π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Συμπληρώνονται αύριο 67 χρόνια από το ξεκίνημα του απελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου για την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού. Ήταν σαν αύριο που αμούστακα παλληκάρια, διαποτισμένα με Χριστό κι Ελλάδα, υπέγραφαν τον πιο ιερό και βαρύ όρκο: «Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» . Αποδύθηκαν έτσι σ' έναν ιερό αγώνα και δεν λογάριασαν μήτε το μέλλον τους, μήτε τον ισχυρό Άγγλο δυνάστη. Πολλοί απ' τους αγωνιστές, μαθητές ακόμα, ύψωσαν την γαλανόλευκη υπερήφανα. Απέδειξαν στην πράξη το φρόνημά τους κι έγιναν έτσι συνεχιστές της ένδοξης ελληνικής ιστορίας που διάβαζαν. Οι μικροί «ελεύθεροι πολιορκημένοι» της Μεγαλονήσου, πιασμένοι χέρι-χέρι, πήραν κι έγραψαν την δική τους ιστορία, με το πορφυρό, με το πανάκριβο μέλανι της καρδιάς τους, πάνω στις ψηλότερες κορφές των Κυπριακών βουνών. Ο αγώνας του 1955-59, αποτέλεσε το «Θαβώρ» της Κύπρου. Σύσσωμος ο Ελληνισμός βροντοφώναξε με συγκίνηση: «Ζήτω η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα!» . Η νήσος των Αγίων, δίκαια τώρα ονομάζεται και νήσος των ηρώων. 67

Aύριο, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως , δεν θα υψωθεί μόνον ο Τίμιος Σταυρός στους ιερούς μας ναούς, όπως συμβαίνει άλλωστε κάθε χρόνο για να μας ενισχύσει με χάρη και δύναμη για την συνέχεια του πνευματικού μας αγώνα μιας και βρισκόμαστε πλέον στο μέσο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αλλά θα έρθει και ο Κύριος, μέσα από το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, να φέρει την τέλεια ανατροπή στον τρόπο που σκεφτόμαστε, με τα εξής λόγια: «Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν» . Δηλαδή: Όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, αυτός θα τη χάσει . Εμείς ξέρουμε πως, κάθε λογικός και φρόνιμος άνθρωπος, ψάχνει να βρει, που υπάρχουν οι λιγότεροι κίνδυνοι για να τοποθετήσει την ζωή του και να την ασφαλίσει. Κι ο Χριστός μας λέει το αντίθετο; Ότι δηλαδή θα χάσουμε τη ζωή μας στην προσπάθειά μας να την διαφυλάξουμε και να την σώσουμε; Ας μη βιαστούμε να θεωρήσουμε παράλογο το μήνυμα που δίνει η αυριανή ευαγγελική περικοπή. Κι ας μη το απορρίψουμε με προχειρότητα. Κλείνει μέσα του μια μεγάλη και σπ

Το άγαλμα του Οπλαρχηγού Γιάννη Ντάβαρη στην Κεντρική Πλατεία Παιανίας Διάβαζα σ' ένα δημοσίευμα, πως στην πόλη της Οδησσού της Ουκρανίας, οι κάτοικοι κάλυψαν ένα άγαλμα που αποτελεί σύμβολο για την πόλη με σακιά γεμάτα άμμο για να το προστατεύσουν από τους βομβαρδισμούς. Το περιστατικό αυτό, μου θύμισε ένα άλλο, που έμαθα όταν μελετούσα την νεότερη ιστορία της πόλης μου της Παιανίας και επ' αφορμή και της Εθνικής μας Επετείου, θέλησα να σας το μεταφέρω: Όταν ο Οπλαρχηγός Γιάννης Ντάβαρης από το Λιόπεσι , την σημερινή Παιανία δηλαδή, μαζί με τα παλληκάρια του κι άλλους αρβανίτες των πέριξ της Αθήνας περιοχών πολιορκούσαν την Ακρόπολη όπου βρίσκονταν οι Τούρκοι, κάποιο πρωί βλέπουν κατάπληκτοι τους Τούρκους, ανεβασμένους στον Παρθενώνα, να προσπαθούν να χαλάσουν το μνημείο. Ρώτησαν κι έμαθαν, πως οι πολιορκημένοι, μη έχοντας άλλο μολύβι για να φτιάξουν βόλια, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το μολύβι που ήταν χυμένο μέσα στις κολώνες για να τους δίνει δύναμη και σταθερότητα. Μόνο

