π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Κάποιον περαστικό δείχνει ο μεγάλος ασκητής της ερήμου, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος: «Ίδε ο Αμνός Του Θεού» , ακούγεται συγκινημένη η φωνή του. Ο νεαρός Ανδρέας, φλογερός μαθητής του Προδρόμου, κοιτάζει τον άγνωστο. Στ' αντίκρυσμά του, ζωντανεύουν όλες οι προφητείες για τον αναμενόμενο Μεσσία. Η καρδιά του σκιρτά. Τρέχει κοντά του, μαζί με τον φίλο του τον Ιωάννη. «Κύριε, που μένεις;» , Τον ρωτούν. «Έρχεσθε και ίδετε» , τους απαντά Εκείνος. Τον ακολούθησαν κι έμειναν κοντά του την ημέρα εκείνη. Τι άκουσαν, τι είδαν, στις αλησμόνητες εκείνες ώρες που έμειναν συντροφιά με Τον Κύριο! Η καρδιά του Ανδρέα έχει πυρποληθεί. Τρέχει σπίτι του. Βρίσκει τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον Σίμωνα. Τον Πέτρο. «Ευρήκαμεν Τον Μεσσία» , του λέει ενθουσιασμένος. Τον παρακινεί και τον παίρνει μαζί του. Τον φέρνει κι αυτόν κοντά στον Ιησού. Θέλει και ο αδελφός του να Τον γνωρίσει, να έχει προσωπική πείρα κι εκείνος της ανέκφραστης καλοσύνης Του. Να γευτεί ό,τι ο ίδιος δοκίμασε στην δική του ψυχή. Λίγο αργ

Γεμάτος χαρά, πλησιάζει Τον Διδάσκαλο. Είναι νέος, έχει σχέδια για τη ζωή του, επιθυμεί να μάθει με ποιο τρόπο θα κερδίσει την αιώνια ευτυχία. Ο Κύριος, βλέπει την ειλικρινή του διάθεση, εκτιμά τον ζήλο του, γι' αυτό και του θυμίζει μερικές από τις εντολές του Μωσαϊκού νόμου: «Να ζεις ηθικά, να μη φονεύσεις, να μην κλέψεις, να μην ψευδομαρτυρήσεις, να τιμάς τον πατέρα σου και την μητέρα σου..» . Ο νέος άκουγε με προσοχή. Τα μάτια του άστραψαν από ικανοποίηση. «Μα όλα αυτά, από παιδί που ήμουν, τα εφαρμόζω» , απαντά. Κι όντως. Τηρούσε τις εντολές. Αναζητούσε όμως κάτι παραπάνω. Να γίνει πιο καλός. «Τότε ένα ακόμη σου λείπει: Nα μοιράσεις τα υπάρχοντά σου στους φτωχούς και να μ' ακολουθήσεις» , του λέει ο Χριστός. Πως ξαφνικά σκοτείνιασε η όψη του νέου! Το βλέμμα του θόλωσε, σκυθρώπιασε το πρόσωπό του. Καλά όλα τ' άλλα. Μα τούτο το τελευταίο είναι ασήκωτο! Ν' απαρνηθεί όλα του τα πλούτη; Είχε τόσα πολλά! Βαρύς ο λόγος, βαριά η προσταγή. Δεν την αντέχει. Φεύγει. Είμαι βέβα

