π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Ήταν Χριστούγεννα. Στην όμορφη και μεγάλη πόλη της Νικομήδειας, ενώ ο ειδωλολατρικός κόσμος συγκέντρωνεται γύρω από τα είδωλα για να γιορτάσει τη νίκη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, μεγάλου διώκτη των Χριστιανών, στην Αιθιοπία, οι Χριστιανοί, μαζεμένοι όλοι μαζί, πανηγυρίζουν μαζί με τον επίσκοπό τους Άνθιμο την Γέννηση Του Χριστού. Ξαφνικά, ένα νέο έρχεται να συνταράξει το κατανυκτικό κλίμα: Στρατός και όχλος έχουν περικυκλώσει τον ναό. Ο επίσκοπος, καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα που πλησιάζει, δεν τα χάνει. Κοινωνεί όσο πιο γρήγορα μπορεί τους πιστούς, βαπτίζει τους κατηχουμένους και σκορπίζει θάρρος και ουράνια παρηγορία στα λογικά του πρόβατα, που τώρα ζουν κάτω από την απειλή των λύκων. Όλοι ετοιμάζονται να συναντήσουν τον θάνατο. Στην κρίσιμη εκείνη περίσταση, θα περίμενε κανείς να δει στα πρόσωπα ζωγραφισμένο τον τρόμο και την αγωνία, την φρίκη. Τίποτα απ' αυτά. Σ' όλων τα πρόσωπα, από τα ρυτιδωμένα των γέρων ως τα ανθηρά των παιδιών, έλαμπε τέτοια ανδρεία, που όμοιά της δ

Mεταξύ των επτά διακόνων που χειροτονήθηκαν πρώτοι από τους Αποστόλους, ο Άγιος που εορτάζουμε αύριο, ο Άγιος Στέφανος, διακρινόταν για την σοφία και την ευσέβειά του. Ήταν πλήρης πίστεως και Πνεύματος Αγίου, γι' αυτό και επιτέλεσε πολλά θαύματα, για να δοξάζετε ο Χριστός μεταξύ των ομοεθνών του. Κήρρυτε με ζήλο και με ακλόνητα επιχειρήματα αποστόμωνε τους Ιουδαίους. Δεν κήρρυτε όμως μόνο με τα λόγια τη διδασκαλία της Αγάπης, αλλά την εφάρμοζε και με τη ζωή του κατά το παράδειγμα του Μεγάλου Διδασκάλου. Ακολούθησε πιστά, μέχρι τέλος, τα βήματα Του Χριστού κι όπως εκείνος ευρισκόμενος πάνω στον Σταυρό προσευχόταν για τους σταυρωτές Του λέγοντας: «Πάτερ συγχώρησέ τους, δεν γνωρίζουν τι κάνουν» , έτσι και ο Πρωτομάρτυρας (είναι ο πρώτος που μαρτύρησε για Τον Χριστό) Στέφανος, με το ίδιο πνεύμα της Αγάπης και της συγχωρητικότητας, προσευχόταν για εκείνους οι οποίοι τον πετροβολούσαν: «Κύριε μη λογαριάσεις σ' αυτούς την αμαρτία» . Το φωτεινό παράδειγμα της συγχωρητικότητας του Αγίου

Εμμανουήλ: Ένα όνομα ανθρώπινο, που χάρισε η γη στον Βασιλέα των Ουρανών. Σήμαινει «Μεθ' ημών ο Θεός» . Αλήθεια τι όμορφα που ήταν τότε, όταν και τα ονόματα των ανθρώπων δεν ήταν απλά διακριτικά αλλά έκλειναν μέσα τους ένα νόημα βαθύ! «Μεθ' ημών ο Θεός»: Όμορφο όνομα που χαρίσαμε στον Μεγάλο και Μοναδικό Επισκέπτη της γης! Κι όχι μόνο όμορφο, μα και αληθινό! Αληθινό, γιατί ο Κύριος ήρθε κοντά μας, ανάμεσά μας. Έγινε σαν ένας από εμάς. Δεν θα μπορούσε τάχα από τον ουρανό να εργαστεί για την σωτηρία μας; Αληθινό, γιατί δεν ήρθε μόνο κοντά μας, μα και έμεινε και μένει και θα μένει αιώνια, εφ' όσον εμείς το επιθυμούμε. Εμμανουήλ: Εμείς του δώσαμε ένα όνομα από τη γη κι Εκείνος δεν το διέψευσε. Έμεινε για πάντα μεθ' ημών ο Θεός. Μεθ' ημών στις χαρές και στις λύπες, στη ζωή και στο θάνατο. Με τον ερχομό Του, μας έδωσε το δικαίωμα να πάρουμε κι εμείς ένα όνομα απ' Αυτόν: Χριστιανοί , που σημαίνει: Αυτοί που ανήκουν στον Χριστό, αυτοί που έχουν σχέση με Τον Χριστό, α