Ατενίζοντας τη μέρα του Ευαγγελισμού την Παναγία μας να σκύβει ταπεινή μπρος στο θείο θέλημα, με επίγνωση των συνεπειών αυτής της αποδοχής, αλλά και όλες εκείνες τις μορφές των ηρώων που μας χάρισαν την λευτεριά, που την κράτησαν ζωντανή μέσα στα σκελετωμένα κορμιά τους τα σκοτεινά τετρακόσια χρόνια κι επειδή, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ζούμε τις μέρες τούτες του Μαρτίου την προσμονή του Θείου Πάθους, επιτρέψτε μου να κάνω μια εμβάθυνση στο μέγα και ιερό θέμα της θυσίας. Οι ήρωες της πατρίδας μας, έκαναν θυσίες οικονομικές, θυσίες σταδιοδρομίας, καρδιάς, ζωής. Ατσάλωσαν τη θέλησή τους κι αποδιώχνοντας σαν ένοχο ό,τι τερπνό μέσα τους τους αντιμαχόταν, τράνωσαν την απόφαση της πιο ακραίας ευαισθησίας και ανδρείας: Eλευθερία ή Θάνατος! Και πέρασαν έτσι στην ελευθερία και πρίν απ' τον θάνατο «ύψωναν με χαμόγελο την όψη τη φθαρμένη» , όπως μας λέει ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός . Η Παναγία μας, όδευε τον δρόμο της θυσίας σ' όλη της τη ζωή. Στα Εισόδια, στη Γέννηση, μέτα τη Γ

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Πως να μιλήσει κανείς γι' αυτή τη βαθιά και μυστηριώδη τέχνη, η οποία είναι αλήθεια πως δεν μπορεί να κλειστεί σ' έναν λογικό ορισμό. Eίναι σα μια πράξη ζωής κι επιβάλλεται με την πειθώ του θαύματος. Ο πατέρας του δυτικού λυρισμού, Έντγκαρ Άλλαν Πόε , στο περίφημο δοκίμιό του «Ποιητική Αρχή» , γράφει πως ποίημα είναι εκείνο «που διεγείρει εξυψώνοντας την ψυχή» και πως η αξία ενός ποιήματος «έγκειται στον βαθμό αυτής της ανυψωτικής έγερσης» . Αλλά και ο δικός μας, Κλέων Παράσχος , στο εξαιρετικό δοκίμιό του «Τι είναι Ποίηση» , δίνει έναν περιεκτικό ορισμό της, όσο είναι δυνατό να ορισθεί με λογικά μέσα η ποίηση: «Ποίηση είναι ένα βαθύ βίωμα που έγινε μαγικός λόγος. Μαγικός, όχι απλά στη φθογγική, στη μελωδική σύστασή του, μα που είναι μουσική και απηχεί βαθιά στην ψυχή και εξυψώνει την ψυχή και το πνεύμα μας» . Θα έλεγε κανείς, πως σε μία εποχή που η ψυχή και το πνεύμα μας μοιάζουν καθηλωμένα, η ποίηση δεν έχει πια κοινό. Ωστόσο δεν είναι αλήθεια. Το «σ

Η δεύτερη Στάση των Χαιρετισμών στην Υπεραγία Θεοτόκο, που θα ψαλλεί απόψε στους ιερούς μας ναούς, αναφέρεται στο ανθρωποσωτήριο γεγονός της Γέννησης Του Χριστού, από το οποίο αντλεί ο ποιητής την έμπνευσή του, για να υμνήσει τη συμμετοχή της Παναγίας μας σε αυτό. Σκεπτόμουν πως, είναι πραγματικά μεγάλη ευκαιρία, να επιστρέψουμε ετούτη ακριβώς την περίοδο, που ένας πόλεμος άγριος έχει εξαπολυθεί με μανία στον άνθρωπο, τώρα που λαοί και έθνη χωρίζονται με μίση, με πάθη, με αίμα, τώρα που τα σύνορα που χαράζονται πάνω στους χάρτες και πάνω στη γη είναι αθώα πράγματα μπροστά στα σύνορα που υψώνει η έχθρα, τώρα που ληστείες, απαγωγές, φόνοι, βία, μονοπωλούν καθημερινά την ειδησεογραφία, στο μήνυμα της Του Χριστού Γεννήσεως. Στα πολύ παλιά χρόνια, οι άνθρωποι μόνο τ' αγρίμια φοβούνταν. Σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται τους ανθρώπους. Παράλληλα, όλος ο πολιτισμός της μηχανής, που με τόσο κόπο και μόχθο τον έστησε ο άνθρωπος, πάλι με τον άνθρωπο τα 'χει βάλει. Ενώ του προσφέρει, είναι αλή

