π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Όλες οι δεσποτικές εορτές, έχουν προεόρτια , την καθεαυτή εορτή και στο τέλος έχουν μεθέορτα και γίνεται η απόδοσή τους , η παράτασή τους δηλαδή, συνήθως για οκτώ ημέρες , ως μία πρόγευση κι ένας συμβολισμός της αιωνιότητας. Όμως η Ανάσταση, η οποία είναι το κέντρο όλης της λατρείας της Εκκλησίας μας, βλέπουμε ότι διαρκεί 39 ολόκληρες ημέρες και την 40η, την οποία θα εορτάσουμε από αύριο το βράδυ και μεθαύριο, είναι η Ανάληψη Του Κυρίου μας. Απόψε, σ' όλο τον Ορθόδοξο κόσμο, θα λάβουν χώρα αγρυπνίες, κατά την διάρκεια των οποίων, θα τελεστούν οι ίδιες ακριβώς ακολουθίες που τελέστηκαν και το Μεγάλο Σάββατο, δηλαδή η εναρκτήρια ακολουθία, ο αναστάσιμος Εσπερινός, ο αναστάσιμος Όρθρος και η αναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Ένας από τους ύμνους που ακούγονται όλο αυτό το διάστημα, από τον Κανόνα της Αναστάσεως, δημιουργός του οποίου είναι ένας από τους μεγίστους Θεολόγους και υμνωδούς της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός  και που προφανώς θ' ακουστεί και απόψε, είναι το:

Δεν συναντούμε περιστατικά πολλά στις ιστορίες των λαών της γης, όπως αυτό που μας παρουσιάζει η σημερινή ημέρα για εμάς. Μια αυτοκρατορία, με χίλια εκατό περίπου χρόνια ζωής πίσω της, σβήνει από τους χάρτες της υφηλίου. Η πτώση της Βαβυλώνας , της Καρχηδόνας , της Ιερουσαλήμ , φαντάζουν ασήμαντα γεγονότα μπροστά στην πτώση του Βυζαντίου. Γιατί καμιάς το πέσιμο δεν άλλαξε την ιστορία του κόσμου, όπως θα συμβεί με τη μοναδική αυτή πρωτεύουσα, τη Νέα Ρώμη . Η πόλη του Βύζαντα και του Μεγάλου Κωνσταντίνου ζει τις τελευταίες στιγμές της. Για τελευταία φορά σήμερα λειτουργείται ο ναός που ένωσε στο ρυθμό του τη μεγαλοπρέπεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τον Ανατολίτικο μυστικισμό και το κάλλος της Ελληνικής αρχαιότητας. Κάτω απ' τους ανάερους τρούλους με την τολμηρή αρχιτεκτονική, για τελευταία φορά οι δύο χοροί αναπέμπουν δεήσεις προς Τον Θεό. Σήμερα συντελείται στη Μεγάλη Του Χριστού Εκκλησία, η ύστατη αναίμακτη θυσία της Ορθόδοξης λειτουργίας. Για τελευταία φορά στη ζωή του, ο αυτοκ

Σ' ένα μικρό χωριουδάκι της Ρωσίας γεννήθηκε το 1690, από ευσεβείς γονείς, ο μικρός Ιωάννης. Φρόντισαν οι καλοί αυτοί γονείς για την Χριστιανική ανατροφή του παιδιού τους, το οποίο μεγαλώνοντας, φρόντιζε κι εκείνο με τη σειρά του σοβαρά να κάνει τον εαυτό του καθημερινά καλύτερο. Με γεμάτη την ψυχή του αγάπη για Τον Δημιουργό του, τηρούσε όλες τις εντολές Του χωρίς να παραμελεί καμία. Όταν ενηλικιώθηκε, κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα του ως στρατιώτης και έλαβε μέρος στον πόλεμο που έκαναν τότε οι Ρώσοι κατά των τούρκων. Σε μία μάχη, νικήθηκε η μονάδα του κι έπεσε αιχμάλωτος στα χέρια του εχθρού και πουλήθηκε σ' έναν τούρκο αξιωματικό. Ακολουθώντας τον, θα εγκατασταθεί στο Προκόπι της Μικράς Ασίας , το οποίο βρίσκεται 50 χιλιόμετρα περίπου δυτικά από την Καισάρεια. Μαζί του είχαν πιαστεί κι άλλοι αιχμάλωτοι. Οι τούρκοι τους έταζαν πλούτη και τιμές για να τους κάνουν ν' αλλαξοπιστήσουν. Κι όταν δεν το κατάφερναν με το καλό, τους βασάνιζαν με σκληρά βασανιστήρια για να του

