Ώς πότε θα παρηγορούμε την Κυρά Δέσποινα με το: «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι»;;

Παραμονή της επετείου της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. 565 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται φέτος.

 

Ο απανταχού Ελληνισμός όσο κι αν συνθλίβεται στις μυλόπετρες της λήθης, δεν είναι δυνατόν να μη σταθεί με δέος οδυνηρής περίσκεψης μπροστά στο κοσμοϊστορικό ορόσημο της αποφράδος εκείνης ημέρας, της 29ης Μαΐου 1453, που σηματοδοτεί το πέρασμα από τον ένδοξό μας Βυζαντινισμό, κατά τον Καβάφη, στα σκοτεινά χρόνια της Τουρκοκρατίας και του οθωμανικού εκβαρβαρισμού.

 

Θυμήθηκα σήμερα ένα άρθρο του Φώτη Κόντογλου κι ανέτρεξα σε αυτό. Γράφει: «Το Βυζάντιο είναι ένα μεγάλο χωνευτήρι, που μέσα σ’ αυτό πέσανε και λυώσανε μυριάδες ψυχές, σαν λογής - λογής μεταλλεύματα, λογής - λογής έθνη, και από εκεί βγήκε χρυσάφι λαμπερό μαζί με μαύρη σκουριά. Αυτό το μάλαμα είναι το πιο καθαρό από κάθε χρυσάφι που βγήκε από χωνευτήρι. Κι απ’ αυτό γίνηκε η επτάφωτος λυχνία, που θα φωτίζει τον κόσμο στον αιώνα του αιώνος».

 

Το αντιλαμβάνεστε; Δεν βλέπει, απλώς, το υπέρλαμπρο φως τoυ βυζαντινού πολιτισμού να περιορίζεται στα ληξιπρόθεσμα όρια της επιβίωσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά να διαιωνίζεται εσαεί και να ευεργετεί την ανθρωπότητα κι ας πίστεψε πως το είχε σβήσει με το βάναυσο χέρι του ο κατακτητής από τα μανουάλια και τα καντήλια μπροστά στα χρυσά εικονίσματα της Αγιάς Σοφιάς μαζί με τη βεβήλωση, την ατίμωση και τη σφαγή τόσων αθώων ψυχών στα άδυτα των αδύτων της.

 

Κι αναπόφευκτα κι ανθρώπινα αναρωτιέμαι: Ώς πότε θα παρηγορούμε την Κυρά Δέσποινα με το: «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι»;; Πότε επιτέλους θα σημάνουν χαρμόσυνα οι εκατό καμπάνες..; Αμήν!