π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Στις ανατολικές παρυφές του Υμηττού, 510 μέτρα πάνω από την γενέτειρα του μεγαλύτερου ρήτορα της αρχαιότητας Δημοσθένη , την Παιανία , βρίσκεται το μεγαλύτερο και ομορφότερο Σπήλαιο της Αττικής και ένα από τα τρία ομορφότερα της Ελλάδας, μαζί με εκείνα του Διρού , του Περάματος και της Δρογκαράτης , το Σπήλαιο Παιανίας ή αλλιώς «Κουτούκι» . Ανακαλύφθηκε τυχαία το 1926 , όταν το κατσίκι ενός βοσκού, έπεσε μέσα στην 38,5 μέτρων φυσική του είσοδο και εξερευνήθηκε για πρώτη φορά, δύο χρόνια αργότερα ( 1928 ), μία χιονισμένη και παγωμένη ημέρα του Φεβρουαρίου, από τους πρώτους που τόλμησαν να κατέλθουν στο εσωτερικό του κρεμασμένοι από ένα σχοινί( ! ): Tον δημοσιογράφο και μεγάλο πεζοπόρο και ορειβάτη εκείνης της εποχής Δημήτρη Χατζόπουλο , τα αδέλφια Ι. & Δ. Χατζησωτηρίου και άλλους δύο. Οι εντυπώσεις απ' αυτήν την πρώτη ανθρώπινη κάθοδο στο εσωτερικό του Σπηλαίου της Παιανίας, δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Ελληνικός Ταχυδρόμος» της 10ης Φεβρουαρίου του 1928 . Ακολούθησαν κι ά

                                            Επί των οδών Αγίου Παντελεήμονος & Ικάρου Τζέμου , πλησίον της οδού Αγίου Θωμά , ανάμεσα στην Αττική Οδό και στη Λεωφόρο Λαυρίου , κοντά στο εκκλησάκι της Ευαγγελίστριας , με το οποίο συνδέονται με κοινή λαογραφική παράδοση, βρίσκεται ο ναΐσκος του Αγίου Παντελεήμονος . Το γραφικό ξωκκλήσι, βρίσκεται μέσα σ' έναν πευκόφυτο περίβολο, ανάμεσα σε αγρούς και πολύ λίγες κατοικίες, λίγο πιο κάτω από το λόφο Μύρτεζα της «Αγια-Σωτήρας» , με ελεύθερη θέα προς τα νοτιοδυτικά. Πρίν από δύο περίπου χρόνια, με το μεράκι, την αγάπη και την άοκνη προσπάθεια του Πανοσιολογιοτάτου Αρχιμανδρίτου και υπευθύνου για τον ναΐσκο π. Αγγέλου Πουλάκη , αλλά και την καθοριστική συμβολή του τότε επικεφαλής της μείζονος μειοψηφίας και νυν Δημάρχου Παιανίας κ. Ισιδώρου Μάδη , ο οποίος και μεσολάβησε στον μεγάλο ευεργέτη εφοπλιστή Αθανάσιο Μαρτίνο , ο ναΐσκος, ο οποίος είχε υποστεί την φθορά του χρόνου, αναστηλώθηκε και μπορούμε πλέον να τον απολαμβάνουμε στη ση

Μεγάλη ευλάβεια τρέφουν οι κάτοικοι της Παιανίας για την Αγία Παρασκευή . Κι αυτό αποδεικνύεται απ' την μαζική τους προσέλευση και συμμετοχή με κάθε τρόπο, κάθε χρόνο στην μνήμη της, αλλά και από το πόσο συχνά επιλέγουν τον ιερό της ναό για να τελέσουν σ' αυτόν διάφορα μυστήρια. Όμως υπάρχει κι ένας ακόμη, πολύ σημαντικός λόγος, που η Αγία τιμάται τόσο πολύ στην Παιανία κι αυτός δεν είναι άλλος, από το γεγονός πως η Αγία Παρασκευή, προστάτευε κι εκείνη όπως λέγεται, μαζί με τον Πολιούχο Άγιο Αθανάσιο , κατά την Τουρκοκρατία τους κατοίκους του Λιοπεσίου. Σύμφωνα μάλιστα με τον Κυριάκο Παπασπύρου , η Αγία προειδοποιούσε τους κατοίκους να φύγουν πρίν ακόμα φθάσουν οι Τούρκοι επιδρομείς. Ακουγόταν πρώτα μια βοή και στη συνέχεια μια γυναικεία φωνή, η οποία ερχόταν από το μέρος του ναού και έλεγε: «Αχ τα παιδιά μου! Πωπω παιδιά μου! Φύγετε! Φύγετε!». Ο χώρος όπου βρίσκεται σήμερα το πανέμορφο εκκλησάκι, το οποίο πρόσφατα υπεβλήθη σε εργασίες συντήρησης από την Αρχαιολογική Υπη

Μέσα στην τσιμεντοθάλασσα της πόλης μας, ανάμεσα σε τοίχους και ντουβάρια που φυλακίζουν την καθημερινότητά μας, το ξωκκλήσι του Προφήτη Ηλία, με την εκπληκτική θέα, στον ομώνυμο λόφο στην Παιανία, ξεπροβάλλει σαν γέφυρα, σαν προγεφύρωμα θα λέγαμε, προς τον Ουρανό. Μέσα στην παράφωρη αισθητική της αστικοποίησης, είναι λες και περιμένει να δώσει τον σωστό τόνο, να ξαναδώσει αρμονία στη ζωή μας. Σαν ένα άλλο άστρο των Μάγων, που από την Περσία της σύγχρονης ζωής, που μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα, μας οδηγεί στο Φως το αληθινό! Ένας ακόμη φάρος πνευματικός, ένα πανδοχείο Του Θεού, που το οφείλ ουμε στους γηγενείς αυτού του τόπου, ανθρώπους απλούς, αγνούς και ευσεβείς, που αυτή τους η ευσέβεια, τους οδήγησε να χτίσουν όλα αυτά τα πανέμορφα ξωκκλήσια της περιοχής μας, για να λειτουργήσουν ως καταφύγιο για κάθε πονεμένο, αδικημένο, κυνηγημένο, ταλαίπωρο, στρατοκόπο, θαλασσοδαρμένο. Αλλά και για να εκφράσουν την Πίστη και την βαθιά ευγνωμοσύνη τους στον Θεό, που με αγάπη δημιούργησε