π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Απόψε το βράδυ θα ζήσουμε και πάλι την πρώτη στιγμή. Ο ωροδείχτης και ο λεπτοδείχτης του ρολογιού μας, θα σμίξουν επίσημα, πανηγυρικά, επάνω στις δώδεκα. Ύστερα, θα ξεκινήσουν και πάλι. Και μέσα σ' εκείνο το φευγαλέο σμίξιμο, το 2022 θα έχει περάσει στην ιστορία, ανεπανόρθωτα. Όλα τα μάτια, γεμάτα φως και ταξίδια, θα στραφούν προς εκείνο που έρχεται, το 2023 , ένα έτος καινούργιο, με πρόσωπο άγνωστο, με άγνωστη μοίρα. Πρόκειται φυσικά για μία παραίσθηση. Αλλά τόσο ωφέλιμη! Γιατί συμβαίνει, την ώρα που φεύγει η παλιά χρονιά, να νιώθουμε όλοι, πως με κάποιο τρόπο μας έχει απαλλάξει από την παρουσία της, πως την έχουμε ξεφορτωθεί, ενώ, αντιθέτως, την έχουμε προσθέσει στον εαυτό μας, στον εσωτερικό μας χρόνο, την έχουμε αποθηκεύσει μέσα μας και δεν υπάρχει κομμάτι του σώματος και της ψυχής μας, που να μην έχει αυξήσει το φορτίο του σε πείρα, κόπο και συχνά, σε απογοήτευση για το χαμένο διάστημα που δεν αξιοποιήθηκε όπως θα θέλαμε, για τις χαμένες ευκαιρίες, για τις χαμένες στιγμές. Κα

Το συναξάρι της ημέρας των Χριστουγέννων μας δίνει σε μια απλή και λιτή πρόταση όλο το περιεχόμενο της μεγαλής εορτής: «Την 25η Δεκεμβρίου εορτάζομεν την κατά σάρκα γέννησιν Του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» . Αυτός που γεννιέται από την Παρθένο μέσα στο σπήλαιο της Βηθλεέμ και ξαπλώνει στη φάτνη των αλόγων, βρέφος αδύναμο, είναι ο Παντοδύναμος Θεός, που στα χέρια Του κρατάει όλη την κτίση. Αυτός που τη γέννησή Του γιορτάζουμε πανηγυρικά αυτή την ημέρα, είναι ο Άπειρος Θεός, που γίνεται τώρα και άνθρωπος. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, ο Θέανθρωπος Χριστός, κατά την αλάνθαστη πίστη της Εκκλησίας μας. «Εν Αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» , μας λέει ο Απόστολος Παύλος στην προς Κολοσσαείς επιστολή του . Δηλαδή: «Σ' Αυτόν που γεννιέται ως άνθρωπος, κατοικεί όλη η θεότητα, αυτό το βρέφος, είναι ο Δεσπότης των πάντων» . «Εν φάτνη κείται και την Οικουμένη σαλεύει» , λέει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος . Δηλαδή: «Βρίσκεται στη φάτνη

Μέσα στον πάταγο της εποχής μας, ανοίγονται μερικά διαστήματα συγκινητικής και κατανυκτικής σιωπής, διαστήματα επιστροφής σε κάποιους χώρους, που η απόσταση τους εξωραΐζει. Εκεί αγρυπνούν, κάτω απ' τα μεγάλα φτερά τους, οι χορωδοί άγγελοι. Εκεί αγραυλούν, μέσα στην παγωνιά της χειμωνιάτικης νύχτας, οι βοσκοί. Εκεί, εκστασιασμένοι, ξεπεζεύουν οι μάγοι, οδηγημένοι απ' το άστρο που λάμπει στον ανοιχτό ουρανό. Εκεί, τέλος, το «παιδίον νέον» , που φέρνει το μήνυμα, ο Μαντατοφόρος της Μεγάλης Βουλής , ανοίγει τα μάτια Του κάτω απ' τα μάτια του κοριτσιού, που είναι η μάνα και περιεργάζεται τον κόσμο που έρχεται να σώσει. Είναι όρθρος βαθύς. Μόλις που ξεχωρίζει στις πλαγιές των μαλακών βουνών και στα κράσπεδα των υγρών κοιλάδων, λιγόστο φως μέσα στο διάφανο σκοτάδι. Τα πάντα κατέχονται απ' την παρουσία του θαύματος, απ' την προσδοκία της καινούργιας ημέρας, που έρχεται να καταυγάσει τις στεριές και τις θάλασσες. Αυτός ο όρθρος ο μυστικός, ο βαθύς, βρίσκεται στην καρδιά του

