ιάκωβος, έχει αναγνωριστεί από παλαιότερους και σύγχρονους ιστορικούς, ως άνθρωπος δίκαιος, ασκητικός, προσευχόμενος. Ο Απόστολος Παύλος τον ονομάζει «στύλο της Εκκλησίας» , τοποθετώντας τον μαζί με τους

Διαβάζω αυτές τις ημέρες ένα βιβλίο για τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο . Αυτόν τον μέγα φωστήρα και οικουμενικό διδάσκαλο, τον μέγα γνώστη της ανθρώπινης ψυχής, ο οποίος γνωρίζε όσο λίγοι τα μυστικά της, τους αγώνες της, τις δυσκολίες της, τα κονταροχτυπήματά της, τις πτώσεις και ανορθώσεις της, αλλά και τους τρόπους για να ασκηθεί και να μεγαλουργήσει. Στο εν λόγω βιβλίο, συμπεριλαμβάνεται ένας λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη θα έπρεπε να είναι αναρτημένος σ' όλους τους Διεθνείς Οργανισμούς, σ' όλα τα παγκόσμια κέντρα λήψης αποφάσεων, σ' όλα τα Πανεπιστήμια και τα σχολεία. Ν' αποτελεί οδηγό. Εκεί να καθρεπτίζονται οι άνθρωποι. Να εξετάζουν τον εαυτό τους και μέσα απ' αυτόν τον λόγο να ρυθμίζουν την ζωή τους. Στον λόγο αυτό, ο Άγιος μας τονίζει πως πρέπει να γίνουμε άνθρωποι. Ναι, να γίνουμε άνθρωποι. Να συνειδητοποιήσουμε από που προερχόμαστε, ποιοι είμαστε και που μπορούμε να φτάσουμε. Να κυριαρχήσουμε στον εαυτό μας κ

Ο Οκτώβριος, ο μήνας που διανύουμε, είναι ο μήνας της σποράς . Είναι ο μήνας που ο σπόρος πέφτει στην γη, για να μείνει λίγο καιρό κάτω απ' το χώμα, να δεχτεί το νερό και να ξεπεταχτεί για ν' ανθίσει και να καρποφορήσει. Αυτή την τόσο σημαντική γεωργική ενασχόληση, χρησιμοποιεί παραβολικά ο Κύριος στην ευαγγελική περικοπή που θ' ακούσουμε αύριο, Κυριακή, πρώτα ο Θεός, στην Εκκλησία, θέλοντας να μας μιλήσει για την σπορά του λόγου Του. Με το σακούλι του στον ώμο ξεκινά ο ακούραστος σπορέας για το χωράφι του. Απλόχερα ρίχνει τον σπόρο εδώ κι εκεί. Ένα μέρος πέφτει στον δρόμο και γρήγορα καταπατάται από τους περαστικούς. Ένα άλλο ρίχνεται πάνω στο πετρώδες έδαφος. Δεν υπάρχει καθόλου εκεί υγρασία, γι' αυτό και δεν μπορεί να καρποφορήσει. Πρόθυμα δέχτηκαν τον σπόρο ανάμεσά τους και τ' αγκάθια, για να τον πνίξουν όμως από την πρώτη κιόλας στιγμή. Παρ' όλ' αυτά, περισσεύει πολύς σπόρος στο σακούλι. Τον ρίχνει κι αυτόν ο γεωργός κι εκείνος συναντάει γη εύφορη και μ

Το έφερε στον κόσμο. Το μεγάλωσε με στερήσεις και πίκρες. Μόνη, χωρίς τον άνδρα της, αφού έμεινε χήρα, σήκωσε όλη την ευθύνη της μονογονεϊκής οικογένειας. Ποιος μπορεί να μετρήσει τα ξενύχτια της; Να λογαριάσει τις θυσίες της; Ποιος μπορεί να υπολογίσει τις προσδοκίες που είχε η χήρα μάνα απ' τον μοναχογιό της; Μα εκείνη την ημέρα την οποία μας περιγράφει το αυριανό ευαγγέλιο, όλ' αυτά είχαν γίνει συντρίμμια μπροστά της. Ο θάνατος πήρε το παιδί της, πρίν προλάβει ακόμη να το χαρεί. Και να την τώρα, πονεμένη, το συνοδεύει στον τάφο. Κλαίει απαρηγόρητη. Μαζί της, συγγενείς, φίλοι και συμπολίτες θρηνούν τον πρόωρο χαμό του νέου. Περισσότερο όμως συμπονούν τη χαροκαμμένη μάνα. Η νεκρική πομπή προχωρεί να θάψει την στερνή της ελπίδα. Εκεί όμως, στην πύλη της πόλεως, έγινε η απροσδόκητη συνάντηση. Μπροστά τους βρέθηκε ο Αρχηγός της Ζωής, ο Εξουσιαστής του θανάτου. Ο Χριστός. Έμπαινε εκείνη την ώρα στην πόλη τους, την Ναΐν, μαζί με τους μαθητές Του και πλήθος κόσμου να Τον ακολουθεί.