« Παρά το φρέαρ του Ιακώβ, ευρών ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ' αυτής, ο νέφεσι καλύπτων την γην» , ακούμε απόψε, παραμονή της Κυριακής της Σαμαρείτιδος , στο δοξαστικό του Εσπερινού. Εκεί έγινε η συνάντηση της Σαμαρείτιδος με Τον Ιησού Χριστό, «παρά το φρέαρ του Ιακώβ» . Εκεί, ο «Καλός Ποιμήν» , βρήκε το «απολωλός πρόβατο» . Εκεί, η διψασμένη από αλήθεια και καταξηραμένη από την αμαρτία γυναίκα, θα ξεπλύνει την βρωμιά της ψυχής της και θ' αρδεύσει γνώση και φωτισμό. Κουβαλά ύστερα στο σπίτι της ανάλαφρα την μετάνοιά της και μες στον ιδρώτα του μεσημεριού, δροσίζεται και στολίζεται με την υπόσχεση της σωτηρίας που έλαβε εκεί, «παρά το φρέαρ του Ιακώβ» . Κυριακή της Σαμαρείτιδος, 2022 μ.Χ. Μακριά από τη Σαμάρεια. Πολύ πιο μακριά από την Παλαιστίνη. Κάπου στην Αθήνα ή σε οποιαδήποτε άλλη πόλη και χωριό της Ελλάδας. Το νερό διοχετεύεται άφθονο στο σπίτι. Όμως η ψυχή κινείται σε έξοδο αναζήτησης «ύδατος ζώντος» . Το «φρέαρ» δεν είναι έξω από την πόλη. Ούτε είναι «βαθύ»

Ο Ισαπόστολος και Άγιος Μέγας Κωνσταντίνος, υπήρξε μία από τις πιο ρηξικέλευθες και ριζοσπαστικές μορφές όλων των αιώνων. Όσο κανείς άλλος, προείδε και προμάντευσε τα πεπρωμένα του κόσμου τούτου. Ανέσυρε την ανθρωπότητα από τα βάθη του παλαιού ειδωλολατρικού κόσμου που κατέρρεε και της άνοιξε τους δρόμους του μέλλοντος. Εμείς δε, οι Έλληνες, πόσα του οφείλουμε; Αυτή την ίδια την ύπαρξή μας ως Έθνος και την Πίστη μας ως συνείδηση. Παρασκεύασε τα πάντα για την πολιτική του Ελληνισμού αναβίωση. Δίκαια λοιπόν, η μεν Εκκλησία τον ανακήρυξε «Ισαπόστολο» η δε ιστορία, «Μέγα» αυτοκράτορα, που θεμελίωσε τους νέους νόμους της ανθρωπότητας, μέσα στους οποίους αναπνέει ο κόσμος μέχρι σήμερα. Το Διάταγμα των Μεδιολάνων, την Α' Οικουμενική Σύνοδο, και την κτίση της Κωνσταντινούπολης , η οποία, 1692 χρόνια τώρα, ως κοσμούπολη, βαραίνει την ιστορία του κόσμου και προεξάρχει στα πράγματα της Ανατολής, ασκώντας παγκόσμια επίδραση. Τον τιμούμε αύριο, μαζί με την μητέρα του, την Αγία Ελένη . Από εκε