Το ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα στην Εκκλησία, μας μετέφερε τότε που ο Χριστός, στην αρχή της δημόσιας δράσεώς Του, συνάντησε τον Φίλιππο από τη Βηθσαιδά και τον καλεσε να Τον ακολουθήσει. Εκείνος, γοητευμένος από την αγία Του μορφή, προτού ακόμα γίνει μαθητής Του, έτρεξε στο φίλο του τον Ναθαναήλ για να αναγγείλει και σ' εκείνον τη μεγάλη του χαρά: «Βρήκαμε Αυτόν για τον οποίον έγραψε ο Μωυσής και μίλησαν οι προφήτες, τον Ιησού, το γυιό του Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ» , του είπε θριαμβικά. Και στην επιφύλαξη του Ναθαναήλ, πως ήταν δυνατόν να προέρχεται ο Μεσσίας από μια ταπεινή πόλη όπως η Ναζαρέτ, του απάντησε αφοπλιστικά: «Έλα να δείς» . Και πήρε να τον οδηγεί προς Τον Χριστό. Εν τω μεταξύ, είδε ο Κύριος τον Ναθαναήλ που ερχόταν και είπε γι' αυτόν αποκαλυπτικά: «Να ένας γνήσιος Ισραηλίτης που μέσα του δεν υπάρχει δόλος και υποκρισία» . «Από που με ξέρεις;» , Τον ρωτά ο Ναθαναήλ. «Προτού σε φωνάξει ο Φίλιππος» , του απαντά ο Κύριος, «όταν βρισκόσουν κάτω απ' τη συκι

Η αυριανή ημέρα, πρώτη Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, είναι μία ημέρα νίκης! Μια ημέρα ξεχωριστή, που μαζί με την αναστήλωση των ιερών εικόνων, φέρνουμε στη μνήμη μας όλους τους κατατρεγμούς κατά της Εκκλήσιας Του Χριστού, που στο τέλος κατέληξαν και καταλήγουν πάντοτε στον θρίαμβό της. Είκοσι και ένας αιώνες πέρασαν και ακόμη αγνή κι ανόθευτη, η Ορθοδοξία, λάμπει και φωτίζει τους αιώνες του Χριστιανισμού και θα φωτίζει σαν γιγαντιαίος φάρος στα βάθη των αιώνων. Τι κι αν την χτύπησαν λυσσαλέα; Τι κι αν χτυπούν ακόμη πάνω της μανιασμένα τα κύμματα της απιστίας; Αυτή μένει και θα μένει, σαν το πιο μεγαλόπρεπο οικοδόμημα. Διότι θέμελιό της έχει Τον Χριστό! Η Αλήθεια Του, είναι δύναμη Θεού ασάλευτη κι ακλόνητη! Ταράζεται βέβαια το οικοδόμημα της Εκκλησίας από τους ανέμους και τις καταιγίδες, νικάει όμως πάντοτε και θριαμβεύει, ένω οι πολέμιοί της, συντρίβονται. Που είναι οι αιρετικοί που την πολέμησαν με τόσο φανατισμό; Που είναι οι «γνωστικοί», οι δοκητές, οι αρειανοί, οι πν

