π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Όσο παλιός είναι ο καθορισμός μιας συγκεκριμένης ημέρας που να σημαίνει το τέλος του έτους και την έναρξη του καινούργιου, άλλο τόσο παλιό είναι το έθιμο, όσο πλησιάζει εκείνη ημέρα, ο άνθρωπος να κάνει μια αναδρομή στα περασμένα, ν' ατενίζει το παρόν του που πήγασε απ' αυτά και πάνω και πρώτ' απ' όλα, να συνεπαίρνεται από περισσότερο ή λιγότερο ελπιδοφόρα συναισθήματα για το μέλλον. Και το τελευταίο αυτό συμβαίνει, διότι η ελπίδα, είναι το κίνητρο της ψυχής, μέσα στα υπόλοιπα κίνητρα, που σπρώχνουν τον άνθρωπο να υψώνεται στα ουράνια. «Χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα» , συνηθίζουμε να ευχόμαστε ο ένας στον άλλον τούτες τις ημέρες. Και στην ευχή μας αυτή, εμπεριέχεται η ακατάπαυστη και διαρκώς ανανεούμενη ελπίδα, ότι ο νέος χρόνος, θα είναι καλύτερος απ' εκείνον που πέρασε κι απ' τους άλλους που προηγήθηκαν. Eμπεριέχεται επίσης ένα ερώτημα, ένα παράπονο, μία οργή αν θέλετε, για όσα συνέβησαν στον περασμένο χρόνο και στ' άλλα χρόνια που προηγήθηκαν και μας έκαναν

Με τη χάρη Του Θεού φτάσαμε γι' άλλη μια φορά στο κατώφλι ενός ακόμη σαρανταημέρου, μιας ακόμη χρονικής περιόδου δηλαδή η οποία μας προετοιμάζει για τη μεγάλη γιορτή της Γεννήσεως Του Χριστού. Η χρονική αυτή περίοδος των σαράντα ημερών μέχρι τα Χριστούγεννα, χαρακτηρίζεται από τη νηστεία αλλά και από την ευλογημένη συνήθεια του «σαρανταλείτουργου» , της τέλεσης δηλαδή καθημερινά της Θείας Λειτουργίας, από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι και τις 25 Δεκεμβρίου . Παρατηρούμε αυτές τις ημέρες, τον πιστό λαό να προσέρχεται στους ιερούς ναούς και να κομίζει τις προσφορές του, (πρόσφορο, νάμα, θυμίαμα κτλπ), μαζί με τα ονόματα των προσφιλών του προσώπων, ζώντων και κεκοιμημένων, για να μνημονεύονται σ' αυτές τις σαράντα συνεχείς λειτουργίες. Και ορθώς πράττουν. Εκείνο όμως που επίσης παρατηρούμε, είναι, αυτοί οι ίδιοι, να μην έχουν φυσική παρουσία σε καμία απ' αυτές τις λειτουργίες, να μην συμμετέχουν δηλαδή στην τέλεσή τους, με αποτέλεσμα οι ναοί, όλην αυτήν την ευλογημένη περίοδο, να είν

Πόσοι ύμνοι έχουν γραφτεί παγκοσμίως για την Θεοτόκο! Κι ανάμεσά τους, της Ελληνικής Ορθόδοξης Υμνολογίας οι ύμνοι, μοναδικοί σε ομορφιά, βάθος, πλοκή. Ένας τέτοιος ύμνος, όχι ευρύτερα γνωστός, φέρεται να έχει τεχνουργηθεί από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σέργιο . Τον άντλησα από το βιβλίο «Εκλογή Ελληνικής Ορθοδόξου Υμνολογίας» , του αειμνήστου καθηγητού Παναγιώτη Τρεμπέλα και θέλω να τον μοιραστώ μαζί σας. Ο συγκεκριμένος ύμνος αναφέρεται ειδικά στην πανσεβάσμια Κοίμηση της Παναγίας μας. Είναι απλός αλλά παράλληλα τόσο όμορφος και ποιητικά άρτιος! Μας παρουσιάζει ενωμένα τα ουράνια και τα επίγεια, γύρω απ' τον «σκίμποδα», τη νεκρική κλίνη, ας την πούμε έτσι δηλαδή, που είναι ξαπλωμένη η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ. Πρώτα-πρώτα εμφανίζονται οι άγγελοι Του Παντοδύναμου Υιού της κι αρχίζουν την υμνωδία, χαιρετίζοντας την Παναγία: «Xαίρε κλίμαξ αναφέρουσα από γης εις ουρανόν! Χαίρε γέφυρα εισάγουσα εις παράδεισον τερπόν! Χαίρε, ότι χοροί σε ανυμνούσιν οι άνω! Χαίρε, ότι βροτοί σε πρ

