H Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα και το «ζωντανό νερό»

Της αποκαλύφθηκαν αλήθειες σπουδαίες. Της φανερώθηκαν κρυμμένα μυστικά, της λύθηκαν απορίες. Άκουσε λόγια, που έκαναν την καρδιά της να σκιρτήσει από πόθους ιερούς. Σαν βάλσαμο έπεσαν μέσα της. Σαν δροσερό νερό, στο κατάξερο χωράφι της ψυχής της.

Η Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα, την μνήμη της οποίας τιμά αύριο η Εκκλησία μας, συναντήθηκε στο πηγάδι του Ιακώβ, στη Σιχέμ της Αρχαίας Παλαιστίνης, μ' Εκείνον για τον οποίον είχε ακούσει πως κάποτε θα έρθει στον κόσμο, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα Τον συναντούσε μπροστά Της και μάλιστα πως θα της ζητήσει νερό από τη στάμνα της, την οποία είχε έρθει να γεμίσει στο εν λόγω πηγάδι, για να σβήσει την δίψα Του.

«Δος μει πιείν», της λέει ο Χριστός. Η Αγία, Του ρίχνει μία ερευνητική ματιά και απορεί μ' αυτό που ακούει. Αυτός είναι Ιουδαίος. Τα ρούχα Του, η ομιλία Του, το δείχνουν. Πως ζητά από μία Σαμαρείτιδα νερό, αφού τόσες πολλές διαφορές υπάρχουν ανάμεσα στους Ιουδαίους και στους Σαμαρείτες; Για Τον Χριστό όμως δεν ισχύουν αυτά. Για Εκείνον, όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά Του, εξίσου αγαπητοί και θέλει όλοι τους να σωθούν. Δεν λογαριάζει φύλα, καταγωγή και κοινωνική θέση. Γι' αυτό της λέει:

«Αν γνώριζες ποιος σου ζητάει ετούτη τη στιγμή νερό, θα ζητούσες εσύ να πιείς νερό απ' αυτόν. Νερό που δεν στερεύει ποτέ και όποιος το πιει, δεν ξαναδιψά». Της αποκαλύπτει πως Εκείνος είναι ο Μεσσίας.

Και τότε η Αγία, Τον εμπιστεύεται απόλυτα και λέει αυτά τα λόγια που μέχρι σήμερα αντηχούν στ' αυτιά μας και μας παρακινούν να μελετούμε τον λόγο Του Θεού που είναι το «ζωντανό νερό»:

«Κύριε, δος μοι τούτο το ύδωρ, ίνα μη διψώ, μήδε έρχομαι ενθάδε αντλείν».

Ο λόγος Του Θεού, που ακούμε στην Εκκλησία, διαβάζουμε στην Αγία Γραφή και στα βιβλία, μοιάζει πολύ με τον ρόλο που παίζει το φυσικό νερό στη ζωή μας. Το νερό, μας ανακουφίζει από το αίσθημα της δίψας, τονώνει και ενισχύει τον οργανισμό μας και μας συγκρατεί στη ζωή. Αρδεύει και γονιμοποιεί την γη και χρησιμοποιείται ως κινητήριος δύναμη. Κάτι ανάλογο κάνει και το «ζωντανό νερό», που είναι ο λόγος Του Θεού όπως αναφέραμε, στην πνευματική μας ζωή. Μελετώντας τον, πέφτει μέσα μας σαν απαλή δροσιά και μαλακώνει και ανακουφίζει την ψυχή μας. Άλλοτε μας ελέγχει για τα σφάλματα και τις παραλείψεις μας, άλλοτε μας ενισχύει και μας ενθαρρύνει στο καλό και στην αρετή. Άλλοτε πάλι μας συγκινεί και μας δημιουργεί ιερά συναισθήματα για Τον Θεό και αισθήματα αγάπης για τον συνάνθρωπο. Αρδεύει βαθιά, πολύ βαθιά την ψυχή μας και την κάνει γόνιμη γη, ώστε κάθε σπόρος καλού που θα πέσει μέσα της, να φυτρώνει και να καρποφορεί.

Αυτό ακριβώς συνέβη και στην Αγία Φωτεινή την Σαμαρείτιδα. Ο Κύριος της προσέφερε με την διδασκαλία Του, το «ύδωρ της ζωής» κι εκείνη το ήπιε μονορούφι, ξεδίψασε, αρδεύτηκε η ψυχή της και δεν κράτησε αυτή την ευλογία για τον εαυτό της, αλλά κίνησε διαλαλώντας την χαρά της να τη μοιραστεί, όχι μόνο με τους συμπατριώτες της, αλλά και μ' άλλους, στα πέρατα του κόσμου, από την Αφρική έως και τη Ρώμη, όπου και μαρτύρησε μαζί με τους δύο γιους και τις πέντε αδελφές της, λαμβάνοντας τον στέφανο της Νίκης και το ιδιαίτερα τιμητικό προσωνύμιο: «Iσαπόστολος».

Με φωτεινό παράδειγμα και οδηγό την Αγία Φωτεινή την Σαμαρείτιδα και Ισαπόστολο, ας ποτίσουμε κι εμείς το χωράφι της ψυχής μας με το «ζωντανό νερό» και ας το αρδεύσουμε και στους γύρω μας. Οι ευκαιρίες δίνονται και σ' εμας απλόχερα, το ζήτημα είναι αν κι εμείς θα δείξουμε την ίδια προθυμία, την ίδια δεκτικότητα, την ίδια εμπιστοσύνη που έδειξε η Αγία..