Eλλάδα μου, Πατρίδα μου, έφτασε η μέρα σου!

Eλλάδα μου, Πατρίδα μου, έφτασε η μέρα σου!

200 χρόνια έχουν περάσει από τότε που πήρες την μεγάλη απόφαση: «Ελευθερία ή Θάνατος». Και υψώσαν τις καρδιές τα παιδιά σου και ρίχτηκαν στον μεγάλο αγώνα, σχεδόν άοπλοι, για να σ' αναστήσουν. Όχι πως ήσουν νεκρή, μα δεν μπορούσες να ζήσεις όπως ήξερες, από τότε που πρωτοφάνηκες στον κόσμο για να λάμψεις.

Και τα παιδιά σου ζούσαν, μα δεν ήταν εκείνη ζωή. Σκυμμένο κεφάλι, σφιγμένη καρδιά, κλεισμένη Εκκλησιά, βουβή καμπάνα, κρυφά σχολειά, αρπαγές, μάχαιρα και κρεμάλες. Ώσπου ακούστηκε του Ρήγα σου η φωνή, η φωνή σου:

«Ως πότε παλληκάρια θα ζούμε στα στενά, μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες, στα βουνά..;;».

Και τότε ρίχτηκαν στην μάχη τα παιδιά σου και πολέμησαν, μάτωσαν, ξεψύχησαν, ελεύθεροι πολιορκημένοι, ελεύθεροι μαχητές. Άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ένα ολόκληρο Γένος. Πίσω του, οι σκιές των προγόνων του και μαζί του, οι ευγενείς καρδιές των Φιλελλήνων. Κι έγινε το θαύμα Του Θεού!

Μάνα μου, Ελλάδα μου, έφτασε η μέρα σου!

Μα και η δική μου μέρα για να στοχαστώ το μέλλον σου και να ενεργήσω στο παρόν σου. Εγώ Πατρίδα μου, γνώρισα την ελευθερία να έχω ο,τι θέλω και τη δυνατότητα ν' αρνηθώ το αγωνιστικό ήθος και παρελθόν σου που μου την χάρισε. Σήμερα Ελλάδα μου, ακούω πως δεν σ' έχω πια ανάγκη ως ιδέα, ως όραμα, ως τρόπο ζωής. Άλλαξαν, μου λένε, οι καιροί. Οι λαοί, δεν πολεμούνε, λέει, πια για την τιμή τους. Κάποιοι άλλοι, κανονίζουν το πόσο κοστίζει ο κάθε λαός και τον παίζουν στα ζάρια, αυξάνοντας εκείνοι τον πλούτο τους και την ισχύ τους. Τώρα, μου λένε, τα έθνη δεν πρέπει να έχουν σύνορα. Δεν πρέπει να υπάρχουν πατρίδες. Δεν πρέπει να υπάρχουν οι ιδέες τους. Η δική σου ιδέα, δεν πρέπει να υπάρχει. Ποια; Η αγωνιστικότητα: «Νυν υπέρ πάντων αγών».

Αγώνας για όλα τα ιερά και τα όσια της φυλής μας. Ναι, «αγών υπέρ πάντων», όχι κατά πάντων. Αυτό δεν είναι δική σου ιδεολογία. Δεν ήσουν ποτέ, ούτε αναρχική, ούτε φασίστρια, ούτε ξενόφοβη. Ήσουν πάντοτε ανοιχτή σε όλους και δεν στέρησες τίποτε απ' ο,τι είχες ανώτερο, ευγενέστερο, ιερότερο από τα δικά σου, σε όσους τα εκτιμούσαν και τ' αποζητούσαν.

Όμως κράτησες το δικό σου, το αιωνόβιο και πάντα νεαρό πρόσωπο, το ζυμωμένο από τον αέρα της θάλασσας και τον πηλό της ζωοδότρας γης σου. Και κείνα τα μάτια σου, ν' αγναντεύουν πάντοτε το άπειρο και να μη χάνουν συνάμα τη θέα τη δική σου..

Πατρίδα μου έφτασε η μέρα σου!

Ο αέρας σου ευωδιάζει αγιοκέρι της Ευαγγελίστριας και της Αγίας Λαύρας θυμίαμα. Δάφνη, μυρτιά και γιασεμί, μυρίζει στη διπλή άνοιξη του Γένους των Ελλήνων.

Κι εγώ, το παιδί σου, σύγχρονος ελεύθερος πολιορκημένος, την γιορτάζω!