π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Η πόλη μου, η Παιανία, η οποία, ως γνωστόν, έχει μακρά παράδοση στην αμπελουργία, ετοιμάζεται πυρετωδώς ετούτη την περίοδο για τον τρυγητό. Χαίρεται το μάτι σου αν βρεθείς στον κάμπο της Παιανίας αυτές τις μέρες. Χαρά Θεού! Θεριεμένα τα κλήματα, γέρνουν τις βέργες τους κατάφορτα απ' τον γλυκόχυμο καρπό. «Το πανηγύρι της χαράς», φέτος, με απόφαση του Αμπελουργικού Συνεταιρισμού Παιανίας , θα φουντώσει στις 3 Σεπτεμβρίου, όπου θα ξεκινήσει επίσημα ο τρύγος στην πόλη. Διάβαζα πρόσφατα ένα ποίημα, ενός από τους αγαπημένους μου ποιητές, του Αλέξανδρου Γκιάλα , γνωστού ως Γεώργιος Βερίτης . Στο ποίημα αυτό, το οποίο θα σας παραθέσω στο τέλος αυτού του άρθρου, ο ποιητής, απευθυνόμενος προς τον αμπελουργό, τον προτρέπει, εκτός απ' το αμπέλι του, να σκάψει και μέσα του βαθιά. Να σκάψει το αμπέλι της ψυχής του. Να σκάψει να βγουν τα κοτρώνια που δεν αφήνουν τις ρίζες του καλού να ριζώσουν και ν' απλωθούν. Να χτυπήσει γερά κάθε του ελάττωμα. Να βγεί το πείσμα. Να φύγει η ψευτιά. Να π

«Θάνατος ανδρί ανάπαυμα, συνέκλεισε γαρ ο Θεός κατ' αυτού» , διαβάζουμε στο βιβλίο Ιώβ της Παλαιάς Διαθήκης και ο θεόπνευστος αυτός λόγος, σημαίνει πως ο θάνατος, αποτελεί ανάπαυση για τον άνθρωπο, διότι ο Κύριος, δια του θανάτου, θέτει τέρμα στις θλίψεις και στις περιπέτειές του. Κι όσο κι αν τα δύσκολα στη ζωή μας είναι θέμα οπτικής, θεωρώ, πως αν βλέπαμε την ζωή από τα μάτια του Ανέστη Βλάχου των παιδικών του χρόνων, αλλά και μετέπειτα, εύκολα θα αντιλαμβανόμασταν τι σημαίνει περιπέτεια, θλίψη, απώλεια, αγώνας για την επιβίωση. Αλλά παράλληλα, θα παίρναμε κι ένα μεγάλο μάθημα για το πως μέσα από τα χαλάσματα μιας ζωής, μπορεί ο άνθρωπος να βρει τη δύναμη, αλλά και τα υλικά εκείνα, ώστε να κτίσει ένα λαμπρό οικοδόμημα, στηριγμένο σε ισχυρούς πυλώνες, όπως είναι η αξιοπρέπεια, η εντιμότητα, η ακεραιότητα και άλλες σπουδαίες και δυσεύρετες στην εποχή μας αξίες. Γεννημένος το 1934, στην μαρτυρική κωμόπολη της Προσοτσάνης , στην οποία άνθισε ο Μακεδονικός αγώνας, με πρωτεργάτη τον

Ξεριζωμένοι Ηπειρώτες οι γονείς του Κωνσταντίνου , ανυφαντάδες στο επάγγελμα, ήρθαν και ρίζωσαν, αποδιωγμένοι ίσως, στο Μέγα Δένδρο της Αιτωλοακαρνανίας . Οκτώ χρόνων παιδί, ξενιτεύεται και πάει στην Σεγδίτσα της Παρνασσίδας , για να μαθητεύσει δίπλα σ' έναν φωτισμένο ιεροδιδάσκαλο. Δέκα χρόνια έμεινε εκεί. Μετά, επέστρεψε στο χωριό του για να ξαναφύγει, νέος, είκοσι ετών, στο σχολειό της Λομποτίνας . «Έφθειρα την ζωή μου εις στην σπουδήν σαράντε πέντε χρόνους» . Το 1749 , ώριμος άνδρας πια, 36 ετών, παρακολουθεί μαθήματα στην Αθωνιάδα Ακαδημία του Αγίου Όρους , που τα χρόνια εκείνα ήταν Πανεπιστήμιο. Κείρεται μοναχός λαμβάνοντας το όνομα Κοσμάς και χειροτονείται ιερέας. Το 1761 , έτοιμος πια, αρχίζει την πρώτη του περιοδεία, για να μείνει στην ιστορία ως ο «αεικίνητος λαϊκός διαφωτιστής» , ο «ιεραπόστολος» . Με πρόγραμμα ν' αφυπνίσει συνειδήσεις, να σκορπίσει τα σκοτάδια της αμάθειας, ν' ανοίξει την όρεξη για μάθηση στον υπόδουλο Ελληνισμό. Πόσες χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτ

