Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας στην Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελέσει τίποτε άλλο παρά μόνον αφορμή για προβληματισμό

Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας, (15 Μαΐου) βρίσκει τον ιερό αυτό θεσμό στην χώρα μας, ο οποίος μαζί με την γλώσσα και την θρησκεία, είναι ένα από τα ισχυρότερα δομικά στοιχεία της συνοχής του Έθνους μας, καταπληγωμένο. Επομένως, δεν μπορεί να αποτελέσει αφορμή για κάτι άλλο, παρά μόνο για προβληματισμό.

Στην χώρα μας παρατηρείται ένα μοναδικό φαινόμενο, το οποίο θέλει την δημιουργία οικογένειας ειδικά από νεαρά ζευγάρια ως μη «cool», ως κοινωνική συμπεριφορά που παραπέμπει σε λαϊκά στρώματα, ως αμορφωσιά, ως «κιτς» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όποιος τολμήσει να κυκλοφορήσει με τα παιδιά του εκτός σπιτιού, θα αντιμετωπίσει τον ρατσισμό και την απαξίωση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Τουρκία και στην Ευρώπη, όλα τα super markets και τα cafe αλλά και οι δημόσιες υπηρεσίες, έχουν εξασφαλίσει όλες τις απαραίτητες υποδομές για την υποστήριξη των οικογενειών που θα θελήσουν να επισκεφθούν τέτοιους χώρους. Στην Ελλάδα, όποιο νεαρό ζευγάρι θελήσει να επισκεφθεί μια τράπεζα με το καροτσάκι του μωρού, δεν θα μπορέσει να περάσει μέσα από τις πόρτες ασφαλείας που έχουν σχεδιασθεί για ένα ή δυο όρθια άτομα. Εάν δε επισκεφθεί κάποιο εστιατόριο ή glamour καφενείο, τότε θα αντιμετωπισθεί ως μίασμα. Είναι πάμπολλα τα περιστατικά όπου θαμώνες καφενείων πολυτελείας, ζήτησαν επιτακτικά από ζευγάρια με ζωηρά παιδάκια να αποχωρήσουν και να τους αφήσουν στην ησυχία τους.

Στη Τουρκία αλλά και σε ευρωπαϊκές χώρες, οι οικογένειες έχουν προτεραιότητα τόσο σε παροχές οικονομικές όσο και στην αντιμετώπιση τους, στην συναναστροφή τους με την κοινωνία. Στην Τουρκία ο 35 έτων άνδρας που είναι εργένης, αντιμετωπίζεται με υποψία την ώρα που όλοι θα κρατήσουν την πόρτα ανοιχτή της δημόσιας υπηρεσίας, τράπεζας, εστιατορίου για να διευκολύνουν τον οικογενειάρχη που έχει βγει με την οικογένεια του. Σε πολλά επίλεκτα τμήματα ευρωπαϊκών στρατών, ως κριτήριο επιλογής και παραμονής σε αυτούς, αποτελεί η δημιουργία οικογένειας εφόσον ένα οικογενειάρχης είναι άτομο που έχει αναλάβει ευθύνες και συνεπώς είναι και ικανός και για ανάλογες υψηλά επαγγελματικές.

Στην Ελλάδα, ο εργένης των 40 ετών, θεωρείται fashion icon και «μάγκας» που δεν έχει αναλάβει υποχρεώσεις κι έτσι μπορεί να πληρώνει για ένα ακριβό και φανταχτερό life style εάν εργάζεται ή ένα πιο «bohem» εάν είναι επαγγελματίας άνεργος. Βρίθουν τα cafe από «κουρασμένους» εργένηδες και «καλλονούς», που βλέπουν τα νεαρά ζευγάρια με παιδιά να περνάνε απο μπροστα τους με την κρυφή και διεστραμένη ικανοποίηση και περιέργεια που παρατηρεί καποιος ένα αυτοκινηστικό δυστύχημα. Όσοι νέοι άνθρωποι θέλουν να κάνουν παιδιά πριν την ηλικία των 27, χλευάζονται από τους συνομήλικους τους οι οποίοι έχουν πλήρως ενστερνιστεί την άποψη ότι «πρώτα πρέπει να ζήσουν και μετά να δεσμευθουν», λες και η ανεργία που είναι καταδικασμένοι ή τα 300 ευρώ της εποχικής απασχόλησης, θα τους ανοίξουν τις πόρτες της..«μεγάλης ζωής».

Ο μέσος Ελληνας 35άρης είναι ανίκανος να αλλάξει μια λάμπα ή ένα λάστιχο στο αυτοκίνητο του ή μια ασφάλεια στο σπίτι του, αλλά παράλληλα γνωρίζει με επιστημονική ακρίβεια πoιο καφενείο προσφέρει την καλύτερη ποιότητα καφέ και ποια ταβέρνα την καλύτερη τυροκαφτερή. Η απαξίωση της χειρωνακτικής εργασίας δεν έφερε μόνο την ανεργία αλλά και την θυληκοποίηση του μέσου Έλληνα αστού ο οποίος είναι πλέον ειδήμονας στο τριμάρισμα των τριχών σε άνω και κάτω κεφάλι αλλά είναι ανίκανος να κλαδέψει ένα θάμνο. Τα δε νεαρά κορίτσια απλά θεωρούν «ξενέρωμα» την απόκτηση παιδιών και τον γάμο, επιλέγουν το έγκλημα της έκτρωσης και ενίοτε πετάνε τα νεογνά τους από το παράθυρο ή στον κάδο απορριμμάτων.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πρόσφατα υπερψηφίστηκε, ελαφρά τη καρδία, από τους εκλεγμένους εθνοπατέρες μας το διαβόητο νομοσχέδιο δυνατότητος υιοθεσίας, από ομόφυλα «ζευγάρια». Αρκετοί, όψιμα διακατεχόμενοι από αισθήματα «φιλανθρωπίας» βουλευτές, δικαιολόγησαν την ψήφο τους με το έωλο επιχείρημα, ότι ενήργησαν για την αποσυμφόρηση, δήθεν, των ιδρυμάτων φιλοξενίας εγκαταλελειμμένων παιδιών για τα οποία οι ομοφυλόφιλοι τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη. Το ποιο θα είναι το μέλλον αυτών των άτυχων παιδιών, τι γονεϊκά πρότυπα θα αντιγράψουν, πως θα αισθάνονται μέσα στο πλήθος ομηλίκων κανονικών οικογενειών δεν τους προβλημάτισε.

Ο κλήρος πέφτει πλέον σε όσους εκπροσωπούν τον πανάρχαιο θεσμο της παραδοσιακής οικογένειας, για να ορθώσουν τον τελευταίο και ισχυρότερο φραγμό στη λοιμική της ξετσιπωσιάς που μεταδίδουν πολλοί φορείς της εξουσίας και του δημοσίου λόγου. Αποτελούν το τελευταίο, ίσως, προπύργιο, το οποίο αν πέσει, θα έχει ολοκληρωθεί η επικράτηση της νέας τάξης πραγμάτων, η οποία επιβάλλει την ολοκληρωτική ανατροπή αξιών και ηθών με ρίζες χιλιετιών, πάνω στις οποίες στηρίχτηκε ένας ολόκληρος πολιτισμός.