Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή: Ο αγώνας ο καλός

Όλοι μας αγωνιζόμαστε. Για επιβίωση, για μόρφωση, για προκοπή, για επίτευξη στόχων κτλπ. Ο κόπος κι ο μόχθος περισσεύουν σ' αυτή τη ζωή. Η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή όμως, στης οποίας το κατώφλι βρισκόμαστε, μεταφέρει τον αγώνα μας σ' ένα διαφορετικό στάδιο. Ένα στάδιο που ξεπερνά όλους τους αγωνιστικούς στίβους μέσα στους οποίους έχουμε να παλέψουμε καθημερινά. Γι' αυτό και προσπαθεί να στρέψει την προσοχή μας, στα πνευματικά αγωνίσματα.

Σίγουρα, δεν υποτιμά τους γήινους αγώνες μας, τους πρόσκαιρους βέβαια, αλλά τόσο αναγκαίους για την συνέχεια της ζωής μας. Μπροστά όμως σ' εκείνον τον αγώνα, που μας εξασφαλίζει την δυνατότητα να ζήσουμε ανεβαίνοντας ως άνθρωποι, στον αγώνα που μας μεταγγίζει καινούργια ζωή και προοπτικές αιωνιότητας, η ευλογημένη αυτή περίοδος, είναι απόλυτη στην προτεραιότητα που μας δίνει. Άλλωστε, δεν επηρεάζει σε τίποτα ο ένας αγώνας τον άλλον. Ίσα, ίσα, οι δυσκολίες του καθημερινού αγώνα, ξεπερνιούνται ευκολότερα από έναν πνευματικό αγωνιστή και γίνονται σκαλοπάτια που τον ανεβάζουν ψηλά. Του δίνουν την ευκαιρία να καλλιεργήσει τον ψυχικό του κόσμο, να ξεριζώσει από μέσα του τις κακές συνήθειες και τα ελαττώματα και ν' αποκτήσει αρετές.

Να λοιπόν γιατί αυτός ο αγώνας θεωρείται σπουδαιότερος από οποιονδήποτε άλλον. Γιατί είναι ο μόνος που οδηγεί τον άνθρωπο στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του. Από άνθρωπο με ατέλειες, τον κάνει άνθρωπο αληθινό, που ακτινοβολεί χάρη. Όπως έλεγε και ο Μένανδρος: «ως χαρίεν εστ' άνθρωπος, όταν άνθρωπος ή».

Πρέπει όμως να το πάρουμε απόφαση. Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση αυτός ο αγώνας. Και δεν αναφέρομαι μόνον στη στέρηση από ορισμένα φαγητά που συνήθως τρώμε. Ο αγώνας αυτός απαιτεί να βρισκόμαστε σε φόρμα κάθε στιγμή. Τα αγωνίσματα αμέτρητα: Να μην μισήσουμε εκείνον που μας έβλαψε. Να μην ζηλέψουμε εκείνον που μας ξεπέρασε. Να συγχωρήσουμε εκείνον που μας αδίκησε. Να σταθούμε με θάρρος απέναντι στις διάφορες προκλήσεις. Να βρίσκουμε πάντοτε τρόπο να βοηθάμε τον συνάνθρωπο, ακόμη κι αν αυτό ενδεχομένως μας δυσκολεύει. Και τόσα και τόσα άλλα.

Στις μέρες μας, ο αγώνας είναι όρος ζωής απαράβατος και κανείς δεν μπορεί να τον αποφύγει. Γιατί λοιπόν να μην τον δώσουμε μαζί με Τον Χριστό; Ποιος άλλος μπορεί να μας δώσει την δύναμη να τα βγάλουμε πέρα; Που άλλου θα βρούμε τέτοιον Συνοδοιπόρο και Συναγωνιστή;

Μαζί με Τον Χριστό λοιπόν και προσηλωμένοι στο καθοδηγητικό Του βλέμμα, κρατώντας με την Πίστη μας το δυνατό Του χέρι, με υπομονή και το κυριότερο με επιμονή, ας δώσουμε τον αγώνα τον καλό που οδηγεί στην Ανάσταση, στην αιώνια ζωή και στην τέλεια χαρά!

Καλή Σαρακοστή, καλό στάδιο!