Μια γλυκιά γοητεία έχουν αποκτήσει τις τελευταίες έντεκα ημέρες τα δειλινά μας, στο άκουσμα της καμπάνας για την Παράκληση στην Υπεραγία Θεοτόκο , στο οποίο με λαχτάρα και πολλή προθυμία ανταποκρίνεται η ελληνορθόδοξη ψυχή μας. Γεμίζουν οι εκκλησίες από πιστούς όλων των ηλικιών, που έρχονται να καταθέσουν σ' εκείνη, τους πόθους, τις ανησυχίες, τα δράματα, τα προβλήματά τους. Ναι, είναι γεγονός πως η κοσμαγάπητη αυτή Παράκληση, αγγίζει τα προβλήματά μας. Μικρά και μεγάλα. Κι είναι επίσης γεγονός, πως μέσα απ' αυτήν, δυναμώνει η πίστη μας στης Παναγίας τη βόηθεια. Γι' αυτό και μέσα απ' τα απαράμμιλης υμνογραφικής τέχνης τροπάρια, την παρακαλούμε όπως ένα μικρό παιδί παρακαλεί την μητέρα του: «Από πάσης ανάγκης θλίψεως και νόσου και βλάβης με λύτρωσαι. Και τη συ δυνάμει, εν τη σκέπη σου φύλαξον άτρωτον, εκ παντός κινδύνου και εξ εχθρών των πολεμούντων και μισούντων με, Κόρη πανύμνητε» , ψάλλουμε στο 3ο τροπάριο της 5ης Ωδής . Παρακαλούμε δηλαδή την Μάνα μας, που έχει τη δύ

Η θλίψη δεν αφήνει τον άνθρωπο να κοιμηθεί. Το έχετε και το έχω βιώσει. Αν αγαπάς κάποιο πρόσωπο και το στερηθείς, ο ύπνος δεν έρχεται εύκολα. Δύσκολα έρχεται κι εύκολα φεύγει. Αυτό συνέβη στις γυναίκες που τιμούμε αύριο, Κυριακή των Μυροφόρων . Ο Χριστός, τους είχε κάποτε πει, πως είναι η Ανάσταση και η Ζωή αλλά τώρα ξέρουν πως είναι νεκρός μέσα στο μνήμα του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας . Η λύπη και η απογοήτευση τις έχουν καταβάλλει. Ξύπνησαν λοιπόν πολύ νωρίς, μόλις πέρασε το Σάββατο. Ήθελαν ν' αλείψουν με αρώματα το σώμα Του Ιησού, γι' αυτό και τις αποκαλούμε Μυροφόρες. Οι δρόμοι ήταν έρημοι. Φανταστείτε πόσο θάρρος χρειαζόταν για τις γυναίκες αυτές, για να βγούν εκείνη την ώρα στους δρόμους της Παλαιστίνης. Καμία γυναίκα της εποχής τους δεν θα το ριψοκινδύνευε. Η αγάπη όμως προς Τον Χριστό, αψηφά κάθε κίνδυνο και προχωρά στην έκφρασή της. Κατά τη ζωή Του, Τον υπηρέτησαν. Κατά το θάνατό Του, δεν Τον ξεχνούν. Θέλουν να συνεχίσουν να Τον υπηρετούν. Ούτε που τους περνούσε από το

Ο Θωμάς, ήταν ένας άνθρωπος που χαρακτηριζόταν από πίστη και αποφασιστικότητα. Όταν ο Χριστός έμαθε για το θάνατο του φίλου Του του Λαζάρου και αποφάσισε να πάει στη Βηθανία, ο Θωμάς αμέσως είπε με παρρησία: «Άγωμεν καί ημείς ίνα αποθάνωμεν μετ' Αυτού» . Άνθρωπος που θέλει να πεθάνει με Τον Χριστό, δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως άπιστος. Ήταν θαρραλέος, τολμηρός. Αγαπούσε Τον Χριστό, ίσως και περισσότερο απ' τους άλλους μαθητές. Και να που εκείνο που περίμενε ο Θωμάς, συνέβη. Ήταν βέβαιος ότι ο Χριστός θα πέθαινε στην Ιερουσαλήμ. Ήταν πεσσιμιστής. Ο θάνατος Του Χριστού τον αποθάρρυνε. Μετά τη σταύρωσή Του, εξαφανίστηκε. Απομονώθηκε. Δεν τολμούσε να δει κανέναν. Πως θα τους αντιμετώπιζε; Mε πόση δύναμη υποστήριζε Τον Χριστό προηγουμένως και τώρα Τον βλέπει νεκρό.. Η λύπη του ήταν τόσο μεγάλη που κατέφυγε και κρύφτηκε. Ήθελε να υποφέρει τον πόνο του ολομόναχος. Έτσι λοιπόν όταν ο Χριστός αναστήθηκε, πως να το πάρει είδηση ο Θωμάς; Παρουσιάστηκε εκείνο το βράδυ της Αναστάσεως Του στ