Έναν Άγιο με βράκα τιμά σήμερα η Αγία μας Εκκλησία. Τον Άγιο Γεώργιο τον Χιοπολίτη . Ήταν παλληκαρόπουλο όταν δια της βίας έγινε μουσουλμάνος και εικοσάχρονος λεβέντης όταν ξαναγυρνώντας στην πίστη των πατέρων του, πλήρωσε με βασανιστήρια και αίμα αυτή την.. ανταρσία. Η εικόνα του, ήταν η πρώτη εικόνα που είδα στη μνήμη ενός νεομάρτυρα κι η φορεσιά του νησιώτη Αγίου μου είχε κάνει τόση εντύπωση. Αργότερα είδα και φουστανελάδες Αγίους και Αγίες, με τοπική ελληνική φορεσιά κι όταν πέρυσι μου έδωσαν να διαβάσω ένα βιβλιαράκι για τα παλληκάρια εκείνα, που δεν σκοτώθηκαν στις τάπιες και στα μετερίζια, μα θανατώθηκαν για την πίστη τους και μόνο, μέσα στη νύχτα εκείνη που κράτησε 400 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να το θέλω, με την φαντασία μου, έντυσα τους νεομάρτυρες με τις τοπικές τους στολές: Έντυσα βαρκάρη τον Ηπειρώτη Άγιο Αυξέντιο που μαρτύρησε το 1720 , έβαλα αρβανίτικο ντουλαμά στον Άγιο Νικόδημο από το Ελμπασάν της Βορείου Ηπείρου που μαρτύρησε το 1709 και λευκό σιγκούνι στον δεκαπεντάχρο

H σημερινή ημέρα, η οποία έχει οριστεί ως «Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών» , είναι μία καλή ευκαιρία να αντλήσουμε διδάγματα από ένα ξεχωριστό ευαγγελικό περιστατικό που σχετίζεται με τη βία έναντι των γυναικών: Eίναι το παράδειγμα της πόρνης που κατέφυγε στον Χριστό, όταν οι Ιουδαίοι απειλούσαν να την λιθοβολήσουν . Ο Χριστός, ζήτησε από τον «αναμάρτητο» ανάμεσα στους παρισταμένους να ρίξει πρώτος την πέτρα. Οι Ιουδαίοι φυσικά έφυγαν άπρακτοι. Και πως θα μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά άλλωστε; Άραγε πόσοι από τους υποψηφίους εκτελεστές είχαν διαπράξει το αμάρτημα της πορνείας; Ίσως όταν η πόρνη κατέφευγε στον Χριστό, μπορούσε να αναγνωρίσει στους υποψήφιους εκτελεστές της κάποιους από τους πελάτες της. Πόσο τυφλός είναι ένας άνδρας όταν θεωρεί βρώμικη μια πόρνη, χωρίς να πιστεύει το ίδιο για τον εαυτό του, όταν συχνά σ' αυτήν καταφεύγει; Στις άκρως υποκριτικές κοινωνίες του παρελθόντος, λίγο-πολύ, αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο έβλεπαν τα πράγματα. Αλλά κ

Ο Χριστιανισμός, χωρίς όπλα και στρατούς, κατακτά όλο και νέα εδάφη. Τον 3ο αιώνα, έχει ανέβει πια στ' αρχοντικά και στα παλάτια κι έχει κερδίσει μεγάλα ονόματα, μεγάλες καρδιές. Μεγάλη καρδιά, επίσημο όνομα, ήταν κι η Αγία Αικατερίνα , κόρη του Βασιλίσκου Κώνστα, τη μνήμη της οποίας τιμά αύριο η Αγία μας Εκκλησία. Αν έψαχνες μέσα σ' όλη την Αλεξάνδρεια, δεν θα έβρισκες δεύτερη στην ομορφιά και στη σοφία. Κι ήταν η Αλεξάνδρεια στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ., κέντρο των γραμμάτων, έδρα πολλών σοφών. Κι όμως δεν υπήρχε δεύτερη σαν την Αικατερίνα! Στα δεκαοκτώ της χρόνια, είχε προλάβει να μελετήσει όλη την ελληνική και ρωμαϊκή φιλολογία, έπαιζε στα δάχτυλα τον Όμηρο και τον Βιργίλιο, είχε βαθύνει την σκέψη της με την φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Άγαπησε όσο λίγοι τους Έλληνες ρήτορες κι ήταν κι η ίδια αξιοθαύμαστη στη ρητορεία. Χρυσό το στόμα της, ποτάμι με γάργαρο νερό ο λόγος της! Πάνω απ' όλα όμως θησαυρός ανεκτίμητος για την Αικατερίνα, ήταν η πίστη της στον αλ

