π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Αύριο, 29 Αυγούστου, ημέρα που η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του μεγάλου Προφήτου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού Του Κυρίου , ενθυμούμενη το γεγονός της αποτομής της τιμίας κεφαλής του , διαβάζεται κατά τη Θεία Λειτουργία, μία περικοπή των Πράξεων των Αποστόλων , στην οποία ο Απόστολος Παύλος, στην ομιλία του προς τους Αντιοχείς της Πισιδίας, αναφέρεται στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο. Και όσα λέει, συμπίπτουν απόλυτα με την μαρτυρία των ιερών ευαγγελίων. Είχαν ρωτήσει τον Πρόδρομο, όταν κήρυττε στις όχθες του Ιορδάνη, ποιος είναι. Τον ρώτησαν γιατί είχαν την εντύπωση ότι αυτός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Η άποψη αυτή για τον Πρόδρομο δεν ήταν τυχαία. Είχε φήμη ασκητή και οσίου, όπως και πράγματι ήταν. Αυστηρός στο ήθος, δεν δίσταζε με παρρησία να ελέγχει θρησκευτικούς και πολιτικούς άρχοντες, λέγοντας πάντοτε την αλήθεια. Ας πάρουμε την απάντησή του στην ερώτησή αυτή, φράση-φράση και να την αναλύσουμε: «Τίνα με υπονοείτε είμαι;» Δηλαδή: «Τι υπονοείτε εμένα πως είμαι;» Ήταν σαν να

Το ευαγγέλιο της πρώτης Κυριακής μετά τον Δεκαπενταύγουστο, μπορούμε να πούμε πως μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη: Στο πρώτο περιλαμβάνεται η περιγραφή του θαύματος της θεραπείας του σεληνιαζόμενου νέου. Στο δεύτερο, που είναι συνέχεια του προηγουμένου, γίνεται διάλογος μεταξύ Του Χριστού και των μαθητών Του περί της δύναμης της πίστεως. Αφού ο Κύριος μίλησε σχετικά, εξειδίκευσε τον λόγο Του για την περίπτωση του προαναφερόμενου νέου και είπε: «Τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία» . Δηλαδή: «Αυτό το είδος των δαιμονίων, δεν βγαίνει από τον άνθρωπο που έχει καταληφθεί απ' αυτό, παρά μόνο με προσευχή η οποία θα συνοδεύεται από νηστεία» . Σ' αυτό το σημείο πρέπει να εντείνουμε την προσοχή μας, για να καταλάβουμε ότι για τον αγώνα μας, για τα μεγάλα αιτήματα της ψυχής μας, παράλληλα με την πίστη μας πρέπει να έχουμε κι άλλα πνευματικά εφόδια. Η προσευχή και η νηστεία είναι από τα σημαντικότερα. Ακόμη και στα χρόνια που οι άνθρωποι δεν είχαν γνωρίσει Τον

Την Τρίτη, 23 Αυγούστου 2022 , συμπληρώνεται ένας χρόνος από την ημέρα που ο Ανέστης Βλάχος έφυγε απ' αυτή τη ζωή για την όντως ζωή. Σκέφτομουν όλες αυτές τις ημέρες, πως θα μπορούσα να σκιαγραφήσω το προφίλ αυτού του ανθρώπου, βγαίνοντας από το στενό πλαίσιο της συγγενικής σχέσης. Ήρθε στο νου μου τότε η πληθώρα συγκινητικών μηνυμάτων, που είτε είχαν αποδέκτη εμένα, είτε κάποιο άλλο πρόσωπο της οικογενείας μας, είτε αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο εις μνήμη του. Έτσι, με σεβασμό πάντοτε στην ιδιωτικότητά τους, προτίμησα ν' αφήσω τους συντάκτες τους να μιλήσουν εκείνοι για το πρόσωπό του και για το πως βίωσαν εκείνοι την επαφή μαζί του. Πάρα πολλά τα μηνύματα, πάμπολλες οι αναφορές. Δεν ήταν δυνατόν να συγκεντρωθούν και να δημοσιευτούν όλα, αν και θα το ήθελα κάποια στιγμή να γίνει. Σταχυολόγησα λοιπόν κάποια κατά την ταπεινή μου κρίση και τ' αναρτώ όπως απεστάλησαν ή δημοσιεύτηκαν, χωρίς μετατροπές. Δεν χρειάζεται ρετουσάρισμα ο καρδιακός λόγος. Εις ό,τι με αφορά, θ' αρκεστώ

