π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Οκτώβριος! Τούτος ο μήνας ειν' αλλιώτικος. Είναι γεμάτος δόξα, πίστη, αισιοδοξία, αυτοθυσία. Γεμάτος εθνικό παλμό, αγνό πατριωτισμό, οραματισμούς τους Γένους, συνείδηση του ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να καταφέρουμε. Είναι μήνας ελληνικός. Δεν ανήκει μόνο στον χρόνο. Ανήκει στην ιστορία και δεν θα γίνει ποτέ παρελθόν για τον Έλληνα. Οκτώβριος 1912-2021: 109 χρόνια από τους λαμπρούς απελευθερωτικούς Βαλκανικούς πολέμους. Οκτώβριος 1940-2021: 81 χρόνια από το ένδοξο ΟΧΙ. Κοινά στοιχεία - συντελεστές της νίκης: Oμοψυχία, ενότητα, αίσθημα ευθύνης, ηρωισμός άφθαστος, πίστη στην βοήθεια Του Θεού και στην προστασία της Παναγίας. Τούτος ο μήνας ειν' αλλιώτικος. Και μπορεί να γίνει οδηγός! Καλό μήνα σε όλες και όλους!

Όσα κι αν έχουν γραφεί, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό για τον Ιωάννη Καποδίστρια, η μεγάλη αυτή προσωπικότητα της ελληνικής ιστορίας, αυτό το πρότυπο Ανθρώπου και πολιτικού, παραμένει πάντα ο μέγαλος γνωστός-άγνωστος. Μόλις φέτος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 ετών από την Εθνεγερσία του 1821, έχουν γραφεί πλήθος πραγματείες, βιογραφίες και αξιολογήσεις του σπουδαίου του έργου για την Ελλάδα. Είναι όμως αυτό το απέραντο και τόσο μοναδικό του είδους του, το τόσο εκτυφλωτικό σε λάμψη και στην πράξη σε θυσία, που όσα κι αν λεχθούν, όσα κι αν γραφούν, βρίσκεται πάντοτε μία πτυχή, μία έξαρση άγνωστη, που όχι μόνο εντυπωσιάζει, αλλά και συγκινεί. Ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, που δολοφονήθηκε σαν σήμερα το 1831, μπορούμε να πούμε πως ήταν πραγματικά, από την άποψη της διοικήσεως, ο Ηρακλής που έπρεπε να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία , όχι για να προχωρήσει, αλλά για να διασφαλίσει τη στοιχειώδη διαβίωση της χώρας. Το Σύνταγμα της Τροιζήνος του 1827 , ήταν το τελειότερο

«Εκείνος ον εφίλει ο Ιησούς» . Δηλαδή εκείνος που αγαπά ο Ιησούς. Κάνει διακρίσεις ο Κύριος; Όχι φυσικά. Η θεϊκή καρδιά Του όλους μας χωράει και όλους μας αγαπάει το ίδιο. Όμως όταν κάποιος ανοίγει την ψυχή του προς Εκείνον, ανταποκρίνεται. Κι αυτή η αμοιβαία αγάπη, γίνεται τότε ένας μυστικός ιστός που κρατά την ανθρώπινη, ασθενική καρδιά, ενωμένη με κείνη Του Θεανθρώπου. Και μεταξύ των δύο καρδιών, υπάρχει μυστική επαφή, συνεννόηση, ώστε ο αγαπών να νιώθει τον αγαπώμενο με μία αίσθηση πολύ πιο εχέγγυα από την όραση ή τις άλλες αισθήσεις του σώματος. Όποιος έτσι αγαπάει Τον Χριστό, αποκτά γνώση. Θεογνωσία. Αυτός πλέον ζει για Τον Θεό και επομένως ζει με Τον Θεό. Έχει δώσει όλο του το είναι στον Κύριο, γι' αυτό και αξιώνεται να αντανακλά στο εσωτερικό του την εικόνα Του. Ο ίδιος ο Χριστός εξάλλου το είπε: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» . Έχετε παρατηρήσει ποτέ την εικόνα του Μυστικού Δείπνου; Θα έχετε δει προφανώς έναν από τους μαθητές, τον νεότερο σε ηλι

Το Ικόνιο ολόκληρο βρίσκεται στο πόδι. Έχει φτάσει εκεί ο ξακουστός Απόστολος, ο Παύλος. Τα μεγαλόπνοα κηρύγματά του, ηλεκτρίζουν τα πλήθη. Καθημερινά, συνωστίζονται στο σπίτι του Ονησιφόρου, όπου κηρύττει, μέχρι αργά τη νύχτα. Ανάμεσα στο πλήθος βρίσκεται και μία νεαρή ειδωλολάτρισσα. Ονομάζεται Θέκλα. Όλο το παρουσιαστικό της δείχνει ότι κατάγεται από αρχοντική οικογένεια. Τα πρωτάκουστα λόγια του διαπρύσιου κήρυκα βρίσκουν ξεχωριστή θέση στην ευγενή ψυχή της. Όλοκληρο το είναι της αναμοχλεύεται. Δρόμοι καινούργιοι ανοίγονται εμπρός της. Η μητέρα της, φανατική ειδωλολάτρισσα, κάτι υποπτεύεται κι αρχίζει ν' ανησυχεί. Και να, σε λίγο σωστή θύελλα ξεσπάει όταν μαθαίνει, απ' την ίδια την κόρη της, τη Θέκλα, πως πηγαίνει στις συγκεντρώσεις των Χριστιανών. Αποφασίζει να την πιέσει να κάνει σύντομα τον γάμο της μ' έναν ειδωλολάτρη με τον οποίον είχε μνηστευθεί, πρίν γνωρίσει την Χριστιανική αλήθεια. Στην επιμονή της μητέρας της όμως η νεαρή Θέκλα μένει άκαμπτη. Ποτέ δεν θα δεχτε

«Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;» Αυτά τα λόγια θ' ακούσουμε να λέει ο Κύριος στο αυριανό ευαγγέλιο, τα οποία ειπώθηκαν με αφορμή μια σύσταση που Του έκανε ο Απόστολος Πέτρος, ν' αποφύγει το σταυρικό θάνατο, να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, όπου γνώριζε ότι θα Τον σταύρωναν. Τότε ο Χριστός του μίλησε πολύ αυστηρά κι έπειτα γύρισε στον όχλο που Τον ακολουθούσε και είπε τα παρακάτω λόγια: «Όποιος θέλει να έρχεται μαζί μου και να με ακολουθεί ως δικός μου πιστός κι αφοσιωμένος μαθητής, ας γνωρίζει ότι πρέπει ν' απαρνηθεί τον εαυτό του, ώστε να μη ζει έχοντας ως κέντρο της ζωής του τη φιλαυτία του και το «εγώ» του κι ακόμη να λάβει τη σταθερή απόφαση να υποστεί για μένα κάθε κακοπάθεια και δοκιμασία και αντιξοότητα, ακόμα και θάνατο σταυρικό κι έτσι να με ακολουθεί. Διότι όποιος φοβηθεί και δειλιάσει μπροστά στις κάθε είδους αντιξοότητες που θα του έρθουν στην συνοδοιπορία μαζί μου και θελήσει να σώσει τη ζωή του, αυτός να ξέρει ό

Έφτασε η ημέρα που ξεπροβάλλει μέσα απ' τ' άρωμα των βασιλικών και του λιβανιού που άφθονα καίγεται στα θυμιατήρια, ο Τίμιος Σταυρός, το καύχημα, το στήριγμά μας, το αήτηττο όπλο μας. Ο Σταυρός υψώνεται κι οι πιστοί σκύβουν ως κάτω να προσκυνήσουν το ιερό σύμβολο. «Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν Δέσποτα» , σιγοτονίζουν με ευλάβεια τα χείλη μας. Σκιρτούν οι καρδιές. Υγραίνονται τα μάτια. Είναι η μέρα του Σταυρού. Τον ξέρεις τον Σταυρό, Ελληνίδα, Έλληνα. Τον διάλεξε αντί για θρόνο εδώ στη γη ο Λυτρωτής σου, τον έβαψε με το Τίμιο Αίμα Του κι έλουσε μέσα σ' αυτό εσένα κι όλους εκείνους που Τον πιστεύουν. Αυτός ο Σταυρός σου δίνει το δικαίωμα να λες Τον Θεό Πατέρα, αλλά και το προνόμιο να σε λέει ο Θεός παιδί Του. Τον φοράς χρυσό, ασημένιο, ξύλινο ή πλεκτό πάνω σου. Τον σχηματίζεις με τα τρία σου δάχτυλα πολλές φορές την ημέρα πάνω στο στήθος σου. Τον αντικρύζεις με ελπίδα στημένο στον τρούλο της εκκλησίας ή στην γαλανόλευκη σημαία μας. Δύο χιλιάδες είκοσι ένα χρόνια τώρα, βιώνουμ

Ήταν 13 Σεπτεμβρίου όταν πρωτοξέσπασε η πυρκαγιά στην αρμένικη συνοικία. Τότε που οι τούρκοι ανατίναξαν τον ναό του Αγίου Νικολάου, μαζί με πλήθος γυναικόπαιδα που είχαν καταφύγει εκεί. Γιγάντιες φλόγες ξεπετάχτηκαν τότε παντού και τύλιξαν τα περιλουσμένα με βενζίνη από το χέρι του εχθρού σπίτια. Θεόρατοι καπνοί μαύρισαν τον ουρανό. Τρέχαν στους δρόμους οι Έλληνες ουρλιάζοντας, πετούσαν σαν τα σκιασμένα πουλιά. Ποτάμι που ξεχύθηκε το ανθρωπολόι των προγόνων μας, κυλά κατά την προκυμαία, με την ελπίδα να σωθεί στη θάλασσα. Παντού σκηνές τρόμου, φονικά, εξευτελισμοί ανείπωτοι. Αλίμονο στους γέρους και στα μικρά παιδιά, αλίμονο στις εγκυμονούσες, αλίμονο στα νέα κορίτσια! Φτάνουν στην παραλία κι εκεί άλλος πανικός, καινούργια οδύνη. Πίσω η φωτιά, μπροστά η θάλασσα και πουθενά τα καράβια. Τα αγκυροβολημένα «συμμαχικά» δεν δέχονται. Κόβουν χέρια, ρίχνουν βραστό νερό, γκρεμίζουν στην θάλασσα όσους επιχειρούν ν' ανέβουν πάνω τους. Κι όταν φτάσαν τα ελληνικά καράβια ποιος να πρωτομπεί; Ποι

Κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, συνεχίζουν οι Ισραηλίτες το δρόμο τους από την Αίγυπτο στη Γη της Επαγγελίας. Βρίσκονται τώρα στη Χερσόνησο του Σινά, στην Έρημο Εδώμ. Δύο εκατομμύρια ψυχές.. Η πορεία τους γίνεται ακόμα πιο δύσκολη εκεί. Δεν μπορούν να σβήσουν τη δίψα τους διότι δεν υπάρχει νερό. Δεν μπορούν να βαδίσουν ελεύθερα γιατί τα πόδια τους βουλιάζουν μέσα στην καυτή άμμο. Δεν υπάρχουν φρέσκα τρόφιμα για να ικανοποιήσουν την πείνα τους. Ο ήλιος τους αφήνει λιπόθυμους. Και σαν να μην τους έφταναν όλες αυτές οι ταλαιπωρίες, δοκιμάζουν τώρα και τη μεγαλύτερη θλίψη: Τον θάνατο! Δηλητηριώδη φίδια πέταγονται μέσα απ' την άμμο, μπερδεύονται στα πόδια τους και κουλουριάζονται στο σώμα τους. Το θανατηφόρο δηλητήριό τους μπαίνει στο αίμα τους και η έρημος γεμίζει πτώματα. Χιλιάδες νεκροί. Αβάστακτος πόνος. Γονείς θρηνούν τα μικρά παιδιά τους και παιδιά θάβουν τους γονείς τους, αναμένοντας κι εκείνα με τη σειρά τους τον δικό τους θάνατο. Κανείς δεν επρόκειτο να ζήσει μέσα σ' αυτή τη φ

Ένα ζευγάρι που μπορεί πολλά να διδάξει, ειδικότερα τα νέα ζευγάρια, μας προβάλλει σήμερα η Εκκλησία μας: Τους Αγίους Θεοπάτορες Ιωακείμ και Άννα, την Σύναξη των οποίων εορτάζουμε. Είναι το τελειότερο ζευγάρι που έζησε στη γη. Κι αυτό διότι σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό: «όποιο δέντρο έχει τον υψηλότερο βλαστό είναι και η ρίζα του ανάλογη». Ο υψηλότερος βλαστός είναι η Υπεραγία Θεοτόκος , το Καύχημα της Οικουμένης , αρά και οι ρίζες της, εκείνες που έδωσαν ζωή στο Ρόδο το Αμάραντο , δεν θα μπορούσαν να μην είναι ανάλογες της αξίας, της ποιότητος και του κάλλους του. Μέχρι όμως ν' αξιωθούν ο Ιωακείμ και η Άννα αυτού του μεγάλου γεγονότος, πέρασαν πολλά βάσανα και πολλές πίκρες και βίωσαν τον ονειδισμό και την απαξίωση της κοινωνίας, λόγω του ότι είχαν φτάσει σε μεγάλη ηλικία και δεν είχαν καταφέρει ακόμα να τεκνοποιήσουν, κατί που εκείνα τα χρόνια εθεωρείτο, ύψιστη υποχρέωση προς Τον Θεό. Είχαν όμως πολλή υπομονή και πίστη, κάτι που τους έδινε τη δύναμη να υπομένουν όλε

Το ότι η Παναγία κατέχει κεντρική θέση στην Ορθοδοξία, το αποδεικνύει περίτρανα το γεγονός, πως το εκκλησιαστικό έτος, ξεκινάει με μία Θεομητορική εορτή, το Γενέθλιον της Θεοτόκου που εορτάζουμε σήμερα και τελειώνει με μία άλλη, την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου που εορτάσαμε πρίν από μερικές ημέρες, στις 31 Αυγούστου. Το γεγονός που σήμερα εορτάζουμε, δεν τοποθετήθηκε τυχαία στην πρώτη θέση όλων των εορτών του έτους, αφού αποτελεί την απαρχή της υλοποίησης του θείου σχεδίου για τη σωτηρία των ανθρώπων. Χρειάζεται βλέμμα ξεκάθαρο, χρειάζονται «κεραίες» ευαίσθητες, για να μπορέσουμε να δούμε, ν' αντιληφθούμε, όλα εκείνα τα υπέροχα μηνύματα που μας στέλνει κάθε σταθμός της αγιασμένης ζωής της Παναγίας. Εκείνο όμως που μας λέει τα περισσότερα κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι πως είχε μάθει από μικρό κοριτσάκι να δηλώνει πρόθυμα παρούσα, σε κάθε μικρή, καθημερινή πρόσκληση που της έκανε ο Θεός. Είχε συνηθίσει τον εαυτό της να λέει ολόκαρδα «ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κα