Ξεκινά από αύριο, 15 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει για σαράντα ημέρες, μέχρι και την παραμονή των Χριστουγέννων, το πνευματικό μας ταξίδι προς την Βηθλεέμ, μέσω της νηστείας. Η διφυής δηλαδή προετοιμασία μας για την εορτή της κατά σάρκα γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, σωματικά και πνευματικά, με «αποχή βρωμάτων» και «αλλοτροίωση των κακών» . Το γιατί, το πότε και το πως πρέπει να νηστεύουμε, αλλά και που μας ωφελεί η νηστεία, μας το έχει ορίσει ο ίδιος ο Χριστός με το παράδειγμά Του και μας το έχουν εξηγήσει αναλυτικά μεγάλοι πατέρες και φωστήρες της Εκκλησίας μας, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιερός Χρυσόστομος, ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς που εορτάζει σήμερα και πολλοί άλλοι. Καλό θα ήταν λοιπόν, εάν ενδεχομένως έχουμε απορίες ή κενά σχετικά μ' αυτόν τον θεσμό της Εκκλησίας μας, ν' ανατρέξουμε στις σχετικές τους αναφορές κι ας μην ξεχνάμε, πως πέραν όλων των άλλων, δεν νοείται Χριστιανική ζωή δίχως άσκηση. Η νηστεία των

Τον «Ύμνο της Αγάπης προς τον Συνάνθρωπο» , όποιος κι αν είν' αυτός, την υπέροχη παραβολή του καλού Σαμαρείτη, θ' ακούσουμε αύριο, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, που θα διαβαστεί στους ιερούς μας ναούς. Όπως είναι γνωστό, ο Κύριος, όσο βρισκόταν στη γη, ανάμεσα στους ανθρώπους, άφηνε να ρέεουν ανεξάντλητα οι κρουνοί της Αγάπης Του, σ' όποιον Tον πλησίαζε και Του ζητούσε έλεος, παρηγοριά. Όμως υπήρχαν και μερικοί εγωιστές, οι οποίοι γύρευαν πάντοτε ευκαιρία να Τον φέρουν σε δύσκολη θέση. Μ' αυτήν ακριβώς τη διάθεση, τον πλησίασε μία ημέρα ένας νομικός και τον ρώτησε τι να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Και σαν πήρε την απάντηση ν' αγαπά Τον Θεό μ' όλη τη δύναμη της ψυχής του και τον πλησίον του σαν τον εαυτό του, αισθάνθηκε ντροπή, διότι το αξίωμα που είχε, δεν δικαιολογούσε άγνοια της μεγάλης αυτής εντολής της Παλαιάς Διαθήκης. Θέλοντας λοιπόν να δικαιολογήσει το πάθημά του, κάνει και μία δεύτερη ερώτηση: «Και ποιος μου είναι πλησίον;» . Αντί γι'

Δεν ήταν μόνο σοφός διδάσκαλος και διαπρύσιος κήρυκας. Ήταν συγχρόνως και ακούραστος εργάτης της φιλανθρωπίας. Η ζωή του ήταν πλημμυρισμένη από αγάπη για τον φτωχό και τον δυστυχισμένο. Το βλέμμα του ήταν προσηλωμένο στον μεγάλο του Αρχηγό, που είναι και η ασύγκριτη, η μοναδική τελειότητα. Παίρνοντας από εκεί τις εμπνεύσεις του, οραματίζεται την Εκκλησία σαν τη στοργική μάνα, που με άγρυπνο ενδιαφέρον συμπαραστέκεται στα παιδιά της. «Βασίλισσα των αρετών» , χαρακτήριζε την ελεημοσύνη. Από τον Πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως, αναδεικνύεται πατέρας των ορφανών και προστάτης των χηρών. Επτά χιλιάδες φτωχούς τρέφει κάθε μέρα με την ακούραστη φροντίδα του. Ωραία «ζωγραφίζει» ο ιστορικός Θεοδώρητος την έξοχη αυτή φιλανθρωπική του δράση: «Ο πεινασμένος του ζητάει τροφή, ο γυμνός ένδυμα, ο ξένος καταφύγιο, ο δούλος δικαίωση, η χήρα έλεος, εκείνος που πενθεί παρηγορία, άλλος του φωνάζει να τον απολύσει από την φυλακή, άλλος τον τραβά για επίσκεψη ασθενών, αναρίθμητες φροντίδες καταβάλ

