π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες φορές κι αν ακούσω την παραβολή του ασώτου, η οποία είναι το απαύγασμα της ευσπλαχνίας και της στοργικότητας του Θεού Πατέρα για τον άνθρωπο, πάντοτε θα ριγώ στην σκέψη εκείνης της ανοιχτής αγκαλιάς. Μπροστά στο μεγαλείο της. Στο αμέτρητο, στο απύθμενο, της πατρικής Του αγάπης. Κάθε φορά που πλησιάζει η Κυριακή του Ασώτου και είμαι ακόμη μακριά Του, διασκορπίζοντας την πατρική περιουσία, περιπλανόμενος, κυκλωμένος από αγέρηδες λυσσαλέους, μόνος ανάμεσα σε χοίρους, γευόμενος ξυλοκέρατα, Τον φαντάζομαι στην καμπή του δρόμου, να με προσμένει να επιστρέψω. Το βλέμμα μου, δεν τολμά ν' ανταμώσει το δικό Του, πονεμένο βλέμμα. Με περιμένει να εμφανιστώ για να τρέξει να με προϋπαντήσει. Να βγάλει από πάνω μου τα βρωμερά κουρέλια της αμαρτίας και της φθοράς και να με ντύσει με τα ενδύματα της λαμπρότητας. Να βάλει στο χέρι μου το πολύτιμο δακτυλίδι των αρραβώνων με την αιώνια ζωή. Να μου παραθέσει το πλούσιο τραπέζι της Χρηστότητός Του, προκειμένου να γιορτάσο

Της αποκαλύφθηκαν αλήθειες σπουδαίες. Της φανερώθηκαν κρυμμένα μυστικά, της λύθηκαν απορίες. Άκουσε λόγια, που έκαναν την καρδιά της να σκιρτήσει από πόθους ιερούς. Σαν βάλσαμο έπεσαν μέσα της. Σαν δροσερό νερό, στο κατάξερο χωράφι της ψυχής της. Η Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα, την μνήμη της οποίας τιμά αύριο η Εκκλησία μας, συναντήθηκε στο πηγάδι του Ιακώβ, στη Σιχέμ της Αρχαίας Παλαιστίνης, μ' Εκείνον για τον οποίον είχε ακούσει πως κάποτε θα έρθει στον κόσμο, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα Τον συναντούσε μπροστά Της και μάλιστα πως θα της ζητήσει νερό από τη στάμνα της, την οποία είχε έρθει να γεμίσει στο εν λόγω πηγάδι, για να σβήσει την δίψα Του. «Δος μει πιείν» , της λέει ο Χριστός. Η Αγία, Του ρίχνει μία ερευνητική ματιά και απορεί μ' αυτό που ακούει. Αυτός είναι Ιουδαίος. Τα ρούχα Του, η ομιλία Του, το δείχνουν. Πως ζητά από μία Σαμαρείτιδα νερό, αφού τόσες πολλές διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στους Ιουδαίους και στους Σαμαρείτες; Για Τον Χριστό όμως δεν ισχύουν αυτά.

Ήταν 22 Φεβρουαρίου του 1821 . Απόγευμα. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης , με καρδιά που παλλόταν από συγκίνηση, με του ενθουσιασμού τα φτερά και του ηρωισμού την δύναμη, ξεκίνησε! Μαζί του, τα δύο του αδέλφια, Νικόλαος & Γεώργιος , αλλά και τα επαναστατικά στρατεύματα που είχαν μπει υπό την αρχηγία του. Ο Προύθος , παραπόταμος του Δούναβη, έγινε το πρώτο πέρασμα, που θα τους έφερνε κοντύτερα στον τόπο των μεγάλων τους ονείρων, εκεί που θα έπαιρνε σάρκα και οστά η μεγάλη ιδέα του αγώνα για την Ελευθερία! Αφού τον διάβηκαν, κατευθύνθηκαν στο μοναστήρι του Γαλατά στο Ιάσιο . Ονομαστό έμεινε το μοναστήρι εκείνο, διότι από εκεί ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, έστειλε την περίφημη ιστορική διακύρηξη που έγινε η αρχή του αγώνα: «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» . Με τα λόγια αυτά, ο αρχηγός και οι Ιερολοχίτες, έδιναν συγκινημένοι την υπόσχεση στον Θεό και στην Ελλάδα . Με την πένα εκείνη την ώρα. Με τα έργα, το αίμα και την ίδια τη ζωή τους αργότερα. Ο δαυλός που άναψε ο Υψηλάντης, θέρμανε ψυχές, θέριεψ

