π. Αυγουστίνος Βλάχος - Fr. Augustine Vlachos

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είχε το αποστολικό ανάγνωσμα που ακούσαμε σήμερα στην Εκκλησία. Κατά τα πρώτα έτη της διάδοσης του Χριστιανισμού κι ενώ ακόμη ζούσαν οι Απόστολοι, δημιουργήθηκε ένα ζήτημα για το αν ήταν ήταν ανάγκη να τηρούνται από τους Χριστιανούς, οι διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου. Οι Απόστολοι, συζήτησαν το θέμα με κάθε λεπτομέρεια στην αποστολική σύνοδο και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η σωτηρία του ανθρώπου δεν προέρχεται από την τήρηση των διατάξεων του Μωσαϊκού νόμου, αλλά μόνο απ' την πίστη στον Χριστό και τη συμμόρφωση προς όσα η Εκκλησία διδάσκει. Περί αυτού ακριβώς του ζητήματος, γράφει ο Απόστολος Παύλος στη σημερινή αποστολική περικοπή, απευθυνόμενος προς τους Χριστιανούς της Γαλατίας. Ο Απόστολος Παύλος, ήταν ο πλέον κατάλληλος να τοποθετηθεί περί του συγκεκριμένου ζητήματος. Η εγκατάλειψη του νόμου και η πίστη στον Χριστό, ήταν το μεγαλύτερο γεγονός της ζωής του. Τον αναγέννησε. «Ει γαρ α κατέλυσα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι» , γράφει. Δηλα

«Τρεις ημέρες έχεις στη διάθεσή σου. Σκέψου καλά. Εάν εσύ και τα παιδιά σου αρνηθείτε Τον Χριστό, δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε. Εάν όμως επιμείνετε στην απαγορευμένη απ' τους νόμους πίστη, μαρτύρια φοβερά σας περιμένουν. Πήγαινε και σκέψου σοβαρά» . Μ' αυτά τα λόγια απευθύνθηκε σε μία χήρα γυναίκα, ένας δικαστής στη Ρώμη. Τ' όνομά της ήταν Σοφία και ήταν μία σπουδαία Χριστιανή. Είχε προσφέρει όλες τις δυνάμεις στην υπηρεσία της εκκλησίας της Ρώμης. Κι απο 'κει έπαιρνε δύναμη για ν' αντιμετωπίζει τα προβλήματα της καθημερινής ζωής και της ανατροφής των τριών παιδιών της, που μ' όλη τους την ψυχή, ακολουθούσαν το δικό της παράδειγμα. Η μητέρα ανησυχεί. Μήπως οι απειλές και τα μαρτύρια κάμψουν την ψυχική αντοχή των παιδιών της; Μήπως τα βασανιστικά όργανα του δημίου τα κάνουν ν' αρνηθούν Εκείνον που θυσιάστηκε για όλο το ανθρώπινο γένος; Άραγε ποια σταθερότητα μπορεί να περιμένει απ' την δωδεκάχρονη Πίστη, απ' την δεκάχρονη Ελπίδα κι απ' την μόλις

Πλήθος ονομάτων και χαρακτηρισμών χρησιμοποιούν οι υμνωδοί της Εκκλησίας μας για ν' αποδώσουν την δύναμη του Σταυρού. Κι αυτό διότι δεν πρόκειται απλώς για ένα σύμβολο, αλλά για το ιερότερο των συμβόλων της πίστεώς μας. Ένα σύμβολο, που δεν υπενθυμίζει μόνο τη μεγάλη, τη μοναδική θυσία, τη θυσία Του Θεανθρώπου για τη σωτηρία μας. Είναι το αγιασμένο ξύλο, που όπως θ' ακούσουμε απ' απόψε στις υπέροχες καταβασίες της εορτής της Υψώσεως, «έν ώ ετάθη Χριστός ο Βασιλεύς και Κύριος» . Δεν συγκινεί απλώς όταν εκτεθεί σε προσκύνηση, αλλά και στηρίζει και ενδυναμώνει και ενισχύει. Διότι εκεί πάνω δόθηκε η μάχη, η μητέρα των μαχών, με θριαμβεύουσα τη ζωή έναντι του θανάτου, την ελευθερία έναντι της δουλείας, με θριαμβεύον το καλό έναντι του κακού. Και ποιος έχει ανάγκη από στήριξη; Ποιος άλλος απ' τον αδύναμο, τον ανήμπορο, τον άρρωστο, τον τραυματία; Αυτό δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι; Αδύνατοι, ασθενείς, τραυματισμένοι; Έφτασα πλέον σε μία ηλικία, που έχω πειστεί ότι ο αγώνας της

Καλησπέρα και καλό φθινόπωρο σε όλες και όλους! Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού η αυριανή και η ευαγγελική περικοπή της ημέρας, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι ένα μέρος από μία συζήτηση που είχε ο Χριστός με τον καλό Φαρισαίο Νικόδημο, ο οποίος είχε συγκινηθεί βαθύτατα από τη διδασκαλία και τα θαύματα Του Κυρίου και είχε πειστεί πως δεν πρόκειται για έναν συνηθισμένο άνθρωπο. Στο εν λόγω λοιπόν διάλογο, ο Χριστός μιλάει στον Νικόδημο για την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου μέσω του βαπτίσματος. Για ν' αντιληφθεί δε καλύτερα τα λεγόμενα, του μίλησε ακόμη περί της ενανθρωπήσεως Του Θεού και περί της σταυρικής Του θυσίας. Στο σημείο εκείνο, αναφέρθηκε σ' ένα πολύ παλιο γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης: Στο χάλκινο φίδι που ύψωσε ο Μωϋσής στην έρημο , για να το αντικρίζουν οι Ισραηλίτες και να θεραπεύονται απ' τα δαγκώματα των φιδιών. Ο λόγος που το έκανε αυτό, είναι γιατί εκείνο το χάλκινο φίδι, ήταν τύπος Του Χριστού καθηλωμένου επί του Σταυρού για τη σωτηρία του