«Eυαγγελίζομαι υμίν χαρά μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ός έστι Χριστός» . Αυτό το πρωτάκουστο και συγκλονιστικό μήνυμα έφερνε ο ουράνιος αγγελιοφόρος στους ταπεινούς βοσκούς της Βηθλεέμ, την Άγια Νύχτα των Χριστουγέννων. Στο άκουσμά του, η ιστορία σταμάτησε τη συνηθισμένη της πορεία. Κι απ' εκείνη, τη μοναδική για την ανθρωπότητα στιγμή, ξεκίνησε η συγκλονιστική και πολυκύμαντη μετά Χριστόν ιστορία πάνω στη γη. «Eυαγγελίζομαι υμίν χαρά μεγάλην» . Πλεόνασμα χαράς! Χαρά περίσσια κρατάει πάνω του τούτο το γεγονός. Και το σπουδαίο είναι ότι προσφέρεται «παντί τω λαώ» . Δεν προορίζεται μόνο για τους λίγους, τους προνομιούχους, τους διαλεχτούς. Προσφέρεται «παντί τω λαώ» . Σ' όλο τον κόσμο, απ' άκρη σ' άκρη στη γη και σ' όλους τους αιώνες! Κάθε άνθρωπος, λευκός, μαύρος, κίτρινος, ερυθρόδερμος, γραμματισμένος, αγράμματος, πλούσιος, φτωχός, άγνωστος, ξακουσμένος, μπορεί να την κάνει δική του. «..ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ός έστι Χριστός»

Κάθε χρόνο, όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, «δραπετεύω» πίσω στην παιδική μου ηλικία, διότι είναι γεγονός, πως τα Χριστούγεννα τα ζεις εντονότερα και πραγματικά ως παιδί. Εκεί, στα χρόνια του κατηχητικού σχολείου, στο παρεκκλήσιο του Ευαγγελιστού Λουκά του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου Αθηνών, όπου τέτοιες ημέρες, μερίμνει του εφημερίου και πνευματικού μας πατρός Βασιλείου Κοντογιάννη και του τότε κατηχητού μας Θεμιστοκλή Κοντογιάννη , ο οποίος είναι σήμερα Πρωτοψάλτης στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Γλυκών Νερών, λάμβαναν χώρα Χριστουγεννιάτικες γιορτές, κατά την διάρκεια των οποίων, ψάλλαμε ύμνους, τραγουδούσαμε, συμμετείχαμε σε θεατρικά δρώμενα κι απαγγέλαμε ποιήματα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ατμόσφαιρα να δονείται από το: «Στης Βηθλεέμ ελάτε όλοι, τα βουνά τα ιερά και μ' ευλάβεια μεγάλη, κει που τ' Άγιο Φώς προβάλλει, προσκυνήστε με χαρά» . Εκείνη η πρόσκληση, από το μελωδικό παγκόσμιο τραγούδι της «Αγίας Νύχτας» , περνούσε από τα παιδικά μας χείλη σαν εγερτήριο σάλπισμα και ξεσ

«..και εκάλεσε το όνομα Αυτού Ιησούν» . Έτσι θ' ακούσουμε να καταλήγει το αυριανό Ευαγγέλιο, Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως , στο οποίο, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, μας περιγράφει το συγκλονιστικό γεγονός της καθόδου Του Θεού στη γη μας, αφού πρώτα μας παραθέσει όλο το γενεαλογικό δέντρο Του Θεανθρώπου Χριστού, από τον Αβραάμ μέχρι τον Ιωσήφ . «..και εκάλεσε το όνομα Αυτού Ιησούν» λοιπόν. Το ένα και μοναδικό όνομα. Ιησούς. Το όνομα που είναι πιο πάνω και πέρα και ψηλά από κάθε άλλο όνομα. Ιησούς. Το όνομα εκείνο που στο άκουσμά του προσπέφτουν δοξολογικά και λατρευτικά και ικετευτικά όλα τα σύμπαντα και όλοι οι κόσμοι των αγγέλων και των ανθρώπων. Και με φρίκη οι συρφετοί των δαιμόνων. Είναι μία καλή ευκαιρία λοιπόν αύριο, ν' αναλογιστούμε τη δύναμη αυτού του ονόματος. Και μ' αυτό πλέον να «μαστίζουμε πολεμίους». Να μάθουμε τη δραστικότητα αυτού του ονόματος. Και με την επίκλησή του πάντοτε και παντού, σε κάθε ώρα και περίσταση και πράγμα, ν' ανακαλύπτουμε το αληθινό