Δεν μας άφησε η Παναγία! Το τονίζει ωραιότατα ο εμπνευσμένος υμνογράφος και το ψάλλαμε μαζί του κι εμείς σήμερα: «Εν τη Κοιμήσει τον κόσμο ου κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης προς τη ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της Ζωής..» . Δηλαδή: «Όταν ήρθε η ώρα να παραδώσεις στον Υιό και Θεό σου το πνεύμα σου, δεν εγκατέλειψες τον κόσμο Θεοτόκε» . Δεν είναι λόγια κενά και έκφραση ενός φορτισμένου θρησκευτικά συναισθήματος, που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ο στίχος αυτός του απολυτικιου της εορτής της Κοιμήσεως. Είναι βασική δογματική διδασκαλία και αλήθεια της Πίστεως μας , με άμεσες, μάλιστα, τις ηθικές προεκτάσεις της στη ζωή μας. Η Παναγία, παρόλο που μετέστη στους ουρανούς, δεν εγκατέλειψε τη γη, είναι κοντά μας . Ακούει τους ύμνους μας και τις προσευχές μας. Φτάνουν στην ψυχή της οι θερμές δεήσεις και παρακλήσεις μας. Και μεσολαβεί για χάρη μας στον Υιό της και Θεό. Το επιβεβαιώνουν αιώνες τώρα και η ιστορία και η καθημερινή πραγματικότητα. Αλλά και τα πολλά και συχνά και αδιαμφισβήτητα θαύμ

Μία θαλάσσια τρικυμία, είναι πάντοτε σκληρή δοκιμασία για τα πλοία και τους επιβάτες τους. Σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή που θ' ακούσουμε αύριο στην Εκκλησία, το πλοίο με το οποίο ταξίδευαν οι μαθητές Του Χριστού, αντιμετώπιζε μια τέτοια απότομη και μεγάλη τρικυμία. «Βασανιζόταν από τα κύματα» , θ' ακούσουμε χαρακτηριστικά. Καθώς ο σφοδρός άνεμος ήταν αντίθετος, κινδύνευαν ν' ανατραπούν. Αυτή είναι η πρώτη φάση της δοκιμασίας τους. Υπάρχει όμως και δεύτερη. Ενώ βρίσκονταν την ώρα του αγώνα και της αγωνίας τους για το πως θα σωθούν, κάποια σκιά πρόβαλε πάνω στα κύματα. «Και από φόβου έκραξαν» , φώναξαν δηλαδή από τον τρόμο και την αγωνία. Και σαν μην έφταναν όλ' αυτά, έρχεται και τρίτη δοκιμασία. Παραλίγο ο Πέτρος να παρασυρθεί από τα κύματα! Και στις τρεις αυτές στιγμές της δοκιμασίας και του φόβου των μαθητών, έχουμε άμεση την παρουσία και την επέμβαση Του Χριστού. Ενώ εκείνοι κινδύνευαν από τη φουρτούνα, ο Χριστός προσευχόταν στο όρος. Όταν κατατρόμαξαν από την