Τα γεγονότα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στον πλανήτη μας, ήρθαν να καταδείξουν με τον πλέον εμφατικό τρόπο, ότι δεν μπορούμε να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε τίποτε υλικό. Είχαμε μάθει, ειδικότερα η γενιά μου, να στηριζόμαστε στα μάταια και φευγαλέα. Σε χρήματα, σε κινητά κι ακίνητα, σε μισθωτές σχέσεις, σε επιδοτούμενη ευζωία. Όμως το στήριγμά μας αυτό, για το οποίο μάλιστα καυχιόμασταν, αποδείχτηκε σαθρό και κατέρρευσε από τη μια στιγμή στην άλλη. Παρ' όλ' αυτά όμως, φαίνεται πως επιμένουμε να κωφεύουμε στο προφητικό μήνυμα της Παλαιάς Διαθήκης, που ακούγεται ηχηρό δια μέσου των αιώνων: «Μη καυχάσθω ο σοφός εν τη σοφία αυτού και μη καυχάσθω ο ισχυρός εν τη ισχύι αυτού και μη καυχάσθω ο πλούσιος εν τω πλούτω αυτού, αλλ’ ή εν τούτω καυχάσθω ο καυχώμενος συνίειν και γινώσκειν ότι εγώ ειμί Κύριος ο ποιών έλεος και κρίμα και δικαιοσύνην επί της γης, ότι εν τούτοις το θέλημά μου, λέγει Κύριος» (Ιερεμίας). Συντετριμμένοι πλέον στη γη, αλλά με τα μάτια μας στραμμένα στον ουρ

Ο Δημιουργός Θεός, επειδή δε θα ήταν καλό να μείνει στον Παράδεισο μόνος ο πρωτόπλαστος άνθρωπος, αποφασίζει να δημιουργήσει ένα όχι κατώτερό του, ένα όχι βοηθητικό ον, αλλά ένα που θα έχει την ίδια μ' αυτόν ουσία και βέβαια, την ίδια αξία . Ο δεύτερος άνθρωπος, δεν πλάθεται με χώμα από τη γη όπως ο πρώτος, αλλά απ' την πλευρά του πρώτου. Οι Πατέρες, ερμηνεύουν πως αυτό έγινε για να προέλθει το ανθρώπινο γένος από την ίδια ρίζα και να μην έχει δύο αρχές, πράγμα που θα δημιουργούσε διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων. Όπως μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος , δεν πήρε, ο Δημιουργός, κάποιο οστό από το κεφάλι του, για να μη γίνει η γυναίκα κύριος και αφέντης του, ούτε απ' τα πόδια, για να μην είναι δούλη του, αλλά πήρε από την πλευρά, για να είναι ισότιμη και ισάξια μ' εκείνον. Έτσι, οι δύο άνθρωποι, με τη δημιουργική πνοή Του Θεού, αποκτούν τις ίδιες ιδιότητες και τις ίδιες δυνατότητες, αφού κι οι δύο είναι «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν» Του . Ο άνδρας στο πρόσωπ

Ετοιμαζόμαστε για τον αποψινό Εσπερινό της Συγνώμης, όπου θα ζητήσουμε συγχώρεση ο ένας απ' τον άλλον, για να εισέλθουμε στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή και στ' αυτιά μας αντηχούν ακόμα τα λόγια Του Κυρίου από το σημερινό Ευαγγέλιο: «Αν συγχωρείτε με όλη σας την καρδιά τα αμαρτήματα που έκαναν σ' εσάς οι άλλοι άνθρωποι, θα συγχωρήσει και τα δικά σας αμαρτήματα ο Ουράνιος Πατέρας σας. Αν, όμως, δεν συγχωρήσετε τους συνανθρώπους σας για τα αμαρτήματα που σας έκαναν, τότε, ούστε εσείς θα λάβετε την συγχώρηση από τον Ουράνιο Πατέρα σας για τις δικές σας αμαρτίες» . Είναι γεγονός, πως μόνο οι άγγελοι βρίσκονται συνεχώς σε ειρήνη και δεν έχουν μεταξύ τους προστριβές. Και σίγουρα, η κοινωνία μας, δεν είναι κοινωνία αγγέλων. Γι' αυτό και δεν λείπουν οι συγκρούσεις, οι εχθρότητες. Όλ' αυτά είναι ανθρώπινα. Αρκεί να μη μένει κανείς σ' αυτά, αλλά να προχωρεί στην τακτοποίησή τους. Εκείνο που δεν είναι ανθρώπινο, αλλά δαιμονικό, είναι να μην συγχωρούμε. Να βράζουμε και να