Μέσα από τη σκληρή, πολυεπίπεδη δοκιμασία των ημερών μας, φτάσαμε και φέτος, συν Θεώ, στην ευλογημένη και κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, η οποία ξεκινά από αύριο, Κυριακή του Τελώνου & του Φαρισαίου και ολοκληρώνεται το Μεγάλο Σάββατο, πρίν την Ανάσταση Tου Κυρίου. Πήρε το όνομά της, από το βιβλίο που περιλαμβάνει τις λεγόμενες ωδές, δηλαδή τους ύμνους, που θα ακούγονται καθόλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου στους ιερούς μας ναούς. Το εν λόγω βιβλίο, θα τοποθετηθεί από απόψε το βράδυ, κατά την ακολουθία του Εσπερινού στα αναλόγια των ψαλτών μας, αφού πρώτα ο εκάστοτε Πρωτοψάλτης, το παραλάβει μπροστά από την εικόνα Του Χριστού και το ασπαστεί. Η συγκεκριμένη περίοδος, η οποία βρίθει από βαθιά νοήματα και θείες αλήθειες, ξεκινά με μία ευαγγελική περικοπή, στην οποία αναφέρεται μία παραβολή που διηγήθηκε ο Χριστός σε μερικούς που είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους: Στον περίφημο ναό του Σολομώντος, ανέβηκαν μία ημέρα δύο άνθρωποι για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν φαρισαίος και ο

Διαβάζοντας κανείς τον βίο της Αγίας Φιλοθέης, την μνήμη της οποίας τιμά αύριο, 19 Φεβρουαρίου , η Αγία μας Εκκλησία, απορεί και θαυμάζει: Τoν ηρωισμό, την αυτοθυσία, την αγάπη για τον συνάνθρωπο και την ολόψυχη παράδοσή της στον Θεό. Η ζωή της, υπερέβη κάθε ανθρώπινη λογική. Όμως, έτσι δεν συμβαίνει πάντοτε με τους Αγίους; Bρίσκονται ανάμεσά μας, αλλά έχουν έναν τρόπο ζωής που ξεφεύγει απ' τα του κόσμου μας. Έζησε σε μία εποχή πάρα πολυ σκοτεινή και ιδιαίτερα δύσκολη. Μία εποχή που ομοίαζε, θα μπορούσαμε ίσως να πούμε, μ' αυτήν που εμείς τώρα βιώνουμε. Μία εποχή καταπίεσης, βαρβαρότητας, απελπισίας και μεγάλης φτώχιας. Προερχόταν από εύπορη οικογένεια και είχε την δυνατότητα να απολαύσει όλες τις ανέσεις και όλα τα αγαθά που αυτή της η προέλευση της εξασφάλιζε. Εκείνη όμως, βλέποντας πόσο πολύ υπέφερε ο κόσμος γύρω της, δεν βυθίστηκε μέσα στην παραζάλη του υλισμού και της καλοζωίας, αλλά αποφάσισε να αφιερώσει στον σκοπό της απάλυνσης του ανθρωπίνου πόνου και της αντίδρασης στ

Φως χύθηκε μέσα στην θλιμμένη καρδιά της ειδωλολάτρισσας γυναίκας από την Χαναάν της σημερινής Παλαιστίνης, όταν έμαθε πως ο Μεγάλος Διδάσκαλος, βρισκόταν κοντά στα σύνορα της δικής της χώρας. Είχε ακούσει τόσα για την θαυματουργική Του δύναμη, για την απέραντη καλοσύνη, για την Αγάπη Του. Θα τρέξει να Του πει όλο της τον πόνο, θα τον ικετεύσει ταπεινά: « Kύριε, απόγονε του Δαβίδ, λυπήσου με! Το κορίτσι μου έχει δαιμόνιο και υποφέρει αφάνταστα! ». Η φωνή της πνίγεται από τους λυγμούς. Απ' τα μάτια της τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα. Μα τι περίεργο! Καμία προσοχή. Ο Κύριος συνεχίζει την πορεία Του, λες και δεν δίνει καμία σημασία στην πονεμένη μητέρα. Μα τόσο σκληρός και άκαρδος είναι τελικά; Οι μαθητές, συγκινημένοι από το θέαμα της καημένης της γυναίκας, λυγίζουν. Μπαίνουν στη μέση. Παρακαλούν τον Δάσκαλό τους να την ακούσει, να την σπλαχνιστεί, γιατί από τις σπαρακτικές της φωνές, κόσμος πολύς θα μαζευτεί. Μα ο Κύριος, που γνώριζε την μεγάλη της Πίστη κι ήθελε να την επιβραβεύσει, φαιν

Νυφούλες ντυμένες ένα ολόλευκο νυφικό οι ανθισμένες αμυγδαλιές, υψώνουν περήφανα αυτή την εποχή το παράστημά τους και σπάζουν με την ομορφιά τους την μουντάδα της ψυχής μας, όταν τις συναντάμε κατά τον περίπατό μας στην πόλη ή σε μία φευγαλέα απόδρασή μας στην φύση. Στάθηκα χθες και κοίταζα για ώρα πολλή μία από αυτές και ο νους μου πάσχιζε για πολλοστή φορά να συλλάβει το μυστήριο της Δημιουργίας. Ήταν λες και δοκίμαζα με την ψυχή μου την ομορφιά της. Μέσα στον παγερό χειμώνα, της φύσεως αλλά και του εσωτερικού μας κόσμου, ετούτες τις ομολογουμένως ιδιαίτερα ζόρικες ημέρες για όλους μας, φέρνουν το μήνυμα μίας άλλης εποχής. Έριξαν βαθιά τις ρίζες τους μέσα στην γη και στέκονται αλύγιστες στον λυσσαλέο βοριά που τις δοκιμάζει. Από εκεί αντλούν όλη την δύναμή τους. Παίρνουν ο,τι χρησιμότερο υπάρχει για ν' ανοίξουν τα μικρά άνθη τους. Έχετε σκεφτεί ποτέ πως ένα δέντρο ανθίζει και μέσα στην δική μας ψυχή; Όσο οι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια και οι καιροί περνούν, ρίχνει τις ρίζες του β

