7 Μαρτίου 1948: Δωδεκάνησα - Η επισημοποίηση της εκπλήρωσης του πόθου

Συμπληρώνονται σήμερα 73 χρόνια από την ιστορική εκείνη ανοιξιάτικη ημέρα του Μαρτίου του 1948, όπου τα Δωδεκάνησα (που στην πραγματικότητα είναι 14, χωρίς να υπολογίζουμε τα νησίδια που έχουν δική τους ονομασία) μετά από περιπέτειες αιώνων, επέστρεψαν επίσημα στην αγκαλιά της Μάνας Ελλάδας.

Η Ρόδος, το Καστελλόριζο, η Σύμη, η Τήλος, η Χάλκη, η Κάλυμνος, η Αστυπάλαια, οι Λειψοί, η Λέρος, η Πάτμος, η Κάρπαθος, η Κάσος, η Κως και η Νίσυρος, δικαιωματικά, παντοτε μας άνηκαν, από τα μυθολογικά χρόνια. Οι Δωδεκανήσιοι, πήραν μέρος σε όλες τις περιπέτειες του ελλαδικού χώρου, στο πλευρό των Αθηναίων, βοήθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο στην άλωση της Τύρου, πήραν μέρος στην Επανάσταση του 1821, στον πόλεμο του 1940 (μάλιστα ο πρώτος αξιωματικός που έπεσε στην Πίνδο ήταν Δωδεκανήσιος, ο Αλέξανδρος Διάκος από τη Χάλκη).

Οι Δωδεκανήσιοι, ανέπτυξαν όσοι λίγοι νησιώτες τις ελληνικές τέχνες και τα γράμματα. Ο περίφημος Κολοσσός της Ρόδου, είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου. Ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος, ένας από τους επτά σοφούς μας, μας χάρισε αποστάγματα από τη σοφία του με το «παν μέτρον άριστον», το «ηδονής κρατείν», το «βία μηδέν πράττειν» κ.α. Ποιητές, πεζογράφοι, φιλόσοφοι, γλύπτες, ζωγράφοι, έκαναν τα Δωδεκάνησα και συγκεκριμένα την Ρόδο, κέντρο πνευματικό. 3000 αγάλματα πήραν οι Ρωμαίοι όταν κατέλαβαν τα νησιά μας, μαζί με το περίφημο σύμπλεγμα του Λαοκόοντα. Κι είναι από Δωδεκανήσιο φτιαγμένη, η κλεμμένη «Νίκη της Σαμοθράκης», που βρίσκεται σήμερα να στολίζει το Μουσείο του Λούβρου. Στις επιστήμες, η Κως καμαρώνει που είναι πατρίδα του πατέρα της Ιατρικής, του Ιπποκράτη. Στον κλασσικό αθλητισμό, η γενιά του Ολυμπιονίκη Ευαγόρα, φτάνει για να δείξει ποιο πνεύμα αρχαίο, αθάνατο και ποια καρδιά ελληνική χτυπούσε πάντοτε και χτυπά ακόμη στα Δωδεκάνησά μας. Στα γαλανόλευκα σύνορά μας.

Νομίζω πως δεν είναι υπερβολή αν πούμε πως η ιστορία, δεν γράφεται μόνη της πάνω στη γη μας. Την ιστορία δεν την γράφουν οι λαοί σε κάθε γωνιά της. Η Ελλάδα γράφει την ιστορία. Αυτή γράφει. Οι άλλοι αντιγράφουν. Το μικρό της Ελλάδας χέρι, κρατά το βιβλίο της ιστορίας και σημειώνει πάνω σ' αυτό πολιτισμούς, στεφανώνει μάχες, αναμετρά ηρώων και μαρτύρων στρατιές. Κι αν έχει τώρα και πάλι γονατίσει κι αν τρεμοσβήνει το φως της κι αν δίπλωσε για λίγο τις φτερούγες του πνεύματος που αγκάλιασαν κάποτε ολόκληρο τον σημερινό κόσμο, δεν πεθαίνει, μόνο ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα θα τραβήξει. Να είστε βέβαιοι γι' αυτό. 400 χρόνια ήταν σκλάβα, όμως η ψυχή της δεν έπαψε να είναι ελεύθερη. Απέξω μαυροφορεμένη, μα μέσα ολόφωτη από τον δαυλό της παλιγγενεσίας. Με το φως της, με των παιδιών της το αίμα, με του σπαθιού την κόψη, έγραψε την ιστορία χθες, την γράφει σήμερα και θα την γράφει για πάντα.