Tα χελιδόνια, το μάθημα ζωής που παραδίδουν στον σύγχρονο Έλληνα και μία πρόταση για τα δημοτικά σχολεία του Δήμου Παιανίας

Mαζί με την άνοιξη που ενθρονίζεται σήμερα, θα έρθουν και τα πολυαγαπημένα μικρών και μεγάλων, παλαιοτέρων και νεοτέρων, αυτά τα τόσο γοητευτικά πλάσματα, τα χελιδόνια.

Μία αξιόλογη δράση, που θα μπορούσε να λάβει χώρα αυτή την εποχή στα δημοτικά σχολεία της Παιανίας και των Γλυκών Νερών, θα ήταν η κατασκευή με απλά αλλά δυσεύρετα για τα χελιδόνια υλικά, όπως είναι ο πηλός, χειροποίητων φωλιών, τις οποίες οι μαθητές θα τοποθετήσουν στη συνέχεια στο σπίτι τους, ή ακόμα και σε δημόσιους χώρους (θα πρότεινα τα δημοτικά κτίρια, για να δώσουμε ένα σπουδαίο παράδειγμα και σε άλλους Δήμους) προσφέροντας στα χελιδόνια έτοιμες κατοικίες, για να συμβάλλουμε με αυτόν τον τρόπο ώστε αυτό το αξιοθαύμαστο είδος να αναπτυχθεί φέτος με περισσότερη ασφάλεια και σιγουριά.

Παράλληλα, θα μπορούσε από τους εκπαιδευτικούς να γίνει μία αναφορά στο τι συμβολίζουν τα χελιδόνια και στα μαθήματα που μας παραδίδουν ως ανθρώπινο είδος και ειδικότερα ως Έλληνες που τα τελευταία χρόνια δοκιμάζονται. Τα χελιδόνια εκτός από τον ερχομό της κατά πολλούς ωραιότερης εποχής του χρόνου, της άνοιξης, συμβολίζουν την ελπίδα και κυρίως τη δύναμη της ψυχής. Και εξηγώ το γιατί: Φτάνει μόνο να σκεφτούμε, πως ξεκινούν από την έρημο της Σαχάρας στην Αφρική, σε μεγάλα σμήνη, για να έρθουν στην πατρίδα μας την Ελλάδα, διανύοντας περίπου 10.000 χλμ, ενώ το ίδιο μεγάλο ταξίδι κάνουν και το φθινόπωρο, όταν φεύγουν. Συνολικά δηλαδή ταξιδεύουν περίπου 20.000 χλμ για να έρθουν εδώ και να επιστρέψουν μετά και πάλι στην Αφρική, έχοντας δυστυχώς να αντιμετωπίσουν και πολλές δυσκολίες κατά τη διάρκεια της διαδρομής τους, όπως τη διάσχιση της θάλασσας. Τα χελιδόνια χρειάζονται αρκετή ενέργεια για να διασχίσουν τη θάλασσα, διότι αν κουραστούν και δε βρίσκεται κάποιο νησάκι κοντά τους να ξεκουραστούν, θα πέσουν στη θάλασσα και θα πνιγούν. Επιπλέον, έρχονται αντιμέτωπα με αρπακτικά πουλιά, καταιγίδες και δυνατούς ανέμους, στην προσπάθεια τους να διασχίσουν τεράστιες ερήμους, όπως είναι η Σαχάρα και απέραντες θάλασσες όπως είναι το Αιγαίο.

Το μάθημα ζωής λοιπόν που μας παραδίδουν, είναι πως για να επιτύχουμε τους στόχους της ζωής μας, αρκεί να αποβάλλουμε τον φόβο, να ξεπεράσουμε τα όρια μας και να πιστέψουμε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Αν ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι μπορεί να φέρει εις πέρας αυτόν τον άθλο, εμείς μπορούμε να τα καταφέρουμε ακόμα κι αν ξαναρχίσουμε από το μηδέν. Η ιστορία μας εξάλλου, δεν το αποδεικνύει αυτό; Τα εφόδια λοιπόν, μας τα έδωσε ο Θεός. Γιατί όμως μας φαίνονται όλα μαύρα τα τελευταία χρόνια; Κυρίως για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως οι περισσότεροι μετράμε πλέον τις δυνάμεις μας σύμφωνα με όσα μας επιβάλλει η εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης και όχι μόνο. Και ο δεύτερος είναι πως τα μικρά, ευκολοπρόσιτα, καθημερινά πράγματα που πολλαπλασίαζαν την ευτυχία μας και μας έδιναν φτερά, αντικαταστάθηκαν από δυσπρόσιτα και δυσκολοεύρετα για τον μέσο Έλληνα αγαθά και ξαφνικά γίναμε μικροί, δυστυχισμένοι και χωρίς φτερά. Έτσι, σταματήσαμε να πετάμε και περιμένουμε τώρα, από τις νεότερες γενιές, να μάθουν να πετούν, ενώ δεν γνωρίζουν καν ότι μπορούν να βγάλουν φτερά. Πώς όμως να το μάθουν όταν βομβαρδίζονται καθημερινά από ερωτήσεις του τύπου: «γιατί να σπουδάσεις, αφού δεν θα βρεις δουλειά;» ή «γιατί να μάθεις, αφού δεν θα σου χρειαστεί;».

Η συμβουλή που πρέπει να τους δώσουμε, είναι μάθε, γιατί θα σου χρειαστεί! Μάθε για να είσαι ελεύθερος να πετάς. Αλλιώς, η ψυχή που επιθυμεί και καταπιέζεται, γίνεται ηφαίστειο που βράζει. Και φοβού την έκρηξη μετά!

Ας ξανακοιτάξουμε με μεγαλύτερη προσοχή τα χελιδόνια κι ας αφήσουμε εκείνα να μας δείξουν το δρόμο. Φαίνεται πως κάτι ξέρουν καλύτερα. Πετούν, ταξιδεύουν, γνωρίζουν, δημιουργούν, συνυπάρχουν, διακινδυνεύουν, χαίρονται, ζουν. Είναι ελεύθερα!