Ήταν 4 Φεβρουαρίου του 1843 όταν ορφανέψαμε. Ξημερώματα. Όταν η κορυφαία μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, ο Γέρος του Μοριά , ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης , ανυψώθηκε στην αιωνιότητα. Όταν ο εφάμιλλος των ομηρικών ηρώων και των θρυλικών βυζαντινών ακριτών, ο Μωυσής των Ελλήνων , που ενσάρκωνε τα ιδανικά του ορθόδοξου πνεύματος και εξιδανίκευε τις αρετές της Ελληνικής Παιδείας, κατέλαβε την θέση που του άξιζε στο εικονοστάσι του Γένους και στο Πάνθεον των αθανάτων ηρώων. Τι λόγια μπορούμε να βρούμε για να περιγράψουμε τον βίο του τον γεμάτο περιπέτεια και τον μοναδικό του χαρακτήρα; Από την κούνια ακόμη νανουρίστηκε με κλέφτικα τραγούδια και τα σπαρακτικά μοιρολόγια της μάνας του που θρηνούσε για το χαμό του πατέρα του στη μάχη. Έκαιγε μέσα του τόσο θεριεμένη η φλόγα του πατριωτισμού, ώστε από τα δεκαπέντε του μόλις χρόνια, έφυγε στα βουνά για να γίνει κλέφτης. Γεννήθηκε ηγέτης, εξελίχθηκε σε παιδαγωγό και αληθινό φιλόσοφο. Το προσωνύμιο «Γέρος του Μοριά» δεν του αποδόθηκε τυχαία. Περιέκλε

Στην Ελλάδα, μέχρι το 1960 , οπου και μεταφερθηκε τον Μάιο, η γιορτή της Μητέρας, εορταζόταν στις 2 Φεβρουαρίου , της Υπαπαντής . Όμως ένα τόσο ιερό πρόσωπο για τη ζωή του κάθε ανθρώπου, μπορεί να περιοριστεί μόνον στη τιμή που αναλογεί μέσα στο στενό πλαίσιο του εορτασμού μιας συγκεκριμένης ημέρας; Πάνω από τόπο και χρόνο υψώνεται σεβαστή κι αγαπημένη η μορφή της. Κι όλες οι ανθρώπινες γενιές, με τη σειρά τους, κλίνουν ευλαβικά το γόνυ μπροστά σ' αυτό το ζωντανό σύμβολο του μόχθου και της θυσιαστικής αγάπης, εκφράζοντας κατ' αυτόν τον τρόπο την ευγνωμοσύνη τους. Δεν έχει σημασία αν είναι Ευρωπαία ή Αφρικανή, Ασιάτισσα ή Αμερικανή. Μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους, σε όποια χώρα κι αν ζουν, σε όποια φυλή κι αν ανήκουν. Ένα είναι το κοινό τους γνώρισμα: Η στοργική μητρική καρδιά . Ο ανεξάντλητος αυτός θησαυρός της αγάπης που φύτεψε στα μητρικά τους στήθη ο Θεός Πατέρας . Θαυμάστε την πιστή και γενναία καρδιά της στο βιβλικό πρόσωπο της μητέρας των 7 Μακκαβαίων . Μακαρίστε τη νική

Βαδίζοντας προς την αυριανή μεγάλη δεσποτική εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου, σκεπτόμουν αυτό που αναφώνησε ο Θεοδόχος Συμεών, όταν η Παναγία του παρέδωσε το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά του και το οποίο το ακούμε σε κάθε Εσπερινό, αλλά και σε άλλες ακολουθίες της Εκκλησίας μας: «Νυν απολύεις τον δούλoν σου δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών». Άραγε, ήταν από τα κείμενα των Προφητών που ο πιστός γέροντας είχε πάρει με την απόλυτη εμπιστοσύνη του το μήνυμα ή ήταν ο πόθος του γι' αυτή τη μοναδική συνάντηση, που απέσπασε αυτή την υπόσχεση, με κάποιο τρόπο, προσωπικά, από τον ίδιο Τον Θεό; Εκείνο πάντως που αντιλαμβάνομαι ακούγοντας τα λόγια του, είναι οτι ο Δίκαιος Συμεών, ήταν απόλυτα βέβαιος για την υπόσχεση αυτή Του Θεού και δεν του πέρασε από τον νου καμία αμφιβολία. Δεν αναρωτήθηκε ποτέ του μήπως ήταν μία αυταπάτη. Τίποτα δεν κλόνισε την εμπιστοσύνη του στην θεϊκή υπόσχεση.