Ήταν σαν αύριο, πρίν από 218 χρόνια, στις 18 Δεκεμβρίου του 1803 , όταν 57 Σουλιώτισσες, με τα μωρά τους στην αγκαλιά, για να μην πέσουν στα χέρια των τουρκαλβανών, στήσαν χορό θανάτου και μία-μία, με το τραγούδι στα χείλη, έπεσαν στο απόκρημνο βάραθρο του Ζαλόγγου. Μία πράξη που πέρασε αθάνατη στην ιστορία κι έχει δύο όψεις. Η καθεμιά με τον τρόπο της έχει να πει πολλά σ' όποιον δεν παρατρέχει τα γεγονότα της ιστορίας. Η πρώτη: Όταν κινδυνεύει η πατρίδα σου, η τιμή κι η αξιοπρέπειά σου, όταν την πίστη σου και τα ιδανικά σου, εχθροί φανεροί ή ύπουλοι προσπαθούν να τα καταπατήσουν, τότε το δικό σου χρέος είναι να ορθώσεις το ανάστημά σου και να παλέψεις. Να μη φοβηθείς μπρος στις επιθέσεις του εχθρού, στις απειλές, στις ειρωνείες του. Αλλά να πολεμήσεις γενναία, με την απόφαση να μην υποχωρήσεις μπροστά σε οποιαδήποτε θυσία. Ακόμη και στον θάνατο. Διότι πρέπει να πιστεύεις, πως είναι προτιμότερος ο ένδοξος θάνατος από τη δειλή υποχώρηση και την αμαχητί υποταγή. Η δεύτερη όψη είναι η

Κάθε 13η του Δεκέμβρη, σκύβουμε με πολύ σεβασμό, σε μια ματοβαμμένη σελίδα της προσφάτης ιστορίας μας. Είναι η πονεμένη σελίδα της καταστροφής των μαρτυρικών Καλαβρύτων, που γραφτήκε πρίν από 78 χρόνια, στις 13 Δεκεμβρίου του 1943 . Ήταν εκείνη η μαύρη Δευτέρα, που οι Γερμανοί, που είχαν φτάσει στα Καλάβρυτα από τις 9 Δεκεμβρίου, είχαν μαζέψει όλους τους Καλαβρυτινούς στην Πλατεία. Εκεί χώρισαν τις γυναίκες και τα παιδιά από τους άνδρες με όση ευκολία και ταχύτητα χωρίζει ο βοσκός τους αμνούς από τα ερίφια. Τις γυναίκες τις έκλεισαν στο σχολείο. Τους άνδρες τους οδήγησαν λίγο έξω από την πόλη, στο χωράφι του Καπή. Τους έβαλαν να κοιτάζουν προς τα Καλάβρυτα, που 'χαν κιόλας αρχίσει να καίγονται. Ως εκεί ψηλά φτάνουν οι φωνές των γυναικών. Οι μελλοθάνατοι νόμισαν πως καίνε ζωντά τα γυναικόπαιδα μέσα στο σχολείο. Κάποιες φωτοβολίδες έδωσαν το σύνθημα. Το ρολόϊ της Εκκλησίας χτύπησε 12. Τα πολυβόλα κροτάλισαν από τα κοντινά υψώματα. Επι 10 ολόκληρα λεπτά ξερνούσαν καυτό μολύβι και θέρι