Βρέχει καταρρακτωδώς στην πόλη μου και πραγματικά, είναι από τις λίγες φορές που θυμάμαι να έχουν πέσει τόσοι κεραυνοί συγχρόνως σ' έναν τόπο. Βυθισμένος στο σκοτάδι, λόγω του συνήθους πλέον στην περιοχή φαινομένου οπότε βρέχει να μην έχουμε ρεύμα, αναπόφευκτα θυμήθηκα πως όταν ήμουν μικρός φοβόμουν πολύ. Και συγκεκριμένα θυμήθηκα πως εκείνο που φοβόμουν περισσότερο, ήταν η βροντή που ακολουθούσε παρά η αστραπή που είχε προηγηθεί. Από εκείνα τα παιδικά χρόνια, ηχούν μέσα στο κεφάλι μου πάντοτε, τα καθησυχαστικά λόγια του παππού μου: «Τι φοβάσαι κουτέ; Έτσι και πρόλαβες και είδες την αστραπή, αυτό θα πει, πως ο κεραυνός έπεσε, κάπου, μακριά ίσως. Η βροντή που περιμένεις δεν έχει σημασία. Αυτή δεν κάνει καμία ζημιά». Ο φόβος όμως έμενε φόβος. Τώρα που μεγάλωσα, εκείνο που φοβάμαι, είναι ο καθαυτός κεραυνός. Κι όχι η αστραπή που είδα, γιατί τώρα πια το ξέρω: Η λάμψη του είναι το αποχαιρετιστήριο βλέμμα του. Φοβάμαι εκείνο που δεν θα δω, που θα πει, πως η χαλάστρα του δύναμη θα 'χε

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη! Στις 8 Μαΐου , η Εκκλησία μας εορτάζει τον μαθητή της αγάπης, τον «υιό της βροντής» , τον Ευαγγελιστή Ιωάννη . Είναι εκείνος, ο οποίος έσκυψε πάνω στην καρδιά Του Υιού Του Θεού, όταν Εκείνος έγινε και «υιός του ανθρώπου» και πίστεψε στην υπέρτατη Σοφία της Αγάπης Του. Ο τιμώμενος σήμερα Άγιος Απόστολος, έχει γράψει τρείς επιστολές, με τις οποίες απευθύνεται στους Χριστιανούς. Στην πρώτη επιστολή του, ζωγραφίζει και οριοθετεί το πρόσωπο του ανθρώπου ως αδελφού και διατρανώνει τη χαρμόσυνη και σωτήρια εμπειρία της αγάπης, με τα εξής λόγια: «Ημείς οίδαμεν ότι μεταβεβήκαμεν από του θανάτου εις την ζωήν, ότι αγαπώμεν τους αδελφούς» . Δηλαδή: «Eμείς γνωρίζουμε καλά ότι έχουμε περάσει από τον πνευματικό θάνατο στην πνευματική και αιωνία ζωή, γιατί αγαπάμε τους αδελφούς μας» . Παρακάτω όμως, κάνει μία πολύ σημαντική διευκρίνηση: Λέει πως η αγάπη είναι αποκάλυψη που την οφείλουμε κι αυτήν σ' Εκείνον, δηλαδή στον Χριστό: «Εν τούτω εγνώκαμεν την αγάπην, ότι Εκε

Mιας μέρας γιορτή, όπως είναι η αυριανή της μητέρας, δεν ισοφαρίζει μιας ζωής θυσίες. Και η ζωή μιας μάνας, ώρα την ώρα, πλάθει με δάκρυ και αίμα τις ζωές των παιδιών της. Όποια κι αν είναι, όπου κι αν ζει, σηκώνει στους ώμους της τη μεγάλη τιμή που της χάρισε ο Θεός: Να συνεχίζει στη γη, το μεγάλο έργο της δημιουργίας! Η παρουσία της, δίνει την πιο βαθιά χαρά στο σήμερα, την πιο ζωντανή ελπίδα στο αύριο. Η καρδιά της μοιάζει μ' αστείρευτη πηγή αγάπης. Των ματιών της η αγρύπνια, στις κοντινές ή στις μακρινές στράτες των παιδιών της, σκίζει και τα πιο αδιαπέραστα σκοτάδια. Το χάδι της το μητρικό, σαν βάλσαμο γιατρεύει τις αγιάτρευτες πληγές. Η πυρωμένη προσευχή της, σαν σάλπισμα εγερτήριο, ξεσηκώνει όλο τον ουράνιο κόσμο. Για όλες εσάς τις μανούλες, που δική σας ξέχωρη ζωή δεν έχετε, που η ζωή σας είναι η ζωή των παιδιών σας, που η λαχτάρα σας είναι οι λαχτάρες τους και οι πόθοι τους, που η χαρά σας είναι οι χαρές τους, που η ευτυχία τους είναι διπλά δική σας ευτυχία, μία ημέρα γιορ