Ο Άγιος που τιμούμε και εορτάζουμε αύριο, 12 Δεκεμβρίου , ο Άγιος Σπυρίδων , γεννήθηκε στο τέλος του 3ου μ.Χ. αιώνα, στο χωριό Ασσιά της επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου. Από μικρός μέχρι τα βαθιά του γεράματα, εξασκούσε το επάγγελμα του βοσκού. Παντρεύτηκε και απέκτησε μία κόρη. Γνώριζε και πίστευε την αλήθεια των λόγων Του Χριστού ότι «στον καινούργιο κόσμο της βασιλείας Του Θεού δε θα μπει όποιος λέει Κύριε, Κύριε αλλά όποιος κάνει το θέλημα Του Θεού» . Έτσι, ως αληθινός μαθητής Του Χριστού, βοηθούσε ο Σπυρίδων όσους είχαν ανάγκη, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση και χωρίς να περιμένει οποιαδήποτε ανταπόδοση. Η βοήθεια που προσέφερε, ήταν ανάλογη με την ανάγκη αυτού που την χρειαζόταν. Σ' άλλον πρόσφερε συμβουλή, σ' άλλον συμπόνια, σ' άλλον χρήματα, σ' άλλον φιλοξενία. Γι' αυτό όλοι τον σέβονταν και τον αγαπούσαν. Προέκταση αυτής της εκτίμησης, ήταν η ανάδειξή του σε πρώτο επίσκοπο Τριμμυθούντος, της σημερινής δηλαδή κατεχόμενης Τρεμετουσιάς . Ο Σπυρίδων, με το παράδε

Μία γυναίκα, που για 18 ολόκληρα χρόνια έπασχε, μας παρουσιάζει η αυριανή ευαγγελική περικοπή. Μία γυναίκα γυμνασμένη στην υπομονή της ελπίδας. Δεν ήταν σαν τους πολλούς από εμάς που πηγαίνουμε στην εκκλησία, ζητάμε κάτι απ' Τον Θεό κι αν δεν μας το δώσει αλίμονό Του..! Ούτε Τον Θεό, ούτε την εκκλησία θέλουμε να ξαναδούμε! 18 χρόνια άρρωστη ήταν! Αντί να την βρίσκουμε στο κρεββάτι της, όπου πιθανότατα θα βρισκόμασταν εμείς, την βρίσκουμε στον καθορισμένο χώρο λατρείας. Μάθημα σπουδαίο για την κάθεμία και τον καθέναν από εμάς. Να θέτουμε τους εαυτούς μας, εκεί που υπάρχει η μεγαλύτερη πιθανότητα να μας συναντήσει ο Χριστός. Χρόνια πέρασαν ίσως και στην δική μας την ζωή πηγαίνοντας στην εκκλησία. Ζητάμε την θεραπεία μας, σωματική και ψυχική. Σκοτεινός ο ορίζοντας. Ας μην απογοητευόμαστε όμως. Υπάρχει ελπίδα. Θα περάσει ο Χριστός. Θα μας προσέξει. Όσο πιο ταλαίπωροι είμαστε, τόσο περισσότερο θα μας προσέξει ο Χριστός. Έτσι και με την συγκύπτουσα γυναίκα της αυριανής ευαγγελικής περικ

Mερικά διαμαντάκια από τη σοφία του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου , την μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα, αντί καλημέρας: «Ο Χριστός είναι το παν!» «Όλα γύρω μας είναι σταλαγματιές της αγάπης Του Θεού». «Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή, να είναι ευαίσθητη, να πετάει, όλο να πετάει. Να πετάει μες στ' άπειρο, μες στ' άστρα, μες στα μεγαλεία Του Θεού, μες στη σιωπή». «Όποιος θέλει να γίνει Χριστιανός, πρέπει να γίνει πρώτα ποιητής!». «Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι άγχος!». «Η ψυχή σας να δίνεται στην ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», για όλες τις έγνοιες, για όλα και για όλους». «Μην κοιτάζετε αυτό που σας συμβαίνει, αλλά να κοιτάζετε Το Φως, Τον Χριστό, όπως το παιδί κοιτάζει τη μητέρα του, όταν κάτι του συμβεί!». «Με τη σιωπή και την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά». «Όταν υπάρχει ταπείνωση, δεν υπάρχει κατάθλιψη. Ο εγωιστής στενοχωριέται πολύ με το καθετί. Ο ταπεινός είναι ελεύθερος κι ανεξά

Ένας παλιός μύθος λέει, πως όταν οι τρείς μάγοι βρίσκονταν στο δρόμο για τη Βηθλεέμ, φιλονίκησαν για το ποιος κρατούσε το πολυτιμότερο δώρο για το θείο Βρέφος. Μετά απ' αυτή τη φιλονικία, σηκώνοντας τα μάτια τους στον ουρανό, διαπίστωσαν πως το αστέρι, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν οδηγός τους, είχε εξαφανιστεί! Συνεχίζοντας το δρόμο τους, κάποια στιγμή, έφτασαν σ' ένα χωριό. Εκεί, βρήκαν τους χωρικούς μαζεμένους γύρω από ένα πηγάδι που είχε στερέψει. Βλέποντας την δίψα τους οι μάγοι, τους λυπήθηκαν. Αμέσως άδειασε ο καθένας απ' αυτους τα δοχεία με το νερό που κουβαλούσαν για το ταξίδι τους κι έτσι ξεδίψασαν οι χωρικοί. Σκύβοντας τότε οι μάγοι στην επιφάνεια του πηγαδιού, αντίκρισαν στο εναπομείναν νερό, το καθρέφτισμα του άστρου που είχε εξαφανιστεί. Ο παραπάνω μύθος, κρύβει μία μεγάλη αλήθεια: Ο εγωισμός αντιμάχεται την αγάπη . Όσο ο κάθε μάγος υποστήριζε εγωιστικά ότι το δικό του δώρο ήταν το καλύτερο, το αστέρι, που τους έδειχνε το δρόμο προς τη Βηθλεέμ, εξαφανιζόταν.