Ετοιμαζόμαστε για την τελευταία παράκληση για φέτος στη Μάνα μας. Ξέρετε, σκεφτόμουν όλες αυτές τις ημέρες, όταν βρισκόμουν στο ναό κι αντίκριζα την ιερή μορφή της, ότι την ώρα που όλα γύρω μου δείχνουν λαμπρά, εν τούτοις εκείνη φαίνεται θλιμμένη. Στο άγιο πρόσωπό της διέκρινα αποτυπωμένο κάποιο βάθυ πόνο. Ήρθε στο νου μου ο πόνος της ρομφαίας, για τον οποίο μίλησε κατά την ώρα της Υπαπαντής, ο πρεσβύτης Συμεών, έξω απ' το ναό του Σολομώντος. Φαίνεται πως εξακολουθεί να υπάρχει. Σήμερα βέβαια η Παναγία βρίσκεται στους ουρανούς και χαίρεται τον θρίαμβο Του Αναστάντος Υιού της και υμνείται και μακαρίζεται απ' όλες τις γενιές των ανθρώπων. Όμως, απ' το ύψος του μεγαλείου της, βλέπει πως πολλοί από εμάς, με τη ζωή μας, ανασταυρώνουμε Τον Υιό της. Πώς λοιπόν να χαίρεται και να ευφραίνεται και να μη λυπάται, όταν τιμούμε μεν εκείνη, αλλά δεν τιμούμε Τον Υιό της;  Ποια σημασία μπορεί να έχει, η εντός ολίγων ημερών παρουσία εκπροσώπων της Πολιτείας στην εορτή της, όταν αρκετοί νόμ

Απ' τα πρώτα παιδικά μου χρόνια, ιδιαιτέρως με είχε γοητεύσει η διήγηση του μεγάλου θαύματος Του Κυρίου, το οποίο περιγράφεται στην ευαγγελική περικοπή της αυριανής ημέρας: Η ευλόγηση των πέντε άρτων και ο δι' αυτών χορτασμός πέντε χιλιάδων ανθρώπων. Είχε κυριευθεί η ψυχή μου από έκπληξη και θαυμασμό για το υπερφυσικό αυτό γεγονός. Και τολμηρά είχε η παιδική μου φαντασία φτερουγίσει, πέρα απ' την παραλία της Γεννησαρέτ, στο ερημικό εκείνο μέρος, για να συλλάβει κάτω απ' τα χρώματα του γαλήνιου δειλινού, το απέραντο και απέρριτο συνάμα εκείνο τραπέζι. Η γη, στρωμένη με το πλούσιο ανοιξιάτικο χαλί της, έχει δεχθεί επάνω της όσο είναι δυνατόν αναπαυτικά τα πλήθη. Και ο έρημος εκείνος τόπος, με την τάξη που ο Δημιουργός έχει επιβάλλει, έχει μεταβληθεί σε καλλιτεχνικό κήπο, με κυκλικά παρτέρια από χιλιάδες «έμψυχα φυτά», τους προ ολίγου ακροατές του θείου λόγου. Ο Πολυεύσπλαγχνος Κύριος, που επί ώρες είχε θρέψει τις ψυχές τους με το ουράνιο μάννα, δεν ήταν δυνατόν ν' αδι

Αισθήματα ικανοποίησης εξέφραζε ο φλογερός μαθητής, ο Πέτρος, όταν κατά την ώρα της Μεταμορφώσεως Του Σωτήρος, απευθυνόταν σ' Εκείνον και Του έλεγε: «Διδάσκαλε, καλόν έστιν ημάς ώδε είναι». Δηλαδή:  «Καλό θα ήταν δάσκαλε, για εμάς τους μαθητές Σου, να είμαστε διαρκώς εδώ, να βλέπουμε τη θεία, τη δοξασμένη μορφή Σου και ν' απολαμβάνουμε το υπέροχο μεγαλείο Σου». Δεν τον ενδιέφερε αν βρισκόταν σε τόπο έρημο, στην κορυφή ενός βουνού. Εάν ο επισιτισμός του θα ήταν δύσκολος. Έαν ο ήλιος τον έψηνε και το κρύο τον περόνιαζε. Έαν μακριά απ' τους ανθρώπους δεν θα είχε τη δυνατότητα της επικοινωνίας. Τίποτα απ' αυτά δεν τον ενδιέφερε. Ένα ήθελε μόνο: Να βλέπει Τον Χριστό έτσι δοξασμένο! Δεν είχε ασφαλώς συλλάβει, ο θερμός την πίστη Αποστόλος, το νόημα της Μεταμορφώσεως Του Κυρίου. Φαντάστηκε, ότι ο Δάσκαλός του, εισήλθε πλέον οριστικά στην κατάσταση της δόξας Του. Δεν γνώριζε ότι η περίοδος της επι γης ζωής Του Σωτήρος, ήταν περίοδος ταπεινώσεως και θυσίας, που θα κατέληγε στον ε