Mπορεί στις 9 του Δεκέμβρη να κυριαρχεί η εορτή της Συλλήψεως της Αγίας Άννης , μητέρας της Παναγίας μας, όμως αύριο, ενθυμούμαστε και τιμουμε, μία ακόμη Άννα, την Δικαία, σύζυγο του Λευΐτη Ελκανά και μητέρα του Προφήτη Σαμουήλ, η οποία, σε τούτες τις δύσκολες ημέρες που ζούμε, έχει να μας δώσει δύο πολύ σπουδαία και πολύ ουσιαστικά μαθήματα. Η Άννα ήταν στείρα, γεγονός που τάραζε την ψυχή της και την γέμιζε με θλίψη και ανείπωτο πόνο. Μέρες και νύχτες προσευχόταν με λυγμούς, εξαντλημένη από τις πολυήμερες νηστείες. Φαινόταν σαν να παραμιλάει και όλοι την περνούσαν για μεθυσμένη ή νόμιζαν πως είχε χάσει εντελώς τα λογικά της. Όμως εκείνη, με οδύνη, ζητούσε από Τον Θεό, να άρει από πάνω της τον όνειδο της ατεκνίας και να της χαρίσει ένα παιδί κι εκείνη θα του το αντιχαρίσει με την σείρα της για να Τον υπηρετεί. Και ο πάντα Οικτίρμων κι Ελεήμων Θεός, άκουσε την προσευχή της και η Άννα έμεινε έγκυος στον μέγα Προφήτη και Κριτή Σαμουήλ. Όταν το παιδί απογαλακτίστηκε, η Άννα, πιστή στο τάμ

Ήταν περίπου το 300 μ.Χ., όταν στην μικρή πόλη της Λυκίας, τα Πάταρα, κινούνταν δραστήρια ένας ενάρετος νέος, μοναχογιός ευσεβών γονέων. Όλοι τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν, γιατί τον γνώριζαν από μικρό παιδί και παρακολουθούσαν την γεμάτη ηθικό μεγαλείο ζωή του. Λένε μάλιστα, πως όταν ακόμη ήταν βρέφος, Τετάρτη και Παρασκευή, αρνούνταν να θηλάσει από την μητέρα του, σαν να γνώριζε την νηστεία των συγκεκριμένων ημερών. Όσο μεγάλωνε, τόσο γινόταν σοφότερος και σοβαρότερος. Απέφευγε τις κακές συναναστροφές και επιζητούσε την φιλία γηραιότερων και σοφότερων ανθρώπων. Του άρεσε πολύ να μαθαίνει κι απολάμβανε ιδιαίτερα τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Διακρινόταν για την απλότητα και την καταδεκτικότητά του. Το στολίδι όμως του χαρακτήρα του ήταν η υπέρμετρη φιλανθρωπία του. Μετά το θάνατο των γονέων του, διένειμε όλη την περιουσία που κληρονόμησε απ' αυτούς, στους φτωχούς, ενδιαφερόμενος μόνο για τον πλούτο της ψυχής του μέσω των αρετών. Η καλοσύνη του, η απλότητά του κι η ευσέβειά του

Όποιος έχει έναν πολύτιμο θησαυρό, έχει μαζί και μία μεγάλη έγνοια: Που και πως να τον κρύψει, για να τον προφυλάξει από κλέφτες και κακοποιούς. Ένα τέτοιο πολύτιμο θησαυρό, καυχιόταν πως είχε και ο Διόσκουρος, ο πατέρας της Αγίας που τιμά αύριο η Εκκλησία μας, της Αγίας Βαρβάρας . Κι όντως, η μονάκριβή του, ήταν απ' τα πιο σπάνια λουλούδια που φυτεύει Του Θεού η Αγάπη στης γης το περιβόλι. Γι' αυτό το λουλούδι, το καμάρι του, για να το προφυλάξει απ' της κακίας το λίβα, απ' της διαφθοράς την παγωνιά, έκτισε έξω από την πόλη της Νικομήδειας, ένα αρχοντικό και την έβαλε μέσα. Έστειλε εκεί την Βαρβάρα, με γυναίκες της εμπιστοσύνης του, για να την υπηρετούν κι έφυγε σε ταξίδι μακρινό, εκεί όπου τον καλούσαν οι υποθέσεις του. Ήταν οι Χριστιανές που βρίσκονταν στην ακολουθία της νεαρής αρχοντοπούλας; Ήταν που στις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς και της περισσυλογής, άφηνε το πνεύμα της ν' αγκαλιάζει την αλήθεια για τον Έναν και Αληθινό Θεό; Ίσως και τα δύο. Πάντως όταν γύρ