Νεομάρτυρες επί Τουρκοκρατίας: Nικητές στον αγώνα με φωτιά στην καρδιά!

Συνηθίσαμε, κάθε φορά που μιλάμε για τους μάρτυρες του Χριστιανισμού, η σκέψη μας να τρέχει πολύ πίσω, στα παλιά τα χρόνια, τα χρόνια των κατακομβών και των αμφιθεάτρων. Κι όμως, οι μάρτυρες, δεν αποτελούν στολίδι μόνον της αρχαίας Εκκλησίας. Κάθε εποχή και κάθε τόπος έχει να επιδείξει μορφές μαρτύρων που προσφέρανε την ζωή τους για να μην αρνηθούν την Πίστη τους.

Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ένα πλήθος ανυπολόγιστο μαρτύρων αναδείχθηκε μέσα από τους κόλπους του Ελληνισμού. Βασανίστηκαν, απαγχονίστηκαν, κατέληξαν εν μέσω φρικτών πόνων και φοβερών μαρτυρίων, γιατί δεν ήθελαν να αρνηθούν την Πίστη τους.

Τα μαρτύρια τους, όχι μόνον δεν αναφέρονται στα σχολικά βιβλία, αλλά τα τελευταία χρόνια, έχουν προκύψει και ορισμένοι, που θέλουν να μας πείσουν ότι οι Οθωμανοί τάχα επέδειξαν ανεκτικότητα και σεβάστηκαν την Πίστη των Ελλήνων και πως 400 χρόνια, συνυπήρχαμε μαζί τους ειρηνικά και αρμονικά.

Σε διάψευση όμως αυτών των απαράδεκτων και ανιστόρητων θέσεων, έρχεται κάθε ελληνική επαρχία, να καυχηθεί πως έδωσε στην Εκκλησία νέους ήρωες «εσφαγμένους δια Τον Λόγον Του Θεού και δια την μαρτυρίαν του Αρνίου». Από τον Έβρο έως την Κύπρο και από το Ιόνιο έως την Άγκυρα, παντού, χύθηκε αίμα ελληνικό για την Πίστη Του Χριστού.

Φιλοθέη η Αθηναία, Ιάκωβος από την Καστοριά, Μιχαήλ Μαυρουδής από τα Άγραφα, Δούκας από την Μυτιλήνη, Δημήτριος από την Ήπειρο, Αθανάσιος ο Ρεπανιδιώτης από τη Λήμνο, Σεραφείμ Αρχιεπίσκοπος από το Φανάρι, Νικόλαος από το Μέτσοβο, Θεόφιλος από την Ζάκυνθο, Μάρκος από την Κρήτη, Ιωάννης από την Θάσο, Γεώργιος από την Χίο, Αναστάσιος από το Ναύπλιο, Νικόλαος από το Καρπενήσι, Χρυσή από την Πέλλα, Τριαντάφυλλος από την Ζαγορά, Ακυλίνα από την Θεσσαλονίκη, Ζαχαρίας από την Κόρινθο, Εφραίμ από τα Τρίκαλα (Νέα Μάκρη), Ιωάννης από την Ήπειρο, Νικήτας από την Νίσυρο, Αργύρης από την Προύσα, Γεώργιος από την Κύπρο, Μιχαήλ Πακνανάς από την Αθήνα, Χριστόδουλος από την Θεσσαλονίκη, Κοσμάς ο Αιτωλός, Νικόλαος από την Μαγνησία, Σταμάτιος, Ιωάννης και Νικόλαος από τις Σπέτσες, Κωνσταντίνος από την Ύδρα, Λουκάς από την Ανδριανούπολη, Αγγελής από το Άργος, Σταμάτιος από την Θεσσαλία και τόσοι και τόσοι άλλοι..

Αναρίθμητες σεπτές ελληνικές μορφές, γνωστές και άγνωστες, ηρωικές, αγνές, γυναίκες και άνδρες, νέοι και γέροι, λαϊκοί και κληρικοί, με βράκες, με φουστανέλες, με σιγκούνια, με ντουλαμάδες, νικητές στον αγώνα με φωτιά στην καρδιά, έδωσαν το αγνό τους αίμα, σπονδή πανάγια, στο βωμό της Αγάπης Εκείνου που τόσο αγάπησε το πλάσμα Του. Εκείνος τους δέχτηκε στην Αγκαλιά Του, όμως εμείς, δυστυχώς, τους αγνοούμε και τους αρνούμαστε, ενώ θα έπρεπε μέρα και νύχτα να τους θυμόμαστε, να τους εξυμνούμε και να τους αποδίδουμε όλες τις πρέπουσες τιμές.

Διότι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της πνευματικής ελευθερίας, που χάρισε στο υπόδουλο Γένος και την εθνική ελευθερία, όταν κηρύχθηκε πλέον η Επανάσταση.