Όσο μεγαλώνουμε, η ζωή μας φαίνεται πιο δύσκολη, ίσως κάποτε άσχημη. Είναι που χάνουμε την αισιοδοξία της νιότης; Είναι που μαθαίνουμε και παθαίνουμε περισσότερα ή είναι που σιγά-σιγά, σχεδόν ανυποψίαστα, ξεπέφτουμε απ' τη ζωή στο βίο; O ανθρωπος πήρε χάρισμα πολύτιμο απ' Τον Δημιουργό του την «πνοή ζωής» . Ύστερα ξέπεσε από τον παράδεισο στον πόνο και τον μόχθο της γης. Από την μεγάλη ζωή στον άσημο βίο. Η φιλανθρωπία Του Θεού, τον έντυσε με χιτώνα δερμάτινο, για να μπορέσει να επιβιώσει. Αργότερα, στο πρόσωπο Του Χριστού, του χάρισε καινούργιο χιτώνα. Του πρόσφερε καινούργια ζωή και καινούργια προοπτική. Και πάλι όμως τη δυνατότητα να διαλέγει. Η ζωή έχει χαρές. Ο βίος ανάγκες. Η ζωή τις χαρές και τα δώρα της τα δίνει στον καθένα, χωρίς διακρίσεις. Προσφέρει την καθαρή συνείδηση για να κατανοούμε την αλήθεια. Τη δυνατότητα να τη βρίσκουμε. Την ελευθερία να διαλέγουμε τον δρόμο της εμπιστοσύνης στον Χορηγό της Ζωής. Το δικαίωμα να μετανιώνουμε. Ν' αναγνωρίζουμε τα λάθη και

Kατηγορούν πολλοί τους Χριστιανούς, ειδικότερα στην εποχή μας, για αφελείς και ευκολόπιστους. Τους ειρωνεύονται ότι τάχα έχουν αχρηστέψει τη σκέψη τους και τη λογική τους. Ότι δήθεν έχουν σύνθημά τους κάποιο «πίστευε και μη ερεύνα». Όλ' αυτά, τα διέψευσε ο Απόστολος του οποίου το πρόσωπο προβάλλει μπροστά μας σήμερα, ο Απόστολος Θωμάς . Ο μαθητής αυτός Του Χριστού, που τ' όνομά του έγινε, από τότε μέχρι σήμερα, συνώνυμο με την αμφιβολία και τη δυσπιστία. Ο Θωμάς δεν είναι άπιστος. Δεν είναι από εκείνους που δεν θέλουν να πιστέψουν. Ο Θωμάς, όμως, θέλει να δει, να ψηλαφήσει για να πιστέψει. Είναι άλλο πράγμα η κακόπιστη απιστία κι άλλο η καλόπιστη έρευνα. Η πρώτη, δεν ξεκινάει για να πιστέψει αλλά για να βρει στηρίγματα και δικαιολογίες στην απιστία της. Η δεύτερη, είναι μια φυσική τάση της ανθρώπινης ψυχής. Ο δύσπιστος Θωμάς, ζητάει αποδείξεις, όχι για να απιστήσει αλλά για να πιστέψει. Έχει αγνή διάθεση. Ειλικρινή ελατήρια. Γι' αυτό και όταν ο Αναστημένος Κύριος τον καλεί