Υπάρχουν σήμερα Μακρυγιάννηδες;

Πόσο επίκαιρα είναι αυτά τα λόγια: «Σιχάθηκα τέτοια ελευθερία. Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτερία οπού θα γευόμαστε, θα περικαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους, άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότητα. Αυτά λείπουν απ’ όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς. Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν οπού τρέχομεν να τζακιστούμεν…»

Ξέρετε σε ποιόν ανήκουν; Συμπεριλαμβάνονται στα απομνημονεύματα του πολύαθλου στρατηγού Μακρυγιάννη, τα οποία γράφτηκαν πριν από σχεδόν δύο αιώνες. Άραγε ο στρατηγός, έβλεπε το μέλλον; Γνώριζε πως θα καταλήξει η Ελλάδα του 21ου αιώνα; Τίποτα από τα δύο. Εξέφραζε απλώς μία κραυγή αγωνίας, για την αχαριστία και την ασέβεια της εποχής του και όπως αποδείχτηκε, απολύτως δικαιωμένη, αφού η Ελλάδα, μπορεί να γλίτωσε πράγματι από τον τουρκικό ζυγό, αμέσως όμως πέρασε κάτω από άλλους ζυγούς, όχι βέβαια τόσο ορατούς, αλλά εξίσου επικίνδυνους.

Άνθρωποι σαν τον στρατηγό, πολέμησαν για ανεξαρτησία, για θρησκευτική και πνευματική ελευθερία, για δημοκρατία και ισότητα. Το όραμα τους όμως προδόθηκε αμέσως. Οι ίδιοι πέρασαν στο περιθώριο, πέθαναν φτωχοί και περιφρονημένοι, μερικοί φυλακίστηκαν κιόλας, σαν τον Κολοκοτρώνη, που τον καταδίκασε το καθεστώς του Όθωνα για συνωμοτική δράση. Ή σαν τον Νικηταρά, ο οποίος βρέθηκε στη φυλακή βάσει ανυπόστατων κατηγοριών για συνωμοσία εναντίον και πάλι του Όθωνα και όταν αποφυλακίστηκε το 1841, το ελληνικό κράτος του έκανε την…«ύψιστη τιμή» να του επιτρέψει να ζητιανεύει κάθε Παρασκευή έξω από μια εκκλησία! Οκτώ χρόνια αργότερα, ο γενναίος και έντιμος αυτός ήρωας, πέθανε ξεχασμένος και πάμφτωχος, ενώ το ίδιο φτωχοί και ξεχασμένοι έφυγαν βέβαια και πολλοί ακόμη ήρωες. Τους αγώνες αυτών των ανθρώπων τους καρπώθηκαν άλλοι, που ούτε πολέμησαν ποτέ, ούτε υποβλήθηκαν στην παραμικρή θυσία και ίσως ούτε και νοιάστηκαν ποτέ τους πραγματικά για τούτη την έρμη τη χώρα. Η πολιτική μας ιστορία από το 1832 και μετά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι μια παρέλαση καιροσκόπων, υπηρετών ξένων συμφερόντων, μελών και παρατρεχάμενων μασωνικών στοών, χαφιέδων και πάσης φύσεως λοιπών καθαρμάτων.

Αυτός είναι ο λόγος που τα απομνημονεύματα του στρατηγού Ιωάννη Μακρυγιάννη, είναι ο ατέλειωτος και ο τραγικός αγώνας ενός ανθρώπου, που με όλα τα ένστικτα της φυλής του ριζωμένα βαθιά μέσα στα σπλάχνα του, αναζητά την ελευθερία, το δίκιο, την ανθρωπιά. Ενός ανθρώπου που πολέμησε, αγωνίστηκε, πίστεψε, σακατεύτηκε, αδικήθηκε, αηδίασε, θύμωσε. Αλλά έμεινε όρθιος και υπερήφανος ως το τέλος. Άνθρωπος στο ύψος του ανθρώπου. Δεν έγινε σκουλήκι. Το περιεχόμενο της γραφής του είναι ένα ράπισμα ισχυρό, μία γροθιά στο στομάχι, στην εκάστοτε πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική εξουσία, όταν αυτή σαπίζει, όταν η αλαζονεία του ανθρώπου, το «εγώ» δηλαδή, ξεπερνά το μέτρο. Δείχνουν το δρόμο, για κοινωνική αφύπνιση, οργάνωση, επανάσταση.

Το ερώτημα είναι, υπάρχουν σήμερα Μακρυγιάννηδες; Έχει απομείνει καθόλου μαγιά τους σε αυτόν τον τόπο που θα οραματιστεί και πάλι την ελευθερία; Αν ναι, δεν αρκεί να το ψελλίζουν με το κεφάλι σκυφτό. Πρέπει επιτέλους να το φωνάξουν. Κι αμέσως μετά πρέπει και να το αποδείξουν. Ατέλειωτες γενιές νεκρών και αγέννητων αυτού του τόπου, απαιτούν τέτοιες αποδείξεις. Kαι τις απαιτούν επιτακτικά και άμεσα.