O τρυγητός στο Λιόπεσι (Παιανία)

Από παλαιοτάτων χρόνων, στις αρχές Σεπτεμβρίου, άρχιζε στο Λιόπεσι ο «πυρετός του τρυγητού». Πρώτα από όλα καλοτάιζαν τα ζώα για να δυναμώσουν και να αντέξουν την κούραση και την ταλαιπωρία της συγκομιδής. Όλοι οι αγρότες την εποχή εκείνη, με αξιοζήλευτο μεράκι, επιδιόρθωναν τα χάμουρα των ζώων για να μαλακώσουν και να πάρουν μαύρο χρώμα, βάφανε τις σούστες να φαντάζουν και τα κοφίνια να λάμπουν από καθαριότητα. Στην συνέχεια ακολουθούσε το καθάρισμα και το πλύσιμο των βαρελιών, δουλειά λεπτή και δύσκολη, που απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή, διότι από την καθαριότητα του βαρελιού, εξαρτιόταν και η ποιότητα του κρασιού.

Όταν τα πάντα ήταν έτοιμα για να αρχίσει πλέον ο τρυγητός, ερχόταν η σειρά του παπά να διαβάσει την ευχή «επί τρυγής αμπέλου» και να ευχηθεί το περίφημο «καλά κρασιά». Ο τρυγητός άρχιζε και σε όλο το Λιόπεσι, από όποιο δρομάκι και αν περνούσες, αισθανόσουν έντονα την γλυκιά μυρωδιά του μούστου.

Η μεταφορά των σταφυλιών από το αμπέλι στο πατητήρι του σπιτιού, μέχρι τη λήξη του πολέμου το 1944, γινόταν με σούστες, κάρα και με πολύ μεγάλο κόπο. Μετά το 1944, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα παλιά στρατιωτικά αυτοκίνητα, τα λεγόμενα συμμαχικά, τα οποία βοηθούσαν κυρίως στο χρόνο μεταφοράς. Από το 1955 και μετά, η χρησιμοποίηση των τρακτέρ ήταν καθολική, καθότι εκτός του χρόνου μεταφοράς, διευκόλυναν και το τρύγημα, λόγω του ότι είχαν την δυνατότητα να μπαίνουν μέσα στο αμπέλι χωρίς να προκαλούν την παραμικρή καταστροφή και οι εργάτες μέσω αυτών, απέφευγαν το κουβάλημα των σταφυλιών μέχρι το αυτοκίνητο.

Μέσα σε όλη αυτή τη γιορτή και τη χαρά, ο Λιοπεσιώτης νοικοκύρης είχε να αντιμετωπίσει εκτός από την κούραση και τον «πονοκέφαλο» του εμπόρου. Με πικραμένη την καρδιά και την τσέπη άδεια από την ταλαιπωρία της διαπραγμάτευσης για την τιμή του μούστου ("δεν έχει πολύ γράδο", "είναι ακριβός", "βρίσκω αλλού" κτλπ) σκεφτόταν και πότε θα αποφάσιζε να του δώσει κάτι έναντι του λογαριασμού του για να τα φέρει και εκείνος βόλτα, σε εποχές δύσκολες.

Το κρασί μαζί με το ψωμί και το λάδι, αποτελούσαν και αποτελούν τα βασικά είδη της καθημερινής διατροφής όλων των κατοίκων, γεωργών της Παιανίας. Φεύγοντας το πρωί ο γεωργός για να πάει να καλλιεργήσει τα κτήματα του, έπαιρνε μαζί του το παγούρι με τη ρετσίνα. Με την πόση του κρασιού, με το ψωμάκι που ζύμωνε η κυρά του και τις λιγοστές ελίτσες, έπαιρνε δύναμη και δούλευε μέχρι αργά το βράδυ.