Δημήτριος Αθ. Σιδέρης: Ένας άνθρωπος «κεφάλαιο» για την Παιανία

Στις 20 Ιουνίου του 1977, φεύγει νικημένος από την επάρατη νόσο, ένας άνθρωπος «κεφάλαιο» για την πόλη της Παιανίας, ο Δημήτριος Αθ. Σιδέρης.

Ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος (1956-1966) του Επιστημονικού Ομίλου Παιανίας, του σημερινού Επιμορφωτικού Συλλόγου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα (1935-1946) διετέλεσε έφορος των σχολείων της Παιανίας. 

Η αγάπη του για τα παιδιά και τους νέους γενικότερα, που ίσως και να πήγαζε από το γεγονός πως δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει δικό του, αποδεικνύεται περίτρανα, από τις ενέργειες του το 1938 όταν καταργήθηκε το Ημιγυμνάσιο. Με δική του παρέμβαση, ιδρύεται Γυμνάσιο με κοινοτική μορφή, υπό την ατομική του ευθύνη, εως ότου με παράλληλες ενέργειες επιτευχθεί και πάλι η λειτουργία του Γυμνασιακού Παραρτήματος. Δεν σταμάτησε εκεί όμως: Το 1946 ιδρύει τους Προσκόπους Παιανίας και διατελεί έφορος μέχρι το 1960. 

Η ενασχόληση του από πολύ μικρή ηλικία, με τις αγροτικές και κυρίως τις αμπελουργικές εργασίες, τον είχε κάνει ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένο σε αγροτικά θέματα. Προσπαθούσε συνεχώς να βελτιώσει τις συνθήκες και τις πρακτικές της εκμετάλλευσης του οίνου, καθότι κατείχε ειδική άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος της οινολογίας από το Υπουργείο Γεωργίας. Διετέλεσε Αντιπρόεδρος του τότε Εθνικού Συνδέσμου Αμπελοκτημόνων Ελλάδος και μέλος και ταμίας του Οινολογικού Χημείου του ιδίου οργανισμού. Την περίοδο 1950-1953 διετέλεσε Πρόεδρος του Αμπελουργικού Συνεταρισμού Παιανίας και εν συνεχεία πρόεδρος του Οργανισμού Προστασίας Αμπελουργών Αττικοβοιωτίας. Υπήρξε ο πρώτος, μαζί με τον Δημοσθένη Δάβαρη που εισήγαγε την καλλιέργεια των αμπελιών με τρακτέρ.

Ο Δημήτρης Σιδέρης ήταν το τρίτο κατά σειρά παιδί, μιας φτωχής πλην τίμιας οικογένειας η οποία ήταν «ριζωμένη» στο Λιόπεσι από παλαιοτάτων χρόνων. Γεννήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου το 1901. Την χρονιά που αποφοίτησε από το Δημοτικό Σχολείο, χάνει αιφνιδίως τον πατέρα του. Τα μεγαλύτερα αδέρφια του αποφασίζουν να τον στείλουν να μάθει την τέχνη του υποδηματοποιού. Η δουλειά αυτή όμως δεν ήταν στα «μέτρα του» και παρά τις αντιδράσεις των αδερφών του αποφασίζει να συνεχίσει τις σπουδές του. Ήταν η περίοδος των Βαλκανικών Πολέμων 1912-1913 και το δράμα της φτώχειας, της έλλειψης σχολείων μέσης εκπαίδευσης στο Λιόπεσι, έκαναν το όνειρο του να φαντάζει σχεδόν απραγματοποίητο.

Εγγράφεται στο Σχολαρχείο Κορωπίου όπου και περατώνει εκεί την 1η τάξη. Το καιρό εκείνο όμως, ιδρύει ιδιωτικό σχολείο στο Λιόπεσι, ο Κωνσταντίνος Ζήκος, ο δάσκαλος που σπούδασε σχεδόν το σύνολο των μαθητών της Μεσογαίας (20 διαδοχικές γενιές) και γνωρίζοντας προσωπικά τον Σιδέρη και την αγάπη του για τη γνώση, τον εγγράφει στο σχολείο και αντί για δίδακτρα του αναθέτει να κάνει ιδιαίτερα σε μικρότερες ηλικίες. Σε 4 χρόνια το ιδιωτικό σχολείο του Ζήκου διαλύεται και ο δάσκαλος, λίγο προτού πεθάνει και μείνει για πάντα χαραγμένος στην ψυχή του νεαρού Σιδέρη, ως ο ευεργέτης του, πείθει τα αδέρφια του να τον αφήσουν να σπουδάσει και να μην εργάζεται σε αγροτικές εργασίες λόγω του ότι τα αδέρφια του ήταν και οι στρατευμένοι. Τα αδέρφια του που έτρεφαν μεγάλο σεβασμό για το δάσκαλο, το δέχονται και έτσι το Σεπτέμβριο του 1916, ο Σιδέρης δίνει εξετάσεις για να εισαχθεί στο 2ο Γυμνάσιο Αθηνών. Στις εξετάσεις προσέρχεται με φανέλα πλεχτή χωριάτικη και άρβυλα, κάτι που τον έκανε να ξεχωρίζει μέσα σε 140 Αθηναίους. Γίνεται δεκτός με βαθμό Άριστα και γίνεται γνωστός ως «το παιδί από το Λιόπεσι».

Εν μέσω κακουχιών που προκάλεσε στην Αθήνα ο εμφύλιος πόλεμος, αποφοιτά από το Γυμνάσιο, ενώ παράλληλα εργάζεται ως σερβιτόρος στην ταβέρνα των ξαδελφιών του, Δημητρίου και Ιωάννου Σιδέρη στην οδό Μιαούλη.

Στο Πανεπιστήμιο ήταν ελεύθερη η εγγραφή. Εγγράφεται και αποφοιτά το 1924, όπου και γυρνά στο Λιόπεσι και ιδρύει Φαρμακείο στο οποίο λειτουργούσε και εργαστήριο Οινολογίας.

Το Σεπτέμβριο του 1925, παντρεύεται την Ελένη Αγγελή. Από μια ατυχή έκβαση στην κύηση, η σύζυγος του χάνει την δυνατότητα της τεκνοποίησης και το ζευγάρι αποφασίζει να υιοθετήσει τον μικρότερο αδελφό της Ελένης τον Παναγιώτη ως παιδί τους. Ο νόμος όμως δεν θα τους επιτρέψει να ολοκληρώσουν και τυπικά τη διαδικασία, λόγω της διαφοράς ηλικίας.

Το 1966 μετά από έντονους πόνους στην κοιλιακή χώρα, διαγιγνώσκεται με καρκίνο στο έντερο. Πεθαίνει στις 20 Ιουνίου του 1977 στο νοσοκομείο «Άγιος Σάββας», όπου 2,5 χρόνια πριν είχε καταλήξει η γυναίκα του.