Αύριο, 23 Αυγούστου , ήμερα όπου εορτάζεται σε όλη την Ελλάδα η εορτή της Αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου , εορτάζει πλήθος μονών αφιερωμένων στην Θεομήτορα, μεταξύ των οποίων και μία από τις αγαπημένες μου. Η Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Σεπετού , ένα από τα ιστορικότερα μοναστήρια, χτισμένη κυριολεκτικά μέσα σε μια σπηλιά ενός απόκρημνου βράχου, στη γαλήνια ρεματιά του Τρίτωνα , στο χωριό Αμυγδαλιές Ολυμπίας (Κορμπά Χάνια) , σε απόσταση περίπου 3 χιλιομέτρων από τον επαρχιακό δρόμο Πύργου-Ανδρίτσαινας . Είναι η μονή στην οποία βαπτίστηκε η μητέρα μου. Για το όνομα της μονής υπάρχουν τέσσερις εκδοχές. Σύμφωνα με τον Π. Χαραλαμπόπουλο το «Σεπετό» στηρίζεται και προέρχεται από τα ρηματικά επίθετα Σεπτεός, Σεπτικός, Σεπτός που δηλώνουν σεβασμό. Η δεύτερη εκδοχή υποστηρίζει ότι το «Σεπετό» προέρχεται από το «sopot» , που σημαίνει κρουνός, καταρράκτης. Η τρίτη εκδοχή που είναι και αυτή που μου έχει μεταφερθεί από τους παππούδες μου είναι πως η ονομασία προήλθε από το εξής γεγονός:

Μέσα στο πέλαγος της ζωής, όλοι εμείς, ταξιδεύουμε. Ταξιδεύουμε όσο διαρκεί το εισιτήριό μας. Ταξιδεύουμε προς την αιωνιότητα. Σ' αυτό μας το ταξίδι, δεν υπάρχουν σταθερές. Άλλοτε η θάλασσα είναι γαλήνια και ήρεμη κι άλλοτε ανταριασμένη κι επικίνδυνη. Έτοιμη να καταποντίσει το μικρό μας πλεούμενο και να μας καταπιεί με τα κύματά της, παρασέρνοντάς μας στον σκοτεινό βυθό της. Ποια είναι αυτά τα κύματα; Δυσκολίες, θλίψεις, αρρώστιες, ανισότητα, συκοφαντία, αδικία, φτώχεια, ανεργία και άλλα πολλά, ανάλογα με τα μέτρα της αντοχής του καθενός. Κάποιες φορές αισθανόμαστε πως δεν υπάρχει ελπίδα. Η κατάσταση που βιώνουμε, γίνεται όλο και πιο αφόρητη. Ο φόβος μας καταβάλλει και παραδίδουμε ολόκληρο τον εαυτό μας στην απελπισία. Σε μία τέτοια κατάσταση, θ' ακούσουμε στην αυριανή ευαγγελική περικοπή πως βρέθηκαν και οι μαθητές Του Χριστού. Ταξίδευαν με την βάρκα τους στ' ανοιχτά της θάλασσας της Γεννησαρέτ, όταν ξέσπασε μεγάλη φουρτούνα. Τεράστια κύματα σηκώθηκαν και το πλοιάριό τους

Τελέστηκε απόψε, στους ιερούς μας ναούς, η τελευταία πρίν απ' τον Δεκαπενταύγουστο παράκληση στην Παναγία μας για φέτος. Σ' όλη την πονεμένη, σ' όλη την χειμαζομένη Ελλάδα, χιλιάδες πιστοί, ασπάστηκαν ευλαβικά την εικόνα της. Χιλιάδες χείλη ανέπεμψαν δεήσεις. Χιλιάδες μάτια βούρκωσαν ατενίζοντάς την. Πυρόπληκτοι, άνθρωποι που έχασαν το σπίτι τους, το βιος τους, έσπευσαν σ' εκείνη που είν' η Σκέπη και η καταφυγή των Χριστιανών. Μανάδες παρακάλεσαν για τα παιδιά τους. Πονεμένοι κάθε λογής, ζήτησαν σ' εκείνη που γνωρίζει από πόνο να τους τον απαλύνει. Άρρωστοι και συγγενείς αρρώστων και νοσηλευομένων, ζήτησαν γιατρειά και κουράγιο. Άνεργοι, φτωχοί, απελπισμένοι, προσέτρεξαν σ' εκείνη για να βρουν παρηγοριά και σωτηρία. Φέτος, που το κλίμα στην χώρα γενικότερα, αλλά και ειδικότερα, σε προσωπικό επίπεδο, είναι αρκετά βαρύ, είναι αλήθεια πως η προσευχή έγινε πιο καρδιακή. Φέτος που είδαμε τον λίβα του κακού, να ψαλιδίζει και να καίει, όχι μόνον το δάσος, τα δέντρα