Σε φθονούν χωρίς να τους έχεις ενοχλήσει; Σε αδικούν χωρίς να τους έχεις ποτέ σου, έστω κι άθελά σου αδικήσει; Διαδίδουν ολόγυρα για εσένα κάθε λογής ανυπόστατες κατηγορίες και ψεύδη; Νιώθεις πληγωμένος από την κακία και τον φθόνο ορισμένων ανθρώπων, συγγενών, «φίλων», γνωστών, συνεργατών; Aν ναι, τότε να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος! Έχεις έναν φίλο! Έναν αληθινό παρηγορητή, που μπορεί να σ' αισθανθεί, να σε κατανοήσει, να σ' ενισχύσει στη δοκιμασία σου. Έναν άνθρωπο που γνώρισε από πρώτο χέρι τι θα πει κατατρεγμός, αδικία, λοιδορία, μοναξιά και πόνος. Έναν άνθρωπο που βίωσε τον φθόνο των ανθρώπων, όχι γιατί διέπραξε κάποιο αποτρόπαιο έγκλημα, αλλά γιατί δεν άντεχαν την αξιοσύνη, την καθαρότητα, την φωτεινότητα της ψυχής και του βίου του! Έναν άνθρωπο που σήκωσε έναν τόσο βαρύ Σταυρό για περισσότερα από τριάντα χρόνια και τον υπέμεινε σιωπηλά, με αξιοθαύμαστη δύναμη την οποία αντλούσε από την Πίστη του και την προσευχή. Έναν άνθρωπο που έγινε οικουμενικό παράδειγμα υπομονής, καρ

Ταξιδεύοντας ή διαβάζοντας, μέσα από εικόνες, διηγήσεις ή περιγράφες, θαυμάζουμε τα μεγαλεία της φύσης: Τ' ανθόσπαρτα λιβάδια, τα περήφανα βουνά, τα χιονισμένα τοπία, τις γαλάνες θαλάσσες, τους απέραντους ωκεανούς. Γνωρίζουμε τους ανθρώπους που ζουν σε διάφορα μέρη του πλανήτη μας, θαυμάζουμε τα έργα και τον πολιτισμό τους, μέσω της τεχνολογίας και της επιστήμης γνωρίζουμε καλύτερα την σελήνη, τους πλανήτες και τους δορυφόρους τους, τα δισεκατομμύρια άστρα. Γνωρίζουμε μέρα με την ημέρα ολόκληρο τον υλικό κόσμο που βλέπουμε ή που θα μπορούσαμε να δούμε με τα μικροσκόπια και τα τηλεσκόπια. Σε κάθε περίπτωση μένουμε έκπληκτοι από την ωραιότητα της υλικής δημιουργίας. Από την ποικιλία των μορφών, την καλλιτεχνία των σχημάτων, την αρμονία των χρωμάτων, ως την τελευταία λεπτομέρεια. Από τους νόμους που κυβερνούν το σύμπαν. Και τότε, μέσα από τα δημιουργήματα, αναζητούμε τον Πάνσοφο Δημιουργό. Δεν υπάρχει όμως τίποτε άλλο να γνωρίσουμε; Kαι βέβαια υπάρχει: Οι άγγελοι που δημιουργήθηκαν απ