Κάθε χρόνο στις 19 του Μάη, πενθώ, οργίζομαι, δεσμεύομαι, αναφωνώ, ζητώ δικαίωση!

Κάθε χρόνο, στις 19 του Μάη, η Ποντιακή μου συνείδηση, πενθεί. Το Ποντιακό αίμα που κυλάει στις φλέβες μου, ζητά δικαίωση.

Δικαίωση για την εξόντωση περισσοτέρων από 350.000 προγόνων μας και για τις πράξεις εξουθένωσης και βασανισμού τους, από τους σφαγείς Τοπάλ Οσμάν και Μουσταφά Κεμάλ, δικαίωση για ένα από τα πιο απεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δικαίωση για μία γενοκτονία.

Σπαράζει η ψυχή μου που οι παππούδες µας, αναγκάστηκαν να ζήσουν, τα φοβερά αυτά γεγονότα. Που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν. Που έχασαν γονείς κι αδέλφια. Που ατιµάστηκαν. Που ταπεινώθηκαν. Που πέθαναν στις κακουχίες των αµελέ ταµπουρού. Που πέθαναν αβοήθητοι στις µακρινές πορείες από το µαχαίρι του Τούρκου χωρικού, από το λιθοβολισµό της Τούρκισσας, από το όπλο του στρατοχωροφύλακα, από τη φωτιά του Τοπάλ Οσµάν, από την αγχόνη του τουρκικού κράτους, από τις κακουχίες του αντάρτικου, από τις ταπεινώσεις και τον κάµατο της αγγαρείας. Σπαράζει η ψυχή μου για τις θηριωδίες σε γυναικόπαιδα.

Οργίζομαι που κάποιοι «Έλληνες», μετά από όλα αυτά τα ειδεχθή εγκλήματα των Τούρκων κατά του Ελληνισμού, στον Πόντο, στη Θράκη, στη Μικρά Ασία, στην Κύπρο, πιστεύουν στο ανέκδοτο που λέγεται «Ελληνοτουρκική φιλία» και χαριεντίζονται με τους Τούρκους. Οργίζομαι για την στάση και την συμβολή, των σημερινών Ευρωπαίων «εταίρων» μας, στο σχέδιο της «λευκής σφαγής».

Δεσμεύομαι να συμβάλλω στο να διατηρηθεί η µνήµη της γενοκτονίας αιώνια, περνώντας την από γενιά σε γενιά. Να στηρίξω µαζί µε την ποντιακή κοινότητα, την τεράστια Ελληνική Ποντιακή πολιτιστική κληρονοµιά που κληρονοµήσαµε. Δεσμεύομαι να πιέσω μαζί με τα αδέλφια μου, προς όλες τις κατευθύνσεις, για την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας. Να αντισταθώ στην καταστροφική λήθη που η σιωπή µας στηρίζει.

Και τέλος αναφωνώ: «Αιώνια η µνήµη των θυµάτων της Ποντιακής γενοκτονίας, ζήτω ο απανταχού Ποντιακός Ελληνισµός!».