π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Κάθε χρόνο, τέτοιες ημέρες, αισθάνομαι δίπλα μου άλλους άνθρωπους κι άλλες ψυχές κι ακούω άλλες φωνές κι άλλα περπατήματα. Ένας κόσμος που δεν πέθανε ποτέ και δεν ξεμάκρυνε από τα χώματά μας, φοράει τα καλά του και παρουσιάζεται πάλι μπροστά μας, ολόκληρος και τιμημένος, δυνατός και θαυμαστός. Η μεγάλη γενιά του '21 , που κέρδισε τη λευτεριά κι έρχεται κάθε τόσο πιο κοντά μας για να δει πόσο προσέχουμε το ακριβό της δώρο, τι μένει ακόμα απ' την ψυχή της στην ψυχή μας και τι πόλεμο κάνουμε πάντα με τη μοίρα, με την ίδια μοίρα που πολέμησε και η ηρωική αυτή γενιά και την ημέρεψε. Άνδρες και γυναίκες, που πήραν πολλές πληγές στο κορμί μα έφτασαν σε βαθιά γεράματα, άλλοι που αποχαιρέτησαν τούτον τον κόσμο σε μια κορυφαία στιγμή της ανδρειωμένης νιότης τους, κληρικοί και λαϊκοί, άνθρωποι της στεριάς και της θάλασσας, ήρωες μεγάλοι που γεμίζουν με τ' ανάστημά τους πολλές σελίδες της ιστορίας κι άλλοι που κλείνονται σε μια παράγραφο κι ωστόσο από τις λίγες γραμμές καταφέρνουν πάλι

Για να μας ενισχύσει στον αγώνα της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας, μας προβάλλει από απόψε και για όλη την εβδομάδα, τον Τίμιο Σταυρό Του Κυρίου. Το θαυμαστό όμως δεν είναι το γεγονός ότι εμείς οι Χριστιανοί παίρνουμε δύναμη από Τον Σταυρό. Το θαυμαστό είναι ότι ο Σταυρός ενδυνάμωνε τους ανθρώπους Του Θεού και πρίν απ' την σταύρωση Του Χριστού, ως τύπος και ως σύμβολο! Πρώτο παράδειγμα ο Μωϋσής , ο οποίος προσευχόμενος με υψωμένα τα δύο χέρια χέρια του και σχηματίζοντας έτσι με το όρθιο σώμα του το σχήμα του Σταυρού, πέτυχε μεγάλη νίκη κατά των Αμαλακιτών που πολεμούσαν με τους Ισραηλίτες. Με τη στάση του εκείνη, προεικόνισε, 13 αιώνες πρίν την έλευση Του Χριστού στη γη, τον Σταυρό και τη δύναμή του. Ο ίδιος είχε χτυπήσει «σταυροειδώς» με το ραβδί του την Ερυθρά Θάλασσα, πρώτα κατ' ευθείαν για να χωριστεί στα δύο ώστε να περάσουν οι Ισραηλίτες που τους κατεδίωκε ο Φαραώ και ύστερα πλαγιαστά, για να ενωθούν τα νερά και να πνίξουν τους Αιγυπτίους. Με τις δύο αυτ

Η πρώτη ελληνική σημαία, στη μορφή της φωτογραφίας ( λευκός σταυρός σε γαλάζιο φόντο ), αναγνωρίστηκε ως επίσημο σύμβολο του Έθνους, σαν σήμερα, στις 15 Μαρτίου του 1822 . Πριν απ' αυτήν, κάθε οικογένεια κλεφτών στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, είχε τη δική της σημαία που λεγόταν «μπαϊράκι» . Γαλάζιο χρώμα είχε του Λάμπρου Κατσώνη . Η σημαία της Ύδρας ήταν κι αυτή γαλάζια. Στη μέση είχε έναν λευκό σταυρό. Αριστερά του μία όρθια άγκυρα περιτυλιγμένη από ένα πράσινο φίδι που στο στόμα του κρατούσε μία κουκουβάγια και δεξιά του μία λόγχη. Σ' όλα τα επαναστατικά σύμβολα, κοινό χαρακτηριστικό ήταν ο Σταυρός ή κάποιο άλλο Ορθόδοξο σύμβολο . Η παράδοση λέει, πως η πρώτη γαλανόλευκη φτιάχτηκε και υψώθηκε από τον Παπαφλέσσα, με κομμάτι απ' το ράσο του και δυό λωρίδες απ' τη φουστανέλα του Οπλαρχηγού Παναγιώτη Κεφάλα . Διακόσια και ένα χρόνια μετά, αν αφήσετε για λίγο την σκέψη σας να τρέξει σε πόλεις και χωριά, από τη Θράκη μέχρι το τελευταίο χωριό της Κρήτης, έως και την πιο απόμ

Δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο και πιο ωφέλιμο για εμένα, τη δεδομένη στιγμή, το αυριανό ευαγγέλιο. Ένα πρόβλημα υγείας που με ταλαιπωρεί αυτές τις ημέρες, σε συνδυασμό με μία σειρά άλλων δυσκολιών που πρόεκυψαν σχεδόν ταυτόχρονα, με στεναχωρούν και με καταβάλλουν ψυχολογικά. Ρίχνοντας όμως πρίν από λίγη ώρα μία ματιά στο πρόσωπο που μας παρουσιάζει η αυριανή ευαγγελική περικοπή, τον παραλυτικό της Καπερναούμ , αυτό το σύμβολο του αγωνιστή που δεν υποχωρεί μπροστά στις δυσκολίες, αυτόν τον άνθρωπο που παλεύει με θέληση και επιμονή και φτάνει κάποτε στο στόχο του ξεπερνώντας ακόμη και τα μεγαλύτερα εμπόδια, τα πάντα μεταβλήθηκαν μέσα μου, άλλαξα τρόπο σκέψης και στάση απέναντι στα προβλήματά μου. Αυτό το παράδειγμα, απευθύνει σ' εμένα προσωπικά αλλά και στην κάθεμία και στον καθέναν από εμάς που αντιμετωπίζουμε κάποια δυσκολία που μας αναστατώνει, ανατρέπει την καθημερινότητά μας, φέρνει τα πάνω-κάτω στη ζωή μας και μας βυθίζει στην θλίψη, ένα πολύ επίκαιρο δίδαγμα: Μας δείχν