Ο χαρταετός

Όποτε βλέπω έναν χαρταετό στον ουρανό, γυρίζω χρόνια πίσω. Τότε που με λαχτάρα έτρεχα να σηκώσω κι εγώ τον αετό μου, όπως το κάνουν τώρα κι όπως θα το κάνουν πάντοτε τα παιδιά, σε πείσμα οποιασδήποτε κατάστασης επιχειρεί να τους στερήσει αυτή την αγαπημένη ενασχόληση. Σε πολιτείες, σε κάμπους, σε βουνά, στο απέναντι χωράφι, σ' ένα ύψωμα, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ο καιρός να είναι καλός και να φυσά ευνοϊκός άνεμος.

Τα χέρια δεν στέκουν ούτε στιγμή ώσπου να πάρει την πάνω βόλτα ο αετός. Κρατούν το κουβάρι με τον σπάγγο κι άλλοτε τεντώνουν κι άλλοτε μαζεύουν. Τα μάτια δεν ξεκολλάνε ούτε δευτερόλεπτο απ' τον χαρταετό. Λίγο να ξεχαστούν, λίγο να χαμηλώσουν, λίγο να κουραστεί το χέρι, ο αετός θα βρεθεί κουτρουβαλώντας στο έδαφος.

Μα να! Επιτέλους σηκώθηκε για τα καλά! Τα λεπτοφτιαγμένα κρόσσια του χάνονται σίγα-σιγά στον ορίζοντα. Σαν ένα αστεράκι τώρα μόλις που ξεχωρίζει ολόκληρος χαρταετός! Καμαρωτός όλο κι ανεβαίνει. Κι όσο υψώνεται, τόσο τα μάτια των παιδιών κοιτάζουν ψηλά. Τα πρόσωπα λάμπουν!

Σήμερα, Καθαρά Δευτέρα, αν περαστικός τύχει και βρεθείς κοντά σε μία παρέα παιδιών που πετά τον χαρταετό της, φορτωμένος με τις έγνοιες και τις φροντίδες που έχει η ζωή, στάσου και δες τα μάτια τους που είναι στραμμένα ψηλά. Τα χέρια τους που κυβερνάνε σταθερά τον υψωμένο αετό. Το χαμόγελό που έχει ζωγραφίσει στο πρόσωπό τους ο θριάμβος της νίκης τους. Άσε τον νου σου να ταξιδέψει πίσω, στην παιδική σου ηλικία. Θυμήσου. Πόσο χαρούμενο σ' έκανε κι εσένα το πέταγμα του χαρταετού. Πόσο σου άρεσε να έχεις τα μάτια σου στραμμένα ψηλά. Και θα δεις πως θα νιώσεις πιο ανάλαφρος. Τότε, κάνε μία ευχή:

«Τώρα, μα και σε όλη τους τη ζωή, να σηκώνουν τα παιδιά όλου του κόσμου τα μάτια τους ψηλά. Ψηλά την σκέψη, ψηλά την καρδιά. Για να μπορούν έτσι να περπατάνε στη γη σωστά. Αληθινά. Και να νιώθουν τη χαρά της ζωής ακόμη και μέσα στις δυσκολίες της και στους αγώνες της».